...της πολιτικης απο τις συνελευσεις και απο παντου στο κινημα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση των Blog
την κριση να πληρωσει/ουν...
O.A.BLOG ισχυρη!!!!
δωσε δυναμη στην o.a.blog, δυναμωσε τη δυναμη σου!!!!!!!!!
Ενισχυστε την oablog
Στηριξτε το κομμα του λαου αγοραζοντας τα κουπονια οικονομικης ενισχυσης της O.A.BLOG
Δεκτα μονο μετρητα.
Τα κουπονια θα σας σταλουν με mail σε μορφη εικονας και μπορειτε να τα εκτυπωσετε μονοι σας.
Δεκτα μονο μετρητα.
Τα κουπονια θα σας σταλουν με mail σε μορφη εικονας και μπορειτε να τα εκτυπωσετε μονοι σας.
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2012
(33)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2011
(63)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (13)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2010
(62)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (8)
- ► Ιανουαρίου (7)
-
▼
2009
(63)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
►
2008
(31)
- ► Δεκεμβρίου (10)
- ► Σεπτεμβρίου (8)
Ετικέτες
- αναδημοσιευσεις/παραπομπες (45)
- ανακοινώσεις της Σ.Ο. του ψευτοιντυμήντια (3)
- αναλύσεις (38)
- αντισοσιαλφασιστική/αντισοσιαλογοκριτική τέχνη (54)
- αριστερος κωλος (29)
- βαριεμαι (9)
- για λιγους και εκλεκτους (1)
- διανοηση (2)
- εναντια στον εκφασισμο της κοινωνιας (1)
- εξοστρακισμενη σποντα (25)
- εσωτερικά κείμενα της O.A.Blog (4)
- ιμπεριαλισμός (1)
- καπου να πω τον πονο μου (41)
- καταστολή (20)
- κάτι χαρούμενο (3)
- κινημα και περιβαλλον (5)
- κρίση-με πιάνει κρίση (9)
- μεταφράσεις (1)
- νέα απ' τον αναρχικό χώρο (21)
- οτι θυμαμαι χαιρομαι (7)
- σκατα σε γνωση/κουλτουρα/επιστημη κλπ (6)
- συνδικαλισμός (30)
- τοπικά νέα (40)
- φοιτητικό κίνημα (34)
- φωτογραφιες (8)
Ενδιαφέροντα sites
- Η πρηνής θέση του σκοπευτή
- αυτόνομο σχήμα νομικής απθ (απόδραση)
- Γκουρμεδοποιημένο προλεταριάτο
- Κόκκινο Πρίσμα
- Radical Desire
- Οδονητής
- terra sovietica
- Πρωτοβουλία Εργαζομένων και Ανέργων Κέρκυρας
- Οπορτουνιστικη Παρεκλιση
- Αρχείο Πρωτοβουλίας Φοιτητών Μαθηματικού
- Αντι-CallCenter
- ΣΕΤΚΕ ΟΤΕ
- Το Ρεπό
- Blaumachen
- Τεχνη & Μαθηματικα
- προβληματα μαθηματικων
Αιωνία τους η μνήμη
Σοσιαλφασιστικα-Σοσιαλλογοκριτικα Sites
Αντισοσιαλφασιστικα-Αντισοσιαλλογοκριτικα Sites
"Το περήφανο ΟΧΙ που τους πέταξε στα μούτρα η Κωνσταντίνα είναι έκφραση μιας βαθιάς ταξικής συνειδητοποίησης που αρμόζει σε μια τέτοια αγωνίστρια και που μπορεί να αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στους εργαζόμενους. Γι' αυτό και κάποιοι βιάζονται να το εντάξουν σε ψηφοδέλτια, όχι για να το ενισχύσουν αλλά για να το χρησιμοποιήσουν, να το εκτονώσουν και τελικά να το σβήσουν. Αυτή η περήφανη και ταξική στάση της Κωνσταντίνας Κούνεβα είναι μια απάντηση, μια υπενθύμιση ότι η εργατική τάξη δεν είναι "αντικείμενο" αλλά υποκείμενο της ιστορίας και των κοινωνικών ανατροπών. Η υπόθεσή της έχει τους δικούς της όρους και διαδικασίες και αυτοί που τους παραβιάζουν θα βρεθούν στο περιθώριο. Αυτή η υπενθύμιση δεν αφορά μόνο τους ρεφορμιστές και τους οπορτουνιστές αλλά όλους μας..."
ΑΤαΚεs που ΕΓΡαΨαΝ:
"Παρόλα αυτά αν κάποιος (και αναφέρομαι κυρίως στους οργανωμένους στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ συντρόφους μου) θεωρεί πλέον οτι δεν επιθυμεί ή δεν του επιτρέπεται να διατηρεί επαφές μαζί μου, τον παρακαλώ να με ενημερώσει άμεσα για να μην τον ενοχλώ" (Αλέκος Χαλβατζής, για την αποχώρησή του απ' το ΚΚΕ)
"εβγαιναν ενας ενας και μιλουσαν και ο καθοδηγητης τους τους συνεχερε και τους εδινε απο μια μπανανα"
"να μπουμε στη βουλη να κανουμε συντονιστικο και η αποφαση του να ειναι η αποφαση της βουλης" ( τοποθετηση ναριτισσας σε συντονιστικο θεσσαλονικης πριν την πορεια της 8/3/2007)
"να φτιαχτει μια ομαδα απο 20-30 ατομα που να πηγαινει απο συνελευση σε συνελευση για να ψηφιζουν και να τις παιρνουν"(η λυση που προτεινε γνωστος οπορτουνιστικος χωρος στο προβλημα οτι αρχισαν να χανονται συνελευσεις το μαρτη του 2007-οχι δεν ηταν πολιτικο το προβλημα αλλα οργανωτικο)
"να φτιαχτει μια συντονιστικη επιτροπη απο 3 εαακιτες, 2 αγωνιστικαριους, 1 σσπιτη, εναν κνιτη και 1 αναρχικο για να παιρνει αποφασεις πιο γρηγορα"(η λυση του ιδιου παλι τερμα φουλ οπορτουνιστικου χωρου στο οτι τα οργανα του φοιτητικου κινηματος δυσλειτουργουσαν και δε παιρναν αποφασεις γρηγορα-ουτε αυτο ηταν προφανως πολιτικο προβλημα)
"καταστρεφουμε τα φαναρια γιατι ετσι μπορει να πεσει συνολικα το συστημα των φαναριων και να προκληθει χαος στην πολη και να μπορεσει να ξεκινησει εξεγερση" (ολα τα αλλα τα ειχαμε ετοιμα για εξεγερση... ρε μπας και καπως ετσι να ξεκινησε και ο δεκεμβρης τελικα;)
"τι σου ειπαν, τι σου εταξαν για να μπεις στο ψηφοδελτιο τους; Οτι θα σε κανουν μεγαλοστελεχος του μλ;"(ΕΑΑΚιτης σε πρωτοετινα που μπηκε σε ψηφοδελτιο των αγωνιστικων κινησεων)
"αποχη απο τις εκλογες"(φωναζε ενας ΑΚιτης στις φοιτητικες εκλογες του 2007. Δε θα ηταν περιεργο αν ο ιδιος μετα απο λιγες ωρες δεν πανηγυριζε δυο εδρες στο ΔΣ της σχολης του με το αυτονομο σχημα που κατεβηκε)
"Και γιατι να μην κατεβει και η Γενοβα με τα ΕΑΑΚ στις εκλογες; Γιατι να μην μπουν και στα σχηματα μας; Γιατι να τους αφησουμε στο ΠΑΣΟΚ;"(ναριτης πριν τις φοιτητικες εκλογες του 2007) ----------"Ποιο ΣΕΚ να κατεβουμε μαζι, την ουρα του ΠΑΣΟΚ;"(ο ιδιος ναριτης πριν τις φοιτητικες εκλογες του 2008)
"Στην επόμενη ΓΣ να προτίνουμε να χαθεί η εξαιταστική για να δείξουμε ότι κάθε αγώνας έχει θυσίες" (ΠΚΣ στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006) "Προτίνω να χάσει η ΠΚΣ την εξαιταστική για να δείξει ότι είναι αγωνιστική δύναμη και να 'μαστε όλοι ευχαριστιμένοι" (O.A.Blog)
"Δεν θεωρώ ότι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ είναι το ίδιο. Δείτε πως άρχισε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το ένα με δεξιά αντίληψη και το άλλο με σοσιαλιστικό όραμα [μπλα-μπλα]" (ΠΑΣΠίτης του πολυτεχνείου) "Πιστεύω θα 'τανε καλή επιχειρηματική κίνηση ν' ανοίξει κανείς καντίνα μέσα στα πανεπιστήμια" (O.A.Blog)
Πρεπει να ψησισουμε ΣΥΡΙΖΑ για να ενισχυθει η αριστερα στις εκλογες, καθως ειναι πιο σημαντικο να παει ενας ευρωβουλευτης να μιλησει σε ενα εργοστασιο παρα ενας απλος εργαζομενος. (μελος αριστερης συνιστωσας του ΣΥΡΙΖΑ σε ψηστηρι για τις ευρωεκλογες)
"Βγηκαν κατι αναρχικοι στην Καρδιτσα και κολλησαν αφισες εναντια στις ευρωεκλογες, κατι κοκκινες με μια ντουντουκα"
"Χαρη στη Διεθνη Αμνηστεία καταργήθηκε η θανατική ποινή σε 209 χώρες, δεσμευτηκε ο υπουργός οτι θα τιμωρηθουν οι ενοχοι για την επιθεση στη ρουμανα συνδικαλιστρια Κουνεβα, χαρη σε εμας απελευθερωθηκε προσφατα ενας δημοσιογραφος που ειχαν συλλαβει στο ιρακ. Εμεις αγωνιζομαστε για τα δικαιωματα ολων των ανθρωπων, και των πολιτων και των αστυνομικων, ολων." Μελος της Διεθνους Αμνησ(τ)είας σε ψηστηρι στη ναυαρινου για να γραφτουμε στην οργανωση. Ψεμματα, αυτα δεν τα εκανε η διεθνης αμνηστεια. Το ΚΚΕ τα πετυχε.
"Η διαστρέβλωση τον θέσεων του Βάλτερ Μπένγιαμιν Μπέντζαμιν από τον Σάββα Μιχαηλ παρά είναι σοβαρό θέμα για να το αντιμετωπίζει κανείς με αστεϊσμούς" Καποιος ΝΑΡιτης στο ιντυμηντια. Χωρις σχολια πραγματικα.
"Δηλαδη συναδελφε θες να μου πεις πως το ΠΑΜΕ ειναι του ΚΚΕ; Και τοτε γιατι το ΚΚΕ δεν ειναι κυβερνηση;" Αποστομωτικη ερωτηση κυπριου κνιτη σε ΑΡΕΝιτη σε συνελευση του ΣΦ Μαθηματικου. Σε τετοιες ερωτησεις πραγματικα δεν υπαρχει απαντηση.
"Όπως τότε προσφέρθηκε ο Άγιος Σπυρίδωνας για να εκδιωχθεί ο Τούρκος κατακτητής απ' το νησί, έτσι και τώρα θα προσφερθεί για να βγάλει τον λαό του απ' την κρίση" τοποθέτηση Κερκυραίου αγανακτισμένου υπέρ της πώλησης του πολιούχου
"Τα ΜΑΤ δεν είναι ακριβώς αστυνομία" βαρυσήμαντη δήλωση στελέχους του ΝΑΡ Κερκύρας στα πλαίσια της υπεράσπισης της κινητοποίησης των σωμάτων ασφαλείας
Οι οργανωτικες μορφες στο κινημα
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ: το να αποφασιζουν πέντε και να τρέχουν πενήντα
ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: το να αποφασιζουν πενήντα και να τρέχουν πέντε
μεταμοντερνισμος:
μετα-ανοησιες μετανοημενων
η ψηφοφορία έληξε
την έληξαν τα γεγονότα ευτυχώς
πιστευετε οτι κεντρικος πολιτικος στοχος του φοιτητικου κινηματος πρεπει να ειναι η ανατροπη του νεου νομου πλαισιο;
Γιάννης Ρίτσος: Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Οχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη».
__________________________________________
ΓΕΝΕΣΙΣ, ΨΑΛΜΟΣ ΙΘ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ
(ξέχασες την πηγή)
Έχει πολύ πλάκα σύντρολε από τη μία να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για την αυτονομία και να σχεδιάζουμε, γελώντας και συζητώντας φωναχτά στους κοινόχρηστους η/υ του πανεπιστημίου, το πως θα ρίξουμε νόμους του κράτους και από την άλλη να γράφουμε προσωπολατρικά ποιηματάκια για τον Μεγάλο Πατερούλη...
