Δεν είχα όρεξη ν' αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα, δεν είναι πλέον, δυστυχώς, κάτι επίκαιρο. Έτσι, μιας και κορδώθηκε το επαναστατικό μας φρόνημα τώρα που μια απεργία ηττήθηκε, χαμογέλασε η δημοκρατική μας συνείδηση τώρα που θα φαν οι πολυεθνικές το μεροκάματο φιλοβασιλικών και γαλήνεψε ο ανθρωπισμός μας τώρα που θα βρεθούν άνθρωποι με χρέη χιλιάδων ευρώ το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ο πόνος μου.
Πρώτος κύκλος απεργιών και ήδη στην κορυφή 500 μέτρων ξερής απομόνωσης έχει αρχίσει να συζητιέται το θέμα. Αν και θα περίμενε κανείς να 'χουν βγει εκατοντάδες επανασταταράδες εκτός εαυτού με τη λάσπη των μμε και το ευλογοφανές της αδικίας, όλοι αυτοί που αρκεί μια θεωρητική σύλληψη ή ιστορική αναθύμηση για ν' αφιερώσουν εαυτόν, όλοι απουσιάζουν ολότελα. Εξαιρουμένης της φαιάς προπαγάνδας μόνο σκάγια αριστερών τοποθετήσεων εδυνάμην να βρω (ευτυχώς δε πήρα χαμπάρι τις μαλακίες που θ' αναφέρω ύστερα, ο λόγος της αναρχίας απέχει παρασάγγας απ' το να 'ναι ενδιαφέρων σε κινηματικές περιόδους). Πιθανώς λόγω του φόρτου εργασίας απ' τις κινήσεις αλληλεγγύης, μη κρίνω τ' αλλότρια δια και μέσω της κατάστασής μου! Πόσο κοντά είναι η αθωότητα ενός επαρχιώτη σαν κι εμένα με τη βλακεία...
Δεύτερος κύκλος απεργιών. Οι φορτηγατζήδες με μια επίταξη γραμμένη στ' αρχίδια τους (πότε ξανάγινε αυτό “σύντροφοι”;) κατεβαίνουν και πάλι στο δρόμο με τον κάθε φιλόδοξο Γκέμπελς να ηχεί δίπλα στον αγώνα παίζοντας τη στριγκή φωνή του. Τότε συναντώ και τα κουράδια του έναρθρου λόγου, τη χαλασμένη απομίμηση του επαναστατικού λόγου που κρατούσε απ' τον Ιούλη και ήδη μέχρι τώρα( http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195486) "Ν' αφήσουμε στα σκατά τους αντιδραστικούς φορτηγατζήδες", σάματις πρέπει να 'ναι κανείς ομόφρωνας μας για να τ' αναγνωρίσουμε ίσα δικαιώματα με μας. Πόσα κόμπλεξ πρωτοπορίας ξεδυπλώθηκαν... "Εμείς θα κάνουμε την τομή στην κοινωνία κι όχι τα συντεχνιακά αιτήματά τους". Δηλαδή τι; Θα κάνουμε αντ' αυτών αυτό που θέλαν να κάνουν οι ίδιοι; Ή μήπως δε τους συμπεριλαμβάνουμε καν στο σκεπτικό μας; Τοιαύτη περιπτώσει απλά τους αφήνουμε στην εξαθλίωση ή καλύτερα να τους εκτελέσουμε ώστε να κοπεί και το πρόβλημα; Πολιτικές τοποθετήσεις του τύπου "πριτς! εσύ δε μου 'δειξες συμπαράσταση κι εγώ πεισμώνω και δε σου δείχνω κι εσένα" που λισμονούν τη στοιχειώδη λογική "κάθε τι αρχινάει από κει που μπορεί ν' αρχινήσει". Ο μικροαστισμός κι ο επαναστατίζων (και ως “-ίζων”, αντιδραστικός) ιδεαλισμός της αναρχίας έφτασε σ' επίπεδα ξεδιαντροπιάς όταν τον θάνατο ενός αγωνιστή από χημικά της αστυνομίας ακολούθησαν “ψύχραιμες” τοποθετήσεις που έβγαζαν λάδι την αστυνομία ή που τον μέμφονταν (εμμέσως πλην σαφώς) ως φιλοβασιλικό μικροαστό (sic!) (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1211244). Μα πόση ξεφτίλα μπορεί να σηκώσει κάποιος χωρίς να 'ρθει ρήξη στην πολιτική του σκέψη; Τόση που κι ακόμα μετά την πραξικοπηματική “υποχώρηση” των φορτηγατζήδων συνεχίζουν οι ίδιες παπαριές στο ιντυμήντια!
