Το τελευταιο διαστημα βλεπουμε μια σημαντικη υποχωρηση όσον αφορα το ασυλο. Για χρονια το πανεπιστημιακο ασυλο δυσφημουνταν από το συστημα, ιδιαιτερα μεσω των ΜΜΕ, ενώ παραλληλα η υποχωρηση του φοιτητικου (αλλα και του εργατικου και του ευρυτερου) κινηματος, τοσο σε μεγαλη κλιμακα από τα μεσα του ’80 οσο και μετα τις καταληψεις του 06-07 διαμορφωνουν αρνητικους συσχετισμους ως προς την υπερασπιση του, καθως αυτή βασιζεται στη συνεχη νοηματοδοτηση του μεσα από ζωντανες κινηματικες, πολιτικες, πολιτιστικες κλπ διαδικασιες οι οποιες το χρησιμοποιουν δινοντας ταυτοχρονα το νοημα που εμεις θελουμε σε αντιθεση με αυτό που προσπαθει να επιβαλλει η κυριαρχια. Η προπαγανδα του συστηματαος και οι παροντες αρνητικοι συσχετισμοι στην κοινωνια δεν εχουν ως βαση το «ψεμα», τις προβοκατσιες κλπ (όχι ότι και αυτά δεν παιζουν ρολο, δε χρησιμοποιουνται) αλλα τη δικη μας αδυναμια να δωσουμε στο ασυλο το νοημα που θελουμε.
Βλεπουμε λοιπον το ασυλο, όπως το ξεραμε, να καταργειται. Ο νεος νομος πλαισιο, αποκρυσταλωνοντας τους σημερινους κοινωνικους συσχετισμους, επανανοηματοδοτει το ασυλο ως προστατη της εκπαιδευτικης και ερευνητικης διαδικασιας των πανεπιστημιων, εναντια σε κινητοποιησεις και αγωνες αλλα και σε τελικη αναλυση και σε οτιδηποτε δεν εντασεται στην επισημη εκπαιδευση και ερευνα του πανεπιστημιου. Στοχος είναι ένα αποστειρωμενο πανεπιστημιο, κλειστο στην κοινωνια και ανοιχτο στις επιχειρησεις, οπου η εντατικοποιηση και η πειθάρχηση δε θα αφηνουν περιθωρια ελευθερης εκφρασης και δημιουργιας, για να μη μιλησουμε καν για αγωνες και πολιτικες διαδικασιες. Προφανως, όλα αυτά εντασονται στο γενικοτερο κλιμα καταστολης και περιστολης δημοκρατικων δικαιωματων που προετοιμαζει το συστημα για να καταστειλει τις αντιδρασεις εναντια στη σφοδρη επιθεση που εχει ξεκινησει σε κάθε εργατικο και λαικο διακαιωμα εν μεσω της κρισης του καπιταλισμου που διανυουμε.
Η επιδειξη της ισχυος του συστηματος με τους μπατσους να αλωνιζουν στο ΑΠΘ και σε αλλα πανεπιστημια για γελοιες εως ανυπαρκτες αφορμες είναι μια οψη του ζητηματος. Μια άλλη οψη, και η οποια δεν εχει λαβει τη σημασια που θα επρεπε, εστω από τον πολιτικοποιημενο αριστερο κοσμο των πανεπιστημιων, είναι οι κλειδωμενες αιθουσες, οι κλειδωμενες εξωτερικες πορτες ειδικα νυχτερινες ωρες και σαββατοκυριακα , η σε πολλες σχολες ουσιαστικα απαγορευση αφισοκολλησης (αντιθετα το ΑΠΘ συνεργαζεται και χαριζει χρηματα στο 18-24, μια εταιρια που διοργανωνει εκδρομες και ταξιδια και η οποια ρυπαινει σε καθημερινη βαση και σε υπερβολικο βαθμο ολοκληρο το ΑΠΘ με τις διαφημιστικες αφισες της), ενώ χαρακτηριστικη του που παμε ηταν η αποφαση που ειχε προσπαθησει να εφαρμοσει το τμημα νομικης αθηνων να επιτρεπεται η εισοδος στη σχολη μονο με επιδειξη πασο (και οποιος νομιζει πως μια τετοια κατασταση είναι πολύ μακρυα μας είναι γελασμενος, αυτή είναι ακριβως η κατασταση που επικρατει στα ευρωπαικα πανεπιστημια και αυτή θελουν να επιβαλλουν και εδω). Πανω σε αυτά ερχεται και το τελευταιο περιστατικομε κινηματογραφικες ομαδες του πολυτεχνειου, όταν μια εταιρια προστασιας πνευματικων δικαιωματων και νομικος εκπροσωπος πολυεθνικων κολοσσων εστειλε εξωδικο