Κατα αρχας να δουμε τι αλλαζει που ειναι και το ευκολο. Λοιπον, ουσιαστικα τιποτα δεν αλλαζει. Απλα το χρωμα των αντεργατικων μετρων που θα προωθηθει θα ειναι πρασινο αντι για μπλε. Το περιεχομενο δεν το καθοριζει το πιο θα ειναι υπουργος αλλα το αντιστροφο μαλλον, κυβερνηση θα ειναι αυτη που θα κριθει οτι θα μπορει να περασει τα μετρα που χρειαζονται. Και μια συγκυβερνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ να δουμε στις επομενες εκλογες, δε θα ειναι επειδη καποιοι πηγαν για μπανια και αλλα τετοια αισχρα, αλλα επειδη το συστημα θα θελει να εντεινει την επιθεση του. Τωρα για το αν πχ καποιοι αγωνιστες του ΚΚΕ απογοητευτουν επειδη επεσε το κομμα για το οποιο τρεφουν ψευδαισθησεις, για αυτο ευθυνεται αποκλειστικα το κομμα που καλλιεργει την εκλογολαγνεια και που βαζει σε τοσο υψηλη προτεραιοτητα τις εκλογες. Και η πτωση ειναι καλη ευκαιρια καποιος κοσμος να απεγλωβιστει απο αυτη την εκλογολαγνεια και να αναζητησει αλλους δρομους.
Οι αστικες εκλογες ανεκαθεν χρησιμοποιουνταν (στα λογια τουλαχιστον) απο τους αριστερους για να βλεπουν το επιπεδο συνειδητοποιησης του λαου, να μετραν την επιρροη τους στις μαζες και αλλα τετοια. Οχι για να λενε ενισχυστε μας για να ειναι δυναμωμενο το λαικο κινημα ουτε για να απογοητευονται για τις πτωσεις τους ουτε τιποτα. Ουτε για να μιλαν για "επιτυχια" του συστηματος την κυριακη αυτη, λες και περιμεναν κατι αλλο να γινει, ουτε για ισχυρη κυβερνηση λογω των 160 βουλευτων. Στο κατω κατω τα αποτελεσματα του 2007 δεν ειναι καθολου ενδεικτικα της απευθυνσης της αριστερας καθως τοτε ειχε βρεξει ψηφους προς τα αριστερα γενικα, θα θυμαστε ηταν τοτε που ειχε καει η χωρα και το ΠΑΣΟΚ καταφερε μη βγει κυβερνηση και η ψηφος αντιθεσης εγινε ψηφος διαμαρτυριας στα αριστερα ενω τωρα ψηφος για να πεσει η ΝΔ. Τωρα, το κατα ποσον ο κοσμος εχει αυταπατες για το ΠΑΣΟΚ η αποψη μου αφ ενος ειναι πως πλεον η ψηφος δεν κρινεται ιδεολογικα αλλα απο το ποιος βολεψε η πιστευει πως θα βολεψει τα παιδια του καθενος, και αυτο για καμποσα χρονια, και αφετερου εδω διαβαζα καργα πασοκικη τοπικη εφημεριδα και το επιχειρημα που ειχε ο ΠΑΣΟΚος εκδοτης για να τους ψηφισει ο κοσμος ηταν οτι η ΝΔ ελεγε πως αναγκαστικα θα ειμαστε ανεργοι κλπ ενω με το ΠΑΣΟΚ υπαρχει μια ελπιδα να αλλαξει κατι και απο αυτον που λεει πως σιγουρα θα υποφερουμε να προτιμησουμε αυτον που λεει πως υπαρχει μια πιθανοτητα με αυτον να μην υποφερουμε και μαλιστα εφερνε για παραδειγμα μια ανιατη ασθενεια που εχει καποιος και οπου ενας γιατρος ελεγε στον ασθενη πως σε λιγους μηνες θα πεθανει και ο αλλος οτι με ενα δικο του φαρμακο ισως να μην πεθανει και οτι το φυσιολογικο ειναι να ακολουθησει τον δευτερο. Νταξ μιλαμε για πολυ ρευμα αλλαγης ομως, 80ς φαση.