Ήλπιζα με τόσους αγώνες στις πλάτες μας να 'χαμε συνειδητοποιήσει ότι η πάλη δεν είναι αποκύημα πολιτικής αντίληψης όσο ανεκπλήρωτων αναγκών κι ενοχλητικών προβλημάτων. Αυτές πλάθουν τη στόχευση των επαναστατικών θεωριών και η δράση που τις εξασφαλίζει πλάθει την επαναστατική τακτική. Ο,τιδήποτε άλλο είναι ιδεαλισμός που αγνοεί τον κόπο και την ελευθερία του κόσμου, είναι αμπελοφιλοσοφία που, αν δεν σκοπεύει, τουλάχιστον ευνοεί "υποσυνείδητα" το να εκμεταλλευτεί και να εξουσιάσει το λαό μια μικρή ελίτ με συμφέροντα που δεν περιγράφονται απ' τις ανάγκες και δεν κατοχυρώνονται με τις δράσεις των πολλών. Δυστυχώς ο αγώνας για πολλούς είναι ένα χόμπι, μια διασκέδαση που τους εκτονώνει απ' τα δεινά της ζωής όπως το ψάρεμα ή ένας περίπατος στο βουνό. Δυστυχώς έχουν τόση σχέση με την ταξική πάλη όση έχει κι ένας ψαράς με τις τσιπούρες ή ένας περιηγητής με τα έλατα και τις πέτρες.
Κι ένα εναλλακτικό κλείσιμο, μιας και καταντήσαμε να μας βγαίνει απ' αριστερά ο Ριζοσπάστης (1/10 κι εδώ...):
http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/10/2010&id=12644&pageNo=31&direction=-1
Αλληλεγγύη!
Οσον αφορά στην κινητοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών
(και μιλάμε για εκείνους τους βιοπαλαιστές της μιας άδειας, όχι για τους πολυέχοντες, τους μεγαλοκατέχοντες και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους),
πράγματι είναι «υποκινούμενοι»:
*
Υποκινούνται από τον Παπακωνσταντίνου, που «απελευθερώνει» το δρόμο στους μονοπωλιακούς ομίλους μεταφορών, για να έρθουν στην Ελλάδα και να κλείσουν σπίτια,
*
υποκινούνται από την ΕΕ των «4 ελευθεριών του Μάαστριχτ», δηλαδή τη μία και μοναδική ελευθερία προς τις πολυεθνικές να μπορούν ελέω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ, να επιβάλουν τους «νόμους τους» πέρα και πάνω από σύνορα,
*
υποκινούνται από το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης, συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης, ΣΕΒ, ΜΜΕ, που μ' ένα στόμα και μια φωνή έχουν μοιράσει τους ρόλους σε μια ανεπανάληπτη επιχείρηση υπονόμευσης, συκοφάντησης, ελεεινολόγησης, καταστολής του οποιουδήποτε αντιδρά στην πολιτική τους.
