Ζακ Βερζές,ο "συνήγορος των διαβόλων". Μία (αν)επίκαιρη συνέντευξη του Μαιτρ της ριζοσπαστικής συνηγορίας

Το παρόν είναι μια αναδημοσίευση απ' τον δικτυακό τόπο της Εποχής. Εγώ θα πω την αποψάρα μου εν συντομία και μετά θ' αφήκω τους αρθρογράφους να μιλήσουνε.

Είχα την πεποίθηση, μέχρι που διάβασα τούτηνε τη συνέντευξη, ότι ο συνήγορος ταυτίζεται με τον κατηγορούμενο. Επηρεασμένος από Κούγιες και Λικουρέζους εκλάμβανα ως φασιστόμουτρα τους δικηγόρους των ναζί. Φαίνεται πως δεν είναι ακριβώς έτσι... Για κάθε πράξη πρέπει, ώστε να μην υποπέφτουμε σε μεταφυσικές συλλογιστικές, να εξετάζουμε τις συνέπειές της δεδομένης της θέσης στην ιστορική συγκυρία που την συναντάμε. Όσο κι αν μας πιέζει το ηθικό μας σύστημα πρέπει ν' αντιστεκόμαστε στις παρωπίδες που σκοτεινιάζουν όλον τον υπόλοιπο κόσμο και φωτίζουν μόνο το περίγραμμα της εξεταζόμενης υπόθεσης. Σύμφωνα με τον Βερζές δεν είναι επιτρεπτός συλλογισμός ο συμπερασμός της αναγκαιότητας της δίκης του Μπάρμπι δια της ύπαρξης των εγκλημάτων του και αυτό, ουσιαστικά, αναλύω. Η δίκη δεν είναι μια υπεριστορική απονομή δικαιοσύνης, είναι μια κατηγορία ενός συγκεκριμένου φορέα προς έναν άλλο εντός ενός συγκεκριμένου ακροατηρίου. Όταν δικάζεται στη σύγχρονη Ελλάδα ένας ψυχοπαθής δολοφόνος την "απόδοση δικαιοσύνης" η κοινή γνώμη την εκλαμβάνει ως απόδοση δικαιοσύνης επί του συγκεκριμένου και όχι ως αντικειμενικοποίηση του δικαστικού συστήματος. Έτσι όταν δικάζεται ένας διαδηλωτής υπάρχει μια υποψία ως προς το αμερόληπτο του δικαστικού σώματος, υποψία που δεν νοθεύεται από την ικανοποίηση της τέλεσης της προαναφερθείσας δίκης. Όταν δικάζει μια πολεμική μηχανή μια άλλη πολεμική μηχανή (γιατί έτσι συμβαίνει, το δικαστήριο δεν ήρθε απ' τον ουρανό) τότε η δίκη τοποθετεί τους δικαστές υπεράνω της φύσης της διαμάχης και συνεπώς αμνηστεύει την "ενάγουσα" δύναμη για τα παρόμοια εγκλήματά της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η όποια προσπάθειά μας για ολοκληρωτική απόδοση δικαιοσύνης, για καταδίκη και των μεν και των δε θα πρέπει κι αυτή να βλέπεται ρεαλιστικά. Δεν είναι ίση αντιμετώπιση η μεν κριτική να παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις κι η άλλη να περιορίζεται στα στενά όρια των αριστερίστικων φυλλάδων, διότι πρακτικά (και τονίζω πως αυτό πρέπει να εξετάζουμε) αυτό συμβαίνει.

------------------------------------------------------------------

To 1985 για την Ελλάδα ήταν έτος "ανατροπών" και εκλογών. Αποκαθηλώνεται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στον προεδρικό θώκο αναδεικνύεται ο ανακριτής της "υπόθεσης Λαμπράκη", Σαρτζετάκης, ο "Σχολιαστής" κυκλοφορεί με τον Ζαν -Λουί Τρεντινιάν στο εξώφυλλο, και η Ελλάδα μπαίνει στη δεύτερη φάση της "αλλαγής", που θα προαναγγείλει νέα λιτότητα (ακόμη δεν είχε εφευρεθεί ο όρος "εκσυγχρονισμός").

Τον ίδιο χρόνο αρχίζει στη Γαλλία, μεσούσης της "παντοκρατορίας Μιτεράν", η δίκη κατά του Κλάους Μπάρμπι, του "χασάπη της Λυών", την υπεράσπιση του οποίου αναλαμβάνει ο Ζακ Βερζές, γνωστός στους Ευρωπαίους ήδη από τα χρόνια του "Πολέμου της Αλγερίας". Ο 80χρονος πλέον Βερζές αποτελεί μία εξαιρετική περίπτωση μαχητικού δικηγόρος, "από την άλλη πλευρά του καθρέφτη", όπως είχε αιτιολογήσει κάποτε την "εξαφάνισή" του: μπορεί να υπερασπίζεται με την ίδια ευκολία μαχητές του FLN και της Αλγερινής Επανάστασης και ταυτόχρονα να αγορεύει ως συνήγορος του Στρατηγού Σαλάν, από τα ιδρυτικά στελέχη της "Οργάνωσης Μυστικός Στρατός" (OAS), ενώ δεν λείπει από καμιά μεγάλη δίκη εις βάρος όσων η Δύση θεωρεί "τρομοκράτες" και "δικτάτορες", από τον Κάρλος μέχρι τον Μιλόσεβιτς.

Η "Εποχή", με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου του "Η στρατηγική της δίκης" (Jaques Verges, De la strategie judiciaire, Paris 1968), αναδημοσιεύει μία άγνωστη στην Ελλάδα και άκρως επίμαχη συνέντευξη του "Μαιτρ Βερζές", εν όψει της ανάληψης της υπεράσπισης του Κλάους Μπάρμπι, τον Μάιο του 1985, που δημοσιεύτηκε στην (αρκούντως "άτακτη" στα πρώτα βήματά της) tageszeitung.
Για τους γερμανόφωνους αναγνώστες διαφωτιστική πάντως είναι η συνέντευξη του Ζακ Βερζές στον Spiegel (36/ 2. 9. 2002) που παραχώρησε στον Αλεξάντερ Σμόλτσυκ.

Μαιτρ Βερζές, η δίκη του Κλάους Μπάρμπι θα έχει οδυνηρές αποκαλύψεις;

Θα έχει, αλλά θα είναι επώδυνη μόνο για εκείνους, που στήριξαν το πολιτικό ή το οικονομικό τους κεφάλαιο σε ένα ψέμα. Η γαλλική κοινωνία στηρίζεται σε ένα ψέμα από τον καιρό της γερμανικής κατοχής. Μπορεί κανείς σ' αυτή τη χώρα να μιλήσει ελεύθερα για τη Ζαν ντ' Αρκ και τον Ναπολέοντα, αλλά δεν μπορεί κανείς να θέσει ερωτήματα για την περίοδο 1940-1944. Ο φασισμός γοήτευσε την καθεστηκυία τάξη στη Γαλλία, όπως και αλλού, όπως και τους διανοούμενους. Ύστερα, η Γαλλία ήταν υπό κατοχή και η κυβέρνηση του Βισύ συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Από την άλλη, υπήρξε εξ αρχής αντίσταση, αλλά ήταν διασπασμένη. Είναι παράλογο, να ισχυρίζονται τα γαλλικά πολιτικά κόμματα ότι η Αντίσταση ήταν ενωμένη, ακριβώς σαν αίφνης να είχε τελειώσει η ταξική πάλη. Αναφέρεται, επίσης, ότι η Γαλλική Αντίσταση πολέμησε για ανθρωπιστικές αξίες. Πολλοί από τα μέλη της διεξήγαν έναν καθαρά εθνικιστικό αγώνα. Ο συνταγματάρχης Γκοντάρ, επί παραδείγματι, που εφάρμοσε στον Πόλεμο της Αλγερίας καταπιεστικές πρακτικές, ήταν λοχαγός στην Αντίσταση, στον πόλεμο κατά του Μπάρμπι.

Πώς συνδέονται αυτές οι σκέψεις με την υπεράσπιση του Κλάους Μπάρμπι;

Το ξέρω, πως η ευρωπαϊκή αριστερά, ακόμα και οι ευρωπαίοι αριστεριστές απορρίπτουν την υπεράσπιση του Μπάρμπι από μέρους μου. Γι' αυτούς, οι δολοφονίες στα αραβικά κράτη, στην Αφρική ή την Ασία είναι "λυπηρές υπερβολές". Το απόλυτο Κακό, από το οποίο υπέφερε η Ευρώπη, είναι γι' αυτούς ο ναζισμός. Η αποικιοκρατία αντίθετα, από την οποία υπέφεραν οι λαοί, δεν είναι το ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο, η Ευρώπη "μυστικοποίησε" τον ναζισμό και, ταυτόχρονα, έδωσε συγχωροχάρτι στον εαυτό της για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που έγιναν αλλού ή συνεχίζουν να γίνονται. Συγκρατούμε τη λέξη "γενοκτονία" μόνο για τους Εβραίους, αλλά κανείς δεν αναφέρεται στους Ερυθρόδερμους της Αμερικής. Η αγανάκτηση, με την οποία με αντιμετωπίζουν αυτοί οι αριστεριστές, αυξάνει περισσότερο την περιφρόνησή μου γι' αυτούς, για τον λόγο ότι συμμετέχουν στο όνομα ενός μύθου στα σημερινά εγκλήματα.

Αμφισβητείτε δηλαδή την αντιφασιστική συνείδηση των αριστερών, η οποία, επί παραδείγματι, στη Γερμανία είναι η αφετηρία για μία προοδευτική τάση αλλαγών και η οποία απορρίπτει τη δική σας τακτική της υπεράσπισης;

Οι μεγάλες δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 60, η δίκη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, οι πρώτες δίκες εις βάρος των φυλάκων του Άουσβιτς. Αυτό συνέβη την εποχή της αγγλο-γαλλικής επίθεσης κατά της Αιγύπτου, της αμερικανικής απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων και της χειρότερης καταπίεσης στην Αλγερία. Είναι η εποχή, όπου ο Τζων Φ. Κέννεντυ, ο μεγάλος φιλελεύθερος, τον οποίο θαύμαζε η αριστερά στη Δύση, ξεκίνησε τον "ειδικό πόλεμο" κατά του Βιετνάμ. Μέσω αυτών των δικών για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η Δύση και το Ισραήλ έπρεπε να καταλάβουν τη θέση του θύματος, για όσα δεινά υπέστησαν στην περίοδο 1940-1945. Στο ίδιο πνεύμα σχεδιάστηκε και η δίκη του Μπάρμπι. Για αιώνες υπήρξαν οι δήμιοι, και παραμένουν μέχρι σήμερα. Αν λοιπόν επικεντρωθούμε στον αγώνα της αριστεράς κατά του φασισμού, τότε είναι σα να διευκολύνουμε αυτούς τους δήμιους.

Αφαιρείτε από τη Γαλλία το δικαίωμα να καταδικάσει ένα Ναζί;

Ποιος δικάζει σήμερα τον Μπάρμπι; Ένα κράτος, του οποίου ο Πρόεδρος υπήρξε ο υπουργός αστυνομίας, όταν ξεκίνησε ο Πόλεμος της Αλγερίας. Ένα κράτος, του οποίου ο Πρόεδρος ήταν υπουργός δικαιοσύνης, όταν άρχιζαν να αποκεφαλίζουν στην Αλγερία τους κρατούμενους. Αλλά γι' αυτά δεν γίνεται λόγος. Αν εγκρίνει κανείς τη "δίκη του Μπάρμπι" ως πολιτική επιχείρηση, τότε βρίσκεται κανείς στην πλευρά των αποικιοκρατών. Γι' αυτό τον λόγο, αισθάνομαι ως συνήγορος σ' αυτή τη δίκη "σα στο σπίτι μου".

Μπορεί να αισθάνεστε καλά, μήπως όπως είστε και ο μόνος;

Στην Αλγερία δεν αισθάνομαι καθόλου μόνος. Γιατί; Διότι οι Γάλλοι δολοφόνησαν από τα εννιά εκατομμύρια Αλγερινών το ένα. Η σοσιαλιστική γαλλική αποικιοκρατία σκότωσε πολλούς περισσότερους απ' ότι ο ναζισμός στη Γαλλία, κι αυτή είναι η αλήθεια των καιρών μας.

Σάς προσάπτουν κυνισμό, όταν συγκρίνετε τέτοια εγκλήματα. Γιατί δεν απαιτείτε, όπως κάνουν οι πολέμιοί σας, την καταδίκη όλων αυτών των εγκλημάτων;

Όσοι υποστηρίζουν ότι όλα τα εγκλήματα πρέπει να καταδικαστούν είναι ψεύτες. Να σάς δώσω ένα παράδειγμα: δυο φορές ανέλαβα, στο όνομα δύο αλγερινών οικογενειών, υποθέσεις, χαρακτηρίζοντάς τις "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και τις δυο φορές απορρίφθηκαν από τον ανακριτή. Ακούσατε ποτέ τη γαλλική "Λίγκα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" να διαμαρτυρηθεί; το ίδιο το παρισινό αναθεωρητικό δικαστήριο, το οποίο ασχολήθηκε με την "υπόθεση Μπάρμπι", απέρριψε την αίτησή μου. Διαμαρτυρήθηκε κανείς; Πάντως, το Δικαστήριο παραδέχτηκε ότι τελέστηκαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην Αλγερία, έχουν όμως αμνηστευτεί. Αυτό σημαίνει, ότι τα εγκλήματα των Γερμανών στη Γαλλία δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε, αλλά τα εγκλήματα των γαλλικών στρατευμάτων μπορούμε, βοηθούσης της αμνηστίας, να τα ξεχάσουμε. Ο Μπάρμπι έχει δίκιο, όταν λέει, ότι πρόκειται για την πάγια αρχή "Ουαί τοις ηττημένοις!".