στο πανεπιστημιο ζητοντας του να απαγορευσει την προβολη του «αβαταρ» και η πρυτανεια απαντησε δινοντας τους τα ονοματα των φοιτητων που ειχαν κλεισει την αιθουσα. Επισης παραλληλα, η κοσμητεια του πολυτεχνειου ζητουσε από την κινηση «ένα καραβι για τη γαζα» 2000 ευρω για τη χρηση του κεντρικου αμφιθεατρου του πολυτεχνειου και όταν τελικα αυτή κλειστηκε από κινηματογραφικη ομαδα του πολυτεχνειου τελικα για να μη δωθουν τα χρηματα (πραγμα που σιγουρα δεν αποτελει καμια λυση), η κοσμητεια για να επιτρεψει την προβολη της ταινιας ζητουσε τα πνευματικα δικαιωματα της ταινιας που θα προβαλονταν εκει στα πλαισια της εκδηλωσης. Είναι ισως η πρωτη φορα που γινονται προσπαθειες από τα διοικητικα οργανα του πανεπιστημιου να απαγορευτουν εκδηλωσεις μεσα στο πανεπιστημιο λογω του περιεχομενου τους, και μαλιστα ενώ αυτές διοργανωνονται από φοιτητικους συλλογους, στα πλαισια των οποιων λειτουργουν οι συγκεκριμενες ομαδες!
Κατά αρχας πρεπει να αναγνωρισουμε την υποχωρηση στο να κλειδωνονται οι αιθουσες του πανεπιστημιου και στο οτι για να τις χρησιμοποιησει κανεις (ειτε συλλογος, ειτε καποια πολιτιστικη ομαδα, ειτε παραταξη/σχημα/πρωτοβουλια, ειτε ο Γιαννης, η Μαρια και ο Νικος) χρειαζεται γραπτη αιτηση για αδεια από τους υπευθυνουν των κτηριων. Με αυτό αυτοματα αποδεχομαστε πως οι χωροι αυτοι δεν είναι δημοσιοι αλλα κρατικοι και αν το κρατος απλα αν εχει τη διαθεση μας τις παραχωρει. Επιπλεον όμως είναι φανερο από το τελευταιο αυτό περιστατικο, αλλα και από πολλα προηγουμενα μικροτερης εμβελειας, πως δεν υπαρχει μια «καλη συνεργασια» με τις πανεπιστημιακες αρχες που θα εκανε αυτή τη διαδικασια απλα ένα «τυπικο» θεμα. Ουτε οι δικαιολογιες περι ζημιων μπορουν να είναι πιστευτες στο ελαχιστο καθως από τη μια δεν υπαρχουν σοβαρα προηγουμενα με ζημιες στη διαρκεια εκδηλωσεων αλλα ουτε στις σχολες οπου οι αιθουσες δεν κλειδωνουν (ακομα) παρατηρειται κανενα φαινομενο καταστροφων. Αλλωστε αν καποιος θελει ντε και καλα να κανει ζημιες δε θα τον αποτρεψει ένα λουκετο.
Υπαρχει όμως και το ζητημα των εξωτερικων θυρων των κτηριων του πανεπιστιμιου. Το τελευταιο διαστημα βλεπουμε πολλες πορτες να κλειδωνουν από το μεσημερι ακομα η και να είναι παντα κλειδωμενες. Στη ΣΘΕ συγκεκριμενα από τις απογευματινες ωρες μονο η κεντρικη εισοδος είναι ανοιχτη. Πολλες σχολες επισης κλειδωνουν τελειως μετα τις 10 καθως και τα σαββατοκυριακα ενώ σε αρκετες από αυτές δεν υπαρχει καν θυρωρος όπως προβλεπεται από τη συμβαση του πανεπιστημιου με την εργολαβικη εταιρια που κατά καιρους αναλαμβανει τη φυλαξη (τωρα είναι η ασπις, θυγατρικη της iss) καθως ο εργολαβος δηλωνει ειτε εικονικα προσωπα ειτε τσιρακια του για να παιρνει ο ιδιος τα χρηματα που υποτιθεται δινει το πανεπιστημιο για το θυρωρο. Περα από το τελειως αμεσο και πρακτικο του ζητηματος (ειδικα στην τελευταια περιπτωση στην οποια η εισοδος σε κτηρια του πανεπιστημιου αποκλειεται τελειως για καποιον μη εχοντα κλειδια), συμβαλει στην επικρατηση του κλιματος αποστειρωσης και ελεγχου στο ποιος μπαινει στο πανεπιστημιο και δημιοργει ενα κλιμα αποξενωσης του πανεπιστημιου απο τους φοιτητες, χτυποντας τον ελευθερο κοινωνικο χαρακτηρα του πανεπιστημιου.