***
Οταν όλοι αυτοί του «μαύρου μετώπου» μιλούν για το «νόμο που άπαξ και ψηφίστηκε ουδεμία αντίρρησις νοείται» (!), δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία που «πρέπει να συμμορφωθεί»: Αφού χτες το μνημόνιο έγινε νόμος, ή αν αύριο ψηφίσουν με νόμο πως κάθε οικογένεια εκτός από τους φόρους θα καταβάλλει στο ΔΝΤ και τα πρωτότοκα τέκνα της, τότε ουδείς θα πρέπει να αντιδρά, διότι θα... «το λέει ο νόμος»!
Οταν όλα αυτά τα επίλεκτα μέλη του κλαμπ της πιο παρασιτικής συντεχνίας, της συντεχνίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των «νταβατζήδων», μιλούν για τη «συντεχνία των δρόμων», όπως έπραξε χτες ο κ. Παπανδρέου, δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται στην κοινωνία την οποία θέλουν να την «παθητικοποιήσουν», να την «κομματιάσουν», να την καταστήσουν έρμαιο του «διαίρει και βασίλευε», να «ξεμοναχιάσουν» το κάθε τμήμα της, να το απομονώσουν και αφού θα του έχουν στερήσει τις εφεδρείες της κοινωνικής αλληλεγγύης να το τσακίσουν, ώστε με την ίδια μέθοδο να καθυποτάξουν, τελικά, όλη την «κατατεμαχισμένη» κοινωνία.
Οταν όλα τα φερέφωνα των «αφεντικών», αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την ανεργία και για τις απολύσεις, αντιπαραθέτουν στο «δικαίωμα της απεργίας» το... «δικαίωμα στην εργασία», δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται στην κοινωνία, η οποία πάνω από έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο θα πρέπει να «ρυθμίσει» τη συνείδησή της, ώστε να μη θεωρεί πια ότι «η δουλειά είναι δικαίωμα», αλλά ότι «δικαίωμα» είναι η απεργοσπασία (!), να μάθει να βλέπει την εργασία σαν... «προνόμιο», σαν... «παραχώρηση», σαν... φιλάνθρωπη «προσφορά», για την οποία οφείλει να δοξολογεί τον καλοκάγαθο καπιταλιστή!
Και φυσικά:
Οταν έμβλημα της πολιτικής τους έφτασαν να καθιστούν τη... φυλακή (!), όταν ποινικοποιούν ως «κακούργημα» τις κινητοποιήσεις, όταν ομολογούν πως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργών αποτελούν έναν εκσυγχρονισμό των... γραφειοκρατικών διατάξεων της χούντας (!),
σίγουρα δε μιλούν στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται σε όλο το λαό, του κουνούν ως «γκαουλάιτερ» του κεφαλαίου το δάκτυλο της καταστολής, τον απειλούν με τον πιο χυδαίο, τον πιο ιταμό, τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, ότι ή θα γίνει ραγιάς να τους προσκυνάει ή θα τον... ξεκάνουν!
***
Ο πόλεμος, επομένως, που έχουν εξαπολύσει είναι καθολικός.
Τα «νταϊλίκια» του Παπακωνσταντίνου θα ήταν ανάξια να γίνουν ακόμα και γελοιογραφία, αν δεν επρόκειτο για τον γραβατοφορεμένο «τσαμπουκά» μιας πρωτοφανούς πολιτικής αγριότητας που
αφορά τους φορτηγατζήδες, όπως χτες αφορούσε τους ναυτεργάτες, όπως προχτές αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους, όπως πέρσι αφορούσε τους αγρότες, όπως κάθε μέρα αφορά τους εργάτες.
*
Αν αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν πάρει καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,
που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση,
αν κόντρα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» δεν πάρει σάρκα και οστά το «ο ένας για όλους και όλοι για έναν»,
τότε,
τα υποκινούμενα της πλουτοκρατίας μπορεί να φύγουν νύχτα, μαζί με όλη την κυβερνητική τους «νταλίκα» (και κάπως έτσι θα φύγουν),
αλλά προηγουμένως θα έχουν μετατρέψει έναν ολόκληρο λαό σε... χαλκομανία.
