Δεν είχα όρεξη ν' αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα, δεν είναι πλέον, δυστυχώς, κάτι επίκαιρο. Έτσι, μιας και κορδώθηκε το επαναστατικό μας φρόνημα τώρα που μια απεργία ηττήθηκε, χαμογέλασε η δημοκρατική μας συνείδηση τώρα που θα φαν οι πολυεθνικές το μεροκάματο φιλοβασιλικών και γαλήνεψε ο ανθρωπισμός μας τώρα που θα βρεθούν άνθρωποι με χρέη χιλιάδων ευρώ το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ο πόνος μου.
Πρώτος κύκλος απεργιών και ήδη στην κορυφή 500 μέτρων ξερής απομόνωσης έχει αρχίσει να συζητιέται το θέμα. Αν και θα περίμενε κανείς να 'χουν βγει εκατοντάδες επανασταταράδες εκτός εαυτού με τη λάσπη των μμε και το ευλογοφανές της αδικίας, όλοι αυτοί που αρκεί μια θεωρητική σύλληψη ή ιστορική αναθύμηση για ν' αφιερώσουν εαυτόν, όλοι απουσιάζουν ολότελα. Εξαιρουμένης της φαιάς προπαγάνδας μόνο σκάγια αριστερών τοποθετήσεων εδυνάμην να βρω (ευτυχώς δε πήρα χαμπάρι τις μαλακίες που θ' αναφέρω ύστερα, ο λόγος της αναρχίας απέχει παρασάγγας απ' το να 'ναι ενδιαφέρων σε κινηματικές περιόδους). Πιθανώς λόγω του φόρτου εργασίας απ' τις κινήσεις αλληλεγγύης, μη κρίνω τ' αλλότρια δια και μέσω της κατάστασής μου! Πόσο κοντά είναι η αθωότητα ενός επαρχιώτη σαν κι εμένα με τη βλακεία...
Δεύτερος κύκλος απεργιών. Οι φορτηγατζήδες με μια επίταξη γραμμένη στ' αρχίδια τους (πότε ξανάγινε αυτό “σύντροφοι”;) κατεβαίνουν και πάλι στο δρόμο με τον κάθε φιλόδοξο Γκέμπελς να ηχεί δίπλα στον αγώνα παίζοντας τη στριγκή φωνή του. Τότε συναντώ και τα κουράδια του έναρθρου λόγου, τη χαλασμένη απομίμηση του επαναστατικού λόγου που κρατούσε απ' τον Ιούλη και ήδη μέχρι τώρα( http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195486) "Ν' αφήσουμε στα σκατά τους αντιδραστικούς φορτηγατζήδες", σάματις πρέπει να 'ναι κανείς ομόφρωνας μας για να τ' αναγνωρίσουμε ίσα δικαιώματα με μας. Πόσα κόμπλεξ πρωτοπορίας ξεδυπλώθηκαν... "Εμείς θα κάνουμε την τομή στην κοινωνία κι όχι τα συντεχνιακά αιτήματά τους". Δηλαδή τι; Θα κάνουμε αντ' αυτών αυτό που θέλαν να κάνουν οι ίδιοι; Ή μήπως δε τους συμπεριλαμβάνουμε καν στο σκεπτικό μας; Τοιαύτη περιπτώσει απλά τους αφήνουμε στην εξαθλίωση ή καλύτερα να τους εκτελέσουμε ώστε να κοπεί και το πρόβλημα; Πολιτικές τοποθετήσεις του τύπου "πριτς! εσύ δε μου 'δειξες συμπαράσταση κι εγώ πεισμώνω και δε σου δείχνω κι εσένα" που λισμονούν τη στοιχειώδη λογική "κάθε τι αρχινάει από κει που μπορεί ν' αρχινήσει". Ο μικροαστισμός κι ο επαναστατίζων (και ως “-ίζων”, αντιδραστικός) ιδεαλισμός της αναρχίας έφτασε σ' επίπεδα ξεδιαντροπιάς όταν τον θάνατο ενός αγωνιστή από χημικά της αστυνομίας ακολούθησαν “ψύχραιμες” τοποθετήσεις που έβγαζαν λάδι την αστυνομία ή που τον μέμφονταν (εμμέσως πλην σαφώς) ως φιλοβασιλικό μικροαστό (sic!) (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1211244). Μα πόση ξεφτίλα μπορεί να σηκώσει κάποιος χωρίς να 'ρθει ρήξη στην πολιτική του σκέψη; Τόση που κι ακόμα μετά την πραξικοπηματική “υποχώρηση” των φορτηγατζήδων συνεχίζουν οι ίδιες παπαριές στο ιντυμήντια!