Θα επιχειρηματολογούσατε με τον ίδιο τρόπο, αν εμφανιζόσασταν σε μία "δίκη του Μπάρμπι" στην Ομόσπονδη Γερμανία;

Είναι αυτονόητο ότι δεν θα μιλούσα με τον ίδιο τρόπο στη Βόννη, όπως τώρα στο Παρίσι. Δεν έχω κανένα λόγο, να παραδώσω μαθήματα στους γερμανούς δικηγόρους. Βρίσκομαι σε αυτή τη δίκη που διεξάγεται σε γαλλικό πλαίσιο και, ευρύτερα, στο πλαίσιο των αποικιοκρατικών χωρών της Δύσης.

Δεν θλίβεστε για το γεγονός, ότι οι θέσεις σας γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης στην Ομόσπονδη Γερμανία, από τους "ιστορικούς του αναθεωρητισμού", που θέλουν να ερμηνεύσουν τη γερμανική ιστορία ανάλογα και να την απαλλάξουν, εξισώνοντας τον εθνικοσοσιαλισμό με τα γκούλαγκ και τους αποικιοκρατικούς πολέμους;

Δεν λυπάμαι για τίποτα. Η αλήθεια δεν πρέπει να κρύβεται για λόγους εθνικού εγωισμού. Αν ενοχλούνται οι Γερμανοί, ας ενοχλούνται. Δεν βλέπω τον λόγο, γιατί πρέπει να αποσιωπάται το μαρτύριο εκατομμυρίων ανθρώπων, επειδή μπορεί να ενοχλεί τους Γερμανούς, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τη δική τους ιστορία. Αυτή είναι η αλήθεια της εποχής μας.

Παρουσίαση-απόδοση:
Κ. Θ. Καλφόπουλος

* "Die Linke ist rassistisch und europazentriert". Der Anwalt von Klaus Barbie, Jaques Verges, sprach mit der taz ueber seine Prozessstrategie. Ist Antifaschismus nur Ablenkung vom Kolonialismus?, die tageszeitung, 12. 5. 1987, Interview: Georg Blume.
Φωτό: Der Spiegel/ Thomas Rush
Σημ.: ο τίτλος του προηγούμενου δημοσιεύματος "Forget Bagdhad" είναι δάνειος από την ταινία του Ελβετού σκηνοθέτη Σαμίρ Νακάς, που αναφέρεται στην ιστορία των ιρακινο-ισραηλινών εποίκων, πριν και μετά την εγκατάστασή τους στο Ισραήλ.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Τι είναι αυτό;
1) Κάποιο περίεργο μεταλλαγμένο ζώο που τώρα τρέχει μια αντισπισιστικη καμπανια.
2) Μια βλακεια που μου ρθε να ανεβασω για να μην αισθανομαι οτι χανω μονο εγω τον χρονο μου με μαλακιες.
3) Αντι-αντισημιτης που ετοιμαζεται να κυνηγησει αντισημιτες αριστερους χτυπωντας τους με μπαστουνι του μπειζμπολ, τους οποιους μολις εδιωξε απο μια λιστα.

Οποιοι βρουν τη σωστη απαντηση μας στελνουν το μεηλ τους και κερδιζουν μια προσθηκη στη λιστα με τα μεηλ του υπουργειου σπαμ και προπαγανδας της OABLOG.

ειμαστε ολοι...

μεταναστες γκευ λεσβιες κοινο
τους λυσαμε τους διαχωρισμους
και τωρα που τους λυσαμε ας χορεψουμε ας χτυπηθουμε και ας φωναξουμε ολοι μαζι "χιπ χοπ"
στο παρτυ της ζωης μας


ΥΓ εχω ενα εμφυτο ταλεντο μεσα απο τα ωραια να κραταω τα ασχημα.

...

ευτυχως υπαρχουν καποια τραγουδια να εκφραζουν αυτα που δεν μπορεις να πεις ωρες ωρες....

παλι κατι που δε θα κατσει να ακουσει κανεις

δεν ξερω πια ποοοοοσοι ακουν αυτα που ανεβαζω αλλα δε με ενδιαφερει κι ολας. Δεν ειναι η μουσικη που θα σας ηρεμησει και θα σας κανει να ξεχασετε. Η συγκεκριμενη ομως ειναι καταπληκτικη... Και αυτο που μου αρεσει πιο πολυ ειναι το ψευδωνυμο της, τοσο απλο και λιτο και ωραιο σε αντιθεση με τα ψαρωτικα ονοματα που διαλεγουν οι πιο πολλοι ραππερς. Κριμα που περα απο ενα παλιο προτζεκτ που συμμετειχε δεν εχω βρει αλλες δουλειες της καπου...

Και τωρα να γουσταρουμε δηλαδη;

Αντιγραφω απο την εργατικη αλληλεγγυη του 2006:

TΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Γουστάρεις; Μπουτάρης!»

Μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση για τη στήριξη προσώπων ικανών, που έχουν όραμα και ανιδιοτέλεια, που δεν υποτάσσονται σε κομματικές σκοπιμότητες και αναδεικνύονται μέσα από την κοινωνία των πολιτών και κινηματικές διαδικασίες είναι η νίκη της «Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη». Το 16% που πέτυχε ο συνδυασμός του Γιάννη Μπουτάρη δεν ήταν αρκετό

για να αποτρέψει την επανεκλογή του Β.Παπαγεωργόπουλου. Ούτε ήταν τόσο ισχυρό για να ανατραπεί εδώ και τώρα το κατεστημένο

στο δήμο. Αλλωστε, την ευθύνη για αυτό φέρουν εξολοκλήρου τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση για συνεργασία.

Το 16%, όμως, εκφράζει την ενότητα των δυνάμεων, που αντιτίθενται στον ιδιότυπο πολιτικό και κοινωνικό συντηρητισμό

της Θεσσαλονίκης. Που θέλουν να αυτοδιοικούνται και όχι να ετεροδιοικούνται. Που αντιδρούν, γιατί η πόλη κατάντησε πρωτεύουσα της απαξίωσης, της εσωστρέφειας και της οπισθοδρόμησης.



Χωρίς να έχει τη στήριξη κανενός κόμματος, - αντίθετα δέχθηκε χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη» στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας -, η «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» συσπείρωσε Θεσσαλονικείς, που ψήφισαν με βάση τη συνείδησή τους για

το μέλλον της πόλης. Που ψήφισαν γιατί είναι ενεργοί πολίτες και όχι κουκιά για μέτρηση στα εκλογο-μαγειρεία των κομμάτων.



Που συνειδητοποιούν ότι οι δημοτικές εκλογές εντάσσονται μεν στο ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να θυσιάζονται όλα στο βωμό αυτού του παιχνιδιού. Η εμπειρία δύο δεκαετιών έδειξε ότι το συμφέρον της Θεσσαλονίκης συγκρούεται

με τις επιλογές των κομμάτων τόσο ως προς το πρόσωπο του εκάστοτε υποψηφίου δημάρχου, όσο και με τις λύσεις που προτείνουν.

Για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, χρειάζεται γνώση, τόλμη και επιτέλους ήθος.Εχοντας απέναντί μας ένα δήμαρχο πλέον της μειοψηφίας και μια αντιπολίτευση, δέσμια κομματικών αγκυλώσεων και εν πολλοίς συνυπεύθυνη για την κατάσταση στα «εν οίκω και εν δήμω», θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να πάρουμε την πόλη.



Παύλος Νεράντζης

Και τωρα που γουσταραμε ας παμε σε κατι αλλο:
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΧΩΡΩΝ-ΝΕΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ

Μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η όψη του Δήμου Θεσσαλονίκης και να διατεθούν στους πολίτες ωφέλιμοι χώροι για την ποιότητα ζωής τους είναι να διεκδικηθεί από την πλευρά του Δήμου Θεσσαλονίκης η παραχώρηση οικοπέδων και κτιρίων που σήμερα ανήκουν σε διάφορα Υπουργεία ή άλλους κρατικούς οργανισμούς. Συγκεκριμένα ως δημοτική αρχή θα διεκδικήσουμε:
Το στρατόπεδο του Γ! Σώματος Στρατού, το πρώην 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο και τον οικισμό της Αγίας Φωτεινής. Το χώρο της παλαιάς Λαχαναγοράς, τις εγκαταστάσεις της παλιάς Ναυτικής Διοίκησης Β. Αιγαίου, το χώρο της Αστυνομίας στο Ντεπό, το Κτηνιατρείο του Α.Π.Θ. στο Β΄ Διαμέρισμα, την ΥΦΑΝΕΤ, την αξιοποίηση της αυλής του Παπαφείου ως υπόγειου πάρκινγκ, το πρώην ορφανοτροφείο «Μέγας Αλέξανδρος» στην Τούμπα, την αξιοποίηση της τούμπας της Τούμπας ως επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο, το νεκροταφείο τρένων του ΟΣΕ για να γίνει το μεγάλο αστικό πάρκο της Δυτικής Θεσσαλονίκης, το χώρο της 1ης Προβλήτας του Λιμανιού που πρέπει να ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή της πόλης.

αυτο ειναι απο το προγραμμα του 2006
παρομοιο και το φετινο
Αναγκαία προβάλλει η αξιοποίηση του κτιριακού και εδαφικού αποθέματος των εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και βιοτεχνιών που πα-ραμένουν επί δεκαετίες αχρησιμοποίητες δημιουργώντας λειτουργικά προβλή-ματα και αισθητική υποβάθμιση σε περιοχές του πολεοδομικού συγκροτήματος. Κτηριακά σύνολα ευρύτερης σημασίας όπως οι παλιές βιομηχανικές εγκαταστάσεις των Μύλων και των Κεραμείων Αλλατίνι, του Φίξ, της Υφανέτ, του Μύλου Χατζηγιαννάκη, της Αλυσίδας, παρέχουν ευκαιρίες για σημαντικές σημειακές παρεμβάσεις τοπικής ή και μητροπολιτικής εμβέλειας και θα αναληφθούν οι απαιτούμενες μελέτες. Θα πρέπει, επίσης, να γίνει αξιοποίηση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού για την περιοχή της Ευαγγελίστριας (περί τα 15 εκτάρια) με στόχο όμως την ενθάρρυνση ήπιων μορφών κυκλοφορίας και την περαιτέρω διείσδυση του πρασίνου στον πυκνοδομημένο αστικό ιστό.

και ενα τραγουδι αφιερωμενο σε ολους... γιατι ολους τους μισω...

η ηλιθιοτητα

ανικητη ειναι... Τι να πει κανεις. Απλα οταν μιλαμε για σοβαρα πραγματα δεν ξερεις αν πρεπει να το δεις στην πλακα η στα σοβαρα. Δεν ξερω αν ειναι καποιο ειδος καταρας το οτι πρεπει να εχουμε να κανουμε με ηλιθιους και βλακες. Ειναι ομως φορες που οποιαδηποτε πολιτικη κριτικη κατανταει ανουσια γιατι πρωτα απο ολα εχουμε να κανουμε με εγκεφαλικο προβλημα.

ενα μερος φωτεινο

επεστρεψα και καλα

δεν εχω κατι σημαντικο να πω, αλλωστε ποτε δεν ειχα.

να αφιερωσω το τραγουδι κατα αρχας (στο ατομο που ξερει...). Και κατα δευτερον καλο μας κουραγιο... Και να εχουμε φωτεινα μερη να καταληγουμε οταν ξεσπαμε και αιμοραγουμε...

Περί της απεργίας των φορτηγατζήδων

Δεν είχα όρεξη ν' αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα, δεν είναι πλέον, δυστυχώς, κάτι επίκαιρο. Έτσι, μιας και κορδώθηκε το επαναστατικό μας φρόνημα τώρα που μια απεργία ηττήθηκε, χαμογέλασε η δημοκρατική μας συνείδηση τώρα που θα φαν οι πολυεθνικές το μεροκάματο φιλοβασιλικών και γαλήνεψε ο ανθρωπισμός μας τώρα που θα βρεθούν άνθρωποι με χρέη χιλιάδων ευρώ το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ο πόνος μου.

Πρώτος κύκλος απεργιών και ήδη στην κορυφή 500 μέτρων ξερής απομόνωσης έχει αρχίσει να συζητιέται το θέμα. Αν και θα περίμενε κανείς να 'χουν βγει εκατοντάδες επανασταταράδες εκτός εαυτού με τη λάσπη των μμε και το ευλογοφανές της αδικίας, όλοι αυτοί που αρκεί μια θεωρητική σύλληψη ή ιστορική αναθύμηση για ν' αφιερώσουν εαυτόν, όλοι απουσιάζουν ολότελα. Εξαιρουμένης της φαιάς προπαγάνδας μόνο σκάγια αριστερών τοποθετήσεων εδυνάμην να βρω (ευτυχώς δε πήρα χαμπάρι τις μαλακίες που θ' αναφέρω ύστερα, ο λόγος της αναρχίας απέχει παρασάγγας απ' το να 'ναι ενδιαφέρων σε κινηματικές περιόδους). Πιθανώς λόγω του φόρτου εργασίας απ' τις κινήσεις αλληλεγγύης, μη κρίνω τ' αλλότρια δια και μέσω της κατάστασής μου! Πόσο κοντά είναι η αθωότητα ενός επαρχιώτη σαν κι εμένα με τη βλακεία...