Εγώ προκειμένου ν' αποφύγω αισχρές αντιφάσεις θα 'βαζα αυτό το ποίημα για τον Στάλιν:
Πέντε σκύλοι πεινασμένοι
μια ζωή βασανισμένοι
μέσα σε βρισιές και γιούχα
βάλανε καινούργια ρούχα
και με γιορτινή φορεσιά
βγήκαν να πάνε βόλτα
στου παράδεισου την πόρτα
πίσω από την παλιά εκκλησιά
Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς
να βρεις ποιος είναι ο δικαστής
να περπατάς και πάντα να κοιτάς
που θα πας να κρυφτείς
Μεσ' στην ερημιά του κόσμου
ένα χέρι γράφει εντός μου
Κάπου υπάρχει θεός
Πέντε πεινασμένοι σκύλοι
στου παράδεισου την πύλη
περίμεναν απ τους πρώτους
για να στήσουν το χορό τους
Μα προτού η αυγή χαράξει
στου ουρανού την Αγια τάξη
χωροφύλακες άγγελοι
τους κρέμασαν στο τσιγκέλι
Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς...
Φίλοι σκύλοι μη κλαίτε
μεσ' στην σύμφορα να λέτε
Κάπου υπάρχει θεός
Κάπου υπάρχει θεός
(Ν. Γκάτσος, Αντικατοπτρισμοί)
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη».
__________________________________________
ΓΕΝΕΣΙΣ, ΨΑΛΜΟΣ ΙΘ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ
(ξέχασες την πηγή)
Έχει πολύ πλάκα σύντρολε από τη μία να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για την αυτονομία και να σχεδιάζουμε, γελώντας και συζητώντας φωναχτά στους κοινόχρηστους η/υ του πανεπιστημίου, το πως θα ρίξουμε νόμους του κράτους και από την άλλη να γράφουμε προσωπολατρικά ποιηματάκια για τον Μεγάλο Πατερούλη...
Εγώ προκειμένου ν' αποφύγω αισχρές αντιφάσεις θα 'βαζα αυτό το ποίημα για τον Στάλιν:
Πέντε σκύλοι πεινασμένοι
μια ζωή βασανισμένοι
μέσα σε βρισιές και γιούχα
βάλανε καινούργια ρούχα
και με γιορτινή φορεσιά
βγήκαν να πάνε βόλτα
στου παράδεισου την πόρτα
πίσω από την παλιά εκκλησιά
Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς
να βρεις ποιος είναι ο δικαστής
να περπατάς και πάντα να κοιτάς
που θα πας να κρυφτείς
Μεσ' στην ερημιά του κόσμου
ένα χέρι γράφει εντός μου
Κάπου υπάρχει θεός
Πέντε πεινασμένοι σκύλοι
στου παράδεισου την πύλη
περίμεναν απ τους πρώτους
για να στήσουν το χορό τους
Μα προτού η αυγή χαράξει
στου ουρανού την Αγια τάξη
χωροφύλακες άγγελοι
τους κρέμασαν στο τσιγκέλι
Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς...
Φίλοι σκύλοι μη κλαίτε
μεσ' στην σύμφορα να λέτε
Κάπου υπάρχει θεός
Κάπου υπάρχει θεός
(Ν. Γκάτσος, Αντικατοπτρισμοί)
32 σχόλια:
Όπως κι έξω οι παντός τύπου κάφροι,σωστά;
καταδικαζουμε την καφριλα απο οπου και αν προερχεται. Οι δημοκρατικες και ευαισθητες συνειδησεις μας θιχτηκαν απο το αισχρο θεαμα των γκουλαγκ και η ηθικη μας υποσταση ως ανθρωποι καταρρακωθηκε. Ετσι αποφασισαμε με συντονισμο φιλων της οαμπλογκ να διαμορφωσουμε ειδικο χωρο στο 2ο υπογειο της σθε του απθ προς μελλοντικη φιλοξενια οσων αρνουνται να συμμορφωθουν ως προς τις επαναστατικες υποδειξεις. Οι εργολαβοι εξω παραυτα.
Κατα τα αλλα δεν ξερω πως γινεται να συγκρινεις τη σταση πολιτικων χωρων σε κινηματικες διαδικασιες (παμε να δωσουμε γραμμη και στο πρακτικο μηδεν) με μια φωτογραφια σε αναρτηση της οαμπλογκ.
ε οχι και καφριλα... Με αυτα που καναν σημερα δεν ξερω και εγω τι τους χρειαζεται τα κωλοοπορτουνια...Σα δε ντρεπονται τα ζωα, για λιγα ψηφουλακια πανε να τα γαμησουν ολα...
και επισης εμεις μεσα στην οαμπλογκ κανουμε πλακιτσα αλλα αλλοι μεντορες της αμεσοδημοκρατιας στη συνελευση λεγαν "οποιος διαφωνει να φυγει" και αλλα τετοια ωραια αμεσοδημοκρατικα.
Καταρχήν, ένα θέμα είναι το πως και σε ποια βάση ξεκίνησε η όλη αντιπαράθεση μέσα στη συνέλευση (2/4)και το που κατέληξε. Αν υπάρχει διάθεση θα μπορούσε να ανοίξει μια συζήτηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα σε αυτό το μπλογκ.
Και ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό όσο αφορά τη διαδικασία (Συνέλευση- αμεσοδημοκατία)φάνηκε πως έχει αδυναμίες. Ειδικά αν μιλάμε για μια μάχη και όχι για ένα απλό συντονισμό κόσμου ή δυνάμεων, η συνδικαλιστική εμπειρία κάποιων μπορεί να επιβάλει λογικές οι οποίες κινούνται έξω απο το όλο εγχείρημα της "Πρωτοβουλίας Κοινής Δράσης ενάντια στις εργολαβίες" όπως αυτό αναδείχθηκε απο την όλη κίνηση δυο μήνες τώρα.
Για περισσότερες λεπτομέρειες, αν υπάρχει διάθεση για συζήτηση ...επάνερχόμαστε!
βεβαιως να συζητησουμε, αν και προτιμω γενικα τις πιο αμεσες - οταν ειναι δυνατον - συζητησεις.
αλλα ας αφησουμε τι εγινε στη συνελευση καθως το πραγμα θα ξεφυγει απο τις εργολαβιες. Ο λογος που η συνελευση εκτραπηκε εκει που εκτραπηκε ηταν πιο γενικος.
Για εμενα τα προβληματα της διαδικασιας δεν ειναι ζητημα συγκεκριμενων ατομων, στο κατω κατω αν υπηρχε μια αλλη δυναμικη θα μιλουσαμε με διαφορετικους ορους και καθε ενας θα ειε αλλες ευθυνες. Και ιδιως θεωρω αισχρες τις προσωπικες επιθεσεις προς συγκεκριμενο ατομο που εκτοξευαν πραγματικοι καφροι κατα τη διαρκεια και μετα τη συνελευση. Οι οποιες προβληματικες νομιζω ειναι πολυ βαθυες και δεν απτονται συγκεκριμενων ατομων η χωρων, οσο και αν καποιοι εχουν ιδιαιτερη ευθυνη για καποια πραγματα, ουτε σιγουρα και δομης και τροπου ληψης αποφασεων- που σαν διαδικασια ειναι οτι πιο αντιαμεσοδημοκρατικο εχω συμμετασχει ποτε μου (οχι οτι εχω και την τρελη πειρα βεβαια στο κινημα). Προσωπικα δυσκολα θα τη χαρακτηριζα κινηματικη ως διαδικασια, οχι λογω του τροπου συντονισμου κλπ αλλα λογω στο σε ποια δυναμικη στηριζομαστε και τι ακριβως κανουμε. Το τρεξιμο δεν ειναι παντα κινημα, οι κνιτες να δεις πως τρεχουν. Οταν δεν εχεις πχ συλλογους και σωματεια, οχι γιατι αυτες οι δομες ξεπεραστηκαν οπως θα μπορουσε καποιος να πει οσο σιγοκαιαν ακομη οι φωτιες του δεκεμβρη, αλλα γιατι ο κοσμος που κινητοποιειται ειναι συγκεκριμενος κοσμος που συγκροτηθηκε μεσα απο το φοιτητικο κινημα, απο το δεκεμβρη, απο το κινημα αλληλεγγυης στην κουνεβα κλπ σε δευτερο επιπεδο θα παρουσιαζονται και αλλες προβληματικες οπως η λειτουργια της συνελευσης, οι νομικιστικες προσεγγισεις κλπ. Απο αποψη τακτικης ολη αυτη η κινηση ειναι πολυ μεγαλο σχολειο. Αλλα ενας τετοιος στοχος δεν μπορει να επιστευχθει με τακτικες μοναχα κινησεις και ελιγμους - και οταν το παινιδι παιζεται εκει ειναι φυσικο να παιρνονται περισσοτερες πρωτοβουλιες απο ατομα με μεγαλυτερη εμπειρια.. Οι εργολαβιες και οι ελαστικες σχεσεις εργασιας ειναι ζητημα ταξικων συσχετισμων πανω απο ολα. Και ειναι σημαντικο να δουμε, πεσουν δε πεσουν οι εργολαβιες, να δουμε τι αφηνει πισω η ολη κινηση σε επιπεδο σχεσεων, διαδικασιων, συνειδησεων.
Για να μη φαινεται παντως οτι τα μηδενιζω, θεωρω οτι - ειδικα με βαση τις δυνατοτητες μας - εχουμε κανει παρα πολλα πραγματα και σιγουρα δεν πρεπει κανενας μας να μετανιωνει για την πολιτικη του επιλογη να ανοιξει αυτο το ζητημα.
Τωρα που τελειωνει η δευτερη φαση πρεπει να παλευτει ωστε να γινει οπωςδηποτε μια συζητηση απολογισμου.
ελπιζω μην κουρασα η αν ηταν καπως μπερδεμενα - γενικα δε συνηθιζω να γραφω πολλα εδω, εχουμε βλεπεις την οαμπλογκ πιο πολυ για χωσιμο οταν η εννοια για το κινημα θετει κανονες και περιορισμους στην κριτικη σε σχεση με το τι το παει μπροστα που πολλες φορες συγκρουονται με τις ορμες και τη συναισθηματικη μας κατασταση. Αλλα νομιζω οτι καπου εκει ειναι το ζητημα, και οχι σε ατομικο επιπεδο ορισμενων. Πολλα πραγματα με προβληματιζουν ακομα και καποια πραγματα ισως μην τα εχω προσεγγισει σωστα. Απο μεθαυριο νομιζω θα εχει πολυ μεγαλη σημασια να ξεκινησει μια συλλογικη κουβεντα για ολα αυτα.
πείτε μας και εμάς ρε παιδιά που δεν είμαστε από Θεσσαλονίκη για το τι παίζεται στην συνέλευση αλλά ξεκάθαρα γιατί όταν δεν έχεις καθόλου εικόνα δεν μπορείς εύκολα να βγάλεις συμπεράσματα
ενταξει, τα πραγματα γενικα πανε αρκετα καλα, νομιζω οτι εχουμε καταφερει παρα πολλα πραγματα μεχρι τωρα, πολυ περισσοτερα απο αυτα που αρχικα περιμενα πως μπορουσαμε. Ολα ειναι ανοιχτα για μετα το πασχα, να δουμε τι θα γινει και με τις κινητοποιησεις που εχει εξαγγειλει το σωματειο, κατα ποσον θα παρουν την κατασταση στα χερια τους εργαζομενοι που εχουν θεληση για αγωνα και οχι οι εργοδοτικοι. Προβληματα υπαρχουν φυσικα, ενα ειναι κατα ποσο σοβαρα ορισμενοι το βλεπουν το ζητημα, αλλα ο απολογισμος ειναι προφανως θετικος.
Θα μου εξηγήσει κανείς το concept της κατάληψης; Από αυτά που ακούω καταλαβαίνω ότι κάποιοι με περισσότερη εμπειρία από κάποιους άλλους κατέλαβαν την πρυτανεία για να ασκήσουν πίεση για ένα πρόβλημα των δεύτερων, οι οποίοι αρχικά ήταν αμέτοχοι, αλλά τελικά κατάφεραν να στηρίξουν (όχι να αναλάβουν αυτοί) την κίνηση των πρώτων. Το ερώτημα προσανατολίζεται στη διευκρίνιση της σχέσης αυτής της πράξης με την αυτονομία της εργατικής τάξης και των αγώνων της. Αν καταλαβαίνω καλά την κουβέντα, συζητάτε για το τι προβλήματα περιείχε αυτή η ενέργεια και όχι για το πόσο προβληματική ήταν η ίδια, το εξετάζετε με πολύ αόριστο τρόπο.
Ο απολογισμός ποιος είναι;
κοιτα, σορρυ κατα αρχας για το αν ακουγονται καπως περιεργα αυτα που εγραφα αλλα δεν ηθελα εκεινη τη στιγμη και παρα πολυ να ανοιξω μια τετοια συζητηση εδω μεσα, ειδικα οταν καποια πραγματα ηταν ακομη μετεωρα. Εδω περα δηλαδη επι της ουσιας δε συζητησαμε και τιποτε.
