ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ, τα παντα ξεπουλαν...
Οπως γραφαμε και σε εναν απολογισμο του κινηματος, το καλοκαιρι του 2007:
- Η κάμψη αυτή που βλέπουμε τώρα στο κίνημα δεν είναι ήττα, αλλά προδοσία συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν μέσα σε αυτό. Η νεολαία, όμως, έχει πάντα στην άκρη του μυαλού της ότι άφησε κάτι στη μέση και το μόνο βέβαιο είναι ότι το σύστημα θα της δώσει πολλές ακόμα ευκαιρίες για να ξανασηκώσει κεφάλι ενάντια του (εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο, στράτευση στα 18, απουσιολόγια, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά). Οι λόγοι αυτής της κάμψης είναι η μείωση της ενεργού συμμετοχής του κόσμου στο κίνημα και η μη σύνδεση με τους εργαζόμενους. Πιο συγκεκριμένα, αρνητικό ρόλο έπαιξαν:
· η μη ουσιαστική στήριξη (ή και εχθρική στάση) απέναντι στο κίνημα από δυνάμεις που δρούσαν μέσα σ’ αυτό, οι οποίες βλέποντας το ξέσπασμα ενός κινήματος με αιτήματα έξω από τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς, το αντιμετώπισαν με επιφύλαξη, έως και εχθρότητα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη συμμετέχουν σε αναγκαίες, χωρίς όμως ιδιαίτερη «προβολή» δουλειές π.χ. εξορμήσεις, σύνταξη κειμένου (ήτανε μόνο για να δώσουν τη γραμμή τους), χαμαλοδουλειές στην κατάληψη, παρά μόνο ήτανε σε διαδικασίες όπου μπορούσαν να προβληθούν και να το παίξουν παράγοντες (γενικές συνελεύσεις, πορείες κτλ), αντιμετωπίζοντας τες, έτσι, ως events. ??
· το συνειδητό σαμποτάρισμα των διαδικασιών του κινήματος π.χ. η ανούσια αντιπαράθεση στις επιτροπές για ζητήματα που δεν δεν απασχολούσαν τους φοιτητές ??, που έφτανε μέχρι και το ξύλο, ή η προσπάθεια καπελώματος των διαδηλώσεων και η προσπάθεια μετατροπής τους σε κομματικές παρελάσεις, κάτι που μείωσε την παρεμβατικότητα του κόσμου στα όργανα του κινήματος.
· η πραγματοποίηση πανελλαδικών πορειών, και μάλιστα με μεγάλη συχνότητα, και η παράλληλη υποτίμηση των τοπικών ως «κηδείες» απομάκρυναν τον κόσμο από την ενεργό συμμετοχή καθώς στις πανελλαδικές πορείες συμμετείχε πιο στενό δυναμικό κόσμου, παρήγαγαν ταυτόχρονα κόπωση αυτού του στενού δυναμικού από τις μετακινήσεις και περιόριζαν τη δυνατότητα σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με την υπόλοιπη κοινωνία εκτός Αθηνών ??, μιας και το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις και οι συνειδήσεις γεννιούνται στο δρόμο.??
· ο ρόλος της καθεστωτικής-ρεφορμιστικής αριστεράς όσον αφορά τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τα άλλα κομμάτια της εκπαίδευσης και το λαό. Το ξεπούλημα του κινήματος των δασκάλων και των μαθητών από το Συνασπισμό και το «Κ»ΚΕ ??αποτέλεσε τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Ακόμα, η συχνά αρνητική στάση των αριστερών εργατοπατέρων στα συνδικάτα απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και στην προοπτική σύμπραξης μαζί του, ακόμα και εκεί που ήταν πρώτη δύναμη π.χ. στο Εργατικό Κέντρο Λάρισας όπου ο πρόεδρός του, εργατοπατέρας του ΠΑΜΕ, αρνούνταν την προκήρυξη απεργίας παρά του ότι φοιτητικοί σύλλογοι του το είχαν ζητήσει.