Δεύτερος κύκλος απεργιών. Οι φορτηγατζήδες με μια επίταξη γραμμένη στ' αρχίδια τους (πότε ξανάγινε αυτό “σύντροφοι”;) κατεβαίνουν και πάλι στο δρόμο με τον κάθε φιλόδοξο Γκέμπελς να ηχεί δίπλα στον αγώνα παίζοντας τη στριγκή φωνή του. Τότε συναντώ και τα κουράδια του έναρθρου λόγου, τη χαλασμένη απομίμηση του επαναστατικού λόγου που κρατούσε απ' τον Ιούλη και ήδη μέχρι τώρα( http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195486) "Ν' αφήσουμε στα σκατά τους αντιδραστικούς φορτηγατζήδες", σάματις πρέπει να 'ναι κανείς ομόφρωνας μας για να τ' αναγνωρίσουμε ίσα δικαιώματα με μας. Πόσα κόμπλεξ πρωτοπορίας ξεδυπλώθηκαν... "Εμείς θα κάνουμε την τομή στην κοινωνία κι όχι τα συντεχνιακά αιτήματά τους". Δηλαδή τι; Θα κάνουμε αντ' αυτών αυτό που θέλαν να κάνουν οι ίδιοι; Ή μήπως δε τους συμπεριλαμβάνουμε καν στο σκεπτικό μας; Τοιαύτη περιπτώσει απλά τους αφήνουμε στην εξαθλίωση ή καλύτερα να τους εκτελέσουμε ώστε να κοπεί και το πρόβλημα; Πολιτικές τοποθετήσεις του τύπου "πριτς! εσύ δε μου 'δειξες συμπαράσταση κι εγώ πεισμώνω και δε σου δείχνω κι εσένα" που λισμονούν τη στοιχειώδη λογική "κάθε τι αρχινάει από κει που μπορεί ν' αρχινήσει". Ο μικροαστισμός κι ο επαναστατίζων (και ως “-ίζων”, αντιδραστικός) ιδεαλισμός της αναρχίας έφτασε σ' επίπεδα ξεδιαντροπιάς όταν τον θάνατο ενός αγωνιστή από χημικά της αστυνομίας ακολούθησαν “ψύχραιμες” τοποθετήσεις που έβγαζαν λάδι την αστυνομία ή που τον μέμφονταν (εμμέσως πλην σαφώς) ως φιλοβασιλικό μικροαστό (sic!) (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1211244). Μα πόση ξεφτίλα μπορεί να σηκώσει κάποιος χωρίς να 'ρθει ρήξη στην πολιτική του σκέψη; Τόση που κι ακόμα μετά την πραξικοπηματική “υποχώρηση” των φορτηγατζήδων συνεχίζουν οι ίδιες παπαριές στο ιντυμήντια!

Ήλπιζα με τόσους αγώνες στις πλάτες μας να 'χαμε συνειδητοποιήσει ότι η πάλη δεν είναι αποκύημα πολιτικής αντίληψης όσο ανεκπλήρωτων αναγκών κι ενοχλητικών προβλημάτων. Αυτές πλάθουν τη στόχευση των επαναστατικών θεωριών και η δράση που τις εξασφαλίζει πλάθει την επαναστατική τακτική. Ο,τιδήποτε άλλο είναι ιδεαλισμός που αγνοεί τον κόπο και την ελευθερία του κόσμου, είναι αμπελοφιλοσοφία που, αν δεν σκοπεύει, τουλάχιστον ευνοεί "υποσυνείδητα" το να εκμεταλλευτεί και να εξουσιάσει το λαό μια μικρή ελίτ με συμφέροντα που δεν περιγράφονται απ' τις ανάγκες και δεν κατοχυρώνονται με τις δράσεις των πολλών. Δυστυχώς ο αγώνας για πολλούς είναι ένα χόμπι, μια διασκέδαση που τους εκτονώνει απ' τα δεινά της ζωής όπως το ψάρεμα ή ένας περίπατος στο βουνό. Δυστυχώς έχουν τόση σχέση με την ταξική πάλη όση έχει κι ένας ψαράς με τις τσιπούρες ή ένας περιηγητής με τα έλατα και τις πέτρες.

Κι ένα εναλλακτικό κλείσιμο, μιας και καταντήσαμε να μας βγαίνει απ' αριστερά ο Ριζοσπάστης (1/10 κι εδώ...):

http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/10/2010&id=12644&pageNo=31&direction=-1

Αλληλεγγύη!

Οσον αφορά στην κινητοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών

(και μιλάμε για εκείνους τους βιοπαλαιστές της μιας άδειας, όχι για τους πολυέχοντες, τους μεγαλοκατέχοντες και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους),

πράγματι είναι «υποκινούμενοι»:

*

Υποκινούνται από τον Παπακωνσταντίνου, που «απελευθερώνει» το δρόμο στους μονοπωλιακούς ομίλους μεταφορών, για να έρθουν στην Ελλάδα και να κλείσουν σπίτια,

*

υποκινούνται από την ΕΕ των «4 ελευθεριών του Μάαστριχτ», δηλαδή τη μία και μοναδική ελευθερία προς τις πολυεθνικές να μπορούν ελέω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ, να επιβάλουν τους «νόμους τους» πέρα και πάνω από σύνορα,

*

υποκινούνται από το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης, συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης, ΣΕΒ, ΜΜΕ, που μ' ένα στόμα και μια φωνή έχουν μοιράσει τους ρόλους σε μια ανεπανάληπτη επιχείρηση υπονόμευσης, συκοφάντησης, ελεεινολόγησης, καταστολής του οποιουδήποτε αντιδρά στην πολιτική τους.

***

Οταν όλοι αυτοί του «μαύρου μετώπου» μιλούν για το «νόμο που άπαξ και ψηφίστηκε ουδεμία αντίρρησις νοείται» (!), δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία που «πρέπει να συμμορφωθεί»: Αφού χτες το μνημόνιο έγινε νόμος, ή αν αύριο ψηφίσουν με νόμο πως κάθε οικογένεια εκτός από τους φόρους θα καταβάλλει στο ΔΝΤ και τα πρωτότοκα τέκνα της, τότε ουδείς θα πρέπει να αντιδρά, διότι θα... «το λέει ο νόμος»!

Οταν όλα αυτά τα επίλεκτα μέλη του κλαμπ της πιο παρασιτικής συντεχνίας, της συντεχνίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των «νταβατζήδων», μιλούν για τη «συντεχνία των δρόμων», όπως έπραξε χτες ο κ. Παπανδρέου, δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται στην κοινωνία την οποία θέλουν να την «παθητικοποιήσουν», να την «κομματιάσουν», να την καταστήσουν έρμαιο του «διαίρει και βασίλευε», να «ξεμοναχιάσουν» το κάθε τμήμα της, να το απομονώσουν και αφού θα του έχουν στερήσει τις εφεδρείες της κοινωνικής αλληλεγγύης να το τσακίσουν, ώστε με την ίδια μέθοδο να καθυποτάξουν, τελικά, όλη την «κατατεμαχισμένη» κοινωνία.

Οταν όλα τα φερέφωνα των «αφεντικών», αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την ανεργία και για τις απολύσεις, αντιπαραθέτουν στο «δικαίωμα της απεργίας» το... «δικαίωμα στην εργασία», δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται στην κοινωνία, η οποία πάνω από έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο θα πρέπει να «ρυθμίσει» τη συνείδησή της, ώστε να μη θεωρεί πια ότι «η δουλειά είναι δικαίωμα», αλλά ότι «δικαίωμα» είναι η απεργοσπασία (!), να μάθει να βλέπει την εργασία σαν... «προνόμιο», σαν... «παραχώρηση», σαν... φιλάνθρωπη «προσφορά», για την οποία οφείλει να δοξολογεί τον καλοκάγαθο καπιταλιστή!

Και φυσικά:

Οταν έμβλημα της πολιτικής τους έφτασαν να καθιστούν τη... φυλακή (!), όταν ποινικοποιούν ως «κακούργημα» τις κινητοποιήσεις, όταν ομολογούν πως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργών αποτελούν έναν εκσυγχρονισμό των... γραφειοκρατικών διατάξεων της χούντας (!),

σίγουρα δε μιλούν στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται σε όλο το λαό, του κουνούν ως «γκαουλάιτερ» του κεφαλαίου το δάκτυλο της καταστολής, τον απειλούν με τον πιο χυδαίο, τον πιο ιταμό, τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, ότι ή θα γίνει ραγιάς να τους προσκυνάει ή θα τον... ξεκάνουν!

***

Ο πόλεμος, επομένως, που έχουν εξαπολύσει είναι καθολικός.

Τα «νταϊλίκια» του Παπακωνσταντίνου θα ήταν ανάξια να γίνουν ακόμα και γελοιογραφία, αν δεν επρόκειτο για τον γραβατοφορεμένο «τσαμπουκά» μιας πρωτοφανούς πολιτικής αγριότητας που

αφορά τους φορτηγατζήδες, όπως χτες αφορούσε τους ναυτεργάτες, όπως προχτές αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους, όπως πέρσι αφορούσε τους αγρότες, όπως κάθε μέρα αφορά τους εργάτες.

*

Αν αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν πάρει καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,

που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση,

αν κόντρα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» δεν πάρει σάρκα και οστά το «ο ένας για όλους και όλοι για έναν»,

τότε,

τα υποκινούμενα της πλουτοκρατίας μπορεί να φύγουν νύχτα, μαζί με όλη την κυβερνητική τους «νταλίκα» (και κάπως έτσι θα φύγουν),

αλλά προηγουμένως θα έχουν μετατρέψει έναν ολόκληρο λαό σε... χαλκομανία.

περί των λογικών παρανομιών της θεογνωσίας

Εδώ θ' αναφερθούμε στις αντιλήψεις τ' ανθρώπου περί θείων καταστάσεων και προσώπων, αντιλήψεις που, όπως θ' αποδειχθεί, όλες τους παραβιάζουν τις λογικές αρχές και κατοικούν στο θυμικό. Με δυο λόγια δε κολλάει μια ορισμένη παραδοχή της θρησκείας (πχ η ζωή μετά θάνατον απ' την απόλυτη εξάρτηση κάθε πτυχής του νου απ' τη βιολογική κατάσταση επιλεγμένων τμημάτων του εγκεφάλου) ή μόνο από κάποιες επιστημονικές αρχές (πχ τον ντετερμινισμό που που αφήνει τον θεό άπραγο ή την θεωρία της εξέλιξης που καθιστά ασαφές το όριο του ανθρωποκεντρισμού), κολλάει η θρησκεία ήδη στο πρώτο γύρο μάχης με τη λογική.

Κάποιοι, βέβαια, λόγοι πίστης δεν έχουν καν άποψη περί ύπαρξης θεού, απουσία κάθε αντίληψης περί αυτού αμολάνε την ευρέως διαδεδομένη, αλλά πάντα εξοργιστική, ταύτιση ωφελιμισμού και λογικής. Μαζεύοντας ρετάλια της ανθρώπινης σκέψης σχηματίζεται ένας εμπαιγμός που, δείχνοντάς μας το φρικιαστικό κόστος της απιστίας σ' ένα πραγματικό θεό, δηλώνει τη σώφρονα πράξη (αυτή με το ελάχιστο αναμενόμενο κόστος) του πιστεύειν. Το επιχείρημα αυτό, που φτάνει μέχρι τον Πασκάλ, έχει το υπεροπτικό υπομειδίαμα του αστού, ο οποίος δε μπορεί καν να διανοηθεί το άπειρο κόστος μιας τσαλαπατημένης μοναδικής ζωής και τη μελαγχολία του απελπισμένου απ' τη ζωή που 'χει μηδενίσει την αξία της και αναμένει με άπειρη προσμονή τη βελτίωση εκτός της. Συλλογιστικές τόσο ύπουλες ή τόσο τυφλωμένες από τη θλίψη που αψηφάν άπειρα κόστη από την πίστη σε λάθος θεούς και άπειρα κόστη απ' τη λάθος πίστη στο σωστό θεό, ενδεχόμενα αναγκαίως συμπεριλήψιμα στο μέσο όρο. Συλλογιστικές όχι μόνον ξεχασιάρικες, αλλά και εφευρετικές μιας και δημιουργούν εκ του μηδενός! Ένας θεός απίθανος μετατρέπεται σε πιθανό, επί ποινεί, βέβαια, ενός πόνου στο δόξα πατρί απ' την κουτουλιά στη δοκό του εγκλωβισμού της διαίσθησής μας στα πλαίσια του κλασσικού ορισμού της πιθανότητας. Ως πεπερασμένη η εμπειρία μας είναι καταδικασμένη να συλλέγει πεπερασμένες το πολύ ενδείξεις περί της ύπαρξης θεού απ' την απειρία των απαιτουμένων, ήτοι αναγκάζεται να τον εκτοπίσει στο χώρο προβλέψιμα σίγουρα ανύπαρκτου, διότι η πιθανότητα μια κατάσταση που αντιλαμβανόμαστε να 'ναι ο θεός ισούται με το (πεπερασμένο) πλήθος των παραμέτρων που τη συνιστούν προς το (άπειρο) πλήθος των ικανών και αναγκαίων παραγόντων που ορίζουν το θεό. Ο πόνος απ' αυτή την παραλλαγή της αρχής της αντανάκλασης ξεπερνάται αμέσως απ' τη βιαιότητα των συναισθημάτων των άνωθεν υποστηρικτών του ωφελιμιστικού επιχειρήματος και ενίοτε απ' τις θεόρατες φήμες και τα μαχαίρια που ακολουθούν πιστά τα θεοφάνια.

Όσον αφορά, τώρα, την πρώτη επαφή που 'χουμε με το θεό, συλλαμβάνουμε την έννοια της τελειότητας ως ίδιόν του και πολλάκις φτάνουμε να την εκλάβουμε ως τον ορισμό του. Έτσι, ξεχειλώνοντας τη γλώσσα, πλάθουμε το θεό με την ασταθή ύλη της φαντασίας και δει τη μαύρη τρύπα της παράλογης φαντασίας. Ο θεός υπάρχει ως υποστασιοποίηση της τελειότητας, μιας και για να 'ναι αυτή που είναι δε πρέπει να φτωχίνει απ' τη σύζευξή της με την ανυπαρξία. Η χαρά απ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψης του θεού κρατάει όσο κρατάει και η στάση του νου σε απραξία. Τα μάγια υπό τη λάμψη της ημιμάθειας λύνονται με την ανάλυση του ισχυρισμού, ενός ισχυρισμού που ή προϋποθέτει το υπάρχειν στα χαρακτηριστικά της τελειότητας ή εκβιάζει το υπάρχειν δια της επιβολής μιας διακιβεβόμενης σύζευξής του με τα χαρακτηριστικά της τελειότητας ή εκβιάζει την τελειότητα δια της επιβολής της σύζευξής της με το υπάρχειν. Το μαρτύριο του εγκεφάλου συνεχίζεται με μένος απ' την πιο υστερικιά εκδοχή των θρησκειών, το μονοθεϊσμό, ο οποίος εκβιάζει και τη μοναδικότητα της υποστασιοποίησης μιας απομίμησης της τελειότητας, παρά τους περιορισμούς της σύζευξης. Χρειάστηκε γι' αυτόν τον πνευματικό εξευγενισμό μας, αυτό το πρώτο «άνω θρόσκω», την πρώτη διαίσθηση με τα θεία να κλείσει υπομονετικά τα μάτια η λογική, θα χρειαστεί να κάνουμε πολλά παραπάνω για ν' αντέξουμε και τα υπόλοιπα.