Ειναι παντως σημαντικα αυτα που αναφερεις. Συλλογικος "επισημος" απολογισμος της κινησης καταρχας δεν εχει γινει (εχω καημο εδω και χρονια να δω ΜΙΑ απολογιστικη διαδικασια σε κινηση).
Η γενικη αντιληψη που εμπαινε απο την αρχη ειναι οτι δεν αγωνιζομαστε απλα για τους εργαζομενους του απθ αλλα πρωτα απο ολα για εμας τους ιδιους, διοτι οι επισφαλεις σχεσεις εργασιας μας αφορουν αμεσα ειτε σαν τωρινους ειτε σαν μελλοντικους εργαζομενους, και οτι λογω του ολου κινηματος αλληλεγγυης στην Κουνεβα και του ασυλου που υπαρχει στο πανεπιστημιο αλλα και του ιστορικου προηγουμενων κινητοποιησεων των εργαζομενων (πριν χρονια ειχαν οι ιδιοι κανει καταληψη στην πρυτανεια για να φυγουν οι εργολαβοι), υπηρχε ενα ευνοικο εδαφος στο ΑΠΘ και μια ενδεχομενη νικη θα μπορουσε να επιδρασει πρωωθητικα σε αλλους παρομοιους αγωνες. Αυτο δε μειωνει τη σημασια που εχει το ιδιο το υποκειμενο που υφισταται αμεσα αυτες τις εργασιακες σχεσεις, οι εργολαβικοι εργαζομενοι του ΑΠΘ, να κινητοποιηθει. Και αυτο ηταν που εν τελει εκρινε και τη συνεχεια της κινησης. Η μη εν τελει κινητοποιηση τους ηταν και καθοριστικη για την πτωση που υπαρχει αυτη τη στιγμη (σιγουρα υπαρχουν και αλλοι παραγοντες, οπως η αθλια σταση πολλων πολιτικων υποκειμενων απεναντι στην κινηση). Και εδω σιγουρα τιθονται πολλα ερωτηματα. Κατα τη γνωμη μου, επειδη εμεις θελησαμε να ανοιξουμε το ζητημα δε σημαινει οτι οι εργαζομενοι ντε και καλα θα επρεπε να εμπνευστουν και να αγωνιστουν και αυτοι, καθως κατι τετοιο, οσο χρησιμη και αν ειναι μια εξωτερικη βοηθεια, κατα βαση καθοριζεται απο τις εσωτερικες συνθηκες αυτων και απο τα υποκειμενα που παρεμβαινουν απο τα μεσα (και σε αυτο το δευτερο μαλιστα υπαρχει πολυ χοντρο προβλημα). Μπορει παρα το ολο κλιμα που υπηρχε με την Κουνεβα, να μην υπηρχαν οι συνθηκες μεσα στους εργαζομενους να γινει κατι και να τους δουμε πχ να κινητοποιουνται μετα απο 6 μηνες, οταν θα εχουν γινει διεργασιες στο εσωτερικο τους που θα οδηγησουν εκει. Και εκει ειναι και ενα στοιχημα, θα ειμαστε τοτε εκει να τους συμπαρασταθουμε η απλα μας αρεσε "η φαση" στην καταληψη;
Οσον αφορα το ποιοι ξεκινησαν την κινηση, δεν ηταν τοσο ζητημα "εμπειριας" αυτων οσο οτι ειμασταν ατομα που βρεθηκαμε στο φοιτητικο κινημα, το δεκεμβρη και στις κινησεις αλληλεγγυης στην κουνεβα κλπ και αποφασισαμε να ανοιξουμε το ζητημα αυτο στο απθ, βασει και το κλιμα που αυτες οι κινησεις αλληλεγγυης ειχαν δημιουργησει. Θεωρω οτι αυτη η επιλογη ηταν σωστη, καθως ναι μεν καλες ολες οι "γενικες" κινησεις αλληλεγγυης αλλα χρειαζονται και υλικες νικες, και για να υπαρχουν αυτες χρειαζονται και συγκεκριμενοι στοχοι και αιτηματα οπως αυτος που τεθηκε.
Γενικα μεσα στην πρωτοβουλια υπηρχαν πολλες αντιληψεις στο τι πρεπει να πετυχουμε, πως, γιατι κλπ. Η ενοτητα ηταν περισσοτερο στη δραση παρα σε καποιο συγκεκριμενο στενο πολτικο πλαισιο.
Οσον αφορα τη σχεση της κινησης αυτης με την "αυτονομια της εργατικης ταξης και τους αγωνες της", η προσπαθεια να πυροδοτηθει ο αγωνας των ιδιων των εργαζομενων δεν απεδωσε τελικα εναν τετοιο αγωνα, περαν της πρωτης βδομαδας της καταληψης, και απο εκει και περα νομιζω εχουν φανει και τα ορια μας χωρις τους εργαζομενους σε κινηση. Αλλα απο τη στιγμη που κατευθυνση της πρωτοβουλιας ηταν να ενεργοποιηθουν οι εργαζομενοι, δε νομιζω πως τιθεται καποιο ζητημα "μεσιανισμου". Λυμενα παντως τα ζητηματα αυτα, το πως αλληλεπιδρα μια τετοια πρωτοβουλια με το αμεσο υποκειμενο, δεν μπορουμε εκ των πραγματων να τα εχουμε. Σε αυτο τον τομεα νομιζω παντως οτι καναμε οτι μπορουσαμε, ισως και περισσοτερα.
Δε νομιζω παντως πως εχει τελειωσει κατι, αν και υπαρχει μια κοιλια αυτη την περιοδο.
Όταν ανοίγει κανείς ένα ζήτημα δεν καταλαμβάνει διοικητικά όργανα με σκοπό την άσκηση πίεσης και όταν αγωνίζεται κάποιος για τα συμφέροντά του δε θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ τη συμμετοχή κάποιου άλλου στον αγώνα του. Για να συμβεί αυτά πάει να πει πως επί της ουσίας δεν υπήρχε τέτοια αντίληψη.
Γιατί είναι νίκη και κυρίως γιατί δεν είναι «μεσιανισμος» (δεν είναι αυτή η σημασία της λέξης, αλλά καταλαβαίνω τι λες) το να κερδίσει κάποιος άσχετος κάτι που θα χαρεί κάποιος άλλος; Όπως και να το δούμε αυτή η νίκη θα ήταν κυρίως/κατά πρώτο λόγο των εργαζομένων. Δεν το μηδενίζω, αλλά αυτό δεν είναι νίκη κινημάτων, είναι μια παροχή, δεν έχει ουσιαστική διαφορά από τις παροχές του Τσάβες ή κάποιου «φωτισμένου» και «καλού» ηγέτη. Η μόνη διαφορά είναι ότι αν είσαι αυτός ο ηγέτης θα καταφέρεις κάποια πράγματα (επί ποινεί της αυτονομίας και του αγωνιστικού φρονήματος του λαού) , ενώ, αν δεν είσαι, καρπώνεσαι και συ κι αυτοί μόνο το κόστος. Ειδικά τώρα με την κρίση σε όλα τα επίπεδα, τέτοιες δοκιμές (δε θα τις ονομάσω ανέλπιδες ή υπερελπιδοφόρες μόνο για να μην ξεφύγουμε απ’ το θέμα) προκαλούν πολλά προβλήματα ακόμα και σε περιπτώσεις επιτυχιών εφόσον αυτές είναι μεμονωμένες και δεν αντιμετωπίζουν την πλειοψηφία των προβλημάτων. Σαν ένα παράδειγμα επιπλέον κοίτα τη Βουλγαρία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, που απελευθερώθηκε και έγινε σοσιαλιστική χάρις μόνο στον κόκκινο στρατό. Λέω: καλώς έγινε που δεν άφησαν την χώρα στα χέρια του Άξονα, αλλά αξίζει να δούμε σε τι αντιλήψεις οδήγησε την ίδια αμέσως μετά (για να μην πούμε τώρα) αυτή η από τα έξω παροχή. Και το παράδειγμα είναι πολύ πιο σοβαρό και δυσεπίλυτο από το πρόβλημα των εργολαβιών στην εποχή του 2009.
Ερμηνεύω τις αντιλήψεις αυτές με πολλού τρόπους. Έχω την αίσθηση ότι, ήδη από τον Δεκέμβρη, σα να υπάρχει ένας πανικός (σε πολλούς είναι ανασφάλεια ως προς την αγωνιστικότητά τους) ως προς αυτά που έρχονται και στο πόσο έτοιμοι είμαστε για να τα αντιμετωπίσουμε που μας οδηγεί να δρούμε σπασμωδικά και να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα πέραν των δυνάμεών μας και των αρμοδιοτήτων μας. Υπάρχουν και πιο δυσάρεστες γνωματεύσεις, αλλά θα αρκεστώ σε αυτή αφού είναι η μόνη που μπορεί να διαπραγματευτεί
νικη πρωτον δεν ηταν. Οι εργολαβιες ειναι εκει αρα δε νικησαμε. Καποια θετικα αποτελεσματα σε διαφορους τομεις ειχαμε. Επι του τι σημαινει ουσιαστικα νικη ενος αγωνα απο τη σκοπια και μιας συνεχειας και μιας γενικοτερης θεασης του στο γενικοτερο πλεγμα του ανταγωνισμου συμφωνω, δεν εχει σημασια απλα να κερδηθει κατι αλλα μεσα απο ποια διαδικασια και τι ειδους συνειδησεις και σχεσεις γενναει. Με αυτη την εννοια μπορουν να υπαρχουν και κινηματα που εμφανιζονται ως ηττημενα ως προς τους υλικους στοχους που θετουν αλλα που αφηνουν παρακαταθηκη για τη συνεχεια τετοια που κερδιζουν μετα απο ενα διαστημα πολλα περισσοτερα ενω σε αλλα το αντιστροφο, ενα βημα μπρος και δυο πισω, χωρις σε καμια περιπτωση να αδιαφορουμε για τη σημασια και των καθεαυτων υλικων στοχων και να τους αντιμετωπιζουμε ως απλες αφορμες. Ειδικα σε μια περιοδο που οι υλικες νικες ειναι κατι το πολυ σπανιο και δυσκολο.
Αν κρινουμε παντως εκ του αποτελεσματος, η καταληψη της πρυτανειας βοηθησε στο να ανοιχτει το ζητημα. Την πρωτη σου προταση δεν την καταλαβαινω, γιατι μια τετοια καταληψη δεν εξυπηρετει στο ανοιγμα ενος ζητηματος; Προφανως το ανοιγμα δε γινεται φιλολογικα, ειναι μερος του αγωνα για το διωξιμο των εργολαβων. Εξ αλλου η ολη πρωτοβουλια δρουσε αρκετο καιρο πριν την καταληψη κανοντας δρασεις κυριως με απευθυνση τους εργαζομενους, ανοιγοντας το ζητημα προετοιμαζοντας το εδαφος για αυτην. Για πολλους απο εμας η δυσκολια του εγχειρηματος ηταν εξ αρχης πολυ μεγαλη και αναγνωριζαμε οτι απαιτειται μακροχρονος αγωνας. Με την καταληψη μπορεσαμε να φτασουμε απο το σημειο που ο περισσοτερος κοσμος στο πανεπιστημιο και εξω δεν ηξερε καν οτι υπηρχαν εργολαβιες στο σημειο να γινει ευρυτερα γνωστο το τι σημαινει να δουλευεις για εργολαβο και να συσπειρωθει ενα αρκετα πλατυ δυναμικο κοσμου, στην πλειοψηφια φοιτητες, γυρω απο ενα εργασιακο ζητημα, με μια λογικη οχι ανθρωπιστικη αλλα αμεση και συνδεοντας τις εργολαβιες με τις επισφαλεις σχεσεις εργασιας που εχει να αντιμετωπισει. Το δυναμικο αυτο δεν ηταν το τοσο πλατυ δυναμικο των καταληψεων αλλα ουτε ενα στενο δυναμικο πολιτικοποιημενων.
Οπως εγραψα, μεσα στην πρωτοβουλια υπηρχαν πολλες αντιληψεις, σιγουρα υπηρχε και η αντιληψη οτι το να ενεργοποιηθουν οι εργαζομενοι δεν ειναι τοσης σημασιας, αλλα το πρακτικο που εβγαινε ηταν να γινονται πολλες προσπαθειες για να πυροδοτηθει μια κινητοποιηση τους, και σε συννενοηση με εργαζομενους που παρεμβαιναν συνδικαλιστικα. Αλλοι το εβλεπαν πιο πρακτικα/εργαλειακα, αλλοι ως απαραιτητο ορο για να εχει νοημα ενας τετοιος αγωνας.