8 σχόλια:
Σκατά!
Γιατί έτσι μας αρέσει...
To ότι μικροαστικά στρώματα ιυοθετούν μορφές οργάνωσεις και πάλης του εργατικού κινήματος (και μάλλιστα από τις πιο μαχητικές) είναι καταρχην θετικό.
Αυτοί που τώρα κινητοποιούνται ήταν ισχυρό κομμάτι του μπλοκ εξουσίας της μεταπολίτευσης και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατι δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο έχει έρθει το πολιτικό σύστημα.
Μεγάλο κομμάτι της βάσης των φορτηγατζήδων χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν και θα συνέχιζαν τον αγώνα αν δεν τους πρόδιδε η ηγεσία και αυτό κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αυτά τα μικροαστικά στρώματα που μοιραία προλαταριοποιούνται, αν μείνουν μόνα τους θα συντριβούν.
Είναι αναγκαίο να απλώσουν χέρι βοηθείας προς την εργατική τάξη και η εργατικξή τάξη προς αυτούς.
Η 5η Μάη ήταν μια τέτοια αυθόρμητη προσπάθεια μένει να δούμε αν θα συνεχιστεί.
Η εργατική τάξη αυτή τη στιγμή είναι πληγωμένη και οργανωτικά και πολιτικά. Αν καταφέρει να ορθώσει το αναστημά της θα έλξει σίγουρα μεγάλα κομμάτια των μικροαστικών στρωμάτων.
Οι δυνάμεις που ασχολούνται με το εργατικό κίνημα πρέπει να βάλουν πλάτη για να επανακάμψει το εργατικό κίνημα.
Ο αγώνας των φορτηγατζήδων δεν είναι τόσο ελκυστικός για την αριστερά και την αναρχία και εδώ που τα λέμε έχει πολλά προβλήματα.
Πρέπει όμως να έχει την στήριξη όλων μας γιατί στο κάτω κάτω είναι ενάντια στο μνημόνιο και όπως και να το δεις δημιουργεί προβλήματα στη χούντα που μας έχουν επιβάλει.
Για την κοινωνική αλληλεγγύη δεν χρειάζονται πιστοποιητικά επαναστατικών φρονημάτων, όλοι έχουμε κάνει λάθη.
http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/09/blog-post_23.html
και ειδικά προς το τέλος:
Από την άλλη, δεν είναι η επίθεση που δέχονται οι αγωνιζόμενοι από τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, αλλά η μαχητικότητα που αποδεικνύουν απέναντι τους, αυτή που δημιουργεί το κοινό έδαφος αλληλεγγύης απέναντι στον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ολοκληρωτισμό της σύγχρονης τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Δε νομίζω πως ο αγώνας αυτού του στρώματος είχε τόσο μεγάλη εξάρτηση απ' τις διαθέσεις της εργατικής τάξης. Άσχετα από τυχούσες κριτικές, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι άλλο από μια πατερναλιστική αντιμετώπισή της. Ένα στρώμα, που καταφέρνει να μπλοκάρει όλη τη χώρα και που είναι επαρκώς σκληρόπετσο ίνα αντέξει στις βουρδουλιές, το μόνο που χρειάζεται για να νικήσει είναι να μην του κοντράρεται όλο το σύμπαν (και να μην έχει ηγεσία Κουίσλιγκ...). Η παλλαϊκή συμμαχία επισπεύει κι εξασφαλίζει τη νίκη, επιταχύνει κι ενδυναμώνει την αγωνιστική διάθεση δια της εξέτασης εκ του σύνεγγυς πολλών βιωμάτων και θεάσεων και ριζοσπαστικοποιεί δια των επιπτώσεων των προαναφερθέντων στην συνολική πολιτική θεώρηση. Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι η παραδοχή του εξέχοντα ρόλου του προλεταριάτου σ' αυτές τις διαδηκασίες, τίποτα περισσότερο. Εν συντομία μιλώντας δηλαδή... Κατά τ' άλλα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