· η προσπάθεια, σε μια κρίσιμη για το φοιτητικό κίνημα περίοδο (μετά τη ψήφιση του νέου νόμου πλαίσιο), να επιβληθεί από πολιτικές δυνάμεις (ΠΚΣ (παράταξη του «Κ»ΚΕ), ΑΡΕΝ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και ΕΑΑΚ) στο κίνημα το σύνθημα της «μη εφαρμογής» του νόμου, που οδηγεί στην αντικατάσταση του φοιτητικού κινήματος από την «πάλη» των εκλεκτόρων φοιτητοπατέρων στα όργανα συνδιοίκησης, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν τη σωστή προλεταριακή γραμμή της ανατροπής του νόμου. Έτσι, διακηρύσσοντας ότι οι μαζικοί αγώνες στο δρόμο είναι άκαρποι, κατέληξαν στην εκλογολαγνία, προσπαθώντας να πείσουν τους φοιτητές ότι αυτοί είναι που θα τους σώσουν μέσα από τη συνδιαλλαγή τους με το καθηγητικό κατεστημένο.
Μεσα σε αυτο το κλιμα δυναμεις που και καλα αυτοπροσδιοριζονται ως αντικαπιταλιστικες ηταν απο τις πρωτοπορες στο κλεισιμο των καταληψεων. Ειναι χαρακτηριστικο πως πολλες σχολες (πχ στο ΕΜΠ η στην Πατρα) οι καταληψεις δεν εληξαν με πλαισια ΔΑΠ η "ανεξαρτητα" δεξια, αλλα απο τα σχηματα των ΕΑΑΚ στα οποια την πρωτοκαθεδρια ειχαν οι ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ. Με το προσχημα οτι "ο κοσμος εχει κουραστει" (ξεχωρα οτι ο κοσμος δεν κουραστηκε απο την κινητοποιηση, αλλα απο τη διαλυση των δομων του κινηματος, απο την αλλοτριωση των κινηματικων διαδικασιων απο τον ιδιο στην οποια οι ιδιοι ειχαν πολυ σημαντικη συμμετοχη με τις πανελλαδικες πορειες και την εγκαταλειψη των τοπικων, με τη μετατροπη των επιτροπων αγωνα σε πεδιο οργανωτικης αντιπαραθεσης με τους κνιτες στη βαση εκπαιδευτικων μοντελων κλπ) εκλειναν τις καταληψεις με προοπτικη "απο Σεπτεμβρη" λες και το κινημα ειναι κουμπι που ανοιγει και κλεινει - και αραγε αυτοι που το δεκεμβρη ενοιωθαν τοσο αβολα με την ελλειψη αιτηματων, που μιλουσαν εναντια στο αυθορμητο του κοσμου το οποιο προσπαθουσαν να καλουπωσουν-καπελωσουν-"πολιτικοποιησουν" ειτε με τα ρεφορμιστικα συνθηματα "να αφοπλιστει η αστυνομια" και "κατω η κυβερνηση των δολοφονων" ειτε με τη μεταλαξη των συνθηματων στις πορειες με τα "μπατσοι φασιστες δολοφονοι" και γενικοτερα ο φοβος απεναντια στα αυθορμητα αντιμπατσικα συνθηματα με τετοιους γελοιους τροπους, οταν ηταν ομως να κλεισουν οι καταληψεις... υποταχτηκαν στο "αυθορμητο", η καλυτερα το επικαλεστηκαν για να δικαιολογισουν το ρεφορμισμο τους. Ετσι η ανατροπη του νομου μετατραπηκε σε παλη εναντια στην εφαρμογη του μεσα απο τα τμηματα της συνδιοικησης, στην οποια οχι μονο δε ντρεπονται να συμμετεχουν αλλα εχουν κατα καιρους ψηφισει και διαφορους "κομμουνιστες" πρυτανεις, ιδιαιτερα στι ΕΜΠ. Δηλαδη η παλη των συνδικαλιστων (στην καλυτερη) και των εκλεκτορων (στη χειροτερη) στα τμηματα συνδιοικησης υποκατεστησε τη μαζικη παλη των φοιτητων, ευνουχισε το φοιτητικο