Το μεγαλυτερο ερωτημα ειναι, ηταν αυτη μια κινηματικη διαδικασια; Για εμενα μια μαυρη η ασπρη απαντηση ειναι λαθος. Ηταν κυριως μια διαδικασια που μπορουσε να αποτελεσει πυριτιδα κινηματικων διαδικασιων, και σε καποιο βαθμο τον πετυχε. Αλλα για εμενα η ιδια η καταληψη δεν ειχε τιποτα το κινηματικο, τη στιγμη που το δυναμικο που τη στηριζε ηταν ενας κοσμος που, οπως ξαναπα, βρεθηκε στο φ.κ. των τελευταιων χρονων, το δεκεμβρη και στις δρασεις για την κουνεβα, ως διαδικασια περισσοτερο "ετρωγε" απο αυτα παρα δημιουργουσε η ιδια καποια δυναμικη. Δυναμικη δημιουργησε την πρωτη βδομαδα που εργαζομενοι, ΚΑΙ με αποφαση του σωματειου, στηριζαν ΕΜΠΡΑΚΤΑ την καταληψη, εκαναν στασεις εργασιας και πορεια, καθως και στη βδομαδα της ανοιχτης συγκλητου οπου ενεργοποιηθηκε αρκετα πιο πλατυς κοσμος, με αφορμη και το ασυλο, και κορυφωθηκε στην παρα πολυ μαζικη ανοιχτη συγκλητο. Αλλα κατα τα αλλα τι; Οι παρεμβασεις ειχαν αρκετα συγκεκριμενο κοσμο, την καταληψη παλι αρκετα συγκεκριμενοι την κρατουσαν, δεν εγιναν αλλες πορειες περαν της πρωτης (ειδικα αυτο χαρακτηριστικο της ελλειψης κινηματικης δυναμικης), ελλειπαν γενικα δρασεις και εκδηλωσεις που θα συσπειρωναν και θα κινητοποιουσαν ενα αρκετα πλατυ δυναμικο κοσμου και η τελευταια πορεια, στην απεργια της 2 απριλη πηγε απατη καθως ουτε καν πανω της καταληψης τελικα δεν κατεβηκε. Δε θα ηταν οξυμωρο, μια πραγματικα κινηματικη διαδικασια να μην εκμεταλλευτει μια τετοια απεργια; Οι εργαζομενοι απο την αλλη, και με τεραστια ευθυνη των υποκειμενων που δρουσαν εκει μεσα και (λεγαν οτι) αντιπαρατιθενταν στους εργοδοτικους και ειχαν αναφορα στον αγωνα για να φυγουν οι εργολαβοι, ενω στην αρχη ξεκινησαν με κινητοποιησεις στη συνεχεια οι συνελευσεις τους σαμποταρονταν συνεχως απο τους εργοδοτικους παρα τη διαχυτη διαθεση που υπηρχε για κινητοποιησεις και αρκετες φορες εκφραζονταν, ελλειψη καποιου υποκειμενου εκει μεσα διατεθημενου να δψσει την κοντρα. Οσον αφορα συλλογικους φορεις, ειδικα τους φοιτητικους συλλογους που εχουν και αγωνιστικο παρελθον, περα των ημερων της ανοιχτης συγκλητου δεν κουνιοταν φυλλο. Οι λιγες αποφασεις που παρθηκαν ηταν σημαντικες για τη νομιμοποιηση της κινησης μας αλλα μονο σε ενα συλλογο ειχε ουσιαστικα συζητηθει το θεμα των εργολαβιων. Οι αλλοι καναν συνελευσεις για σημαντικα μεν ασχετα με την καταληψη δε ζητηματα σχολης. Βεβαια για αυτη την κατασταση μεριδιο ευθυνης εχει και ενα μεγαλο κομματι της αριστερας που στο πρακτικο δεν πολυστηριζε την καταληψη και που, ενω στα λογια για να την πει και στους αντιεξουσιαστες εκανε γαργαρες στις συνελευσεις με συλλογους και σωματεια, στην πραξη δεν κουνησαν το δαχτυλακι τους για να ανοιξουν το ζητημα σε συλλογους. Αυτο και με το διαχυτο σνομπισμο που υπαρχει ακομα απο την πλειοψηφια του αντιεξουσιαστικου χωρου προς τους συλλογους, αφησε εναν ελαχιστο αριθμο ατομων (ευρειας γκαμας πολιτικων αποχρωσεων) να παλευουμε μια τετοια κατευθυνση, κατι που σιγουρα ειχε και πιο κοντα ορια ως προς την αποτελεσματικοτητα. Ηταν στραβο το κλημα (με την αποσυγκροτηση του φκ γενικοτερα το μετα-δεκεμβρη διαστημα), το φαγε και ο γαιδαρος. Καλα για σωματεια δε συζηταμε καν (οχι οτι υπαρχουν και πολλα εδω πανω που θα μπορουσαν να παρουν πρωτοβουλιες). Επισης ενα αλλο στοιχειο ηταν ενας πρακτικισμος που ετεινε να επικρατησει, που εβλεπε συλλογους και σωματεια εργαλειακα ως προς την περατωση του στοχου που ειχαμε θεσει εμεις ο οποιος και θα επιτευκτοταν με εξυπνους τακτικισμους.
Ολα αυτα ομως, για εμενα, δεν νοηματοδοτουν οτι καναμε ως ασχημο η λαθος. Ισα ισα, μεσα σε τοσο δυσκολες συνθηκες, το γεγονος οτι ανοιχτηκε ενα ζητημα, το γεγονος οτι φοιτητες κινητοποιηθηκαν για ενα αμιγως εργασιακο ζητημα, ηταν απο μονα τους αρκετα σημαντικα. Αρκει να ξερουμε τι ειμαστε και που παμε. Δε θα διαφωνιζω οτι πολλοι μεσα στην καταληψη δεν αντιλαμβανονταν τα πραγματα ετσι, με αποτελεσμα να βλεπουμε διαθεσεις, και ενω ειχε φανει αμεσως μετα τη συγκλητο οτι η καταληψη οτι ειχε να δωσει το εδωσε, να θελουν να συνεχισει "μεχρι να φυγουν οι εργολαβοι" -οταν βεβαια η θεληση για συνεχιση δεν ηταν ξεκαθαρος οπορτουνισμος, μια ανευθυνη αντιληψη παιδικης χαρας που ενα κομματι της αριστερας εχει για το κινημα, ενα αγχος επιδειξης επαναστατικοτητας, ισως για να ξορκισει προτερες αμαρτιες. Οχι, γιατι ενα ζητημα ανοιξε, αλληλεπιδρασε και ανεδρασε με τον αγωνα της ΠΕΚΟΠ και των πρωτοβαθμιων σωματειων στην αθηνα, μπορεσε να δωσει μια κατευθυνση σε μια διαχυτη δυναμικη που ειχε συγκροτηθει το προηγουμενο διαστημα αλλα ειχε μεινει στο γενικο. Δεν μπορω να ξερω πως θα συνεχισει, αν οι εργαζομενοι θα κινητοποιηθουν καποια στιγμη, αλλα ξερω οτι αυτο που καναμε δρα προωθητικα για μια τετοια δυνατοτητα και πως σε τετοια περιπτωση η αλληλεγγυη θα ειναι δεδομενη, και οτι ολη αυτη η διαδικασια εχει δημιουργησει δικτυα σχεσεων που αυριο μεθαυριο θα βοηθησουν σε αλλες κινησεις.
ΥΓ Και εδω μπαινει και ενα ζητημα, κατα ποσον η καταληψη απο μονη της προκαλει πραγματικη ζημια στην πρυτανεια και το κρατος; εγω πιο πολυ κραταω το συμβολισμο παρα την ουσιαστικη πιεση απο την παρεμποδιση των λειτουργιων, καθως νομιζω αν θελουν μπορουν εν τελει να βρουν τροπους να κανουν τις δουλειες τους. Μου θυμιζει που μετα το φκ του γεναρη μαρτη σπαγαμε τα τμηματα για να μην εφαρμοστει ο νεος νομος πλαισιο, μια πρακτικη που μολις λυθηκαν οι ενδοκαθηγητικες αντιθεσεις επαψε να αποδιδει κατι ουσιαστικο- βλεπε μυστικα τμηματα, αποφασεις που δεν περασαν ποτε απο τμημα παρα μονο με υπογραφη προεδρου κ.α.- και το μονο που καταφερε ηταν να καλλιεργηθουν αυταπατες στον κοσμο οτι η μαζικη παλη μεσα απο τους συλλογους ηταν περιττη καθως μπορουσαμε εμεις οι σουπερ γουγαου συνδικαλιστες να σπαμε τα τμηματα και να μην περναει ο νομος. Αλλου ηταν η δυναμη της καταληψης, και ως πιεση βεβαια, δεν το μηδενιζω, αλλα περισσοτερο ως σημειο αναφορας, και η νομιμοποιηση της ηταν αυτη που καθοριζε ουσιαστικα το βαθμο της πιεσης - για αυτο και το μανθο δεν τον πειραζε να παραμεινει η οικονομικη υπηρεσια του πανεπιστημιου κλειστη και να μην πληρωθουν ουτε οι καθηγηταδες, παρα του οτι του ειχαμε ζητησει να ανοιξει, οπως και το να κλεισει ολες τις γραμματειες του ΑΠΘ αναιτια. Γιατι στοχευε σε αυτην την αρση της νομιμοποιησης που ειχαμε κατακτησει.
σορρυ αν ηταν σεντονι η αν σε σημεια ξεφυγα η ημουν ακαταλαβιστικος δεν το πολυεχω γενικα το μπλογκαρισμα ειναι η αληθεια.
και οσον αφορα την τελευταια σου παραγραφο, δε θα διαφωνησω οτι για καποιους αυτα που λες ισχυουν, αν και διαφωνω σε μια γενικευση ή στο να χααρακτηρισεις μια τετοια κινηση ολοκληρη ετσι, νομιζω περιεγραψα γενικα το λογο. Θα ηθελα να ακουσω και τα πιο δυσαρεστα σεναρια παντως, δεν εχει και κανενα νοημα να χαιδευουμε αυτια.
Το ότι το άνοιγμα ενός ζητήματος είναι διαφορετικό από την άσκηση πίεσης κρίνεται από το τι ζητά να επιτύχει έκαστο και, σίγουρα, το ότι η άσκηση πίεσης ανοίγει κάποια πράγματα (πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς!!!) δεν την αναγκάζει να βρίσκεται στα πλαίσια του ανοίγματος. Αυτό λέω... Και μιας και ανέφερες τη νοηματοδώτηση των ενεργειών, αυτά που λέω κρίνεται με βάση το πως τα εκλάμβανε ο κόσμος και οι εργαζόμενοι.
Στο αν ήταν "μεσσιανικής" φύσεως αυτή η δράση, στο αν θα ήταν παροχή μια υποτιθεμένη νίκη δεν απαντάς και για μένα εκεί είναι το ζουμί. Για να μη σε αδικώ, απαντάς έμμεσα λέγοντας πως η κατάληψη δεν έγινε με ανθρωπιστικά κριτήρια. Το κατά πόσον όσοι τις στήριζαν ένιωθαν στο πετσί τους, όσο τις νιώθει ο άμεσα ενδιαφερόμενος (οι εργαζόμενοι εν προκειμένω), τις εργολαβίες είναι κάτι για το οποίο δυστυχώς πιστεύω δεν θα συμφωνήσουμε, αν και πολύ θα 'θελα να το διαπραγματευτούμε... Θα συμφωνήσουμε όμως στο ότι αυτοί ήταν τόσο συγκεκριμένοι που η δράση αυτή αν δεν είναι φύσει "μεσσιανική" τουλάχιστον ήταν στα μάτια του κόσμου που την παρακολουθούσε και κυρίως των εργαζομένων. Παραδέχεσαι πως η κατάληψη δεν ήταν κάτι κινηματικό λόγω ΕΑΑΚ κτλ, αλλά ελίσσεσαι από τους σκόπελους του κινδύνου του "μεσσιανισμού" χαρακτηρίζοντας την κατάληψη απλά πυρίτιδα. Λέω, αφενός, πως η ίδια η φύση της της απαγόρευε κάτι τέτοιο και ως εκ τούτου της το απαγόρευε και μελλοντικά. Και αφετέρου (για να διαπραγματευτώ την πυρίτιδα) εγώ έχω ως απαίτηση τα κινήματα να μην παίρνουν την πεπατημένη που χάραξε έως ενός σημείου κάποιος (για το πως ακριβώς το εννοώ αυτό βλέπε ό,τι έγραψα στο προηγούμενο comment), αλλά να ορμούν από το ηλεκτροσόκ που θα τους κάνει ένα πρωτοπόρο κομμάτι. Δεν είναι φιλολογικής φύσεως η διαφορά ορολογίας, αλλά ουσίας. Σε ένα βαθμό διαισθάνομαι και σε ένα βαθμό γνωρίζω πως οι εργαζόμενοι δεν θεωρούσαν την κατάληψη ούτε καν σαν τον αθλητή από τον οποίο θα παραλάμβαναν τη σκυτάλη για να συνεχίσουν μόνοι, αλλά σαν τον συνοδοιπόρο-οδηγό ή (χειρότερα) σαν ηγετική φυσιογνωμία. Εσύ πιστεύεις πως αυτό ήταν ηλεκτροσόκ για τις καθαρίστριες και πρόσφορο έδαφος για έναν αναβρασμό αλλού; Ακόμα χειροτέρα, πιστεύεις πως έτσι το έβλεπαν οι συναγωνιστές στην κατάληψη τότε και τώρα; Αν ναι, θεωρείς το που θα γίνει το ηλεκτροσόκ μια τυχαία επιλογή η οποία αν δεν ευδοκιμήσει μπορούμε απλά να σιχτιρίζουμε την ταξική συνείδηση των εργαζομένων; Εγώ την απάντηση στο τελευταίο (η οποία, τουλάχιστον σε σένα, είναι εύκολα επαληθεύσιμη) την θεωρώ καίρια για το αν μιλάμε για μεσσιανισμό ή όχι.