Για το ΛΑΟΣ θα συμφωνησω με ενα σχολιο στο ιντυμηντια οτι το ποσοστο του ηταν μικρο γιατι τωρα που δεν ειναι η ΝΔ κυβερνηση θα εχει λιγοτερο παιχνιδι να κανει και πως οσο εφτασε εφτασε, αλλα βεβαιως κραταω πισινες γιατι αν το συστημα χρειαζεται το ΛΑΟΣ θα βρει τροπους να το προωθησει.
Για την αριστερα το αποτελεσμα εδειξε τις ανεπαρκειες της, και συγκεκριμενα για την ανταρσυα επειδη καποιοι νομιζουν πς τα πηγε καλα, απλα συγκεντρωσε λιγο παραπανω απο το αθροισμα μερα εναντια, ομως αφενος σε εκεινες τις εκλογες τα ποσοστα αυτα ηταν πεσμενα λογω της κοντρας που απογοητευσε αρκετο κοσμο και κατα δευτερον οταν ενωνεσαι δεν το κανεις για να παρεις το αθροισμα των ψηφων, αλλα για να χτισεις τον αριστερο πολο κλπ. Και επισης καλο θα ηταν ολοι να προβληματιστουμε, πώς γινεται μετα απο μια περιοδο αναταραχων και κινητοποιησεων τα ποσοστα της αριστερας να παραμενουν στασιμα η πεσμενα. Εγω βλεπω πως αυτη η αριστερα καθε αποχρωσης απο το ροζ μεχρι το μαυρο στο κινημα δεν μπορει να εκφρασει αυτα που γινονται και κατα συνεπεια δεν μπορει και να εμπνευσει.
Και τελος βλεπουμε μια ανοδο της αποχης, οχι βεβαια σαν τις ευρωεκλογες οπου υπηρχε ξεκαθαρο ρευμα. Αυτο δειχνει περα απο την απαξιωση και την ελλειψη της πολωσης των προηγουμενων δεκαετιων.
Αυτα εν ολιγοις και βιαστικα, τωρα θα πεσω να κοιμηθω και θα ονειρευομαι να συνδικαλιζομαι με δαπιτες στη σχολη για να κανουμε κοινο πλαισιο στη συνελευση, εναντια στην κυβερνητικη πασπ, με τιτλο να πεσει η επικινδυνη κυβερνηση του ΠΑΣΟΚ χοαοχοαοχοαοοχοαοχοαχοχοαχαοχοαο
6 σχόλια:
Το τελευταίο σχόλιο είναι όλα τα λεφτά. Ήδη έχω κάνει τα κομπρεμί μου με τον Καλαμποκλή ώστε να πέσει η αμερικανόδουλη κυβέρνηση των οσφυοκαμπτών του ΠΑΣΟΚ (ο χαρακτηρισμός είναι για να ενταχθεί στο μέτωπο κι η ΚΟΕ). Πάντως ένα πράγμα που δε σχολιάστηκε ήταν ότι η μεγαλύτερη άνοδος του ΛΑΟΣ ήταν στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθηνών, Αττικής, Πειραιώς, Θεσσαλονίκης).
Να γιατί δε χωνεύω τους ανάρχες! Σκέφτηκα να αφήσω την κεντρική επιτροπή της O.A.Blog να ξεδιπλώσει τα φτερά της, να σκεφτεί αυτόνομα χωρίς τα δεκανίκια της επαναστατικής καθοδήγησής μου και ιδού τ’ αποτέλεσμα: μαζική υποχώρηση απ’ την ορθή προλεταριακή γραμμή. Συγκεντρωτισμός, για πάντα συγκεντρωτισμός (όχι δημοκρατικός)!