Ήλπιζα με τόσους αγώνες στις πλάτες μας να 'χαμε συνειδητοποιήσει ότι η πάλη δεν είναι αποκύημα πολιτικής αντίληψης όσο ανεκπλήρωτων αναγκών κι ενοχλητικών προβλημάτων. Αυτές πλάθουν τη στόχευση των επαναστατικών θεωριών και η δράση που τις εξασφαλίζει πλάθει την επαναστατική τακτική. Ο,τιδήποτε άλλο είναι ιδεαλισμός που αγνοεί τον κόπο και την ελευθερία του κόσμου, είναι αμπελοφιλοσοφία που, αν δεν σκοπεύει, τουλάχιστον ευνοεί "υποσυνείδητα" το να εκμεταλλευτεί και να εξουσιάσει το λαό μια μικρή ελίτ με συμφέροντα που δεν περιγράφονται απ' τις ανάγκες και δεν κατοχυρώνονται με τις δράσεις των πολλών. Δυστυχώς ο αγώνας για πολλούς είναι ένα χόμπι, μια διασκέδαση που τους εκτονώνει απ' τα δεινά της ζωής όπως το ψάρεμα ή ένας περίπατος στο βουνό. Δυστυχώς έχουν τόση σχέση με την ταξική πάλη όση έχει κι ένας ψαράς με τις τσιπούρες ή ένας περιηγητής με τα έλατα και τις πέτρες.
Κι ένα εναλλακτικό κλείσιμο, μιας και καταντήσαμε να μας βγαίνει απ' αριστερά ο Ριζοσπάστης (1/10 κι εδώ...):
http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/10/2010&id=12644&pageNo=31&direction=-1
Αλληλεγγύη!
Οσον αφορά στην κινητοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών
(και μιλάμε για εκείνους τους βιοπαλαιστές της μιας άδειας, όχι για τους πολυέχοντες, τους μεγαλοκατέχοντες και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους),
πράγματι είναι «υποκινούμενοι»:
*
Υποκινούνται από τον Παπακωνσταντίνου, που «απελευθερώνει» το δρόμο στους μονοπωλιακούς ομίλους μεταφορών, για να έρθουν στην Ελλάδα και να κλείσουν σπίτια,
*
υποκινούνται από την ΕΕ των «4 ελευθεριών του Μάαστριχτ», δηλαδή τη μία και μοναδική ελευθερία προς τις πολυεθνικές να μπορούν ελέω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ, να επιβάλουν τους «νόμους τους» πέρα και πάνω από σύνορα,
*
υποκινούνται από το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης, συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης, ΣΕΒ, ΜΜΕ, που μ' ένα στόμα και μια φωνή έχουν μοιράσει τους ρόλους σε μια ανεπανάληπτη επιχείρηση υπονόμευσης, συκοφάντησης, ελεεινολόγησης, καταστολής του οποιουδήποτε αντιδρά στην πολιτική τους.