Ο λόγος ύπαρξης της αλληλεγγύης είναι ο πόνος που αισθάνεται ο δίπλα μου. Αν δεν πιστεύω ότι πονάει δε συμπαραστέκομαι. Αλλιώς τουλάχιστον χαμογελάω στις προσπάθειές του να τον ξεπεράσει, τρέφω κάποια συμπάθια που λέμε. Το μέχρι πού φθάνει το “τουλάχιστον”, το πόσο πολύ θ' απλώσω τη χείρα βοηθείας εξαρτάται, προφανώς, απ' το πως δρα αυτός, το πόσο εκφράζεται κι ο δικός μου αγώνας δια μέσου του δικού του. Εν προκειμένω οι αγωνιστικές δυνάμεις δεν άπλωσαν το χέρι ούτε μέχρι το σημείο αναλύσεων, φωνών υποστήριξης, φραστικής σύνδεσης αυτών των αλλαγών με τα προβλήματα του εκάστοτε κλάδου που αναφέρονταν ή μιας επαφής με τους απεργούς που να 'ν' έστω η επαφή των προβλημάτων των άλλων κλάδων μαζί τους (για να μην αναφερθώ στους μαυροκόκκινους πρετεντερισμούς που βγάζαν εκτός εαυτού ακόμα και τον πιο αφελή εργαζόμενο κι είναι κι ο λόγος αυτής της κατάθεσης ψυχής). Αυτό δείχνει την ανάγκη για μια αυτοκριτική (κι αυτομαστίγωμα, γιατί όχι;). Να δούμε τα θεωρητικά λάθη που οδήγησαν σε μειωμένα ανακλαστικά ή άλλες προτεραιότητες, να δούμε τις συνθήκες που επέτρεψαν ή μας υποχρέωσαν να οδηγηθούμε σ' αυτά. Να δούμε πως θα σώσουμε τη βλακεία που μπορεί να κάναμε. Να δούμε το μέχρι που φθάνουν τα επίπεδα συμμαχίας κι αντιπαράθεσής μας με άλλους πολιτικούς χώρους, να δούμε πως θα σιάξουν αυτά τα επίπεδα. κτλ κτλ
Κατά τη γνώμη μου ο αγώνας των φορτηγατζήδων και δίκαιος και ωραίος ήτανε, και υποτιμήθηκε από την Αριστερά (από κάθε χώρο της Αριστεράς σε άλλο βαθμό και για άλλα αίτια), αλλά υποτιμήθηκε.
Κατ' αρχάς, φυσικά και οι φορτηγατζήδες είναι ένα μεσόστρωμα. Ένα από τα πολλά μεσαία στρώματα που έφτιαξε ο καπιταλισμός, για να δημιοργήσει κοινωνικά μαξιλάρια, όταν κάποτε κινδύνεψε να χάσει την εξουσία. Άρα, κουβαλάει τα χαρακτηριστικά του μεσοστρώματος. Αυτό τι σημαίνει, ότι πρέπει να τους φάνε τη δουλειά οι πολυεθνικές; Ότι άνθρωποι εργαζόμενοι, χρεωμένοι στις τράπεζες, πρέπει να καταστραφούν οικονομικά; Με άδειες που τις πλήρωσαν 100.000 ευρώ δίνοντας οικονομίες ζωής, και τώρα δεν αξίζουν ουσιαστικά τίποτε;
Αλήθεια, γι' αυτό η εργατική τάξη δεν είναι η πρωτοπορεία; Γιατί αυτή, και ο -υποτιθέμενος- πολιτικός της φορέας, που δρα εξ΄ονόματος της, οφείλουν να αποδείξουν σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, από τα πιο αντιδραστικά, μέσω της βίας, τα πιο προοδευτικά, με τη δύναμη της στο κίνημα, αλλά και στα μεσαία, την ικανότητα της να ηγηθεί! Δείχνοντας την απάτη που τους έστησε ο καπιταλισμός, ότι δεν υπήρξαν παρά πιόνια, και ότι ιο σοσιαλισμός, είναι όχι ένα προεκογικό πρόγραμμα. Αλλά κάτι που αναβλίζει από κάθε κοινωνική αντίθεση, από κάθε πτυχή της ζωής, κάτι αναγκαίο για να μην φτάσουμε στο Μεσαίωνα.