Δυστυχώς όσο τέλειος είναι ο θεός τόσο σάπια είναι για πολλούς από μας η κοινωνική κατάσταση και η ανάγκη για δικαιοσύνη επιτακτική σε βαθμό που εξ αυτής να «κατακτάται» η θεογνωσία. Πλάθουμε ένα θεό που κάθε δυστυχής θα 'θελε να υπάρχει, με τόση απόγνωση που λησμονούμε στην πορεία πως το καλό έχει νοηματοδωτηθεί από μας. Το ότι επιλέγουμε να δοξάσουμε το θεό κι όχι να εξευμενίσουμε το διάολο (ή τέλος πάντων την άρνηση του θεού) δείχνει τη δυνατότητα ηθικής επιλογής, μια επί του παρόντος ηθική αυτονομία και φανερώνει συνακόλουθα ότι το μόνο περιθώριο που 'χει η εκκλησία, ακόμα και υποθέτοντας ότι η καλοσύνη είναι θείο δημιούργημα, είναι ν' ακολουθήσει ως προς την ηθική δημιουργία στο «τώρα» την ηθική κατάσταση, οπότε ή θ' απονομιμοποιήσει με το μαστίγιο τμήματα κατεστημένων αξιών ή να δογματοποιήσει άλλα, πάντως, σίγουρα δε θα πείσει κανένα. Μπορεί ο θεός να 'ναι πανάγαθος και δια της καθ' εικόνας του να 'μαστε καλοί, αλλά αυτό αιτιολογεί την ηθική μας, άντε να προβλέπει μια μέση ηθική κατάληξη στο ανθρώπινο είδος, δεν αξιολογεί ηθικές, δε μας παρέχει ένα δείκτη καλοσύνης που να φανερώνει οπισθοδρομήσεις, παραστρατήματα ή θετικά βήματα για το παρόν, άρα το κενό μεταξύ του θνητά καλού και του απόλυτα καλού δεν είναι εκ των προτέρων ορισμένο και συνεπώς το απόλυτα καλό, όπως αυτό ορίζεται, είναι αναιτιολόγητο. Παράλληλα οι έννοιες «καλό» και «κακό» αναμειγνύονται αν στα γνωρίσματα του θεού συνυπολογιστεί και το πρωταρχικό αίτιο. Το πρωταρχικό αίτιο δεν έχει εξαιρέσεις, οπότε είτε ο Σατανάς είναι στον ίδιο σχεδιασμό του θεού μ' ένα νεογέννητο μωράκι είτε αυτό που καλούμε «καλό» συνυπάρχει στο αρχικό αίτιο με την άρνησή του, οπότε ο θεός είναι αυτό που πριν αποκαλούσαμε «θεό» σε συμπερίληψη με το κενό που αυτός ο τελευταίος άφησε αποσυρόμενος, δημιουργώντας έτσι αυτό που κατανοούμε ως ατελές ή κακό. Και στις δύο περιπτώσεις το κακό είναι μια παράμετρος του αληθινού θεού κάνοντάς τον και ψεύτη εκτός από όχι απόλυτα δίκαιο, κάνοντας αυτή την ελπίδα μας άτοπη. Ήδη βλέπουμε την αναγούλα στο πρόσωπο της λογικής μπρος στην ασυγκρατησιά στη χρήση υπερθετικού βαθμού, λιχουδιά εκ των ων ουκ άνευ για τις συνταγές των απανταχού θεόπνευστων συγγραφέων.

Στο πνεύμα της ακράτειας, πάντα, διατυπώνουμε ερωτήματα του τύπου «γιατί είναι έτσι ο κόσμος;», «γιατί είναι τόσο τέλειος;», θεωρούμενα ενίοτε ως μια απλούστερη και κομψότερη υπόδειξη της θείας παρέμβασης συγκριτικά με τον ευφυή σχεδιασμό, αλλά στην πραγματικότητα μια πιο φτηνιάρικη εκδοχή του, αν όχι μια επιχρύσωση των περιττωμάτων μας. Ανάξιοι να σχηματίσουμε έστω και μια αντίφαση, ψάχνουμε της δυνατότητες της γλώσσας για να καμουφλάρουμε το κενό πίσω απ' την ασάφεια της πρότασης ώστε να ορίσουμε το θεό ως την αιτία του αψεγάδιαστου της φύσης. Το πρώτο πράγμα που αποκρύπτουμε τοιουτοτρόπως απ' το κοινό μας είναι ο πλανήτης στον οποίο γαλουχηθήκαμε, διότι αν του φανερώναμε ότι εδώ γεννηθήκαμε θα φαινότανε ολοκάθαρα ότι οι λογικές, οι ηθικές και οι αισθητικές μας αρχές, αυτές που γνωματεύουν περί τελειότητας, έχουν προκύψει απ' τη μακρόχρονη πορεία και προσαρμογή ημών και των προγόνων μας στη γη, ήτοι δε θα μπορούσαν παρά να βλέπουν τους φυσικούς νόμους τέλειους μιας και σε αντίθετη περίπτωση απλά δε θα 'χαμε προσαρμοστεί. Συμπερασματικά οι ρητορικές μας ερωτήσεις διαλύονται ήδη κατά τη σύνθεσή τους τη στιγμή που θέτουν το λάθος προσανατολισμό μεταφέροντας την υποκειμενικότητα της αντίληψης περί τελειότητας στο σύμπαν του αντικειμενικού. Συν τοις άλλοις όταν ρωτάμε «γιατί;» ψάχνουμε να βρούμε τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει κάτι, συνεπώς πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί η φύση, το είδος των λόγων που ερευνούμε. Δηλώνει την αναζήτηση ερμηνείας αυτού που συμβαίνει οπότε αρκεί να βρω τους φυσικούς ή βιολογικούς ή κοινωνικούς ή ό,τι άλλο νόμους που το εξηγούν ή μήπως δηλώνει την αναζήτηση κάποιου σκοπού, οπότε προεξοφλούμε την απάντηση; Όπως και να 'χει απέχουμε παρασάγγας απ' το να 'χουμε κατανοήσει τι εννοούμε προφέροντας τη λέξη «θεός», πόσο μάλλον ν' ανακαλύψουμε αυτό το πράμα, και το μόνο κέρδος μας εν προκειμένω είναι η ανέμελη διασκέδαση με τα χαζά παιχνίδια του λέγειν.

Η διασκέδαση μέσω λεκτικών παιχνιδιών είναι τόσο εκ βάθους καρδίας στην περίπτωση της θρησκείας που σε κάνει να ξεχνάς ότι πρόκειται ακριβώς για παιχνίδι και όχι για σοβαρή σκέψη. Ένα μείγμα επιστημονικής φύσεως αναζήτησης, ηθικής επιθετικότητας και αισθητικής ακαμψίας συναρμοσμένα με γλωσσικές ασάφειες, κενά κι αμφισημίες καταφέρνει να φορέσει το φουρφουριστό μανδύα της σοβαροφάνειας και να διεκδικήσει θέση στο βασίλειο των ερμηνευτικών μας εργαλείων. Πολλές καταστάσεις του κόσμου μας είναι δυσερμήνευτες έως και ασύλληπτες με τα παρόντα εργαλεία της επιστήμης, συνθήκες πιεστικές για τον ανθρώπινο νου, ο οποίος έχων και ράθυμους εκπροσώπους καταλήγει αβίαστα να κράζει λαμπερά κούφια συμπεράσματα. Με την τύχη να μη χαμογελά στη φύση ως έχει προβληματιζόμαστε ως προς το λόγο ύπαρξης περίπλοκων συνθηκών αντί συνθηκών με μεγάλη εντροπία, πιο εύκολα και κατανοητά εξηγήσιμων και, συνεπώς, αναμενόμενων. Πολλοί από μας θα παρασυρθούμε απ' τους ξέφρενους ρυθμούς του πανηγυριού αυθαιρεσίας και θα ψάξουμε το θεό πίσω απ' αυτά, θα κάνουμε ένα άλμα αυθαιρεσίας που θα φαίνεται από πολλές διαστάσεις της ανθρώπινης σκέψης, που ενώ στους λίγους, που 'χαν τη χαρά να δεχθούν τη θεία φώτιση, αυτό το άλμα είναι υπερύψωση της ψυχής, στον απλό πιστό, που δεν έχει ακούσει ουδέποτε τη στεντόρεια φωνή του κυρίου, συνιστά χαζομάρα. Εμείς οι απλοί πιστοί, λοιπόν, σε πρώτη βάση αυθαιρετούμε δια της ετσιθελικής επιλογής μεταφυσικής και μη επαληθεύσιμης λύσης έναντι των απτών κι επαληθεύσιμων που χρησιμοποιούσαμε έως τώρα. Η αυθαιρεσία βαθαίνει και κατά το ότι η εξειδίκευση της θεολογίας μας γίνεται κατά ένα τρόπο πάλι εξίσου ουρανοκατέβατο, που αν δεν είχαμε μια λεγεώνα καμπανών να καταστρέφουν το τύμπανό μας θα διερωτόμασταν εύλογα το πώς καταφέρνουμε να πιστεύουμε όλοι το ίδιο παραμύθι. Εμείς συνεχίζουμε παθιασμένα να πετάμε ζάρια για να συμπεράνουμε πράγματα, αν και η ψυχρή λάμα της αυθαιρεσίας σκαλίζει όλο και πιο επώδυνα το μυαλό γι' αυτούς που την αντιλαμβάνονται. Σε τρίτη βάση ο αποχρώς λόγος παραμελείται δια της απαξίωσης της εξήγησης της επιλογής του λόγου της θείας επέμβασης˙ η επιληψία μπορεί να οφείλεται σε κάτι μεταφυσικό, μπορεί αυτό το μεταφυσικό να 'ναι ότι ένας δαίμονας μπήκε μέσα μου και όχι ότι πχ φταρνίστηκε δίπλα μου, αλλά μπήκε μέσα μου για πολύ συγκεκριμένο λόγο όχι περισσότερο ευλογοφανή απ' τους προηγούμενους. Κάποια στιγμή όλη αυτή η φάρσα γκώνει και της δίνεται ένα αυθαίρετο τέλος, το οποίο προϋποτίθεται ως μη επιλύσιμο, ακατανόητο, θέληση θεού που λέμε. Ένα γλύκισμα στο λουκούλλειο γεύμα μας επί του ορθού λόγου που εκπνέει θλιμμένα τον προβληματισμό «μα απλοποιήσαμε κάτι περίπλοκο με κάτι ακόμα περιπλοκότερο και δει ακατανόητο;». Ρόγχος που δείχνει αφενός την επικίνδυνη να μας πνίξει τρύπα στο νερό που κάναμε ως προς την αίσθηση κατανόησης του κόσμου και αφετέρου υπομειδιά ζωγραφίζοντας και τέταρτη βάση αυθαιρεσίας, αυτό της προτίμησης της επιρριπτικής δυνατότητας των εννοιών «σκόπιμος» ή «κτιστός» μόνον στον κόσμο μας και όχι στη θεϊκή βούληση και φύση.

Παρότι σφάξαμε τη λογική στο γόνατο ίνα ψηλαφίσουμε το θεό με τον τρόπο μας, συνεχίζουμε να μην ανατριχιάζουμε απ' τα αίματά της που αναβλύζουν από πρωτοφανέρωτες πληγές στο σχήμα των αιχμηρών απολήξεων των θρησκευτικών παραδοχών μας. Ανεξαρτήτου σοβαρότητος όλες οι θρησκείες κουβαλούν την αντίληψη του θεού ως πρωταρχικό αίτιο και συνακόλουθα φέρουν στις πλάτες τους τις κοφτερές πέτρες των ύβρεων ενάντια στον ορθό λόγο. Αυτό ισχύει διότι, απ' τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε το θεό ως πρωταρχικό αίτιο, η θεία θέληση (με όποιον τρόπο την κατανοούμε να συνδέεται με το σύμπαν) αποτελεί ως εργαλείο ένα πεπερασμένο σύνολο παραδοχών και συμπερασματολογικών αρχών, πεπερασμένο καθόσον ο άνθρωπος έχει πεπερασμένη διανοητική ικανότητα, και συνεπώς δύναται να εμπλουτίσει ένα αξιωματικό σύστημα, αυτό που στελεχώνει η εμπειρία μας και η τυπική λογική, και να το επεκτείνει σ' ένα άλλο αξιωματικό σύστημα, μιας και απλά προσθέτει στο πρώτο έναν πεπερασμένο αριθμό παραδοχών. Από κει και πέρα υπόκειται στους περιορισμούς του θεωρήματος μη πληρότητας του Γκέντελ. Με πιο απλά λόγια, αν για κάθε τι μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι έχει την αιτία του στο θεό, ότι, δηλαδή, κάθε τι έμμεσα ή άμεσα είναι θέληση θεού τότε, αφού η θεία βούληση μπορεί να συμπεριληφθεί ως αξίωμα σ' ένα αξιωματικό σύστημα και μάλιστα καθιστώντας το πλήρες και συνάμα αρκετά πλούσιο ώστε να περιέχει την αριθμητική, τότε το μετατρέπει σε αντιφατικό, ήτοι καταδηκασταίο απ' τη λογική. Έτσι είτε θα υπάρχουν γεγονότα για τα οποία δε θα μπορούμε ν' αποφανθούμε αν είναι θέληση θεού ή όχι είτε αυτή η αντίληψη περί θεού θα παραβιάζει και πάλι τη λογική μας είτε απλά δε θα 'χουμε κατανοήσει το τι εστί η φράση « κάποιος είναι πρωταρχικό αίτιο» και συνεπώς λέμε ό,τι βλακεία μας περνάει απ' το κεφάλι. Εν πάση περιπτώσει αντιλαμβανόμενοι το θεό ως πρωταρχικό αίτιο εξαναγκαζόμαστε ν' αυταπατηθούμε ότι υπερβαίνουμε τη λογική ή δεν τον αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο.