Όσον αφορά την τελευταία μου παράγραφο θα ήθελα πρώτα να μου πεις για ποιες τάσεις δεν ισχύουν αυτά που λέω και ύστερα θα κάνουμε τη γενικότερη ανάλυση των αιτιών... Δε ρωτάω για να δω που ανήκεις (όχι ότι δεν παίζει και αυτό το ρόλο του στην ερώτηση), αλλά για να δω αν μιλάς θεωρητικά ή πρακτικά όταν λες "διαφωνώ σε μια γενίκευση ή στο να χαρακτηρίσεις μια τέτοια κίνηση ολόκληρη έτσι"
ελπιζω να μπορεσω να απαντησω σε καποια απο αυτα που αναφερεις.
Κατα αρχας, για να ασκησεις ικανη πιεση πρεπει πρωτα να ανοιξεις το θεμα, και αυτα τα δυο συνυπηρχαν στην καταήψη. Τετοιοι αγωνες θεωρω, και ηταν νομιζω και η αποψη του περισσοτερου κοσμου που στηριζε την κινηση, οτι ειναι περνουν αρκετο καιρο για να νικησουν και ειχε ειπωθει αρκετες φορες, ειδικα σε συνελευσεις πριν την καταληψη, αυτο το πραγμα. Εμεις δεν πιστεψα ποτε οτι ειχαμε αρκετη δυναμικη για να ασκησουμε τετοια πιεση ωστε να πεσουν οι εργολαβιες και επισης νομιζω οτι ηταν η αποψη ενος μεγαλου κομματιου κοσμου-οχι ολου. Και αυτος ηταν ενας λογος που απο την αρχη της καταληψης εμπαινε το ζητημα να κινητοποιηθουν οι εργαζομενοι, γιατι αλλη πιεση ασκουσε μια καταληψη και αλλη, πχ μια απεργια εργαζομενων. Αν το θες, η ασκηση πιεσης εφτανε μεχρι να παρει θεση η πρυτανεια και να ξεκινησουν καποιες διαδικασιες οι οποιες θα πηγαιναν το πραγμα ενα βημα παραπερα ωστε να φευγαμε απο την καταληψη με ευνοικους ορους συνεχισης του αγωνα. Κατι τετοιο θα ηταν να ξεκινησουν οι εργαζομενοι κινητοποιησεις. Επουδενι ομως δεν εφτανε για να ριξει εργολαβους. Αυτα θεωρω ηταν τα ορια της κινησης μας. Αλλοι τα βλεπαν αλλοι οχι, και αλλους δεν τους ενδιεφερε να τα δουν.
Νομιζω με αυτα απανταω και στο ζητημα του αν νικουσαμε. Δεν ειχαμε καν τη δυναμικη να νικησουμε. Σε περιπτωση που το καταφερναμε, πχ αν ηταν ενας κομμουνιστης (λολ) πρυτανης και το κανε, οχι, δε θα το θεωρουσα νικη.
Συμφωνω απολυτα στο οτι ουτε εγω ουτε κανενας ενιωθε στο πετσι του τις εργολαβιες οσο ενας εργολαβικος εργαζομενος. Νομιζω κατι τετοιο ειναι αυτονοητο, δε θα μπορουσα να διαφωνησω. Ουτε τις ιδιες συνεπειες θα εχουμε απο μια πιθανη ηττα: εγω το πολυ πολυ να εχω χασει καποιο (αρκετο...) χρονο απο τη ζωη μου, αλλος μπορει να χασει τη δουλεια του και να ειναι 40 ετων και να εχει οικογενεια... Για να μην πω και χειροτερα... Επισης μια ηττα προφανως θα εχει και συνεπειες στις συνθηκες εργασιας τους. Πραγματα που εγω δε θα βιωνω, παρα μονο εμμεσες συνεπειες.
Οντως και παλι συμφωνω οτι οι εργαζομενοι, σε μεγαλο βαθμο, "δεν θεωρούσαν την κατάληψη ούτε καν σαν τον αθλητή από τον οποίο θα παραλάμβαναν τη σκυτάλη για να συνεχίσουν μόνοι, αλλά σαν τον συνοδοιπόρο-οδηγό ή (χειρότερα) σαν ηγετική φυσιογνωμία". Αυτο ομως γιατι δεν κινητοποιουνταν! Δε λεω "τους μαλακες που δεν ειχαν ταξικη συνειδηση", απαντησα σε προηγουμενο σχολιο γιατι. Γιατι κυριως ελειπε ενα υποκειμενο μεσα τους που θα παρεμβει σε τετοια κατευθυνση, επειδη οσοι ειχαν μια αγωνιστικη λογικη δεν ειχαν καποιους ειδους συγκροτηση για να παρεμβουν συλλογικα. Για αυτο η αποφαση για κινητοποιησεις... εμεινε στα χαρτια. Γιατι χρειαζομαστε ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ και οσες καταληψεις και αν κανουμε στην πρυτανεια δε μας λυνει κατι ως προς αυτο. Η νοηματοδοτηση εξαρταται αμεσα απο τις υλικες συνθηκες. Και οταν παρεμβαινεις σε εναν εργασιακο κλπ χωρο δεν υπαρχουν ατομα που θα σε βλεπουν, ασχετα με το τι τους λες περι αυτονομιας κλπ, σαν μεσσια; Αυτο κανει την παρεμβαση μαλακια; Οχι, αν μπορει να τον βοηθησει στο να κινητοποιηθει, και ετσι ακριβως σπαει ο μεσσιανισμος. Η αναθεση δεν ειναι μονο απο τους πανω προς τους κατω αλλα και απο τους κατω προς τους πανω. Η αυτονομια ενος αγωνα δεν κατακτιεται "οταν φυγουν τα κομματα" ("τα αλλα και μπουν τα δικα μας", να συμπληρωσω) αλλα οταν αποκτα τετοια δυναμικη ωστε ο κοσμος ξεπερασει τα κομματα και αντιστοιχες λογικες και παρει στα χερια του τον αγωνα, και ετσι καθε υποκειμενο που παρεμβαινει διαλεγει, η ενθαρρυνει λογικες αναθεσεις η ενθαρρυνει λογικες αυτονομιας του αγωνα, οχι ομως να σταματησει την παρεμβαση. Θεωρω και αυτο που εγινε στο ΑΠΘ κατι αντιστοιχο. Οτι υπηρχε μεν προβληματικη αλλα πως η παρεμβαση μας ηταν σε γενικες γραμμες σε κατευθυνση να σπασει. Οσον αφορα αν ολοι το βλεπαν ετσι, προφανως οχι! Αλλα η πρωτοβουλια ηταν μια ενοτητα στη δραση πανω σε τρεις βασικους αξονες, αλληλεγγυη στην κουνεβα, εξω οι εργολαβιες απο το ΑΠΘ, να μονιμοποιηθουν οι εργαζομενοι. Δεν ημασταν πολιτικη ομαδα.
Οταν ξεκινισαμε ξεραμε ελαχιστα, ουτε καν αναπτυγμενες σχεσεις με τους εργαζομενους δεν ειχαμε. Ξεκινησαμε, και πολυ καλα πραξαμε, πατωντας πανω στο ολο κλιμα των κινησεων αλληλεγγυης στην κουνεβα, θεωρωντας οτι χρειαζονται συγκεκριμενοι στοχοι και υλικες νικες και επιλεγοντας το ΑΠΘ λογω φοιτητικου κινηματος, ασυλου και ιστορικου κινητοποιησεων των εργαζομενων. Μαλιστα μπορω να πω οτι πετυχαμε και το σωματειο σε μια ευνοικη συγκυρια, αφου μολις ειχε κανει εκλογες και αναδειχτηκαν δυο μη εργοδοτικοι στο ΔΣ (οι οποιοι οπως φανηκε στην πορεια ειχαν και αυτοι προβληματα). Αυτο δε δειχνει απλα πως υπαρχει ενα ευνοικοτερο πεδιο για να κανουμε κατι, να παρουμε "αποφασεις" κλπ αλλα οτι, για να γινει αυτο, υπηρχε ηδη κινητικοτητα μεσα στους εργαζομενους, πραγμα που εκφραστηκε στις εκλογες αλλα και στην μετεπειτα πορεια. Η ταξικη παλη ουτε γραμμικη ειναι ουτε ζητημα λυσης εξισωσεων, και ενας τετοιος ντετερμινισμος ανηκει σε παραδοσεις που ισως και να συχαινεσαι. Το ηλεκτροσοκ (θεωρω σωστοτατη τη λογικη που το βαζεις στο γενικο, αυτο ηθελα να εκφρασω περισσοτερο με την πυριτιδα) εγινε εκει που μπορουσε να γινει και απεδωσε αυτα που μπορουσε τελος παντων να αποδωσεσι με βασει τους συσχετισμους, τις επιλογες που καναμε κλπ. Τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο. Δε σιχτιριζω καμια ταξικη συνειδηση των εργαζομενων. Νομιζω σε αυτο απαντησα, οτι επειδη εμεις θυμηθηκαμε να κανουμε ηλεκτροσοκ δε σημαινει οτι οι εργαζομενοι ντε και καλα θα επρεπε να παρουν τα οπλα γιατι αυτο εξαρταται απο τις εσωτερικες συνθηκες του υποκειμενου, ομως τους δωσαμε μια δυνατοτητα και, κυριως, πετυχαμε "εκβιαζοντας", ισως, καποιες καταστασεις και εναν εσωτερικο εμφυλιο εντος τους ξεσκεπαζοντας τους εργοδοτικους με τις στασεις τους. Καθε πολεμος της εργατικης ταξης με το κεφαλειο ειναι και εμφυλιος μεσα στην ταξη. Το τι πετυχαμε γενικα, το ανεφερα σε προηγουμενο σχολιο.
Το γιατι δεν ηταν κινηματικη δεν το αιτιολογησα "επειδη ηταν τα ΕΑΑΚ που ειναι ρεφορμιστες" (αν εννοουσες αυτο) αλλα στο τι δυναμικη δημιουργουσε η ιδια η κινηση.
Για εμενα ολα αυτα ειναι ζητηματα απολογισμου, τι πετυχαμε τι οχι γιατι κλπ. Σωστη η κριτικη σου ισως προς καποιους που συμμετειχαν αλλα τη θεωρω αδικη ως συνολικη κριτικη της κινησης.
Βεβαια δεν ξερω, μηπως και εγω καπως "μουλαρωνω" επειδη αφιερωσα σε ολη αυτη τη διαδικασια, απο πριν την καταληψη ακομα, τοσο χρονο και ενεργεια που τωρα δε θελω να το εκλαβω ετσι γιατι θα ηταν σαν να ελεγα οτι ολα αυτα ηταν τζαμπα εξ αρχης και θα επεφτα σε καταθλιψη. Γιατι αλλο να κανεις κριτικη, και εγω της κανω, και αλλο να τη βγαζεις εκ φυσεως λαθος. Ειδικα επειδη δεν ηταν κατι προφανως "κομματικο" και πολιτικα περιχαρακωμενο και ειχε γενικα και μια πλατυτητα που της εφτιαχνε ενα προσωπειο κινηματικης διαδικασιας.
Οσον αφορα την τελευταια ερωτηση σου: δε μιλαω μονο για συγκεκριμενους πολτικους χωρους. Υπαρχουν καποιοι ελαχιστοι που εχουν μια σοβαροτητα για καποια βασικα πραγματα, που καπως νοιωθουν. Κυριως μιλαω για το διαχυτο δυναμικο που στηριζε την καταληψη και την πρωτοβουλια γενικοτερα, που ειχαν ειλικρινια, σεμνοτητα και καμια αναγκη για επιδειξη επαναστατικοτητας οπως διαφοροι αλλοι. Αλλωστε αν θελουμε να αποδωσουμε τα του καισαρος τω καισαρι, αυτος ο διαχυτος κοσμος ηταν η καρδια της κινησης αυτης, και οχι πχ κατι υπερεπαναστατες αρασιτες που αργα μπηκαν και νωρις εφυγαν.