κινημα απο τις χωντανες διαδικασιες που του δινουν ζωη, μετετρεψε την παλη εναντια στις εκπαιδευτικες αναδιαρθρωσεις σε ζητημα καποιων ειδικων που θα σπανε τμηματα (στην καλυτερη περιπτωση) η θα συνδιαμορφωνουν μεσα σε αυτα με τους καθηγητες (στη χειροτερη). Ουτε τυχαιο ειναι οτι υποψηφιος ευρωβουλευτης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ηταν υποψηφιος προεδρος στο παιδαγωγικο του ΑΠΘ στις προσφατες προεδρικες εκλογες (οι οποιες μαλιστα γινονταν με τη μεθοδο που προβλεπει ο ννπ αυτην της καθολικης ψηφοφοριας των φοιτητων). Στη συνεχεια μαλιστα στη ΔΕΘ του 2007 στη θεσσαλονικη, αυτος ο χωρος εδειξε το πολιτικο του ηθος τραμπουκιζοντας ηλικιωμενους αγωνιστες απροκλητα σε μια επιδειξη μιας ματσο ψευτομαγκιας.
Ειναι χαρακτηριστικα τα κειμενα της ιδιας της ΑΡΑΝ απο εκεινη την περιοδο:
πχ εδω: σε μια σχολη στην πατρα οπου μεχρι πριν ειχε καταληψη, τα πλαισια που κινητοποιουσαν κοσμο σε μια αγωνιστικη κατευθυνση αντικατασταθηκαν με πλαισια που το ζητημα το μετεθεταν στο να παρουν τα διοικητικα οργανα του πανεπιστημιου "αγωνιστκη αποφαση" (sic) εναντια στο νεο νομο πλαισιο. Τα υπολοιπα περι εξορμησεων κλπ αποτελουν απλα φανφαρες για να σιξουν σταχτη μπροστα στον ολοφανερο ρεφορμισμο τους, μιας και ολοι εχουν σχεση με φκ γνωριζουν οτι με την εντατικοποιηση που υπαρχει και χτυπαει κοκκινο - ειδικα μετα απο μηνες καταληψεων και χασιμο πολλων διδακτικων ωρων - τιποτα απο αυτα δεν μπορουσε να γινει, δηλαδη κλεινουν τις καταληψεις και μετα πεταν υπερεπαναστατικες φανφαρες και υποσχονται μη υλοποιησιμα πραγματα που απαιτουν υπερανθρωπο τρεξιμο.
Το ζητημα δεν ειναι αν οντως το κινημα μπορουσε να συνεχισει - που πιστευω πως το οτι σταματησε δεν ηταν αντικειμενικο. Το ζητημα ηταν οτι η εντυπωση που εκλαμβανε ο κοσμος οταν εβλεπε ενα πρωτοπορο στον αγωνα δυναμικο να τον καλει να επιστρεψει στην κανονικοτητα, στη βαση το να κλεισουν οι καταληψεις "με ορους κινηματος" κατι που ομως διαμορφωνει πολυ χειροτερους ορους για τη συνεχεια καθως κατα αρχας ριχνει ομιχλη στο γιατι το κινημα ηττηθηκε.
Εχουν περασει δυομιση σχεδον χρονια και ομως οι μνημες οσων συγκρουστηκαν με το ρεφορμισμο εκεινο το διαστημα, οσοι βριστηκανε ως "αριστεριστες", οσοι τραμπουκιστηκαν απο ρεφορμιστες δεν εχουν ξεχασει. Ιδιαιτερα οταν βλεπουν μετα απο αυτο το διαστημα μεσα απο τις γραμμες του ρεφορμισμου αυτου εχουν αναδυθει αντιδραστικα ψευτοαριστερα στοιχεια, απο "αριστερα" αφεντικα που απο τον τροπο συμπεριφορας προς τους εργατες τους οσο και την αποψη εντατικοποιησης της εργασιας που προσπαθουν να επιβαλλουν ειναι χειροτεροι απο τους δεξιους, καθως και ενα στρωμα συνδικαλιστικης γραφειοκρατιας με αντικαπιταλιστικο μανδυα του οποιου η καπελωματικη πρακτικη οδηγει στη διασπαση του εργατικου κινηματος.