Προσπαθώντας να συλλάβουμε την έννοια «θεός», μία έστω ιδιότητά της για την οποία να μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι δεν κατέχεται από κάτι άλλο, πρέπει να κάνουμε λογικές ατασθαλίες. Μαμουνιές που τις κρύβουμε πίσω απ' ένα παραπέτασμα δύσοσμων γλωσσικών μαγειρεμάτων εδραιωμένων ισχυρά απ' την βάπτιση των ασυδοσιών μας ως πρακτικών απορρεουσών απ' τη λογική κι εμπειρική αρρητότητα του θεού. Παγίδα ισχνότερη και απ' τους εμετικούς μύθους ψαριών που ξερνάνε ανθρώπους, μιας και δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος να διακρίνεις το υπερφυσικό ούτε στην εκχυδαϊσμένη του μορφή, ούτε και γενικώς. Ο εμπειρισμός και η λογική, η «φυσική» συμπερασματολογία, «κολλάνε» εκ των πραγμάτων, δεν οριοθετούνται. Απ' το βίδωμα μιας λάμπας έως και την πρόβλεψη βροχών ή τη διακυβέρνηση κάνουμε χρήση στις συμπρασματολογικές μας δυνατότητες μόνο του ορθού λόγου και της εμπειρίας, τουλάχιστον αυτό επιδιώκουμε διακαώς, με την πρακτική αυτή να τελματώνει ανά περίοδο. Τοιαύτη περιπτώσει επιμένουμε ως επί το πλείστον στην ίδια ερμηνευτική διαδικασία, ποσώς την απορρίπτουμε όταν τελικά αυτή δίνει ένα αποτέλεσμα. Έτσι, στις περιπτώσεις που θεωρούμε τη βροχή ως έργο θεού θα πρέπει να εξηγήσουμε γιατί δεν ερμηνεύουμε τοιουτοτρόπως και την απώλεια των κλειδιών μας, ενώ στην περίπτωση που θεωρηθεί βλασφημία ο εκφυλισμός της θείας οργής σε απλό μετεωρίτη που εισέβαλε στη γη θα πρέπει να πείσουμε και για παρόμοια αντίδραση τους απογοητευμένους θεατές μιας ταχυδακτυλουργικής παράστασης στην οποία ο μάγος κάνει πασιφανούς απάτης κόλπα, ήτοι ευκόλως ερμηνεύσιμα «φυσικώς». Η θρησκεία δεν αντιστέκεται, επομένως, στις αισθήσεις μας, αλλά σε πρώτη φάση τις συμπληρώνει (βλ. παράδειγμα με μάγο), με αποτέλεσμα όσο αυτές επεκτείνονται αυτή να συρρικνώνεται και συν αυτού όταν αυτές τις επιτίθενται αυτή οφείλει να σκύβει το κεφάλι και να υποχωρεί άνευ όρων, και σε δεύτερη φάση παύει να 'ναι ερμηνευτικό εργαλείο (βλ. παράδειγμα με απολεσθέντα κλειδιά). «Για ό,τι δε μπορούμε να μιλάμε, καλύτερα να σωπαίνουμε» προς δυστυχία των επίδοξων προφητών και μεσσιών που 'ναι καταδικασμένοι στη μοναξιά πίσω απ' τον τοίχο που χτίσαμε απ' την άγνοιά μας περί του τι είναι θεός και συνεπώς της αναγνώρισης των εκπροσώπων του (προφανώς!). Άγια πρόσωπα καταδικασμένα στην εξεύρεση μιας νέας γλώσσας, για τη μεταξύ τους επικοινωνία, υπερβαίνουσας την κοινή «φυσική» τ' ανθρώπου που είναι τυφλή στα θαύματα που αυτοί βλέπουν.

Η θρησκεία, όπως φαίνεται, δεν είναι ένα ακαδημαϊκό ζήτημα, είναι η στείρωση της διάνοιάς μας και όταν εκφράζει άποψη για τον άνθρωπο αρχίζεις να νιώθεις την κάψα της καταπίεσής της. Κάνοντας το σύμπαν να περιστρέφεται γύρω απ' τον άνθρωπο, να τον ξεχωρίζει για τα τάδε ή τα δείνα χαρακτηριστικά του, πόσο μάλλον όταν προσδίδει σ' αυτό ή στον «δημιουργό» του αυτά τ' ανθρώπινα ψυχικά χαρακτηριστικά, αντικειμενικοποιεί τη νομιμότητα ή την παρανομία αυτών των ανθρώπινων χαρακτηριστικών και δει την καθηλώνει ως έχει καρφώνοντάς τη με τον αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα του δόγματος. Όταν παύει ο ψυχισμός μας να ερμηνεύεται, να αξιολογείται, να ενθαρρύνεται και ν' απαγορεύεται «φυσικώς» , με την κοινή μας γλώσσα, με τον μόνο τρόπο που υπάρχει γι' από κοινού επιδιόρθωση, αμφισβήτηση κι εμπλουτισμό τότε την επιχειρηματολογία την αναλαμβάνουν οι βίαιες τάσεις του θυμικού, όταν μιλάμε για μάζες, και η αστυνομία, όταν μιλάμε για καθεστώς. Καθημερινές «σταυροφορίες» στους πιστούς ενός ανύπαρκτου θεού, αυτός ο ψόγος ενός τυφλού επειδή δε μπορεί να δει, και η αγανάκτηση με μια πράξη χωρίς νόημα και σημασία ως προσκύνημα στο κενό δείχνουν το μένος που μπορεί να φτάσει κι ένας απλός οπαδός ενός δόγματος. Η βάναυση ειδωλολατρία, η μεταφυσικοποίηση γήινων πράξεων και πραγμάτων, όπως η μοιχεία ή ο φαλλός, δείχνει την ασυγκράτητη εξουσιομανία μας ακόμα και προς το ποίμνιο της εκκλησίας μας. Ενδείξεις που υποψιάζουν και τον πιο καλοπροέραιτο, ενδείξεις που, λαμβανομένων των άνωθεν υπόψιν, γίνονται πειραματική επαλήθευση.

http://www.youtube.com/watch?v=JwE1_NUR9j8

περι αριστερας (;) ξανα

αναδημοσιευση απο το μπλογκ http://sotloustas.blogspot.com/2008/12/blog-post_1735.html

Παρακαλω οι μυημενοι να προσεξουν ημερομηνια και ονομα συγγραφεα (δεν παει προσωπικα αλλα ως προς τον πολιτικο χωρο οπου ανηκει). Θα καταλαβουν προς τι το συγκεκριμενο ταγκ της αναρτησης...

Ευχαριστω το κοκκινο πρισμα για την επισημανση.

*************************************************************************

Τρίτη, 02 Δεκεμβρίου 2008
Ειναι η ΠΑΣΠ "αριστερα"???
Χρονια τωρα, ακουω τοποθετησεις πανω σ'αυτο το θέμα. Αλλοι λένε ΝΑΙ, αλλοι λένε ΟΧΙ, άλλοι ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ. Το ζητημα όμως δεν ειναι απλα ενα ΝΑΙ η ενα ΟΧΙ. Πρεπει να μπει ενα ερωτημα για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ? Ο καθενας εχει στο μυαλό του διαφορετικά πραγματα για την συγκεκριμενη εννοια.

Στην wikipedia γραφει:
"Ο όρος Αριστερά στην πολιτική κυρίως αναφέρεται σε πολιτικές που μπορούν να χαρακτηριστούν «κοινωνικές». Στην πράξη είναι δυνατόν να αφορά διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τον τόπο και την εποχή, ενώ συντίθεται από διάφορους πολιτικούς χώρους (από ακροαριστερούς ως κεντροαριστερούς και καλύπτοντας όλο το ενδιάμεσο φάσμα) που μπορεί να έχουν ακόμη και αντικρουόμενες απόψεις για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση."

Η όλη αναλυση ειναι μια ΜΠΟΥΡΔΑ! Αριστερα ειναι καθετι προοδευτικό που ωθει τα πραγματα προς μια ριζοσπαστική αλλαγή. Αριστερα ήταν το 1789 οι αστοι που συμπαρασυροντας μεγάλο κομμάτι του γαλλικου λαου καταφεραν να δημιουργησουν μια βραχυβια δημοκρατια. Η ριζοσπαστικη αυτη επανασταση, οδηγησε στο χρονοντουλαπο της ιστοριας σειρα μοναρχικων καθεστωτων και υπηρξε η απαρχη για ενα νεο τροπο σκεψης. Αριστερη ήταν και η Οκτωβριανη Επανασταση του 17' στην Τσαρικη Ρωσσια, που ήταν ο φάρος για το εργατικό κινημα του 20ου αιωνα! Κάθε στιγμη υπαρχει αριστερη και δεξια σταση.

Η αριστερη σταση για την συγκεκριμενη στιγμη ειναι συγκεκριμένη: Πρέπει να ηττθει ο δικομματισμος και να αποκρουστει η νεοφιλελευθερη επιθεση. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ειναι 2 νεοφιλελευθερα κομματα που παρα τις διαφορές τους έχουν το ιδιο αποτέλεσμα: Ειναι εναντια στα συμφεροντα του λαού. Είναι παράλογο να πιστευει κανεις ότι ο Καραμανλης μπορει να εξυπηρετησει τα συμφεροντα του λαου την ωρα που εχει ξεπουλησει την δημοσια περιουσια και εχει διαλύσει την δημοσια παιδεια. Ομως άλλο τοσο παράλογο ειναι να πιστευει κανεις οτι ο Παπανδρεου θα κανει κατι διαφορετικό την ωρα που η ΠΑΣΚΕ συναινεί με τον ΣΕΒ σε αυξησεις λιγοτερο απο 1 ευρω την μέρα! Όπως πολυ σωστα τονισε ο Λαζοπουλος: "Οταν η αντιπολιτευση συναινει σε αυξησεις 1 ευρω, τι σε κανει να πιστευεις οτι θα σου δωσει 2 όταν γινει κυβερνηση?"

Φτανοντας στα πανεπιστημια βλεπουμε μια εξαιρετικα περιπλοκη κατασταση. Έχουμε μια ΠΑΣΠ που σε κεντρικα ζητηματα όπως το αρθρο 16 διεφωνησε με το ΠΑΣΟΚ. Οι ΠΑΣΠιτες το λενε αυτο με μεγαλη υπερηφανια θέλοντας να υπερασπισουν την αποψη της "αριστερης" ΠΑΣΠ. Μπορουσε όμως να κάνει διαφορετικά? ΟΧΙ! Αν το ΠΑΣΟΚ πίεζε την ΠΑΣΠ να υιοθετησει την αποψη υπερ της αναθεωρησης του αρθρου 16, η ΠΑΣΠ θα διαλυοταν. Δεν μπορουμε συνεπως να λέμε ότι η ΠΑΣΠ αντιταχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, αφου με χιλαδες φοιτητες στους δρομους, ήτανε μονοδρομος η ανοιχτή διαφωνια με το ΠΑΣΟΚ. Η αντιθεση ομως αυτη, χρησιμοποιηθηκε απο το ΠΑΣΟΚ με φοβερη μαεστρία! Αυτοματα δημιουργηθηκε φοβερη κοντρα αναμεσα στα 2 στρατοπεδα Παπανδρεικων-Εκσυγχρονιστων. Η κοντρα αυτη προβάλλεται σαν κοντρα αριστερας-δεξιας μεσα στην ΠΑΣΠ. Το παραλογο βεβαια είναι ότι η "αριστερα" της ΠΑΣΠ υποστηριζει τον Παπανδρεου, τον υπερμαχο δηλαδη της αναθεωρησης του αρθρου 16! Η κοντρα αυτη μεσα στην ΠΑΣΠ ειναι το καλυτερο εργαλειο του ΠΑΣΟΚ εναντια στην αριστερα! Βλέποντας αυτην την διαμαχη ενας φοιτητης ειναι πολυ ευκολο να "πιαστει" κοροιδο και να νομίζει οτι συμμετέχοντας στην διαμαχη υπέρ των "αριστερων" θα αλλαξει τα πραγματα στην ΠΑΣΠ, ακομα και στο ΠΑΣΟΚ! Το αποτελεσμα βεβαια, ειναι παντα ιδιο: Ειτε αποχωρει απο την ΠΑΣΠ καταλαβαινοντας οτι τελικα δεν μπορει να αλλάξει τιποτα, ειτε παραμενει στην ΠΑΣΠ ως μελλοντικο στελεχος του ΠΑΣΟΚ, με οσα μπορει να του προσφερει αυτη η θεση.

Ακομα ομως και η "αριστερη" ταση της ΠΑΣΠ τελικα συμβαδιζει με την ΔΑΠ. Μπορει στα κειμενα και στον καθημερινο της λόγο να καταγγελει την ΔΑΠ και τις νεοφιλελευθερες πολιτικες, αλλα η ολη σταση της ειναι παρομοια. Τα κεντρικα ζητηματα δεν ειναι η αποκρουση της νεοφιλελευθερης επιθεσης και συγκεκριμενα η μη εφαρμογη/καταργηση του νομου πλαισιο. Ειναι τα παρτυ και οι εκδρομες που θα βοηθησουν στο μεγαλωμα της κομματικης επιρροης. Η κύρια στοχευση της ΠΑΣΠ είναι η άνοδος στις φοιτητικές εκλογές. Αυτο παρουσιαζεται σαν απαραιτητο βήμα για την "αλλαγή" και την "ανατροπή". Στο διλλημα φοιτητικο κινημα ή εκλογική άνοδο η ΠΑΣΠ απαντα το 2ο,...