Νομιζω, αν εισαι θεσσαλονικη καλο θα ηταν να ερχοσουν την παρασκευη αυτη 15/5 στις 6 στο τριγωνο του πολυτεχνειου να ελεγες τις αποψεις σου στη συνελευση της πρωτοβουλιας. Για εναν επιπλεον λογο, ειναι και πολλοι αυτονομοι με τις μεσιανικες αντιληψεις που ελεγες. Γενικα δε διαφωνω μαζι σου, θεωρω ομως οτι το ζητημα δεν ειναι να μην εχεις ορια αλλα να τα ξερεις και να προσπαθεις να τα ξεπερασεις.
α και το που ανηκει κανεις καλυτερος τροπος για να το μαθεις δεν υπαρχει απο το να συζητας (και κυριως να δρας) μαζι του... Εχω καταληξει οτι αυτο ειναι πιο αποτελεσματικο απο το αντιστροφο, δηλαδη το να κρινεις αυτα που λεει βασει της πολιτικης ταυτοτητας που νομιζεις/σου παν/σου πε οτι εχει. Ειδικα στους καιρους που ζουμε. Αρκει να καταλαβαινεις φυσικα τι λεει και κυριως τι εννοει.
Και το δυναμικο που περιγραφω μπορει να ανηκε σε πολιτικους χωρους της αριστερας και της αντιεξουσιας μπορει και οχι καπου συγκεκριμενα. Καποιος κοσμος που δεν περιφερει σαν μπαντιερα την πολιτικη του ταυτοτητα και πιο πολυ τον ενδιεφερε να δρασει πανω σε αυτο το ζητημα παρα να ξορκισει προτερες αμαρτιες η να κερδισει ψηφους η μελη.
Και μια διορθωση σε αυτα που ειπα: εγω δε θεωρω αρνητικο εμεις και οι εργαζομενοι του απθ να συμμετειχαμε ισοτιμα (ως συνοδοιποροι) στον αγωνα. Ισα ισα νομιζω το σπασιμο συντεχνιακων λογικων (οι φοιτητες απλα για τους φοιτητες, οι δεητζηδεες για τους δεητζηδες, οι δασκαλοι για τους δασκαλους κλπ) ειναι και ενα ζητουμενο γενικοτερα, και δυσκολο μαλιστα.
Και υπαρχει και παραδειγμα αγωνα που δωθηκε κατα βασει απο υποκειμενα αλλα παρα του αμεσα ενδιαφερομενου, η περιπτωση του συνδικαλιστη της γουιντ στεφανου μαλαμα που ειχε δεχτει μυνηση απο προισταμενο και η υποθεση του τρεχτηκε κατα βαση απο εργαζομενους και φοιτητες εκτος γουιντ. Βασει της λογικης σου ηταν αρνητικη η νικη επειδη δεν κινητοποιηθηκε το αμεσο υποκειμενο; Δε θελω να πω το ιδιο και για το απθ, απλα οτι τα πραγματα και τι προωθει τον αγωνα ειναι καπως πιο περιπλοκα. Εγω θεωρω καλυτερα που ο στεφανος συνεχιζει να παρεμβαινει και ας μην ηταν νικη των συναδελφων του παρα να την παρατουσαμε και να ειχε καταδικαστει και απολυθει στο ονομα της αυτονομιας. Αυτο δε το θεωρητικοποιω ουτε αναζητω την αναδυση μιας νεας ταξικης συνειδησης και μπλα μπλα και σιγουρα χρηζει κριτικης ως προβληματικο. Θα μου πεις βεβαια οτι οι συνδικαλιστικες διωξεις μας αφορουν πιο αμεσα, σιγουρα. Απλα θελω να δειξω οτι δεν ειναι ασπρο μαυρο.
και η πρωτη παραγραφος του δευτερου σχολιου μου αναφερεται σε ειλικρινεις ανθρωπους και οχι για καποιους σαν κατι γλιτσες "αναρχο"πασοκους που μπορει να λεν καποια πραγματα απλα εκ του πονηρου.
Χάθηκα με το σεντόνι σου λίγο... Ελπίζω να μην παραβλέπω κάτι, αν και δικαιολογούμαι γιατί εσύ γλίστρησες από πολλά που είπα...
Λες: "η άσκηση πίεσης έφτανε μέχρι να πάρει θέση η πρυτανεία και να ξεκινήσουν κάποιες διαδικασίες οι οποίες θα πήγαιναν το πράγμα ένα βήμα παραπέρα ώστε να φεύγαμε από την κατάληψη με ευνοϊκούς όρους συνέχισης του αγώνα". Επαναδιατυπώνω: "έχω ως απαίτηση τα κινήματα να μην παίρνουν την πεπατημένη που χάραξε έως ενός σημείου κάποιος" και συμπληρώνω: ανεξάρτητα του αν η νίκη θα κριθεί μόνο από τη δράση της πρωτοπορίας.
Λες: "Δε λέω "τους μαλακες που δεν είχαν ταξική συνείδηση [...] γιατί κυρίως έλειπε ένα υποκείμενο μέσα τους που θα παρέμβει σε τέτοια κατεύθυνση". Επαναδιατυπώνω: "θεωρείς το που θα γίνει το ηλεκτροσόκ μια τυχαία επιλογή;" και συμπληρώνω: Τότε αφού έλειπε γιατί επιλέχτηκε η δράση εκεί και όχι σε κάποιον εργασιακό χώρο που θα το είχε το υποκείμενό του; Συγχώρα μου την ειρωνεία, απλά πέραν ότι διαφωνώ κάθετα με αυτό, μου θυμίζει κάτι που άκουγα από κάποιους άλλους πολιτικούς χώρους... Είναι ουσίας αυτή η ερώτηση, θέλω να τονίσω αυτό που έγραψα πριν, ότι αρχίζεις πράγματα που μπορούν να αυτονομηθούν και αυτό δεν γίνεται βιάζοντας καταστάσεις να κινητοποιηθούν, αλλά βλέποντας που υπάρχει πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Λες: "όταν παρεμβαίνεις σε έναν εργασιακό κλπ χώρο δεν υπάρχουν άτομα που θα σε βλέπουν [...] σαν μεσσία;" Λέω: σε ένα επίπεδο τα παραπάνω απαντάν αυτή την ρητορική ερώτηση και σε ένα άλλο παίζει εξέχοντα ρόλο είναι η αντικειμενική σχέση του "συνδικαλιστή" και αυτού που υφίσταται τον συνδικαλισμό (εξ ου και η ερώτηση για το πόσο νιώθει έκαστος στο πετσί του το ζήτημα). Για το δεύτερο νομίζω καλλιεργεί και στους μεν και στους δε μια "μεσσιανική" αντίληψη του αγώνα όταν είναι σε τελείως διαφορετικά μήκη κύματος αντίληψης της εργασιακής κτλ πραγματικότητας. Άσχετα από όλα αυτά, πώς πιστεύεις ότι θα καταλάβει ο μέσος Έλληνας προλετάριος τη φράση "ακροαριστεροί/φοιτητές κατέλαβαν την πρυτανεία με σκοπό να ασκήσουν πίεση για ένα θέμα των καθαριστών;"
Ανέφερες ακόμα τον Μάλαμα. Είναι διαφορετική περίπτωση όχι γιατί "οι συνδικαλιστικές διώξεις μας αφορούν πιο άμεσα", αλλά γιατί ο άμεσα ενδιαφερόμενος κινητοποιήθηκε και είχε αυτή τη διάθεση εξαρχής!!! Και, επιπλέον, οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές διώξεις μπορούν να αποκτήσουν χροιά που να φαίνεται ότι δεν αφορά συγκεκριμένα τον εκάστοτε διωκόμενο.
Είχε πλάκα αυτό το "αν είσαι Θεσσαλονίκη καλό θα ήταν να ερχόσουν [...] να έλεγες τις απόψεις σου στη συνέλευση της πρωτοβουλίας", θυμίζει διάφορα... Τέλος πάντων δεν είμαι Θεσ/νικιός, αλλά αν έρθω από τα μέρη σας, προτείνεις να πω στην πρωτοβουλία ότι είναι εκ φύσεως κάτι λάθος και ότι οφείλει να διαλυθεί κάνοντας σφοδροτάτη αυτοκριτική;
Α! Επιπλέον ,στην κριτική μου, δε μιλάω μόνο για "επίδειξη επαναστατικότητας", τουλάχιστον όπως την εννοείς εσύ. Δηλαδή ο κόσμος που λες πως είχε "ειλικρίνεια και σεμνότητα" δεν είναι ένας κόσμος που προσδιοριζόταν με άλλα κατηγορήματα από αυτά που διατύπωσα, μιας και δεν εξέφρασα άποψη με όρους σεμνότητας, αλλά αυτονομίας, οπότε ακόμα δεν έχεις απαντήσει στο τελευταίο μου ερώτημα. αλλά αυτονομίας και μάλιστα σε ανεξαρτησία με την ορολογία σεμνότητας, (για το οποίο ξανατονίζω ότι «δε ρωτάω για να δω που ανήκεις […], αλλά για να δω αν μιλάς θεωρητικά ή πρακτικά όταν λες "διαφωνώ σε μια γενίκευση ή στο να χαρακτηρίσεις μια τέτοια κίνηση ολόκληρη έτσι"»
Α! Επιπλέον ,στην κριτική μου, δε μιλάω μόνο για "επίδειξη επαναστατικότητας", τουλάχιστον όπως την εννοείς εσύ. Δηλαδή ο κόσμος που λες πως είχε "ειλικρίνεια και σεμνότητα" δεν είναι ένας κόσμος που προσδιοριζόταν με άλλα κατηγορήματα από αυτά που διατύπωσα, μιας και δεν εξέφρασα άποψη με όρους σεμνότητας, αλλά αυτονομίας και μάλιστα σε ανεξαρτησία με την ορολογία σεμνότητας, οπότε ακόμα δεν έχεις απαντήσει στο τελευταίο μου ερώτημα (για το οποίο ξανατονίζω ότι «δε ρωτάω για να δω που ανήκεις […], αλλά για να δω αν μιλάς θεωρητικά ή πρακτικά όταν λες "διαφωνώ σε μια γενίκευση ή στο να χαρακτηρίσεις μια τέτοια κίνηση ολόκληρη έτσι"»)
σορρυ αλλα για διαφορους λογους δυο φορες που προσπαθησα να γραψω ποστ μου σβηστηκε κατα λαθος και εχω ξενερωσει...
Κατα αρχας αν εσενα η εντυπωση σου ειναι οτι σε καποιους "υπάρχει ένας πανικός (σε πολλούς είναι ανασφάλεια ως προς την αγωνιστικότητά τους) ως προς αυτά που έρχονται και στο πόσο έτοιμοι είμαστε για να τα αντιμετωπίσουμε που μας οδηγεί να δρούμε σπασμωδικά και να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα πέραν των δυνάμεών μας και των αρμοδιοτήτων μας." εμενα η εντυπωση ειναι οτι στον κοσμο που κινουσε την πρωτοβουλια δεν υπηρχε, εναν κοσμο απο διαφορους χωρους (ΑΚ, μλ, αυτονομοι κυριως) και πολλους ανενταχτους. Με ρωτησες για ποιους λεω και σου απαντησα. Δεν ξερω τι αλλο μπορω να πω καθως εσυ απλα παραθετεις μια εντυπωση (διατυπωμενης με ορους "αγχους" περισσοτερο παρα "αυτονομιας") και μαλιστα ως ερμηνεια μιας κινησης που διαφωνουμε στην προσεγγιση της (χπ ως προς τις δυνατοτητες μας).
Δευτερον τα βλεπεις καπως ασπρα-μαυρα και δε διακρινεις τις αντιθεσεις που υπηρχαν. Πχ οι εργαζομενοι δεν ηταν οτι η θα επαιρναν τα οπλα η θα εμεναν αμετοχοι, εμεις προσπαθουσαμε να συνεργαζομεστε με αυτους τους εργαζομενους που προσπαθουσαν να κινητοποιησουν τους συναδελφους τους. Ναι μεν σε επιπεδο πρακτικης ημασταν πιο μπροστα και καποιες φορες εκβιαζαμε καταστασεις αλλα εμπαινε ρητα ο στοχος να παρουν οι εργαζομενοι τον αγωνα στα χερια τους και να ξεπερασουν οτι εμεις καναμε ως τοτε.
Οσον αφορα περι πεπατημενης, πεπατημενη αφηνει και η Πεκοπ στην αθηνα, πεπατημενη αφηναν και οι πρωτοποροι φοιτητικοι συλλογοι στις καταληψεις. Το ζητημα της αυτονομιας ενος αγωνα δε νομιζω οτι αφορα το πως ξεκιναει και αν ξεκιναει συμπαρασυρομενος απο αλλους αγωνες (πραγμα που δε θεωρω κακο) οσο την πορεια του και κατα ποσο το ιδιο το υποκειμενο του αγωνα την καθοριζει και αρα το πρωτο με ενδιαφερει μονο οσο επηρεαζει το δευτερο.