Μονη λυση είναι να επανοικιοποιηθουμε οσα μας ανηκουν. Και για αυτό πρεπει ολοι να αναλαβουμε τις ευθυνες που μας αναλογουν στην καθημερινοτητα μας στο πανεπιστημιο πρωτα από όλα. Από σχηματα, πρωτοβουλιες μεχρι πολιτιστικες ομαδες και οποιονδηποτε, φοιτητη η μη, δραστηριοποιειται μεσα στο ασυλο, δεν εχουμε κανενα λογο να ζηταμε οποιαδηποτε αδεια για να χρησιμοποιησουμε χωρους που πρεπει να μας ανηκουν. Να υπερασπιστουμε αυτά που κανουμε μεσα στο ασυλο και για τους λογους που τα κανουμε. Κανενας πρυτανης, κανενας κοσμητορας, κανενα θεσμικο οργανο του πανεπιστημιου δεν εχει κανενα λογο για το περιεχομενο μιας οποιουδηποτε τυπου εκδηλωσης μεσα στο ασυλο. Σημερα ηταν με μια κινηματογραφικη ομαδα και αφορουσε τα πνευματικα δικαιωματα μιας ταινιας, αυριο μπορει να είναι μια εκδηλωση για τα μεταλλαγμενα για την οποια καποια εταιρια βιοτεχνολογιας θα στειλει εξωδικο στο πανεπιστημιο ζητωντας να την απαγορεψει θεωρωντας τη συκοφαντικη δυσφημιση. Επειδη ένα τετοιο μελλον δεν είναι και πολύ μακρυνο, πρεπει τωρα να προασπισουμε την ελευθερη εκφραση και διακινηση ιδεων μεσα στο πανεπιστημιο, να υπερασπιστουμε τον κοινωνικο ρολο που μονο εμεις και καμια πρυτανεια μπορουμε να δωσουμε στο χωρο αυτόν. Να προασπισουμε το ΔΙΚΑΙΩΜΑ μας να κανουμε ότι εκδηλωσεις θελουμε χωρις να ζηταμε καμια αδεια, να μπορουμε κολλαμε αφισες και να μην τις βγαζουν το επομενο δεκαλεπτο, να μπορουμε να μπαινουμε στο πανεπιστημιο χωρις να απαιτειται ουτε καν να εχουμε κλειδι (που σημαινει ότι ο κωλος μας καλα είναι βολεμενος και δε μας ενδιαφερει τιποτε αλλο). Ο πρυτανης το εκανε ξεκαθαρο στη συναντηση με τις κινηματογραφικες ομαδες, ότι θα απαγορευει (στο βαθμο και με τον τροπο που πρακτικα μπορει να το κανει καθε φορα) οποιαδηποτε «παρανομη» προβολη, εκδηλωση κλπ υποπεφτει στην αντιληψη του μεσα στο ΑΠΘ. Και τελικα ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ. Να εφαρμοζει τις κυριαρχες πολιτικες του κρατους και των αφεντικων. Το να ζηταμε έναν πρυτανη «με αρχιδια» να υπερασπιστει το δικαιο είναι σαν να ζηταμε έναν συνταγματαρχη «με αρχιδια» να σωσει τη χωρα Αντι να κλαψουριζουμε ή να τον παρακαλαμε να μας βρει νομικη λυση σε ένα προβλημα που είναι ετσι και αλλιως πολιτικο, να δουμε εμεις οι ιδιοι πως μπορουμε να υπερασπιστουμε αυτό που κανουμε μεσα στο ασυλο και για τους λογους που το κανουμε, υπερασπιζοντας ετσι και το ιδιο το ασυλο.