Αλλά πολύ μακριά το πήγα. Εδώ πρέπει να πούμε ατα αυτονόητα. Και θα τα πούμε. Από τους Πασόκους κονδυλοφόρους, που ζητάνε αφηνιασμένοι "να πάρει το κράτος τις άδειες αυτών που δε θέλουν να δουλέψουν". Λέγοντας τους ότι πέραν του ότι αυτό συνιστά απλή κλοπή, ότι οι εργαζόμενοι ποτέ δε ρώτησαν για το δικαίωμα στην απεργία, απλά την έκαναν και αλίμονο στα σπασμένα κεφάλια των απεργοσπαστών που "θέλουν να δουλέψουν".
Στους "Δημοκράτες Αριστερούς" που ζητούν από την κυβέρνηση να εφαρμόσει το νόμο [ δείτε http://red-pep.blogspot.com/2010/09/blog-post_30.html ] ότι έχουν γίνει ίδιοι με τον πρετεντέρη, και να μην απορούν που η ιστορία είναι γεμάτη από "οκτωβριανά πραξικοπήματα" -βλέπε επαναστάσεις.
Και τέλος στους αναρχικούς, ότι η πολιτική τους αντίληψη, ότι το κίνημα ανατροπής του Μνημονίου, το κίνημα για δουλειά, ειρήνη, συντάξεις, δημοκρατικές ελευθερίες, παιδεία, υγεία, μισθούς, δεν είναι ενσωμάτωση, αλλά ανάγκη επιβίωσης. Και με το να μην αναλαμβάνουν την οργάνωση του, αρνούνται το ρόλο που τους προσφέρει η ιστορία, μη νομίζουν ότι δε θα της λογοδοτήσουν -πάλι.
Τελικά, η αστική τάξη, κατάλαβε μια χαρά τι ήταν το κίνημα των φορτηγατζήδων. Το πρώτο ραγισμένο τζάμι του Μηνμονίου. Και στον καιρό του Μνημονίου, απεργίες, αγώνες, δράση, οργάνωση, απαγορεύονται. Δια ροπάλου. Και άμα χρειαστεί, με νεκρούς. Και αυτό το παράδειγμα ήθελε να δώσει σε όλους όσους σκέφονται να βγούνε στο δρόμο.
Μάταια όμως. Το γρανάζι της ιστορίας δε θα το γυρίσουν πίσω, ούτε η προδοσία των οπορτουνιστών, ούτε τα ρόπαλα των ΜΑΤ. Γιατί όταν κλείνεις τη μια τρύπα της διαρροής, οι υπόλοιπες αναβλίζουν πιο ορμητικά.
Από άρθρο της Le Monde, που είχε δημοσιευτεί παλιότερα στην Ελευθερτοτυπία:
"Ο οδηγός ονομάζεται Αντόνιο Πατσέκο Σάντσες. Είναι 47 χρόνων. Τα 34 τα έχει περάσει στον δρόμο. «Ξεκίνησα στα 13 μου, δίπλα στον πατέρα μου. Του διάβαζα τον χάρτη. Στα 16 μου, έπαιρνα το τιμόνι τα βράδια, γιατί δεν έβλεπε καλά». Το φορτηγό, ένα πολύ ωραίο Volvo, μοιάζει σαν να έχει μόλις βγει από το εργοστάσιο. «Ενα τέτοιο φορτηγό κοστίζει γύρω στα 150.000 ευρώ» εξηγεί περήφανος ο Σάντσες.
