αντε στο διαολο πια μαλακες...

σιχαινομαι την αριστερα και την αναρχια και ολη την υποκρισια, τον ελιτισμο, τη σαπιλα που κουβαλανε.

λιγοι με καταλαβαινουν και ακομη λιγοτεροι με νιωθουν.

Δεν ειναι ο κοσμος μου αυτος. Οχι πια.

συναυλια αλληλεγγυης

συνεντευξη αιγυπτιων αλιεργατων στο ελευθερο κοινωνικο ραδιοφωνο 1431

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ

Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προ παντός μέσ’ στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.

Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μαλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.

Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τας γνωρίζωμεν καταλεπτώς, ή «a priori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως – και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους – είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.

Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι΄ μα θα κτισθή απ’ όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας – τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας – παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις – μά τον Θεό, ή τους Θεούς – τελείως ελεύθερα ν΄ ανθίσουν.

Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.


Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τι θα πη Οκτάνα ;»

Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή – σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.

Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.

Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.

Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.

Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.

Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.

Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.

Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.

Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ–συν-Εύα.

Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ’ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.

Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.

Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.

Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.

Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.

Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.

Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.

Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.

Οκτάνα θα πη αγάπη.

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.

Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.

Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.

Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.

Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.

Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.

Και τώρα θα προσθέσω:

Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ’ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή – ΟΚΤΑΝΑ!

Ανδρέας Εμπειρίκος Γλυφάδα, 20. 8. 1965

Από εδώ

περι βιας και καλα

ειμαι μικρος, ειναι και αργα (ή νωρις, τελος παντων) αλλα θα το πω. Πως γινεται σε ενα δικαστηριο να αποφασιζει ενας ανθρωπος, και πως μπορει μια τετοια αποφαση να ειναι εστω και κατ'επιφαση αντικειμενικη, αν καποιοι ανιρωποι δικαιουνται να διεκδικησουν κατι. Ποιο δικαιωμα μπορει να εχει καποιος να απαγορευσει σε 250 ανθρωπους που στεκονται μπροστα του να διεκδισουν πραγματα που για τον πολιτισμο μας και καλα ειναι αυτονοητα; Και δεν αισθανεται τη συνειδηση του ενοχη να τον κυνηγαει; Και αν δεν τον κυνηγαει η συνειδηση του, μηπως ξερω γω θα επρεπε να τον κυνηγησει κανενας αλλος, να του σπασει το κεφαλι στα δυο να μαθει; Και μην ακουσω για βια και σαχλαμαρες, δεν ειναι βια να επιχειρεις να καταστρεχεις τις ζωες εκατονταδων ανθρωπων, αλλα ειναι βια να ανοιγεις το κεφαλι αυτου του μαλακα ή της σκροφας.

Ενταξει, καταλαβαινω πως δεν ειναι ατομικο αλλα ζητημα θεσμων, μηχανισμων, σχεσεων κλπ αλλα και το ανθρωπινο υπαρχει, ή τελος παντων "ανθρωπινο" να το κανει ο μαρξ.

Σπερνεις τη βια, θεριζεις βια, που λεει και ενα τραγουδι.

πες τα ρε συντροφισσα...

Ωραία, να μη συμπεριφερθούμε όπως το ΠΑΜΕ. Δίκιο έχετε. Έλα όμως που δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ. Τι να κάνουμε λοιπόν; Προτείνετε. Και εννοώ κάτι με τους μετανάστες, σαν συναγωνιστές, σαν ανταγωνιστικά υποκείμενα, όχι με λογικές πρωτοπορίας-νταβατζή, πχ να πάμε να ξηγηθούμε γι'αυτούς στη Μηχανιώνα με τους αντιδραστικούς ή να ανοίξουμε εμείς το θέμα στην πόλη (απαραίτητη κίνηση) και όταν το κάνουν αυτοί με την πορεία τους εμείς να απέχουμε κλπ. Αντί αυτού, εμείς ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ. Και στην τελική, το ΠΑΜΕ έτρεξε από την αρχή, αυτό εμπιστεύονται. Ας τους πούμε κάνα τσιτάτο καταστασιακών να τους πείσουμε λοιπόν...

(το σχολιο δεν ειναι προφανως γραμμενο απο εμενα, αλλωστε εχει τονους. Στο κατω κατω τι να πω κι εγω ο μαλακας)

για τον αγωνα των αιγυπτιων αλιεργατων και την (απο)σταση της αριστερας

εδω και καμια δεκαρια μερες στη Ν.Μηχανιωνα θεσσαλονικης οι αιγυπτιοι αλιεργατες δινουν εναν πολυ σημαντικο αγωνα εναντια στα αφεντικα τους.

Δε θελω να αναφερθω εκτενως σε αυτο τον αγωνα. Ενα ενδιαφερον κειμενο ειναι εδω. Επισης η καλυτερη ενημερωση για τον αγωνα αυτον υπαρχει στο ριζοσπαστη (και για προηγουμενα σχετικα αρθρα, στο τελος της σελιδας οπου λεει "παρομοια θεματα").