***
Οταν όλοι αυτοί του «μαύρου μετώπου» μιλούν για το «νόμο που άπαξ και ψηφίστηκε ουδεμία αντίρρησις νοείται» (!), δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία που «πρέπει να συμμορφωθεί»: Αφού χτες το μνημόνιο έγινε νόμος, ή αν αύριο ψηφίσουν με νόμο πως κάθε οικογένεια εκτός από τους φόρους θα καταβάλλει στο ΔΝΤ και τα πρωτότοκα τέκνα της, τότε ουδείς θα πρέπει να αντιδρά, διότι θα... «το λέει ο νόμος»!
Οταν όλα αυτά τα επίλεκτα μέλη του κλαμπ της πιο παρασιτικής συντεχνίας, της συντεχνίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των «νταβατζήδων», μιλούν για τη «συντεχνία των δρόμων», όπως έπραξε χτες ο κ. Παπανδρέου, δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται στην κοινωνία την οποία θέλουν να την «παθητικοποιήσουν», να την «κομματιάσουν», να την καταστήσουν έρμαιο του «διαίρει και βασίλευε», να «ξεμοναχιάσουν» το κάθε τμήμα της, να το απομονώσουν και αφού θα του έχουν στερήσει τις εφεδρείες της κοινωνικής αλληλεγγύης να το τσακίσουν, ώστε με την ίδια μέθοδο να καθυποτάξουν, τελικά, όλη την «κατατεμαχισμένη» κοινωνία.
Οταν όλα τα φερέφωνα των «αφεντικών», αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την ανεργία και για τις απολύσεις, αντιπαραθέτουν στο «δικαίωμα της απεργίας» το... «δικαίωμα στην εργασία», δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται στην κοινωνία, η οποία πάνω από έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο θα πρέπει να «ρυθμίσει» τη συνείδησή της, ώστε να μη θεωρεί πια ότι «η δουλειά είναι δικαίωμα», αλλά ότι «δικαίωμα» είναι η απεργοσπασία (!), να μάθει να βλέπει την εργασία σαν... «προνόμιο», σαν... «παραχώρηση», σαν... φιλάνθρωπη «προσφορά», για την οποία οφείλει να δοξολογεί τον καλοκάγαθο καπιταλιστή!
Και φυσικά:
Οταν έμβλημα της πολιτικής τους έφτασαν να καθιστούν τη... φυλακή (!), όταν ποινικοποιούν ως «κακούργημα» τις κινητοποιήσεις, όταν ομολογούν πως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργών αποτελούν έναν εκσυγχρονισμό των... γραφειοκρατικών διατάξεων της χούντας (!),
σίγουρα δε μιλούν στους φορτηγατζήδες.
Απευθύνονται σε όλο το λαό, του κουνούν ως «γκαουλάιτερ» του κεφαλαίου το δάκτυλο της καταστολής, τον απειλούν με τον πιο χυδαίο, τον πιο ιταμό, τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, ότι ή θα γίνει ραγιάς να τους προσκυνάει ή θα τον... ξεκάνουν!
***
Ο πόλεμος, επομένως, που έχουν εξαπολύσει είναι καθολικός.
Τα «νταϊλίκια» του Παπακωνσταντίνου θα ήταν ανάξια να γίνουν ακόμα και γελοιογραφία, αν δεν επρόκειτο για τον γραβατοφορεμένο «τσαμπουκά» μιας πρωτοφανούς πολιτικής αγριότητας που
αφορά τους φορτηγατζήδες, όπως χτες αφορούσε τους ναυτεργάτες, όπως προχτές αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους, όπως πέρσι αφορούσε τους αγρότες, όπως κάθε μέρα αφορά τους εργάτες.
*
Αν αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν πάρει καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,
που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση,
αν κόντρα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» δεν πάρει σάρκα και οστά το «ο ένας για όλους και όλοι για έναν»,
τότε,
τα υποκινούμενα της πλουτοκρατίας μπορεί να φύγουν νύχτα, μαζί με όλη την κυβερνητική τους «νταλίκα» (και κάπως έτσι θα φύγουν),
αλλά προηγουμένως θα έχουν μετατρέψει έναν ολόκληρο λαό σε... χαλκομανία.