Σαν συμπερασμα μπορουμε να βγαλουμε ότι η σταση της ΠΑΣΠ εχει τα ακολουθα αποτελεσματα:
1) Παθητικοποιηση των φοιτητων.
2) Εγκλωβισμο προοδευτικων φοιτητων σε πλαισια δρασης που τους καταστουν "ανενεργους" για το φοιτητικο κινημα.
3) Εξυπηρετηση των συμφεροντων του ΠΑΣΟΚ με τον καλυτερο δυνατο τροπο.
4) Η γραμμη της "νομιμοτητας" που κρατα στα οργανα διοικησης, συμβάλει στην υλοποιηση της κυβερνητικης πολιτικης στην παιδεια. (σε οσες σχολες επιχειρηθηκε να εφαρμοστει ο νομος πλαισιο και δεν υπηρχε ισχυρη παρουσια της αριστερας, η ΠΑΣΠ απλα δηλωσε την διαφωνια της και η κυβερνητικη πολιτικη εφαρμοστηκε)

Η ΠΑΣΠ ομως μπορει να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ? Αυτο το ζητημα μπαινει συχνα απο τα προοδευτικα στοιχεια της ΠΑΣΠ που κατανοουν οτι το ΠΑΣΟΚ ειναι ενα δεξιο, νεοφιλελευθερο κομμα. Η απαντηση είναι απλη: Οι κομματικές νεολαιες δεν ειναι "κομματα νέων". Ειναι ενας μηχανισμος απο τον οποιο αντλουν στελεχη τα "μητρικά" κόμματα. Ειναι επισης δεδομενο ότι τα κόμματα αλλάζουν σταση με βάση τις πιεσεις απο την κοινωνία και όχι από τις κομματικές τους νεολαίες. Το ΠΑΣΟΚ δεν αλλαξε σταση γιατι ενα μερος της ΠΑΣΠ αντιταχθηκε στην αναθεωρηση του αρθρου 16, αλλα γιατι χιλιαδες φοιτητές-ψηφοφοροι θα το παιρνανε με τα γιαουρτια αν ξαναμιλουσε για δημοσια και δωρεαν παιδεια!

Τελικα η ΠΑΣΠ ειναι αριστερά?
Χλωμό!!!
Αναρτήθηκε από sotiris loustas στις 12:52 μ.μ.

Κυρια Σωτη, αφηστε την αριστερα ησυχη πια!

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ· υπήρξαν και υπάρχουν «αριστεροί δημοκράτες», μονάδες, παρέες· υπήρξε και υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· υπάρχει σοσιαλφασιστικό· υπάρχει κι ο σχηματισμός που ελάχιστα διαφέρει από το ΚΚΕ.

Άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου για την Athens Voice, τεύχος: 309 - 07/07/2010

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μέρος ενός ευρωπαϊκού (και παγκόσμιου) φαινομένου μιας και δίπλα στα παλιά κομμουνιστικά κόμματα έχουν εμφανιστεί κομμουνιστογενείς ομάδες (π.χ. το γαλλικό «Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» που εκπροσωπεί ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, η ιταλική «Κομμουνιστική Επανίδρυση») οι οποίες θα όφειλαν να βρουν τρόπο να συνεργαστούν με τα ΚΚ· τα ΚΚ, παρότι «χρεοκοπημένα», αποτελούν το κρυφό ιδανικό τους.

Αν κάποιο κόμμα στερείται νοήματος, αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: εφόσον οραματίζεται την εργατική επανάσταση (υπό ασαφείς όρους), με το να ψευτοδιαφοροποιείται από το ΚΚΕ υπονομεύει τους ίδιους του τους στόχους.

Καθώς, όσα ενώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ είναι περισσότερα και σημαντικότερα από όσα τον χωρίζουν, η κυρίαρχη φυσιογνωμία της ελληνικής αριστεράς είναι σταθερά δογματική και θηριώδης· με φωνή διαπεραστική, με ύφος επιθετικού θύματος· χωρίς δημοκρατική παιδεία· χωρίς σεβασμό στους θεσμούς· «εργατιστική», «οικονομιστική», λαϊκιστική.

Όχι ότι το ΚΚΕ –το οποίο αποτελεί διεθνή εξαίρεση σε ό,τι αφορά την εκτίμηση της ιστορίας, την ερμηνεία του μαρξισμού-λενινισμού (με έμφαση στον λενινισμό), την αδιαλλαξία προς τα υπόλοιπα «αριστερά» κόμματα– θα δεχόταν να συνεργαστεί με τους «προδότες» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηθική της πίστης/προδοσίας που το διέπει εμποτίζει με μισαλλοδοξία και φανατισμό ολόκληρη την κοινωνία· το ΚΚΕ έχει επιβάλει τον ηθικό του κώδικα εδώ και εβδομήντα χρόνια: χάνοντας τον εμφύλιο πόλεμο (τον καταδικασμένο από την αρχή) κέρδισε την ειρήνη· η Ελλάδα έγινε μια δεξιά δικτατορία με σοβιετόφιλους πολίτες· μικροαστούς, συντηρητικούς «αριστερούς»· τόσο κατατρεγμένους (όχι μόνον από την δεξιά αλλά από την ίδια τους την παράταξη) που δεν είχαν την ενέργεια για να σκεφτούν.

Κανείς δεν μπορεί να ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης πραγματικότητας· το ΚΚΕ όμως ζει κάτω από συνθήκες απόλυτης μυθολογίας. Γι’ αυτό –και για πολλούς άλλους πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους– το ΚΚΕ εσωτερικού, που από το 1968 υποσχόταν μια «κοινωνική» δημοκρατική αριστερά, μια αριστερά ευρωπαϊκή, απέτυχε.

Το μη-ευρωπαϊκό ΚΚΕ («εξωτερικού») απέκτησε και διατηρεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την εκλογική του: η ηθική, ο εσωτερικός πολιτισμός του, η ρητορική του αντιστοιχούν στην ελληνοθωμανική καθυστέρηση. Και εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης εκφράζει τη συστηματικά απλοϊκή του γνώμη «στον δρόμο», ευαγγελιζόμενο την προλεταριακή επανάσταση. Ωστόσο, για οποιαδήποτε επανάσταση χρειάζονται επαναστάτες· ειδικά για μια προλεταριακή επανάσταση είναι απαραίτητοι οι επαναστάτες προλετάριοι.

Έχουμε λοιπόν την αριστερά που αξίζουμε;

Μπορούν να φέρουν τον χαρακτηρισμό της αριστεράς κόμματα σαν το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως ενώ προχωρεί ο 21ος αιώνας δικαιούμαστε μια αριστερά που να μηδενίζει –όσο είναι δυνατόν– το κοντέρ αυτής της τρελής ιστορίας η οποία έχει να επιδείξει, εκτός από «αγώνες» και ηρωισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα, αιματηρές εκκαθαρίσεις, μοιραία σφάλματα;

Για να δικαιούμαστε μια «κανούργια» (όχι «ανανεωτική», αλλά καινούργια) αριστερά πρέπει, κατ’αρχάς, να την επιζητούμε: ο χρόνος θα δείξει αν η πρωτοβουλία των τεσσάρων βουλευτών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει κάποια κοινωνική ανάγκη, ή αν πρόκειται για μια απαραίτητη αλλά μάταιη κίνηση αψηφισιάς.

Έτσι κι αλλιώς, το διάβημα άργησε υπερβολικά: ακόμα και το 1968 ήταν ήδη πολύ αργά· η αριστερά έχασε το βήμα της μοντέρνας εποχής· ήδη, από τη δεκαετία του ’30 έπαψε να αποτελεί όχημα κοινωνικής πρωτοπορίας. Στη δεκαετία του ’60 και του ’70, πολλές από τις απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλίες της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροδεξιάς. Η αριστερά εξέπεσε στον αντιδυτικό μηδενισμό και στην ανόητη «πολιτική ορθότητα» που εξελίχθηκε σ’ ένα νέο κατεστημένο. Χωρίς καμιά ενοχή, χωρίς καμιά αυτοσαρκαστική χειρονομία.

Τι πρέπει να γίνει αν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη και χώρος για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, «επαναστατικά» μεταρρυθμιστικό κόμμα:

1) πλήρης ρήξη με την ιστορία και την πολιτεία του ΚΚΕ

2) ανάδειξη καινούργιων αναλύσεων της σημερινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης με παράλληλη ανάδειξη καινούργιων λύσεων: άνοιγμα ενός ευρέος διαλόγου γύρω από την πολιτική και τον τρόπο της ζωής

3) οργάνωση ενός δημοκρατικού κόμματος με χαλαρές δομές στη βάση μιας διακήρυξης που να περιλαμβάνει τα πρωταρχικά ζητήματα της οικονομίας και της δημοκρατίας: παραγωγή τοπικών προϊόντων (μείωση εισαγωγών)· χωρισμός εκκλησίας-κράτους· δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας· σταδιακή κατάργηση του στρατού· «εθνική» ανεξαρτησία στο πλαίσιο της ΕΕ (προς το παρόν...)· εκπαιδευτική μεταρρύθμιση· περιβαλλοντική προστασία· περιορισμός δημόσιου τομέα και γραφειοκρατίας· άρση της μονιμότητας· ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας· τροποποίηση του μητρικού-πατρικού ρόλου του κράτους· μεταναστευτική πολιτική (σταματώ εδώ: το «μανιφέστο» για μια δημοκρατική αριστερά καταλαμβάνει κάμποσες σελίδες).

Η ουσία είναι ότι για να παίξει η αριστερά «θετικό» ρόλο, όχι τον θορυβώδη και κενό περιεχομένου που έχει συνηθίσει να παίζει (γόοι και κραυγές και αιώνιοι πόνοι) θα χρειαστεί καινούργια πρόσωπα με καινούργιες ιδέες και λέξεις.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να υποβάλουμε σε ευθανασία τα «παλιά» πρόσωπα όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί θερμοκέφαλοι που δεν λείπουν από κανέναν πολιτικό χώρο: στα πλαίσια και στις παρυφές της «ανανεωτικής» αριστεράς συναντάει κανείς τους καλύτερους από τους πρεσβύτερους συμπολίτες μας (και, αναπόφευκτα, μερικούς που δεν θα ήθελε να συναντήσει ποτέ...)

Η «νέα» αριστερά, θα χρειαστεί σαφές, ριζοσπαστικό πρόγραμμα που ίσως δυσαρεστήσει και σοκάρει τους καλοπερασάκηδες, τους θρησκομανείς, τους λεβεντοπατριώτες, τους φραπεδόβιους αεριτζήδες, τους γλεντζέδες των σκυλάδικων, τους τεμπελοφοιτητές, τους κουκουλοφόρους, τους αναρχοφασίστες, τους χούλιγκανς των γηπέδων κι όσες γυναίκες είναι ενθουσιωδώς παραδομένες σε ανδρική τυραννία· κοντολογίς, όποιον χαρακτηρίζεται, αυθαιρέτως, «μέσος Έλληνας» συγκεντρώνοντας πλήθος από αντικρουόμενες ιδιότητες.

Από τη φύση της, η αριστερά (φύση που έχει διαστραφεί: έτσι προκύπτει η αλλόκοτη ανάγκη για το επίθετο «δημοκρατική» που θα έπρεπε να περιττεύει), είναι δύναμη επαναστατική μέσα στην καθημερινότητα· δεν κολακεύει τους κομφορμιστές: είτε τους θαμπώνει, είτε τους ανοίγει τα μάτια.

Η μεγαλυτερη τιμωρια για την αριστερα για την καταντια της ειναι οτι μπορει και την πιανει στο στομα του ο καθε βλακας και πεταει οτι μαλακια του κατεβει.

Απο τη φυση της η αριστερα ειναι αυτο και αυτο... την ιδια στιγμη που διαγραφει δεκαετιες επαναστατικου κινηματος. Επισης η αριστερα θα επρεπε να φροντιζει επι της ουσιας για την εφαρμογη του προγραμματος σταθεροτητας (γιατι αυτα που λεει αυτο ειναι) εν ειδη ενος ρεαλισμου.

Ας το πει καπως αλλιως αυτο που θελει για να το παιξει πιο ψαγμενη και λιγοτερο δογματικη (αν θελει κατι και δεν πεταει απλα ασυναρτησιες για να πληρωνεται) και ας αφησει την αριστερα ησυχη, αρκετα προβληματα εχει ηδη.

Για τα δακρυα που χυθηκαν αργα (και στεγνωσαν γρηγορα)

Στην τελευταια πορεια ολος ο κοσμος στη θεσσαλονικη κοιμοταν, την ιδια στιγμη που στη βουλη γινεται η ψηφοφορια για το νεο ασφαλιστικο νομοσχεδιο. Ολος; Οχι! Καμια δεκαρια εξεγερμενοι αντισταθηκαν στην κυριαρχια, το κρατος, την εξουσια, εδιωξαν τους μπατσους απο τη ζωη τους, τραμπουκισαν περαστικους που του την ελεγαν, εριξαν μπουνιες σε αριστερους κια πεταξαν 3-4 πετρες στο υπουργειο.

Αυτο που εγινε, δεν ξερω κατα το ποσο εχει συζητηθει  γενικα ή εχει περασει στο ντουκου. Παντως δεν ειναι πρωτη, και δυστυχως ουτε τελευταια, φορα που εκφραζεται αυτος ο κεκαλυμενος σε αναρχικη εμφανιση φασισμος και δε βρισκει καμια αντιδραση μα ισα ισα βρισκει και υποστηριξη οταν απεναντι μας εχουμε να κανουμε με τους "κακους" αριστερους.

Καθως λοιπον η πορεια περνουσε απο την εγνατια, καποιοι προσπαθουσαν να σπασουν μια καμερα σε μια τραπεζα και πιο διπλα ηταν ενας αντρας και μια γυναικα, στην εισοδο μιας πολυκατοικιας, και τους την ειπαν. Ενταξει, πρεπει να εισαι ψιλομαλακας να τη λες σε καποιον που σπαει μια καμερα σιγουρα. Αλλα οι υπερεπαναστατες μας αντι απλα να τους την πουν και αυτοι, να τους βρισουν εστω, μαζευτηκαν καμια 10αρια απο την πορεια γυρω τους και αρχισαν να τους σπρωχνουν, να τους τραμπουκιζουν, να τους φτυνουν. Πραγματικα σοκαριστηκα εκεινη τη στιγμη, καθως η βια που ασκηθηκε εναντιον τους ηταν  οχι μονο δυσαναλογη ως προς το τι εκαναν αυτοι οι δυο, αλλα και να μαζευονται 10 να την πεφτουν σε δυο σε μια τετοια κατασταση και με τετοιο τροπο δεν μπορουν να χαρακτηριζουν ενα χωρο που μιλαει για κοινωνικη απελευθερωση κλπ. Και επειδη ακριβως εχω βιωσει και προσωπικα μια τετοια κατασταση, δεν μπορουσα καν να διανοηθω πως ενας αναρχικος (λεμε τωρα) θα μπορουσε να ηταν σε αυτη τη θεση.