Πριν από την αναχώρηση, ένας από τους προϊστάμενούς του, ο Αντρές Βαλβέρδε, εμπορικός διευθυντής στην Carrion, τη μεγαλύτερη μεταφορική εταιρεία της Αλμερίας (με στόλο τετρακοσίων φορτηγών) μας εξηγεί ότι τα σαράντα πέντε λίτρα πετρελαίου στα εκατό χιλιόμετρα που καταναλώνει το φορτηγό για τη μεταφορά (τροφοδοτώντας δύο μηχανές, μία του τράκτορα και μία του ψυγείου) «αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού κόστους μεταφοράς»: πέντε λεπτά ανά κιλό ντομάτες, από τα 15 λεπτά ανά κιλό που ζητάει η μεταφορική εταιρεία για να παραδώσει το εμπόρευμα, για παράδειγμα, στην περιοχή του Παρισιού. «Οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες, όμως, μας ασκούν αφόρητες πιέσεις. Θέλουν όλο και χαμηλότερες τιμές. Πολλές μεταφορικές εταιρείες στην Αλμερία έχουν ήδη κλείσει. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση».
Ισως στην αντικατάσταση της οδικής με τη θαλάσσια μεταφορά, κυρίως αξιοποιώντας τη δυναμική είσοδο στο παιχνίδι του νέου λιμανιού της Ταγγέρης, στο Μαρόκο, το οποίο θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο τη γεωργία της Ανδαλουσίας. Γι'αυτό και εκπονείται το σχέδιο για τη δημιουργία θαλάσσιου δρομολογίου Αλμερία-Δουνκέρκη -βρίσκεται ακόμα στη φάση της μελέτης. «Η μετατόπιση προς τις θαλάσσιες μεταφορές εξελίσσεται ραγδαία» υποστηρίζει ο Ζαν-Κλοντ Μοντιγκό, πρώην ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Αγρονομικών Ερευνών (INRA) του Μονπελιέ, ειδικός στην επιμελητεία διακίνησης φρούτων και λαχανικών. «Τα επόμενα χρόνια, θα έχουμε μεγάλο ανακάτεμα της τράπουλας σε ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου. Περιοχές που θεωρούν ότι είναι καλά πλασαρισμένες, σταδιακά θα σβήσουν από τον χάρτη».
Προς το παρόν, τα φορτηγά οργώνουν τους αυτοκινητόδρομους. Καθώς δέχονται πιέσεις από τους πελάτες τους, ορισμένες μεταφορικές εταιρείες βρήκαν τη λύση: αξιοποιώντας την απουσία εναρμόνισης σε ευρωπαϊκό επίπεδο των εθνικών νομοθεσιών για τις οδικές μεταφορές -που είναι, εξ ορισμού, διεθνείς- καταφεύγουν σε ανατολικοευρωπαίους οδηγούς, από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, των οποίων οι αμοιβές είναι δύο με τρεις φορές χαμηλότερες. Οι μηνιαίες αποδοχές ενός ισπανού φορτηγατζή κυμαίνονται μεταξύ 2.500 και 3.000 ευρώ. Ο αντίστοιχος μισθός ενός Ουκρανού μπορεί να πέσει μέχρι τα 1.200 ευρώ.
Το 2002, η χρεοκοπία της λουξεμβουργοαυστριακής εταιρείας Kralowetz GmbH (7) έφερε στο φως τις συγκεκριμένες πρακτικές. Εκείνη την εποχή, η κομπίνα συνίστατο στη δημιουργία γραφείων στη Σόφια ή το Κίεβο, μέσω των οποίων προσλαμβάνονταν οδηγοί με «τοπικές» συμβάσεις. Ακόμη κι αν αυτοί οι άνθρωποι εργάζονταν, ντε φάκτο, στους αυτοκινητόδρομους της Δυτικής Ευρώπης. Ο Φραντς Φίσιλ, εκπρόσωπος του αυστριακού συνδικάτου μεταφορών, διαβεβαίωνε τότε ότι «το 80% των οδηγών στις αυστριακές μεταφορικές εταιρείες εργάζεται υπό παράνομο καθεστώς (8)».