Οι αστικές εκλογές δεν παίζαν νομίζω ποτέ το ρόλο δημοσκόπησης στην αριστερά, τουλάχιστον στην φυσιολογική αριστερά. Δε παίζαν ούτε στην εποχή των Μαρξ-Ένγκελς που χλευάζαν αντιλήψεις που η συμπερασματολογική δομή τους εφαρμοζόμενη στο πλύσιμο πιάτων κατέληγε σε τύφο. Δε παίζαν ούτε στον «αριστερισμό» του Λένιν, ούτε στο «διαλεκτικό υλισμό» του Στάλιν, ούτε…, ούτε…, ούτε… Κατά την ταπεινή μου γνώμη καλά κάναν και δε παίζαν! Η αστική δημοκρατία, όπως και να το κάνουμε είναι μια κατάκτηση, είναι κάτι σίγουρα καλύτερο και πιο ευχάριστο από μια χούντα ή μοναρχία και δε μπορούμε να ρίχνουμε τη σημασία της εν γένει στο επίπεδο της metron analysis. Το αν μπορεί ένας πολιτικός συσχετισμός, δοσμένων κάποιων συνθηκών, να λειτουργήσει ως επιπρόσθετος μοχλός πίεσης και επιτυχιών πιστεύω είναι δυνατός και στο κάτω-κάτω επιθυμητός. Επί του δυνατού έχουν να πουν πολλά δικτατορίες και ιμπεριαλιστικές μάνητες που καλούνταν και καλούνται να υπερασπιστούν τα θιγόμενα συμφέροντα των ισχυρών τάξεων ανά τω κόσμω (όχι ότι στις περιοχές αυτές μιλάμε για σοσιαλισμό, για παράδεισο ή κάτι με προοπτικές, απλά για κάτι που δίνει κάποιες όχι αγνωίσιμες παροχές). Επί του επιθυμητού να τονίσω πως δεν πρέπει να θίγεται η πνευματική μας πίστη μας από κατακτήσεις που ξελασπώνουν κάπως το κεφάλι μας, άρα και από πρακτικές που συνεργούν στην άνοδο της ποιότητας ζωής. Τέλος επειδή τώρα δε τίθεται ζήτημα κοινωνικής ανατροπής ή επαναστατικού αναβρασμού θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την αξία αυτής της διαδικασίας, η οποία μπορεί ν’ αποβεί ιδιαίτερα προσοδοφόρα υπό συγκεκριμένες κινηματικές συνθήκες και συγκεκριμένη κατάσταση στον υποψήφιο πολιτικό σχηματισμό.
Πέραν τούτου, ακριβώς γιατί αφενός δεν προκύπτει ως λύση στα μάτια του κόσμου η εξέγερση, αλλά και αφετέρου τα προβλήματα τίθονται όλο και πιο βαριά στις πλάτες μας και καθίσταται όλο και επιτακτικότερη η επίλυσή τους, οι εκλογές δεν απαξιώνονται απ’ τον κόσμο με ένα ελπιδοφόρο κριτήριο. Ίσως να είμαστε σε μια εύθραυστη κατάσταση όπου το συντετριμμένο εγώ του λαού (δε χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές κτλ κτλ συνθήκες που το αιτιολογούν, ο νοών νοείτω…) οδηγεί τον καθένα να ψάξει λύσεις –τις όποιες λύσεις- που να τον ξελασπώνουν, αλλά αυτό που βλέπω γω είναι ότι οι «όποιες λύσεις» πρακτικά δεν έχουν και τόσο μεγάλη γκάμα επιλογών. Σίγουρα δεν έχουν όσο ο παροχέας των μη-αντιδραστικών λύσεων είτε ανεμίζει με μοναχική σκαιότητα την άλικη παντιέρα του πάνω απ’ τα κεφάλια μας, είτε κουνάει πρόστυχα τις λαγόνες του στο