Θα ηθελα να πω για τη σημασια του αγωνα αλλα και για την αδρανεια αναρχικων και αριστερων (πλην του κκε) που οι περισσοτεροι ακομα κοιμουνται.

Για τη σημασια του αγωνα, περα του οτι ειναι απο τις πρωτες απεργιες μεταναστων (αν και υπαρχει μια ιδιαιτεροτητα σε σχεσεις με την εννοια του μεταναστη οπως μπορει να την εχουμε συνιθησει, καθως οι αιγυπτιοι αυτοι ερχονται βαση διακρατικης συφωνιας η οποια και τους κατοχυρωνει καποια βασικα δικαιωματα, αλλα εχουν και εξειδικευση σε αντιθεση με την ανιδικευτη εργασια που προσφερουν συνηθως οι μεταναστες), ειναι μια απεργια που ξεχωριζει για το δυναμισμο και την ενοτητα των απεργων εργατων. Σαν αγωνας εχει ομως και μια ιδιαιτερη πολιτικη σημασια, καθως ο παραδοσιακος τροπος που η αριστερα και (κυριως) ο α/α χωρος αντιμετωπιζει τους μεταναστες, οχι σαν (συν)αγωνιστες αλλα σαν καποιους που χρειαζονται την προστασια μας, καταρρεει. Εδω μιλαμε για εναν αγωνα που βαζει τα γυαλια σε ολους μας και θελει πραγματικα ή πολυ θρασος ή εξαιρετικα μειωμενη αντιληπτικη ικανοτητα να μιλαει καποιος για "θυματα του ρατσισμου" και να βαζει τον εαυτο του σε ρολο νταβατζη τους. Γιατι κατι τετοια τα ειδαμε και τα ακουσαμε αυτες τις μερες. Η πραγματικοτα ειναι πως οι αιγυπτιοι αλιεργατες δινουν εδω και πολλες μερες εναν αγωνα, πως εμεις γενικα κοιμομαστε και θα επρεπε τουλαχιστον να εχουμε μια σεμνοτητα και μια στοιχειωδη αντιληψη της πραγματικοτητας, πως δηλαδη δεν μπορουμε να θεωρουμε ανωτερη μια μικροφωνικη ή μια αντιφασιστικη πορεια απο την απεργια που ηδη οι αιγυπτιοι αλιεργατες της μηχανιωνας κανουν.

Επισης ειναι ενας αγωνας που γινεται εναντια στην επικληση των πλοιοκτητων πως "υπαρχει κριση και πρεπει να την πληρωσετε" (αραγε αυτοι που παντου και παντα, ακομη και σε καλαντα, διατυμπανιζουν "να μην πληρωσουμε την κριση τους" -μπλιαχ- πού ειναι;). Υπαρχει κριση, μειωμενες ψαριες κλπ; Σαφως υπαρχουν στον ενα βαθμο ή στον αλλο, αλλα αυτο δε δικαιολογει την τεραστι μειωση του μισθου τους απο 1200+ σε 300-400. Αυτο που συμβαινει ειναι οτι προσπαθουν οι εργοδοτες να διατηρησουν τα κερδη τους κλεβοντας τους σε συνεργασια με το εργοδοτικο σωματειο αλιεργατων* στον υπολογισμο του μερισματος τους.