Οσον αφορα τη νοηματοδοτηση σε συναρτηση με την κυκλοφορια του αγωνα και αυτον ως παραδειγμα, δες πχ την αλληλεπιδραση με τον αγωνα της πεκοπ στην αθηνα που ενω ηταν σε μια κοιλια εκεινη την περιοδο και πως βοηθησαμε να ξανανεβει. Ενας μεσος προλεταριος στην επαρχια πιθανον να μην ηξερε καν τι καναμε εμεις η η πεκοπ. Μια νικη ομως, οχι μονο ως αποτελεσμα αλλα κυριως ως διαδικασια με καποια χαρακτηριστικα, θα ειχε μεγαλυτερη επιδραση και μια αλλη νοηματοδοτηση (λογω των χαρακτηριστικων που θα χε αποκτησει) προς ολους.
Οσον παλι αφορα τα περι υποκειμενου, δεν εννοω για το Υποκειμενο, την αριστερα, την αναρχια, το κομμα κλπ αλλα για ενα συγκροτημενο δυναμικο εργαζομενων που θα τρεξει καποια πραγματα. Αυτη η συγκροτηση ελειπε αν και υπηρχαν ατομα με αρκετη διαθεση. Στην τελευταια πχ συνελευση πριν το πασχα και παρα του οτι οι εργοδοτικοι ειχαν κινητοποιησει πολυ κοσμο που ηταν βολεμενος σε γραφεια κλπ και παρα την τρομοκρατια μπορεσε και παρθηκε μετα απο ψηφοφορια αποφαση για απεργια (η προταση που δοθηκε προς ψηφιση μαλιστα ηταν για καθολικη και μετα τα γυρισαν οι εργοδοτικοι) η οποια ομως εμεινε στα χαρτια επειδη δεν υπηρχε καποιος να την παλεψει για να εφαρμοστει. Το ζητημα της συγκροτησης ενος τετοιου υποκειμενου εκει μεσα εχει τους δικους του ορους και εμεις εξωτερικα δεν μπορουμε ουσιαστικα να κανουμε πολλα πραγματα.
Το τελευταιο τι ειπα για να σε ψαρεψω πιο πολυ :Ρ . Μηπως, λεω κατα τυχη, εισαι κερκυραιος; Ο λογος σου μου θυμιζει καποιον πολυ πολυ γνωστο μου απλα ενα τικ πιο εργατιστικο και λεω μηπως το ζητημα ειναι γονιδιακο η μιμυδιακο.
Μην εστιάζεις στην αιτιολόγηση που δίνω σε αυτά τα φαινόμενα και μάλιστα μην εστιάζεις χωρίς να την συνδέεις με αυτά (γιατί είναι με όρους άγχους εφόσον την δεις ξέμπαρκη, απομονωμένη από το υπόλοιπο κείμενο)...
Οι δύο επόμενες παράγραφοι είναι μια συνοπτική περιγραφή της θέσης σου, δεν αποδεικνύουν κάτι. Δε λες κάτι παραπάνω από αυτό που διαπραγματευόμαστε... Σαφέστερα, εξετάζουμε το κατά πόσον με αυτή την αρχή θα δύνατο να υπάρξει καλή συνέχεια, άρα με το να λες "με αυτή την αρχή θα μπορούσε να υπάρξει καλή συνέχεια" δε με βοηθάς καν να καταλάβω τη σκέψη σου (για να μην αναφερθώ στο ιδεαλιστικό επιχείρημα "εμείς θέλαμε να εξελιχθεί καλά"). Επιπροσθέτως το παράδειγμα των συλλόγων είναι και αυτό άστοχο μιας και δεν πιάνονταν οι πρωτοπόροι από θέματα άσχετα με την κρίση και τα άγχη του φοιτητή, αλλά με κάτι που ήδη τον "έτρωγε" και για τα οποία ήθελε ένα "τσακ" για να κατέβει στο δρόμο (εκτός και αν εννοείς ως πρωτοπόρους αυτούς που μιλούσαν για κόκκινους νόμους πλαίσιο).
Και για τις άλλες δύο παραγράφους θεωρώ πως κοντράρεσαι με τα επουσιώδη των επιχειρημάτων μου στα οποία βρίσκονται οι αναφορές σου και πάλι δεν απαντάς σε αυτά που γράφω. Δηλαδή: 1) Δε μηδενίζω την όποια νίκη (αυτό το διατύπωσα εκτενέστερα στο 2ο σχόλιό μου). Επιπλέον η όποια νίκη (με όλη τη σημασία της λέξεως: πως κερδίζεται, που οδηγεί κτλ) αφορά όλο το λαό, ήτοι δεν εξετάζουμε μόνο την καθαρά υλική άνοδο ΕΝΟΣ εργασιακού χώρου. Η όποια υλική άνοδος, πέραν της διαπραγματευσιμότητάς της, έχει να κριθεί και από αυτά που τη συνοδεύουν, το κατά πόσον μιλάμε, δηλαδή, όντως για νίκη (και αυτό το διατύπωσα εκτενέστερα στο 2ο σχόλιό μου). 2) Αφού δεν υπήρχε το α-π-α-ρ-α-ί-τ-η-τ-ο υποκείμενο (με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει) γιατί προσπαθήσατε να κινητοποιήσετε αυτόν τον χώρο; Με τι κριτήρια; Πέραν τούτου, η όποια κινητοποίηση δε θα φάνταζε σαν μάνα εξ ουρανού για αυτόν τον α-υποκειμενοέχοντα εργαζόμενο;
Κερκυραίος είμαι, αλλά δε νομίζω να έχουμε κάποιον κοινό γνωστό. Για το ότι στον θυμίζω μάλλον ευθύνεται η εξάπλωση με εκθετικούς ρυθμούς της σωστής επαναστατικής άποψης ή ότι όλοι οι Κερκυραίοι την ίδια μούρη έχουνε (εικάζω Κερκυραίος είναι για να λες...). Τα γονίδια τι σχέση έχουνε; Αυθεντικός Κερκυραίος είναι σα να λέμε κρητικό ροκφόρ!
λοιπον επιμενω στο οτι βλεπεις τα πραγματα ασπρα μαυρα.
Πρωτον δεν εχουμε να κανουμε με μια κινηση που εχει νικησει. Για εμενα νικη σημαινει να φυγουν οι εργολαβοι. Αυτο για να εχει σημασια για τους υπολοιπους αγωνες πρεπει να γινει οχι απλα απο εμας αλλα κατα πρωτο λογο απο τον αγωνα των ιδιων των εργαζομενων. Εσυ τι θα θεωρουσες οτι πανε τα πραγματα μπροστα δηλαδη; Γιατι τα κριτηρια που θετω απαγορευουν η δεν ειναι ικανα, απο αποψη μορφης και υποκειμενου αγωνα, ουτως ωστε ο αγωνας αυτος να αποτελεσει τετοιο παραδειγμα;
οχι δε θεωρω προτοπορους αυτους που μιλουσαν για κοκκινους νομους πλαισιο. Το αντιθετο.
Ξεχνα τη λεξη υποκειμενο, αν οι τραυματικες εμπειριες σου απο καποιους πολιτικους χωρους δημιουργουν εμποδια στη συνεννοηση. Το ζητημα ειναι να ερθουν σε επαφη καποιοι εργαζομενοι που θελουν να αγωνιστουν μεταξυ τους, να πιεσουν για να γινουν οι κινητοποιησεις που ειχαν αποφασιστει κλπ. Αυτο το πραγμα συγκροτηται μεσα απο διαδικασιες αγωνα, μικρου η μεγαλου, οχι μεσα απο ψηστηρι και καφεδες ουτε και προυπαρχει γενικα. Αυτο το στοιχημα παραμενει.
Και για το μαννα εξ ουρανου, δε θεωρω κακο ο αγωνας που καναμε να εμπνευσει τους εργαζομενους να αγωνιστουν και αυτοι.
Μωρέ εγώ τα βλέπω άσπρα-μαύρα, εσύ με βοηθάς να δω τις αποχρώσεις της πραγματικότητας ή θα πρέπει να γράφω και να ξαναγράφω παραπομπές σε προηγούμενα επιχειρήματά μου με την ελπίδα ότι θα τα απαντήσεις;
Για μένα δεν είναι νίκη έτσι σκέτα να φύγουν οι εργολάβοι, να μην περάσει το ασφαλιστικό, να καταργηθεί ο νέος νόμος πλαίσιο κτλ. Αυτό που κατ’ εμέ παίζει ρόλο είναι το πώς θα κατακτηθούν αυτά. Για να το θέσω πιο απλά ένα πολύ αποτελεσματικότερο μέσον για να φύγουν οι εργολαβίες από το ΑΠΘ θα ήταν να απαγάγουμε τα παιδιά του πρύτανη και κάθε μέρα που περνάει και παραμένουν οι εργολαβίες να τα βιάζουμε ομαδικώς και να τους κόβουμε από ένα δάχτυλο το οποίο να στέλνεται μαγειρεμένο στο Μάνθο. Θα μπορούσαμε κιόλας να αυτοκτονήσουμε ομαδικά ως ένδειξη διαμαρτυρίας στο καθεστώς των εργολαβιών, αυτό θα 'ταν και πιο καλό μιας και η κυβέρνηση θα ‘χε και πολιτικό κόστος.
Χαίρομαι που από ένα επιχείρημα μιας παραγράφου εσύ απάντησες την παρένθεση!
Μα καλά, διαβάζεις αυτά που γράφω καθόλου; Συσχέτισα καθόλου στο τελευταίο σχόλιο τη λέξη «υποκείμενο» με το κόμμα της εργατικής τάξης; Γενικώς κιόλας, στο όποιο επιχείρημα ανέφερε τη λέξη «υποκείμενο», η εγκυρότητά του στηριζόταν εξολοκλήρου στο τι σημασία του δίνω και μάλιστα στο ότι αυτή η σημασία είναι το κόμμα της εργατικής τάξης;
Κατ’ αρχάς αυτό διαπραγματευόμαστε… Τέλος πάντων back to base! Δε το βλέπεις ολίγον τι πατερναλιστικό (τουλάχιστον πατερναλιστικό!) το να αρχινάει κάποιος ένα αγώνα που δεν τον αφορά για να εμπνεύσει κάποιον που τον αφορά; Θα το έβρισκες φυσιολογικό αν στον αγώνα των μαθητών για κατάργηση της εντατικοποίησης κάναμε κινήσεις διαμαρτυρίας οι οικοδόμοι με σκοπό να τους εμπνεύσουμε (και όχι με δικά μας κριτήρια, επειδή πχ η εντατικοποίηση έχει και σε μας αντίκτυπο, στην τσέπη μας); Δε γίνεται το 999,9 τοις χιλίοις της ζωής σου να είναι άσχετο με μένα και κάποια στιγμή εσύ να αποφασίζεις ότι εγώ δεν περνάω καλά και να αναλαμβάνεις εσύ τον αγώνα μου για να εμπνευστώ και να σε ακολουθήσω. Από πού κι ως που; Εγώ δηλαδή τι ρόλο βαράω; Εγώ δεν είμαι αυτός που, αν όχι «ξέρει τι θέλει από τη ζωή του» (γιατί δεν είσαι συ αυτός που ξέρει τι θέλω από τη ζωή μου…), τουλάχιστον πρέπει να ανακαλύψει τα συμφέροντά του με βάση τις δικές του ανάγκες και δυνατότητες; Για να το κάνω πιο σαφές: Πιστεύεις ότι κολυμπάω στα σκατά; Ωραία! Κοίτα άμα εμένα με ενοχλεί αυτό. Κοίτα τι όρεξη έχω για δράση. Τώρα, άμα με αγαπάς τόσο πολύ, μπορείς να με τσιγκλήσεις να ξεκινήσω δείχνοντάς μου ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ Δ-Ι-Κ-Ο ΣΟΥ ΧΩΡΟ ότι με τη συγκεκριμένη διάθεση για αγώνα που έχω μπορώ να επιτύχω τα συγκεκριμένα πράγματα που θέλω, και όταν ξεκινήσω να με ακομπανιάρεις χωρίς, όμως, να δείχνεις ότι η επιτυχία του αγώνα ΜΟΥ έχει ανάγκη από ΣΕΝΑ. Συγχώρα μου το συναισθηματική βάση του επιχειρήματος, αλλά την ορθολογική την έχω εξαντλήσει χωρίς να λάβω απάντηση…
Εσυ εισαι αυτος που δεν απανταει και με αναγκαζεις να επαναλαμβανω τα ιδια, σε σημειο που να μην ξερω τι αλλο να απαντησω.
Συμφωνω σε αυτο που λες οτι σημασια εχει η διαδικασια που κερδιζεται κατι. Για αυτη σε ρωτησα οχι για το αποτελεσμα του να διωξεις τους εργολαβους αφου δεν τους διωξαμε.