ΠΑΣΟΚ, είτε τρέχει με δόντια να στάζουν σάλιο ν’ αναρριχηθεί στις ξεπεσμένες θώκους της γαλαρίας, είτε προσπαθεί ν’ αλλάξει τον κόσμο δια της αδιάβατης ατραπού της αμώμου συλλήψεως. Σίγουρα δεν έχουν όσο υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να εξαφανίσεις το εγώ σου στην σπουδαία μάζα που οριοθετεί μια ένδοξη ή in ιδέα (εξ ου και θεωρώ πως δε πρέπει να εφησυχαζόμαστε απ’ την όποια κατάντια του ΛΑΟΣ, μιας κι αυτό υπάρχει σαν αντίληψη στο μυαλό του λαού), ήτοι να κρύψεις την ανάγκη σου για αυτονομία και δικαιοσύνη. Εν κατακλείδι λοιπόν, τ’ αποτελέσματα και τα μπάνια με την ευρύτερη έννοια δείξανε κάτι δυσμενές, κάτι που δε δημιουργήθηκε βολονταριστικά απ’ το σύστημα, αλλά από την υποχώρηση του εργατικού κινήματος.
Αξίζει, λήγοντας, να πω παρενθετικά περί του ρεφορμιστικού ποιούν των ιδεών μου… Το αν αυτό οδηγήσει στην προλεταριακή επανάσταση, δε το ξέρω και πραγματικά δε μ’ απασχολεί. Εγώ έγινα κομμουνιστής από ανάγκη και όχι από πνευματική αναζήτηση και μ’ αυτό το κριτήριο παλεύω, να κάνω τον πλανήτη βιοτικότερο, αλλιώς δε θα ‘μουνα κομμουνιστής, αλλά χριστιανός. Σε τελική ανάλυση, αν είναι κομμουνισμός, αναρχία κτλ το όραμα ενός συνόλου αναγκών τότε αυτό που λέω είναι και ο μόνος δρόμος για να επιτευχθεί, περί τούτου, όμως, όπως προείπα, δε μου καίγεται καρφί!
ΥΓ: Βάζε ρε reddove κανένα τόνο και κάνα σημείο στίξεως παραπάνω… Για να βγάλω νόημα τονίζω βάζω κόμματα σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς μέχρι να βγει κάτι με νόημα, διαδικασία ουκ ολίγον χρονοβόρα!
κατα αρχας τονους δε βαζω γιατι βαριεμαι και αλλωστε εσυ ξερεις πως τονιζονται οι λεξεις. Βαζω μονο οταν παιζει ρολο στο νοημα. Στιξη βαζω εκτος αν με παιρνει ο υπνος στο πληκτρολογιο καθως γραφω. Αντε μην αρχισω να γραφω με γκροκλισ και αρχισει η καθε λουκα της αντεξουσιας και της αριστερας να με κραζει οτι αλλοιωνω την εθνικη μας γλωσσα.
Στο ζουμι τωρα, δεν καταλαβα πως αλλιως θα μπορουσε να χρησιμοποιησει η αριστερα τις εκλογες για να διαμορφωσει που λες ευνοικοτερους συσχετισμους. Κοιτα, υπαρχουν πολλα παραδειγματα στην ιστορια οπου εκλογικη ανοδος δεν συμβαδισε με ανοδο του κινηματος και συνεπως με κατακτησεις, οπως η ΕΔΑ του 58. Το οτι οντως οι εκλογες ειναι μια κατακτηση δε θα διαφωνησω αλλα για εμενα η εναλλαγη χουντας-εκλογες ειναι περισσοτερο στη βαση των αναγκων του συστηματος (ακομα και αν αυτες διαμορφωνονται και σε συναρτηση με τη λαικη πιεση) ή αντιθεσεων εντος του παρα μια θεμελιωδης αλλαγη του, δηλαδη χουντα και δημοκρατια δεν ειναι αντιθετα αλλα συμπληρωματικα πραγματα.
