Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

περι βιας και καλα

ειμαι μικρος, ειναι και αργα (ή νωρις, τελος παντων) αλλα θα το πω. Πως γινεται σε ενα δικαστηριο να αποφασιζει ενας ανθρωπος, και πως μπορει μια τετοια αποφαση να ειναι εστω και κατ'επιφαση αντικειμενικη, αν καποιοι ανιρωποι δικαιουνται να διεκδικησουν κατι. Ποιο δικαιωμα μπορει να εχει καποιος να απαγορευσει σε 250 ανθρωπους που στεκονται μπροστα του να διεκδισουν πραγματα που για τον πολιτισμο μας και καλα ειναι αυτονοητα; Και δεν αισθανεται τη συνειδηση του ενοχη να τον κυνηγαει; Και αν δεν τον κυνηγαει η συνειδηση του, μηπως ξερω γω θα επρεπε να τον κυνηγησει κανενας αλλος, να του σπασει το κεφαλι στα δυο να μαθει; Και μην ακουσω για βια και σαχλαμαρες, δεν ειναι βια να επιχειρεις να καταστρεχεις τις ζωες εκατονταδων ανθρωπων, αλλα ειναι βια να ανοιγεις το κεφαλι αυτου του μαλακα ή της σκροφας.

Ενταξει, καταλαβαινω πως δεν ειναι ατομικο αλλα ζητημα θεσμων, μηχανισμων, σχεσεων κλπ αλλα και το ανθρωπινο υπαρχει, ή τελος παντων "ανθρωπινο" να το κανει ο μαρξ.

Σπερνεις τη βια, θεριζεις βια, που λεει και ενα τραγουδι.

\


5 σχόλια:

KK είπε...

Τι ωραία ήτανε λοιπόν η δικτατορία πάνω στη βία αυτή, τι ωραία που κάποιοι άνθρωποι σε αυτή τη γη το άδικο δικάσανε κι ας τους είπανε μετά θάνατον αποτυχημένους, τι ωραία που κρεμάσανε κάποτε μερικούς φασίστες και σκιάχτηκαν οι υπόλοιποι, κι ας χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τα "ανθρώπινα δικαιώματα" (της αστικής τάξης). Κάποτε πότισε η γης με αίμα των από πάνω και φύτρωσε ψωμί για το λαό.
Κι αν είναι κρίμα είναι που γλίτωσαν αυτοί, που στο όνομα της "ειρήνης" και της "μη βίας" το άδικο ξαναστήσαν.

Πώς μπορούνε λες αυτοί να έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους; Μα αυτοί την έχουνε ξακάθαρη και ταξική, δεν έχουν καμία τσίπα -μόνο τη γλώσσα που μιλάνε καταλαβαίνουν, την κρεμάλα. Και τότε, ξαφνικά θυμούνται πόσο κακή είναι η βία και τι τραγωδία για τον άνθρωπο.....

reddove είπε...

σωστος και ωραιος

ειναι απο καποιον ή δικα σου;

~K~KIIE είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Y3jPxWrKkC0

~K~KIIE είπε...

Ένας οικογενιακός φίλος λύνει τελματωμένες πολιτικές συζητήσεις με τη φράση "άμα δεν έχεις κάνει φτωχός, δε μπορείς να καταλάβεις". Αν και απόλυτο, το γνωμικό κρύβει μεγάλη αλήθεια, που, δυστυχώς για μας, την αντιλαμβανόμαστε ολοένα και καλύτερα.

Δυστυχώς δεν ιχύει πάντα το αντίστροφο (αν έχεις κάνει φτωχός, τότε καταλαβαίνεις). Βέβαια δε ξέρω άμα εδώ δηκαιούμαστε κάτι παραπάνω από μια πικρία προς τους πεινασμένους που μας τρώνε, αλλά άμα σε τσούζει δυσκολεύεσαι να διαχωρίσεις την αγανάκτηση απ' την μελαγχωλία. Ορθολογικά μιλώντας δεν είναι παράδοξη μια τέτοια συμπεριφορά σε συνθήκες που το μόνο πρόταγμα για μια αίσθηση ασφάλιας, δύναμης (σε πρακτικό και πνευματικό επίπεδο) και ενότητας σ' ένα σύνολο είναι απ' τους ιδεολογικούς μηχανισαμούς του κατεστημένου. Όταν όλα συντελούν στο να σκέφτεται να κουνηθεί κανείς μόνο όταν δεν πάει άλλο, δεν είναι παράλογες οι συναντήσεις αγανακτησμένων πολιτών.

Η αλήθεια είναι πως τόση ώρα προσπαθώ να πειθαρχήσω τα αλγεινώς τραχιά συναισθήματα που μου προκάλεσαν κάτι δηλώσεις πληγέντων από τις αγρωτικές κινητοποιήσεις... Τέλος πάντων!

Τέλος μας αφιερώνω ένα τραγουδάκι που τεριάζει στην περίσταση: http://www.youtube.com/watch?v=eCyH8YfA-PY

ΚΚ είπε...

Τόσα χρόνια ακόμα δεν αναγνωρίζεις το γράψιμό μου;
ΚΚΙΙΕ ωραία αφιέρωση.
Ας κάνω και γω μια μέσα στο πνεύμα των ημερών...
http://www.youtube.com/watch?v=94HLI1KeiDo