Και ενταξει πες οι συγκεκριμενοι ειναι ζωα, αυτο που με σοκαρε πιο πολυ ειναι η αδιαφορια απο την υπολοιπη πορεια που εβλεπε αυτο που γινοταν με απαθεια, ισως και σιωπηλα υποστηριζοντας τους τραμπουκους. Ως ποτε δηλαδη θα ανεχομαστε τετοιες συμπεριφορες διπλα μας;  Ειδικα απο χωρους που δεν εχουν φτιαξει μια φορα ενα μπλοκ για να υπερασπιστουν τις οποιες πραξεις τους; Ποσα δακρυα να χυσουμε για τους νεκρους της μαρφιν για να διωξουμε τις ενοχες που προκαλουν οι ευθυνες μας οταν διπλα μας γινονται περιστατικα που βασιζονται σε τετοιες λογικες και δεν αντιδρουμε η και τα στηριζουμε κι ολας; Ποση υποκρισια χρειαζεται για να καλυψει την ανευθυνοτητα;

Και το κερασακι στην τουρτα οπως τελειωνε η πορεια, που καποιοι ξεκινησαν να πετανε πετρες στο υπουργειο. Ξεπερναμε τη λογικη (λεμε τωρα) οτι μια τετοια ψοφια και αμαζη πορεια μπορουσε να αλλαξει ποιοτικα με τετοιες ενεργιες και να γινει ξαφνικα "γαματη". Οταν δεν εχει καν τελειωσει η πορεια, τετοιες ενεργιες ειναι τουλαχιστον προβοκατορικες. Σιγουρα πολλοι αριστεροι λογω ηλιθιοτητας μιλουσαν για ασφαλιτες. Αλλα το γεγονος ειναι πως ενω τελειωνει μια τετοια πορεια που δεν μπορουσε να υπερασπιστει τον εαυτο της εναντια σε ενδεχομενη καταστολη (καλως κακως, οι συγκεκριμενοι δεν εχουν και καμια κοινωνικη παρεμβαση για να πεις οτι προσπαθουν να το αλλαξουν) ερχονται οι υπερεπαναστατες να συγκρουστουν στις πλατες αυτου του κοσμου (λεγαν οτι οι αριστεροι αν θελαν να εφευγαν αλλα απο τη μια το μπλοκ πχ που ημουνα ακομα δεν ειχε φτασει υπουργειο οταν ξεκινησε το σκηνικο και απο την αλλη οποιος πει οτι σε περιπτωση που εφευγε ο υπολοιπος κοσμος, ο ρουφιανος και προσκυνησμενος ντε, οι τυποι αυτοι θα συγκρουονταν ειναι ψευτης, μια ζωη παρασιτα στις πλατες των αλλων ηταν). Και πολυ καλα καναν οι αριστεροι που καναν αλυσιδες και απετρεψαν το σκηνικο να συνεχισει. Και πολυ κακως διαφοροι απο τον α/α χωρο ετρεξαν να υπερασπιστουν τους "συντροφους" τους. Αλλα ενταξει, αριστεροι οι αλλοι, αρα μαλακες, αρα εχουν αδικο. Δε χρειαζεται αν σκεφτεις πολιτικα σε τετοιες φασεις, φτανουν οι προακαταληψεις και οι κοινωνικες σου σχεσεις να αποφασιζουν. Δε μιλαω για ολους, γιατι για μερικους η αποφαση παρθηκε πολιτικα και αυτο ειναι το χειροτερο απο ολα. Και το σκηνικο κατεληξε με το να φαει ενας αριστερος μερικες μπουνιες, να γινει ενας ψιλοχαμος (ενα συνηθες αποτελεσμα οταν καποιος τολμαει και τι λεει στους τυπους αυτους) που ευτυχως εληξε χωρις να γινει κατι αλλο σοβαρο. Και με καποιους να προσπαθουν να συζητησουν με καποιους υπερεπαναστατες οι οποιοι απλα απεδειξαν οτι δεν μπορουν να αρθρωσουν ουτε ενα λογικο επιχειρημα.

Αυτο που τελος παντων θελω να πω ειναι πως υπαρχει υπερβολικη ανοχη εως και παθητικη υποστηριξη απεναντι σε λογικες και ενεργειες που σε τιποτα δεν προωθουν τον κοινωνικο ανταγωνισμο αλλα αντιθετα τον υπονομευουν ξεκαθαρα. Αν  καποιος δεν μπορει να διαχωρισει τον εαυτο του απο αυτη τη ματσοαναρχια και τις φασιστικες αντιληψεις "οποιος δεν ειναι μαζι μας ειναι απεναντι μας" κλπ εχει προβλημα, ειδικα οταν μιλαμε για χωρους.

περι απεργιας και τουρισμου

λιγο ψιλοασχετο φαινεται αλλα, και ενοψει καλοκαιριου, θελω να πω μερικες σκεψεις περι τουρισμου και διακοπων.

Δε θα αναφερθω στον εκτονωτικο σκοπο των διακοπων. Ισως οι δικες μου καβατζες στο χωριο να  μην μου δημιουργουν αλλωστε τετοια αναγκη και να μην μπορω να καταλαβω καποια πραγματα σε επαρκη βαθμο. Αλλο το θεμα μου.

Αφορμη ειναι το βιντεο απο την απεργια στο λιμανι:





Ουτε στην απεργια καθεαυτη θα αναφερθω. Αλλα στην τουριστρια που λεει πως ηθελε να παει σαντορινη να παντρευτει και εκνευριζοταν. Πολυ δικαιολογημενος ο εκνευρισμος της οπως βεβαια και ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ.

Καλα να παθει, γιατι η τουριστρια, σε αυτη μπορουμε να δουμε την προσοποποιηση του καθε τουριστριας, ξεκιναει να παει σε ενα μερος χωρις κανενα ενδιαφερον για το τι κοινωνικες, πολιτικες και οικονομικες συνθηκες επικρατουν. Ουτε και, για να το προεκτεινουμε, για τις περιβαλλοντικες κλπ συνθηκες. Βλεπει τις ηλιολουστες παραλιες, τα καταπρασινα δαση, τα χιονια, δε βλεπει τη μεταναστρια που καθαριζει το δωματιο, την αλβανη που φροντιζει τα φυτα, δεν την ενδιαφερει η καταστροφη του περιβαλλοντος λογω της παρουσιας της εκει, βασικα δεν μπορει καν να διανοηθει αν εχει καποια επιδραση η δικια της παρουσια. Αυτο που βλεπει και ζει για το συντομο διαστημα που θα επισκεπτει το τουριστικο θερετρο της επιλογης της ειναι απλα μια βιτρινα, κατι το τελειως επιφανειακο. Δεν εχει κανενα λογο να ενδιαφερθει για το να κρατησει καθαρο το δασος, και ακριβως επειδη δε ζει εκει, δεν ξερει και δεν μπορει να διανοηθει ποιες δρασεις της μπορει να ειναι, ειδικα οταν μιλαμε για μαζικο τουρισμο οπου η καθε δραση πολλαπλασιαζεται, βλαπτικες για το περιβαλλον της περιοχης. Απο τη φασαρια που θα κανει μεσα στο δασος, τις πετρες που θα πεταν τα ηλιθια παιδια τους στη λιμνη η το ποταμι, τα σκουπιδια, πολλες φορες ακομα και η απλη παρουσια τους, οπως στις παραλιες οπου γενναει η καρετα καρετα. Το ιδιο ισχυει και οσον αφορα το επιπεδο της ανθρωπινης κοινωνιας, οπως στη συγκεκριμενη περιπτωση οπου η τουριστρια γινεται κομματι της προπαγανδας του συστηματος εναντια στους απεργους. Αλλοι χανουν τη δουλεια τους και αυτη θελει να παει τις γαμηλιες διακοπουλες της.

Ξεχωρα απο το κραξιμο προς τους τουριστες, αυτη η επιφανειακη επαφη με εναν τοπο, επιφανειακη οχι με την εννοια του ποσο ψαγμενος εισαι και αν θα πας στα τελειως τουριστικα ή σε πιο εναλλακτικα μερη αλλα στο βαθμο που δε βιωνεις εσυ η ιδια τις συνθηκες εκει περα, που δε δενεσαι με τον τοπο και τις σχεσεις που υπαρχουν σε αυτον και δεν εξαρταται η ζωη σου απο αυτα.

Και τωρα η αντιπροταση μου: κατα αρχας οσο εχουμε καπιταλισμο και τα παντα λειτουργουν με βαση το κερδος αυτα τα ζητηματα δεν προκειται να λυθουν.  Οι ντοπιες θα καταστρεφουν το περιβαλλον τους για να φερουν τουριστες και να βγαζουν κερδος, οι επιχειρησεις θα δουλευουν και θα κανουν διαφημιστικη προπαγανδα, οι εργαζομενες δε θα κατσουν καν να διαβασουν τις αρλουμπες μου και αποκαμωμενες θα προσπαθησουν να ξεφυγουν και να εκτονωθουν για να μπορεσουν να αντεξουν τον υπολοιπο χρονο στη δουλεια (σημειωση: αυτη η προταση μαλλον απο το επομενο καλοκαιρι δε θα εχει νοημα γιατι καμια δε θα εχει λεφτα για διακοπες), οι μικροαστες... ε ειναι μικροαστες και μικροαστες θα παραμεινουν οτι και να τους πει καμια (οσο τουλαχιστον θα μπορουν να παραμενουν μικροαστες γιατι αυτες και αν δεν τις βλεπω καλα...), οποτε δεν υπαρχει ελπιδα. Ελπιδα υπαρχει μονο στο σοσιαλισμο οπου, στα προτυπα των ζαπατιστικων κοινοτητων, θα μπορει καποια να πηγαινει οχι απλα για να μεινει και να χαζευει, αλλα να συμμετεχει η ιδια στις διαδικασιες, απο την παραγωγικη μεχρι τις πολιτιστικες και καθε τι διαδικασια, να γινει και αυτη κοματι των σχεσεων, για ενα εστω διαστημα, και γιατι οχι να μπορει και να μεινει εκει μονιμα αν της αρεσει.

Αλλος ενας λογος γιατι θα πρεπει να παλεψουμε για το σοσιαλισμο. Εμπρος για με ενα σοσιαλιστικο τουρισμο.

ΥΓ επελεξα το θυληκο γενος απο περιεργεια να δω πως ειναι δυναντον καποια να γραφει ετσι και, προφανως, για αντισεξιστικους λογους. Αν μαθουμε ολες να μιλαμε ετσι προφανως θα εκλειψει ο σεξισμος μετα.

και το καθιερωμενο καταθλιπτικο τραγουδακι της ημερας

Να παρει μια γευση και ο καινουργιος πρυτανης τι θα τον περιμενει

Ειναι η πρωτη υπουργος που θυμαμαι η οποια πραγματικα δεν μπορει να παει πουθενα...

Οσο για κατι πασπιτακια τα οποια ενω μας περικυκλωναν και μας σπρωχναν οι μπατσοι εξω, αυτα μπαιναν μεσα να χαριεντιστουν με τον καλο τους πρυτανη, δεν περασαν απαρατηρητα. Ειδικα κατι "αριστερουλικα" που το παιζουν πως εχουν φυγει απο τη νεολαια πασοκ και την πασπ και τετοιες πιπες.

Αμάν με τη στάση πληρωμών, πρώτα να προστατέψουμε τις ανάγκες μας!

αναδημοσιευουμε το πολυ ωραιο ποστ απο το blog ριζοσπαστικος προβληματισμος  με το οποιο και συμφωνουμε σε πολυ μεγαλο βαθμο.

Αμάν με τη στάση πληρωμών, πρώτα να προστατέψουμε τις ανάγκες μας! 

Η επικαιρότητα καταγράφει τα εξής συμβάντα:

n Απεργία στο ΜΕΤΡΟ (δες και http://antistasigr.blogspot.com/2010/06/blog-post_9622.html όπου υπάρχουν και πολλά άλλα εργατικά νέα).

n Αποχή οι βαθμολογητές των πανελληνίων ενώ η Διαμαντοπούλου δεν τολμά να πάει σε εκπαιδευτική εκδήλωση αφού αδιόριστοι εκπ/κοι κάνουν παρεμβάσεις εναντίον της πολιτικής τους παντού (Αθήνα, Θεσσ/κη, Πάτρα, Κρήτη κ.α.).

n Παρέμβαση στον ΟΑΕΔ Αγ.Παρασκευής από τον ΣΕΦΚ γιατί καθυστερούσε να δώσει το επίδομα ανεργίας. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ. Στον ΟΑΕΔ περιμένουν +120.000 ανέργους και μέχρι να δίνουν το επίδομα με….εισοδηματικά κριτήρια σκέφτονται!

n Ο ΣΕΦΚ επίσης και άλλοι αλληλέγγυοι δίνουν μάχη στο φροντιστήριο Σύγχρονο, οι κούριερ έχουν ανοιχτά μέτωπα συνεχώς στην Αθήνα, το Βιβλίου-Χάρτου και αυτό έχει μέτωπα, και σε πολλούς εργασιακούς χώρους επικρατεί αναβρασμός.

n Έτσι αγώνες ξεσπάνε παντού, από εργοτάξια του Ε65 στα Τρίκαλα, στο Δρομοκαϊκειο (δες http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1184606 ), στο Ιπποκράτειο, στο Μπανκετ η μάχη συνεχίζεται ενώ έχουμε και άλλα φαινόμενα τώρα πια όπως…

n Τα 300-400 άτομα κατοίκων που πήγαν στην Τούμπα για να δουν την παράσταση «Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω» που κάλεσε η εκεί τοπική πρωτοβουλία –γεγονός πρωτόγνωρο για την Θεσσαλονίκη- μέχρι το άλλο πρωτόγνωρο, υπάρχει εστιατόριο της Θεσσαλονίκης που οι εργαζόμενοι θα το δουλέψουν αυτοί το καλοκαίρι, υπό εργατικό έλεγχο, αφού το αφεντικό αρνείται!