Τεσπα αν πιστευεις οτι το νοημα των εκλογων ειναι να βγει ενας πολιτικος σχηματισμος εκλογικα ενισχυμενος για να ασκει πιεση στο συστημα να ψηφισεις ΣΥΡΙΖΑ αλλη φορα ή ΚΚΕ. Τουλαχιστον εγω πηγα να ψηφισω, αλλοι εχουν να ψηφισουν κατι τετραετιες τωρα και μας το παιζουν αντι-αντι-εκλογικοι εδω μεσα.
βασικα νομιζω οτι γενικα δεν εχεις δικιο. Το να κερδιθει μια κατακτηση μεσα απο κοινοβουλευτικα μεσα σημαινει κατα αρχας οτι υπαρχει μια δυναμικη την οποια καποιοι διοχετευουν κατα το (δικο τους) δοκουν εκει. Κατα αρχας οταν μιλαμε για πολιτικα κομματα μιλαμε για διαδικασιες μη κινηματικες και κλειστες ως προς τον υπολοιπο αγωνιζομενο κοσμο και ως εκ τουτου οι οποιες επιλογες περνονται σε μη κινηματικο παεδιο ειναι τελειως ανεξαρτητες αυτου. Δεν μπορουν ουτε καν να ελεγθουν και να απορριφθουν απο τον κοσμο μεσα απο κινηματικες διαδικασιες. Αυτονομη εκφραση του κινηματος στο κοινοβουλια εξ ορισμου δεν μπορει να υπαρξει, εκτος αν εισαι της ορθοδοξης αποψης περι κομμουνιστικου κομματος της εργατικης ταξης. Κατα δευτερον, το συστημα πολλες φορες μπορει να κανει καποιες προσκαιρες υποχωρησεις για να περνας εσυ καλα και να χαιρεσαι για την ανοδο του βιωτικου σου επιπεδου με σκοπο να αφομοιωση αντιδρασεις και να σε βρει τη μεθεπομενη μερα αποδιοργανωμενο. Δηλαδη με τον αντρεα ποιοι ειχαν σωστοι σταση, αυτοι που καμια στιγμη δεν ειχαν καμια αυταπατη για το ρολο του ΠΑΣΟΚ και τη φυση του ως αστικο κομμα, η αυτοι που μιλουσαν για αλλαγη; Και μετα κατηγορεις εμενα για οικονομισμο! Το συστημα πολλες φορες μπορει να κανει καποιες οικονομικες παραχωρησεις για να κερδισει πολιτικα οφελη που θα του βγουν μακροπροθεσμα.
Δε με κατάλαβες… Δεν είπα ν’ αφήσουμε την απεργία για να σκεφτούμε απερίσπαστοι τι θα ψηφίσουμε σε 4 χρόνια. Για ν’ ακριβολογώ δε λέω ότι πρακτικά κάτι κάναμε λάθος στην αντιμετώπιση της διαδικασίας αυτής μέχρι τώρα. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι οι εκλογές δε συνιστούν σήψη καθαυτές λόγω του εξ ορισμού βεληνεκούς τους, αλλά λόγω του πως αντιμετωπίζονται αυτή τη στιγμή. Προσωπικά, απέχω απ’ τις εκλογές καθόσον θεωρώ πως απ’ τους υπάρχοντες σχηματισμούς κανείς δεν εκφράζει τις διαθέσεις και τις ανάγκες του λαού ως έχει αυτός τώρα. Θα μου πεις τώρα «για να συμβεί κάτι τέτοιο δε πρέπει να υπάρχει μια κάποια λαϊκή πίεση κι εφόσον υπάρχει, τότε γιατί να μην αρκεστούμε σ’ αυτήν ώστε να πιεστεί η κυβέρνηση με μη καθεστωτικές οδούς;». Δε θα διαφωνήσω σε ούτε ένα σημείο! Αυτό που λέω είναι