Πολλα θα μπορουσαν να ειπωθουν για τη σημασια του αγωνα. Ομως μονο το ΠΑΜΕ ηταν εκει απο την αρχη του αγωνα τους για να τους στηριξει, και μπραβο του. Εγω προσωπικα ντρεπομαι για οσο αργησα να παρω χαμπαρι τη γινοταν, που δεν ημουν απο την αρχη εκει, που δεν εχω δειξει την αλληλεγγυη που απαιτει ενας τετοιος αγωνας για να στηριχθει και να μην απομονωθει.  Και ενταξει, ας πουμε οτι το ΠΑΜΕ εχει μια οργανωτικη δυναμη που του δινει αλλες δυνατοτητες οταν θελει να δρασει. Αυτο ομως δε δικαιολογει τη συνεχιζομενη αδιαφορια της συντριπτικης πλειοψηφιας αριστερας/αα χωρου ολες αυτες τις 10 μερες, με αποκορυφωμα την απογοητευτικη παρουσια στα δικαστηρια χτες. Και αυτο που μου τη δινει ειναι πως θα δουμε απο αυριο μεθαυριο παλι τη δριμυα πλην ευκολη αριστεροαναρχικη κριτικη στο ΠΑΜΕ (με το οποιο οσες διαφωνιες και αν εχω και οση κριτικη κι αν εχω να του κανω για διαφορες επιλογες του σε αυτη την κινητοποιηση, το παραδεχομαι) τη στιγμη που οι ιδιοι δεν εχουν κανει εστω μια προσπαθεια. Μπορει να δουμε και καμια κατοπιν εορτης αντιφασιστικη δραση απο αναρχικους οι οποιοι θα σωσουν ετσι τυος καημενους τους αιγυπτιους, θυματα του ρατσισμου της τοπικης φασιστικης κοινωνιας. Θα δουμε σιγουρα λογιδρια αριστεροαναρχικων (συνηθως φοιτητων) που θα κοπτονται για την εργατικη ταξη, θα αλαλαζουν για την ενοτητα ελληνων και ξενων εργατων και θα γραφουν και συνθηματα (βλ. το ποστ απο κατω). Θα δουμε ακομα και αρκετους να τον επικαλουνται σαν παραδειγμα αγωνα (ειδικα σε περιπτωση νικης). Τα εχουμε ξαναδει και θα τα ξαναδουμε και θα τα ξαναβλεπουμε γιατι αυτο που αποκαλειται εξωκοινοβουλευτικη αριστερα και αναρχικος/αντιεξουσιαστικος χωρος στην ελλαδα εχει ασθενειες που ειναι ανιατες. Πραγματικα, οταν βλεπω το χωρο αυτο να αναπαραγει ολες τις λογικες των προωθημενων αιτηματων, των λαικων αναγκων, των απογειωμενων αιτηματων και αυταρεσκες λογικες δηθεν "πρωτοποριας", γιατι καποιος να παει σε αυτο το χωρο και να μην παει στο ΠΑΜΕ που και καλυτερα και πιο εμπεριστατομενα τα λεει, και τη δυναμη να κανει καποια απο αυτα εχει και οχι μονο να τα φαφλατιζει, αλλα και εχει και μια παραπανω σχεση με την εργατικη ταξη. Παραξενευομουν παλια που καποιοι ναριτες μπηκαν στο κκε. Τωρα θα παραξενευομουν για το αντιστροφο. Οταν σε ενα τετοιο κρισιμο δικαστηριο ολοκληρες οργανωσεις ειναι απουσες και ειναι εκει 10 μολις ατομα και μαλιστα ως επι το πλειστον ανενταχτοι νομιζω τα γεγονοτα μιλαν απο μονα τους. 

Το δικαστηριο αναβληθηκε για την πεμπτη. Η συγκεντρωση ειναι 9πμ την πεμπτη στα δικαστηρια. Ελπιζω εκει να υπαρξει πιο πολυ ενδιαφερον. 

Γιατι ο αγωνας αυτος χρειαζεται στηριξη απο ολους μας. Ηδη οι προθεσεις των εργοδοτων φανηκαν πως μονο υποχωρητικες δεν ειναι. Στην προταση που εκαναν προς τους αιγυπτιους οχι μονο κανενα αιτημα δεν ικανοποιηθηκε, αλλα εβαζαν απαραδεκτους ορους οπως την απαγορευση των αιγυπτιων να εμπλεκονται με πολιτικα κομματα και οργανωσεις που εχουν σχεση με εργασιακα δικαιωματα, την καταρτιση μαυρης λιστας με 10 εργαζομενους-πρωτεργατες που και καλα "δημιουργουσαν προβληματα" και η οποια εχει ηδη σταλει απο την εργοδοσια στην αιγυπτιακη πρεσβεια (και καταλαβαινουμε τη υποδοχη θα περιμενει αυτους σε περιπτωση απελασης στην αιγυπτο) καθως και τη δυνατοτητα των εργοδοτων να απολυουν οποιο θεωρουν οτι εχει "αναρμοστη συμεριφορα". Οποτε ο αγωνας συνεχιζεται... Εμεις τι θα κανουμε;

* σωστα αναφερει ο ριζοσπαστης το σωματειο ως "εργοδοτικο" αλλα εστιαζει στον πολιτικο χρωματισμο της διοικησης του (βεβαια οταν θες να καταληξεις στο να μιλας για αποδυναμωση του δικομματισμου και στηριξη του κομματος απο εκει πρεπει να ξεκινησεις). Εδω ομως ισχυει κατι πολυ πιο σοβαρο, πως αυτο το σωματειο οχι μονο εχει διοικηση που προσκειται στους εργοδοτες αλλα ειναι κατ'ουσιαν ενα διαταξικο σωματειο καθως σε αυτο συμμετεχουν ελληνες "αλιεργατες" που εχουν ποσοστα ιδιοκτησιας σε πλοια, αλλα και πρεπει να λαβουμε υποψιν και ολο το πλεγμα συγγενικων σχεσεων που υπαρχει μεταξυ ελληνων πλοιοκτητων και αλιεργατων.

ΥΓ ενα ωραιο σοσιαλογοκριμενο ποστ συντροφου στο ιντυ

λογια καταχωνιασμενα λο-λογια