Σαν O.A.BLOG εχουμε εδω και χρονια κυρηξει πολεμο εναντια στις ρεφορμιστικες επιρροες στο κινημα, και αυτο το ποστ αποτελει μια υπενθυμιση πως συνεχιζουμε τον πολεμο αυτο με ιση και περισσοτερη λυσσα, για την αυτονομια του κινηματος, για τις νικες που εχουμε αναγκη, με μια κινηματικη λογικη που ως προταγμα εχει να εχει ο κοσμος τον αγωνα στα χερια του. Γιατι η παλη εναντια στο ρεφορμισμο δεν ειναι κατι που μεταιθεται μια μερα πριν την επανασταση (οπου οι επαναστατες θα επιλεξουν να παρουν τα οπλα και οι ρεφορμιστες οχι) αλλα καθημερινη παλη στα πλαισια του κινηματος και ειδικα στις κρισιμες καμπες του οπως το πασχα του 2007.
Η επίθεση στην Κ. Κούνεβα δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία σε ένα ειδυλλιακό τοπίο. Εντάσσεται στο πλαίσιο ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και προώθησης της επισφάλειας στην εργασία. Αυτή η λογική χτύπησε σφοδρά παγιωμένα εργασιακά δικαιώματα, με μερικά μόνο παραδείγματα, την προώθηση της μερικής απασχόλησης, τη μεταροπή των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων σε μεικτά, τη μη αναγνώριση υπερωριών, την ενοικίαση των εργαζομένων στο σύγχρονο δουλεμπόριο από επιχειρήσεις τύπου Adecco. Παράλληλα υπάρχει η εργοδοτική παρανομία και τρομοκρατία απέναντι στους εργαζόμενους. Ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων βιώνει τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία και αναγκάζεται να υπογράψει είτε λευκές συμβάσεις είτε συμβάσεις που προβλέπουν πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που πραγματικά παίρνει. Τέλος, οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων ουσιαστικά απαγορεύεται υπό το καθεστώς απειλών, της απόλυσης και της συνεχούς αλλαγής εργασιακού χώρου. Το δουλοκτητικό πλαίσιο, το οποίο επιβάλλεται στους εργαζόμενους συμπληρώνεται από τους πενιχρούς μισθούς ύψους 400 και 500 ευρώ.
Απέναντι σε όλα αυτά, κάποιοι αποφασίσαμε να συναντηθούμε και να δράσουμε μαζί. Φοιτητές, εργαζόμενοι και άνεργοι φτιάξαμε την Πρωτοβουλία ενάντια στις εργολαβίες στο Α.Π.Θ., με στόχο σε πρώτη φάση την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα και τη δράση ενάντια στις ίδιες τις εργολαβίες. Διεκδικούμε την κατάργηση των εργολαβιών στο Α.Π.Θ., με την παράλληλη εργασιακή αποκατάσταση των εργαζομένων. Στο παραπάνω πλαίσιο τη Δευτέρα 16-3-2009 καταλάβαμε την Πρυτανεία με σκοπό αφενός να λειτουργήσει σαν κέντρο αγώνα και αφετέρου να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης απέναντι σε έναν από τους κύριους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης. Μαζί μας συστρατεύονται φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία, καθώς το ζήτημα των εργολαβιών και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων αφορά το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας. Την αλληλεγγύη τους έχουν εκφράσει και πρωτοβουλίες 90 σωματείων στην Αθήνα καθώς και η ΠΕΚΟΠ (το σωματείο της Κούνεβα που στην Αθήνα δίνει το δικό του μακρύ αγώνα ενάντια στις εργολαβίες).