ότι αυτό συμβαίνει λόγω πάστας των αγωνιστών τώρα και όχι λόγω της δυναμικής του εκλογικού μηχανισμού καθαυτού. Προφανώς και δεν υποστηρίζω πως μια επαναστατική Παπαρήγα ή ένας φιλολαϊκός Τσίπρας αγαθοί τη ψυχή δύναται να υπάρξουν, απλά λέω πως φυσιολογικές κινηματικές διαδικασίες αναδεικνύουν φυσιολογικά άτομα και φυσιολογικούς σχηματισμούς. Το «φυσιολογικό» που αναφέρω είναι αυτή η ειδοποιός διαφορά, δες το σαν ανακλαστικό αυτών των ατόμων ενάντια σε μια ροπή απομάκρυνσής του απ’ την δυναμική εκφραστικότητα του κόσμου. Τώρα για το αν μπορούν να υπάρξουν τέτοιοι σχηματισμοί, όπου οι κινηματικές διαδικασίες να ‘ναι ισχυρός παράγοντας καθορισμού το πλάνου πλεύσης τους, θα απαντήσω καταφατικά. Υπάρχουν παραδείγματα, όχι προς μίμηση, που δείχνουν ανθρώπους ή ομάδες με καλή διάθεση στις θώκους της δημοκρατίας, αυτό δε δείχνει ότι πρέπει να ψάξουμε τον καλό ηγέτη, αλλά ότι μπορούν να υπάρξουν άτομα με καλή διάθεση τέτοια ώστε να μην τους κάνει σπασαρχίδες απέναντι στους αγωνιστάς που τους αναδείξανε…
Νομίζω ξεκαθάρισα τα λεγόμενά μου! Τώρα επί της διαφοράς χούντας-δημοκρατίας κατ’ αρχάς να πω πως δε κατάλαβα την αιτιολόγηση της συμπληρωματικότητας. Διατηρώντας τη συλλογιστική σου δομή οδηγούμαστε πως κι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι καρπός των αναγκών του καπιταλισμού (μιας και αν κάποιος εναντιωθεί στη δυναμική που την επιβάλει θα τον φάει η μαρμάγκα), αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι συμπληρωματικό μπορεί να ‘χουν (μάλλον βρίσκω κάτι βάσει αυτού του συλλογισμού, αλλά δε μου λέει κάτι συνταρακτικό). Τέλος πάντων, ακόμα και κάτι κακό να ‘ν’ αυτό, ακόμα και να προκύπτει απ’ τα λεγόμενά σου η μη θεμελιώδης τους διαφορά, ακόμα και τότε δε βρίσκω γιατί να μη προτιμάω τις προσαγωγές της ΕΛ.ΑΣ. απ’ το να με ψήνουν στο φούρνο του χωριού μου. Κοντολογίς προτιμώ τον Αντρέα απ’ τον Παπαδόπουλο, κάργα όμως!
Δε το βρίσκεις λίγο κανιβαλικό το να λες «δε θέλω οικονομικές απολαβές για να μην αλλοτριωθούν συνειδήσεις;», προσωπικά (και πιστεύω πολλοί εργαζόμενοι) δε θα με χάλαγε τρομερά να δουλεύω μια αξιοπρεπή δουλειά, σε ένα αξιοπρεπές ωράριο κτλ κι ας έχω το ρίσκο να μη γίνει προλεταριακή επανάσταση. Όπως το βλέπω σκοπός είναι ν’ αγωνίζεσαι για τις άμεσες υλικές σου ανάγκες, ήτοι να μπαίνεις σε διαδικασίες που θα εξευγενίζουν την αντίληψή σου περί ανάγκης και θα σε κάνουν να κατανοείς τη σημασία σου στην ικανοποίησή τους. Ο Αντρέας τι τέτοιο είχε;
Δημοσίευση σχολίου