Να επαναλαβω λοιπον καποια πραγματα μαζεμενα. Τα κριτηρια μας δεν ηταν ο ανθρωπισμος αλλα η αναγνωριση οτι η εποινικιασεις εργαζομενων, οι εργολαβιες, και γενικοτερα οι επισφαλεις σχεσεις εργασιας ειναι το μελλον μας και ετσι θελησαμε να δρασουμε και με βαση την ευνοικη συγκυρια στο συγκεκριμενο χωρο για λογους που προανεφερα. Ενας τετοιος αγωνας δεν μπορει να υποκατασταθει με το να αγωνιστουμε για δωρεαν συγγραμματα πχ και μια τετοια νικη να εμπνευση τους εργαζομενους βασει του σκεπτικου σου γιατι οταν θες να παρεμβεις για ενα ζητημα που σε αφορα αμεσα (οχι τοσο αμεσα βεβαια οσο τους εργαζομενους) τοτε κανεις αγωνα πανω σε αυτο.
Ξεκινησαμε λοιπον τον αγωνα προσπαθοντας κατα αρχας να ανοιξουμε το ζητημα στα πανεπιστημια, δηλαδη το τι σχεσεις εργασιας υπαρχουν διπλα μας, απο τη σκοπια παντα που προανεφερα (αρα δεν εχει σχεση με τους μαθητες που λες), και να ερθουμε σε επαφη με τους εργαζομενους. Αυτο το δευτερο μπηκε απο την αρχη κομβικο για ακριβως το λογο οτι σημασια εχει η διαδικασια που θα κερδιθει κατι, και μια διαδικασια που καποιοι αλλοι κινητοποιουνται και κερδιζουν καποιοι αλλοι δεν ειναι παραδειγμα για αλλους αγωνες και καλλιεργει μια παθητικοτητα.
Εγω αυτα θεωρω οτι εχουν σημασια ως προς το χαρακτηρα της νικης ως εμπειρια και παραδειγμα και οχι αν ξεκινησαμε εμεις χωρις αυτους.
Για την παραγραφοι των κοκκινων συλλογων, ουτε εσυ παραθετεις τιποτε αλλο παρα τη θεση σου, την οποια σε καμια περιπτωση δεν μπορω να καταλαβω. Μου φαινεται απολυτα λογικο οταν σε εναν αγωνα προστιθεται ενα ακομη υποκειμενο να αποκτα αλλα χαρακτηριστικα. Αυτο φανηκε και στην πραξη τοσο την πρωτη βδομαδα οσο και την τελευταια, δηλαδη πως με το σωματειο και με συλλογους και αλλους συλλογικους φορεις η ολη κινηση μπορεσε να αποκτησει και μια παραπανω δυναμικη. Εσυ τι επιχειρημα εχεις για το οτι αφου ξεκινησαμε μονοι μας δε θα μπορουσε να εχει καλη συνεχεια, δεν καταλαβαινω ειλικρινα. Το να μου παραθετεις ενα παραδειγμα που εχει ενα επιπλεον χαρακτηριστικο και που ειχε καλη συνεχεια δεν αποτελει επιχειρημα αν δεν συνδεσεις αμφιμονοτιμα το χαρακτηριστικο αυτο με το αποτελεσμα.
Δεν ειπα οτι επιδιωξη μας ηταν να ριξουμε τους εργολαβους μονοι μας. Οσον αφορα οι εργαζομενοι τι ορεξη ειχανε, αυτα δεν ειναι ασπρα μαυρα. Και στο ορεξη, δεν αναφερομαι απλα στο τι σκεφτονται, που λιγο η πολυ οι περισσοτεροι θα ηθελαν μια αμεση σχεση εργασιας, αλλα στο ποσο συγκροτημενοι ειναι για να το κατακτησουν. Τρωγοντας ερχεται η ορεξη και μεσα απο τον αγωνα μια τετοια συγκροτηση. Δεν ξερω αν οσα καναμε θα εκφραστουν σε ενα μηνα η σε 2 χρονια, υπαρχει δρομος ακομα μπροστα μας παντως. Αλλα κερδισαμε καποια πραγματα που ακομα να πεις αν βοηθαν μια κατευθυνση τετοιου αγωνα η οχι.
Πολύ λίγα γιατί έχω δουλειά αύριο…
Έχω την εντύπωση ότι κάνεις χιούμορ… Μου λες ότι σας ενδιέφερε το μέλλον σας και γι’ αυτό κατεβήκατε στο δρόμο και όχι, δηλαδή, από ανθρωπισμό. Εγώ γιατί δε μπορώ να το πιστέψω; Επειδή δεν έχω πολύ επαφή με άτομα της κατάληψης επιφυλάσσομαι και σε εμπιστεύομαι άμα βάλεις το χέρι στην καρδιά και πεις «μας έπνιγε το άγχος για το πώς θα καταλήξουμε ύστερα και αποφασίσαμε να δράσουμε γι’ αυτό». Όχι ότι με πείθει αυτό (εδώ έρχονται στην επιφάνια πάλι προηγούμενα σχόλια: «όταν αγωνίζεται κάποιος για τα συμφέροντά του δε θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ τη συμμετοχή κάποιου άλλου στον αγώνα του»), αλλά έχων καλή διάθεση θα κάνω μια έκπτωση στα πολιτικά μου κριτήρια…
Την ποιότητα της δυναμικής εξετάζουμε. Για περεταίρω κοίτα τα προαναφερθέντα.
Εσύ πρωτοανέφερες τους συλλόγους…
Πάλι μου παραθέτεις το θέμα της συζήτησης με δικά σου λόγια… ΤΙ ΟΡΕΞΗ ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΑΜΑ ΤΡΩΣ ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ;
Κάτι τελευταίο… Καλό θα ‘ναι να καταλήξεις αν αυτό που ήθελε η κατάληψη ήταν να εμπνεύσει τους (εν τέλει «ξεπουλημένους» και ως εκ τούτου εκτός του μαρξιστικού εξευγενισμού τους) εργαζόμενους ή να διεκδικήσει τα μελλοντικά συμφέροντα κάποιων άλλων
τι να βαλω το χερι στην καρδια μου, να δωσω ορκους και λοιπες βλακειες ειναι αυτα; Εγω ξερω τι γραφαμε στα κειμενα μας, τι συζητουσαμε στις συνελευσεις μας, με ποιον τροπο απευθυνομασταν στον κοσμο. Αν μπορεσω να βρω ενα ωραιο κειμενο που ειχαμε γραψει και μοιραζαμε στη σχολη θετικων επιστημων θα το ανεβασω, γιατι ηταν παρα πολυ καλο, να δεις και εσυ οτι αυτα δεν τα λεω απλα εδω στην οαμπλογκ επειδη ενας αυτονομος κερκυραιος του συρμου - εχω πηξει στους αυτονομους κερκυραιους τελευταια, δεν πιστευω να εισαι και εσυ οπαδος του στινα;- με εχει στριμωξει...
Αν σου φαινονται αυτα που λεω εγω πατερναλιστικα που να ακουσεις και κανα κοντραιο... μας λεγαν χτες πως δεν πρεπει να μας ενδιαφερει αν θα μονιμοποιηθουν αυτοι οι ιδιοι εργαζομενοι, αλλα απλα να προκυρηχτει ασεπ για μονιμες σχεσεις εργασιας. Ως εκ τουτου καθε προσεγγιση με τους εργαζομενους απορριπτεται, μην πω οτι θα μας παρουν στο κυνιγι κι ολας. Εγω παντως εχω μια προταση που θα μας καλυπτει πολυ καλυτερα, να γινει φωτογραφικος ασεπ αλλα για εμας. Αυξημενη μοριοδοτηση για οσους κοιμοντουσαν στην καταληψη αναλογικα με το χρονο και τετοια. Ετσι λυνονται και οι αιτιασεις σου περι αυτονομιας, και εμεις ανταμειβομαστε για τους κοπους μας με μια μονιμη και σταθερη δουλεια σε περιοδο κρισης. Και επειδη ειμαστε και γαματοι και σουπερ ντουπερ επαναστατες θα μπορουμε να κρατησουμε και τα κεκτημενα μας.
Σοβαρα τωρα, νομιζω εχω απαντησει σε αυτα που ξαναθετεις, οποτε για να μη χανουμε το χρονο μας, εισαι και εργαζομενος ανθρωπος, ας καταληξουμε απλα στις διαφωνιες μας. Αν επιμενεις να κρινεις ετσι μια ενεργεια η οποια καταφερε τοσα πραγματα απο κινηματικη σκοπια ξεκινοντας απο σχεδον το 0 η ιδια, επεμεινε να θεωρεις οτι θα ηταν καλυτερο να μην γινοταν και ουσιαστικα να μην κινουταν τιποτα στο ΑΠΘ αυτο τον καιρο μετα το δεκεμβρη (οπως γινεται και στα πανεπιστημια της υπολοιπης ελλαδας λιγο πολυ). Να μη βλεπεις πως για πρωτη φορα, κουτσα και στραβα και οπως θες, ηρθαμε σε επαφη με τους ανθρωπους που δουλευουν διπλα μας και που στα τοσα χρονια φοιτητικων κινητοποιησεων σχεδον δεν τους βλεπαμε. Εγω νομιζω οτι τιποτα δεν παει χαμενο, ειδικα στη συγκυρια που ζουμε.
Μαθαίνω πως στον αγώνα ενάντια στις εργολαβίες έχουν μπει άπαντες (το λέω για κάτι που πήρε τ’ αφτί μου για κατάληψη της κεντρικής βιβλιοθήκης του ΑΠΘ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ), ο καθείς φυσικά με το μακρύ του και το κοντό του…
Δε θα γράψω πολλά, μιας και δε βγάζουμε νόημα… Απλά μια αφιέρωση να κάνω!
http://www.greekmidi.com/songs/hatzidakis/imikrirallou.html
πρωτον στις βιβλιοθηκες δουλευουν συμβασιουχοι με σχεση αμεσης εξαρτημενης εργασιας με το πανεπιστημιο και για την καταληψη αιτια ηταν η ληξη και μη ανανεωση πολλων συμβασεων (δεν εχει σχεση με τις εργολαβιες).
Παντως συνειρμικα μου κανεις σαν ο Θεος που ατενιζει και κρινει τα παντα απο τον πανυψηλο θρονο του.
Να σου αφιερωσω και εγω ενα τραγουδι μπας και συγχωρεσεις τις αμαρτιες μου και με κανεις δεκτο στον παραδεισο της αυτονομιας: http://www.youtube.com/watch?v=QrhCLXvxe0c
Και λοιπόν; Μπορεί να μην είστε όλοι πάνω απ' τα κεφάλια των καθαριστών (έσφαλα!), αλλά αυτά που 'λεγα για τις εργολαβίες μπορούν να εφαρμοστούν και για τους συμβασιούχους... Άσχετα με το ιχύει επί του προκειμένου, η αφιέρωση μπορεί να παραμείνει εφαρμοζόμενη έστω στα προαναφερθέντα λεγόμενά μου.
Έτσι είμαστε εμείς οι έξυπνοι! Φαντάζουμε θεοί στα απολλώτα πρόβατα του κοινού ποινικού δηκαίου... Τι θα έπρεπε να κάνω για να μην είμαι θεός; Να παραιτηθώ απ' τη δουλειά μου, να φύγω απ' τον τόπο μου και να πάω στο ΑΠΘ να γίνω καθαριστής για να μπορώ να κατακρίνω το ότι είναι κακό κάποιος μη καθαριστής να κάνει αγώνα για τους καθαριστές;
η πληροφορηση που μεταφερει ο ~Κ~ΚΙΙΕ στην κερκυρα ειναι σαν σπασμενο τηλεφωνο. Δεν καναν φοιτητικη συλλογοι με αποφασεις της ΚΝΕ την καταληψη στη βιβλιοθηκη αλλα το ιδιο το σωματειο των συμβασιουχων εκει περα.
Τωρα που τελειωσα με την υπερασπιση του ΚΚΕ, να συμπληρωσω ενα τελευταιο. Αν ξεσπασει ενα κινημα στη Νεα Ζηλανδια, προφανως αναγνωριζω πως λογω της μεγαλης αποστασης, η οποιαδηποτε κριτικη μου εχει καποια ορια. Τα ορια που τιθενται απο την ελλειψη μιας ολοκληρωμενης λεπτομερους αντιληψης πανω στο κινημα αυτο. Αν εσυ ησουν στο σωματειο, ας επαιρνες και το μερος του εργολαβου και των εργοδοτικων του ΔΣ στην προσπαθεια σου να υπερασπιστεις την αυτονομια της συντεχνειας σου (γιατι η λογικη σου εν τελει για αυτο μιλαει και οχι για "αυτονομια της εργατικης ταξης και των αγωνων της"). Επειδη ομως εισαι στην κερκυρα και η κυρια πηγη ενημερωσης σου ειναι ενα σπασμενο τηλεφωνο που ξεκιναει απο το συντρολο εδω, το να πεις οτι αυτη η κινηση ειναι εξ ολοκληρου μαλακια κ θα επρεπε να αυτοδιαλυθει μετα δριμυας αυτοκριτικης, ε νομιζω παραπαει.
Δημοσίευση σχολίου