Τι συμβαίνει σήμερα; «Στον δρόμο βρίσκεις όλο και περισσότερυς βούλγαρους ή ουκρανούς οδηγούς» μας αποκαλύπτει ο Σάντσες, κατά τη διάρκεια μιας στάσης «για δείπνο», στις 3 το πρωί, σε κάποιο στέκι φορτηγατζήδων, κάπου μεταξύ Βαλένθια και Καστεγιόν δε λα Πλάνα. Στο τραπέζι μας κάθεται ένας από τους παλιούς φίλους του Σάντσες, φορτηγατζής κι αυτός, ο Φρανσίσκο Πάκο. Ο Πάκο δίνει περισσότερες εξηγήσεις:
«Πολλές εταιρείες διώχνουν τους παλιούς οδηγούς τους και προσλαμβάνουν Ουκρανούς. Γνωρίζω μερικούς και μου τα λένε... Πρέπει να τα βγάλουν πέρα και, έτσι, αρχίζουν τα κόλπα. Για παράδειγμα, πουλάνε τα καινούρια τους λάστιχα και αγοράζουν μεταχειρισμένα, τα οποία χρησιμοποιούν μέχρι να λιώσουν. Ή, σε ακραίες περιπτώσεις, στους μεγάλους χώρους στάθμευσης των φορτηγατζήδων, την ώρα που κοιμάσαι, σου αδειάζουν το ρεζερβουάρ ή σου "σηκώνουν" ένα λάστιχο». Ορισμένοι, οι οποίοι αμείβονται με βάση τα χιλιόμετρα που διανύουν, κάνουν όσο περισσότερα μπορούν, ενώ δεν τηρούν και τις υποχρεωτικές στάσεις. Λιωμένα λάστιχα, κουρασμένοι οδηγοί... Ο κίνδυνος στον δρόμο δεκαπλασιάζεται(...) "
Από Sarajevo:
"Eίναι σαφές ότι οι ιδιοκτήτες απο 2 άδειες / φορτηγά και πάνω ήταν και είναι σίγουρα και εργοδότες / αφεντικά. Aπ’ την άλλη δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου δεδομένο πως όλοι οι μονο-ιδιοκτήτες δούλευαν τα φορτηγά τους. Στην ελλάδα βρισκόμαστε, και άνετα μπορεί κάποιος με μία άδεια φορτηγού να έχει και μία ή μισή άδεια ταξί, και ταυτόχρονα ένα μαγαζί· ή να είναι υπάλληλος του δημόσιου. Σίγουρα πάντως ένας (άγνωστος σ’ εμάς) αριθμός μονο-ιδιοκτητών φορτηγών δουλεύουν και σαν οδηγοί των φορτηγών τους.
Aφήνοντας στην άκρη την (εν πολλοίς άθλια) εργασιακή κατάσταση των σκέτα εργατών / οδηγών όλων αυτών των φορτηγών(...)"
Γιατί δε συζητάμε για αυτούς, είναι εμένα το πρόβλημά μου. Και γιατί δε συζητήσαμε καθόλου για την απεργία των Πακιστανών εργατών γης στη Σκάλα Λακωνίας. Και εκεί άλλωστε, άλλο εργάτης γης και άλλο μεγαλοτσιφλικάς του κάμπου της Λάρισας. Ε, δεν μπορούμε να μιλάμε για όρους συλλήβδην και να στηρίζουμε άνευ όρων και ταξικής θέσης...
Κατά τα άλλα, η επίταξη και ο πιθανός θάνατος από χημικά πρέπει να συζητηθούν.
Ε.
Δημοσίευση σχολίου