Την ίδια στιγμή, τα καθάρματα θέλουν να περάσουν 2 από τους χειρότερους νόμους που έχουμε δει ποτέ.

Το ασφαλιστικό σχέδιο νόμου είναι κυριολεκτικά σφαγείο (τελικά σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν)

και το προεδρικό διάταγμα για τις απολύσεις-προσλήψεις-κατάργηση της διαιτησίας και έμμεσα των συλλογικών συμβάσεων φέρνει κυριολεκτικά την ζούγκλα (γιατί ζούγκλα θα γίνει η ήδη ξεχαρβαλωμένη αγορά εργασίας μετά από αυτό).

ΟΜΩΣ!

ΟΙ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΜΕ ΕΜΑΣ!

Γι’ αυτό:

Α) Ο Μπαρόζο απειλεί ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ τους προέδρους των ευρωπαϊκών συνδικάτων ότι αν τα μέτρα δεν περάσουν θα έχουμε πάλι «διολίσθηση σε δικτατορικά καθεστώτα» στις χώρες του Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) .

Β) Χαιρετίζουν όλοι την απόφαση της Κίνας για ανατίμηση του γουάν. ΔΝΤ, Ομπάμα, Σαρκοζί, όλοι οι αστοί, μέχρι και ο chief Ντομινίκ Στρος-Καν ξέρουν ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να υποτιμηθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανταγωνιστούν την Κίνα, επομένως ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΡΗΤΑ λένε στους Κινέζους να ενισχύσουν τα εισοδήματα μέσα στην Κίνα (!) και να επαναπροσανατολιστούν σε επενδύσεις στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ!

Γ) Αυξάνονται και ενισχύονται τα σενάρια ελεγχόμενης αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Αφού πρώτα θα έχουν περάσει, στο «όνομα του χρέους», ό,τι χειρότερο για τις ανάγκες μας, στο τέλος θα μας πουν ότι δεν μπορούν ούτως ή άλλως να το πληρώσουν γιατί είναι τεράστιο και πρέπει να το αναδιαπραγματευτούν!

Οι αστοί, οργανωμένοι πια σε διεθνικό επίπεδο, τα βλέπουν όλα και έχουν συγκεκριμένο σχέδιο ξεπεράσματος της κρίσης.

Ξέρουν καταρχήν ότι το καζάνι στην Ευρώπη, ειδικά στο Νότο, σιγοβράζει, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί μονό με υποτίμηση των λαών να ξεπεραστεί η κρίση, να δημιουργηθεί μια νέα ισορροπία. Χρειάζεται και «ανατίμηση» (της Κίνας και άλλων αναπτυσσομένων χώρων) για να φτιάξουν μια νέα ισορροπία καπιταλιστικού ανταγωνισμού που δεν θα έχει τόσο μεγάλες ανισομέρειες όπως η προηγούμενη ρύθμιση, η ρύθμιση μιας διεθνοποίησης χωρίς μέτρο που οδήγησε σε βαρύτατες ανισορροπίες π.χ. στον υπέρογκο δανεισμό των επιχειρήσεων δυτικών χώρων για να καλύψουν την ανεπαρκή κερδοφορία τους, στο χρήμα-δάνεια που προσφέρθηκαν στους δυτικούς λαούς για να καταναλώνουν τα προϊόντα που παρήγαγε ο παγκόσμιος Νότος και όχι μόνο κτλ.

Εμείς, από τη μεριά μας όμως, ας δούμε τις ανάγκες μας.

Γιατί στο όνομα του χρέους, του χρέους που μεθαύριο θα αναδιαπραγματευτούν, θέλουν να μας υποτιμήσουν, να μας διαλύσουν. Το θέμα δεν είναι αν θα κάνουμε στάση πληρωμών ή αναδιαπραγμάτευση κτλ. Ούτως ή άλλως δεν το αποφασίζουμε εμείς ποτέ αυτό.

Για 20 με 25% αποπληθωρισμό στους μισθούς έχει μιλήσει ο ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ, με άλλα λόγια, 20 με 25% έκπτωση του βιοτικού μας επιπέδου ποσοτικά (γιατί ποιοτικά δεν συζητάμε τι σημαίνει να είσαι απολυμένος 45 χρόνων με παιδί).

Το θέμα είναι λοιπόν αν θα προστατέψουμε το βιοτικό μας επίπεδο, τις ανάγκες μας.

Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνση μας: μάχες για να μην ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο, μάχες για τις ανάγκες μας, σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πρόνοια, εργασία, περιβάλλον, κοινωνία.

Η παρέμβαση και η οργάνωση μας σε μάχες, σε αγώνες, είναι πολύ πιο σημαντική από 100 εκδηλώσεις από ακαδημαϊκούς που εξηγούν γιατί η στάση πληρωμών και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι εφικτή και καλύτερη λύση.

Γιατί για ποια λύση μιλάμε; Ας πούμε, και να γίνει αναδιαπραγμάτευση, θα σημάνει αυτό ότι ο ΦΠΑ θα μειωθεί στα παλιά επίπεδα; Θα σημάνει ότι θα κατακτήσουμε δικαιώματα που έχουμε χάσει, που χάνουμε καθημερινά; Οι ανάγκες, τα δικαιώματα μας, οι κατακτήσεις μας δεν ανακτώνται μόνο με μια στάση πληρωμών. Το ζήτημα της ανάπτυξης της ταξικής πάλης και οργάνωσης, το ζήτημα της σύνδεσης των μαχών και της διαμόρφωσης «από τα κάτω» μιας χάρτας των αναγκών μας που θα την διεκδικήσουμε, έρχεται –για μια ακόμη φορά- πρώτο. Όσο για το πώς θα γίνει αυτό, σε προηγούμενη δημοσίευση έχει ειπωθεί ότι θα γίνει σιγά-σιγά, ότι πρέπει να στηθεί, όσο δύσκολο και ανα είναι, ένα «κίνημα αγωνιστικών οργανώσεων της τάξης που συγκροτούνται στους εργασιακούς χώρους αλλά και στις γειτονιές (ειδικά τώρα που έχουμε χιλιάδες ανέργους) και που θα «μπει μπροστά», θα βοηθήσει να συγκροτηθεί το κίνημα εκεί που είναι ανοργάνωτο… θα κερδίσει την ηγεμονία μέσα στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.»

περι ΚΕΧΑΕ

Ενα κομμενο σχολιο απο το νο2 χιτ του καλοκαιριου του φορουμ του ιντυμηντια στη θεσσαλονικη (το νο1 ηταν η απαλλοτριωση του σουπερμαρκετ οπου οι συντροφοι, σε μια κατευθυνση κριτικης της αναθεσης και της "φιλανθρωπικης" λογικης που διεπνεε τις προηγουμενες απαλλοτριωσεις σουπερ μαρκετ κανανε αυτη την πολιτικη τους πραξη και αποφασισαν να μη μοιρασουν προιοντα αλλα να τα κρατησουν ολα για την παρτη τους). Σε μια κατευθυνση παλης εναντια στη σοσιαλλογοκρισια αλλα και στον οπορτουνισμο (για να το πουμε με εναν πολιτικαλ κορρεκτ τροπο) το αναδημοσιευουμε εδω.

Τα ορθογραφικα λαθη τα αφηνουμε σαν αποδειξη της προλεταριακης καταγωγης του συντροφου (με συνεπεια το χαμηλο εκπαιδευτικο του επιπεδο), η οποια και δινει μεγαλυτερο κυρος στην τοποθετηση του. 

http://athens.indymedia.org/admin/edit.php?id=1184551 

φταιει το μουντιαλ;

λεκτορας 

Εχω να καταγγειλω οχι μονο την αντεπιθεση αλλα και ολη την επιτροπη που αποτρεπει στην ουσια τον κοσμο με τις ενεργειες της να βλεπει το μουντιαλ, ειδικα τη μερα της κουζινας οπου ηταν η πρεμιερα ενω ολα τα μελη της ΚΕΧΑ στηνανε με επαναστατικη ευλαβια ολοκληρο τον αγωνα στα καφενεια και στις ασκοπες εκδηλωσεις
Ειναι προφανες οτι αυτη η κινηση θελει να κανει πολιτικη (πολιτικαντισμο δλδ) αφου οχι μονο δε συμετειχε ΠΟΤΕ σε οποιαδηποτε κινητοποιηση αλλα συκοφαντει οπως φαινεται και την ολη δραση καθως επειτα απο κατι εβδομαδες αγωνα παρουσιαστηκε ως πεφωτισμενη με ετοιμη την πρωταση για να καταγγειλουμε το ΠΑΜΕ λες και οι εργαζομενοι στον κλαδο αποκλειωνται απο τις διαδικασιες του αγωνα ή και απεχουν λογω του γραφειοκρατικου σινδυκαλισμου και αφου ειχαμε να κανουμε ενα σωρο πραματα (επ. εργασιας συναυλειες κινητοποιησεις κλπ) δεν δωσαμε και πολυ σημασια στην στειρα πολιτικη.
Οι αγωνες και τα κινηματα δε γενιουνται απο μια τυπικη super ανακοινωση ουτε μεσα απο κειμενα και ετοιμα πολιτικα προταγματα και εκδηλωσεις αλλα μεσα απο τη ζημωση πανω στον ιδιο τον αγωνα (με τους απολιτικους εργαζομενους που οι πεφωτισμενοι θα πρεπει να τους δειξουν το δρομο ε;;;;;;;;;;;;;;;;;;) απο τον οποιο επιλεξατε συνηδειτα να απεχετε

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

και τελος ενα τραγουδι που απλα με εκφραζει τις τελευταιες μερες...

να γινουν τα γηπεδα χωροι ταξικων συγκρουσεων!

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1183839

 

Σύγκρουση αστυνομικών με πλήθος ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για τους χαμηλούς μισθούς στην Ν. Αφρική πραγματοποιήθηκε έξω από το γήπεδο του αγώνα Γερμανία - Αυστραλία. Πήραν μέρος και οι εργαζόμενοι του γηπέδου, καθώς όπως ισχυρίζονται δεν πληρώθηκαν αυτά που είχαν συμφωνίσει.

Όλοι την εβδομάδα η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής είχε συνεχείς συναντήσεις με με τα συνδικάτα των εργαζομένων, με τους οποίος συμφώνησε αρχικά να μην γίνει καμία διαμαρτυρία και συγκέντρωση κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Τελικά όμως φαίνεται η "ειρήνη" μεταξύ των δυο πλευρών δεν κράτησε και πολύ, αφού λίγο μετά τον αγώνα της Γερμανίας με την Αυστραλία, ομάδα διαδηλωτών συγκρούστηκε με την αστυνομία τόσο έξω από το γήπεδο όσο και στον περιβάλλοντα χώρο.

Οι Αρχές της Ν. Αφρικής έκαναν χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος πήραν και αρκετοί από τους σεκιούριτι του γηπέδου.

Από την πλευρά της η FIFA διέψευσε το γεγονός πως υπήρξε συμμετοχή των σεκιούριτι στα επεισόδια, ενώ όπως δήλωσαν οι αστυνομικές Αρχές της περιοχής δεν έγιναν συλλήψεις διαδηλωτών.

"Δεν μας πληρώσανε"

Τα επεισόδια πήραν φωτιά, όταν οι υπάλληλοι του σταδίου πήγαν να πληρωθούν μετά το παιχνίδι και διαπίστωσαν πως στον φάκελο με τον μισθό τους είτε είχε λιγότερα χρήματα, είτε καθόλου!

"Φύγαμε από τα σπίτια μας στις 7 το πρωί και τώρα είναι μια το βράδυ. Στο τέλος της βάρδιας κανείς δεν μας είπε πόσα χρήματα θα παίρναμε", είπε σεκιούριτι του γηπέδου.

Ένας άλλος εργαζόμενος του γηπέδου ήταν πιο αποκαλυπτικός, τονίζοντας πως δεν τους πλήρωσαν τα χρήματα που είχαν συμφωνήσει.

"Υποτίθεται ότι θα μας έδιναν 1.500 rand (δηλαδή 180 Ευρώ), έτσι μας είχε πει η FIFA, όμως στο τέλος της ημέρες πληγωθήκαμε μόλις 190 rand (20 Ευρώ)".

Όπως είναι λογικό η FIFA έχει ανησυχήσει με το γεγονός, αφού αν συνεχιστούν αυτά τα φαινόμενα δεν θέλει και πολύ να τιναχτεί στον αέρα η όλη διοργάνωση.

Και τα χουλιγκανια ας προσκυναν τις πΑΕ τους.

Παντως θα εχει ενδιαφερον να δουμε πως επαιξε το ζαρτι της εθνικης συναινεσης το κρατος εκει κ πως προεκυψαν οι αντιδρασεις. Δεν ξερω περι της εθνικης συγκροτησης της Ν.Αφρικης αλλα ζησαμε και εδω μια τετοια διοργανωση οποτε θα εχουμε ενα παραπανω ενδιαφερον.

Λεω να ευχαριστησω την Ε. για την επισημανση και εμπνευση και η αληθεια ειναι πως επρεπε να το κανω για πανω απο τα μισα ποστ μου. Οποτε απλα να πω πως τα παντα ειναι συλλογικα, ακομα και οτι πολλες φορες παρουσιαζεται ως ατομικο, και οτι χωρις τις σχεσεις μας ειμαστε σαν ενα ανθρωπινο κυτταρο απομονωμενο απο τον υπολοιπο οργανισμο. Χωρις καμια λειτουργικοτητα, χωρις καμια ουσιαστικη αυτο-συνειδηση και χωρις να μπορουμε να αντεξουμε για πολυ. Στη ζουγκλα που ζουμε αλλωστε οι σχεσεις αυτες ειναι που μας κραταν ορθιους.