x(0) = y(0) = z(0) = 1, x΄ = 10(y-x), y΄ = x(28-z)-y, z΄ = xy-8z/3

Αυτό το κείμενο ανεβάστηκε με τον παραπάνω τίτλο στο indymedia από το τμήμα μουσικών προαγωγών. Καθότι η ανταπόκρυση ήταν κυρίως από τρολ επισκέπτες της O.A.Blog αποφάσισα να ρισκάρω το κώψιμό του ανεβάζοντάς το εδώ

____________________________________________________________________

η επανάσταση απαιτεί, ακριβώς για τα συμφέροντα

του σοσιαλισμού, οι μάζες δίχως δεύτερη κουβέντα

να υπακούουν στη μόνη θέληση των αρχηγών του

προτσέσου της εργασίας

Λένιν

Αν θέλαμε ν’ αναλωθούμε σε σοβαρό σχολιασμό μιας γελοιότητας δε θα βάζαμε την «πεταλούδα» του Λόρεντζ σα τίτλο, αλλά το «ΑΧΑΧΟΥΧΑ!!!». Επειδή, όμως, θα χρειαστεί πολλές φορές ακόμα στη ζωή μας να δείξουμε λύπηση και να ευπρεπίσουμε την κριτική μας, σκεφτήκαμε πως δεν αξίζει τον κόπο να συμβεί αυτό και τώρα. Έτσι και με το φόβο μη μας μπουζουριάσουνε για ασέβεια νεκρού αποφασίσαμε να αφήσουμε το τσιτάτο (εμμέσως) ασχολίαστο και ο τίτλος να ‘ναι απλά μια αφορμή για σκέψη μετά την ανάγνωση του κειμένου.
Όσοι είχαν την ατυχία ν’ ασχοληθούν μέσω της δράσης τους με τη δράση κάποιων πολιτικών ομάδων και όσοι είχαν τη δυστυχία να μπορούν να συγκρίνουν τις καλές με τις κακές εκφάνσεις μιας ομάδας βάσει του τι συνθήκες επικρατούσαν στις μεν και στις δε, αυτοί λοιπόν σίγουρα θα εκφράσουν κάποιο παράπονο για τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των ομάδων με τις οποίες συναναστράφηκαν εκτός των γραμμών τους. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να απορρίψει απ’ τους προαναφερθέντες αυτούς που ανήκουν σε κάποια οργάνωση με το σκεπτικό ότι αυτή η φράση τους μπορεί να ‘ναι μια πιασάρικη ρητορεία ή σοφιστεία απέναντι στο κοινό των οργανωτικά ανένταχτων. Θα μπορούσε εφόσον αυτό δε συνιστούσε παραδοχή αυτής της αλήθειας για τους οργανωτικά ανένταχτους. Πιο απλά, αν κάποιος αρνηθεί τον ισχυρισμό ενός ΕΑΑΚίτη περί της καπελωτικής δράσης της ΠΚΣ με το επιχείρημα ότι αυτά τα λέει επειδή είναι πιασάρικα στον κόσμο, τότε αυτομάτως παραδέχεται ότι στη συνείδηση του κόσμου παίζει πολύ η θετική συσχέτιση οργάνωση-καπέλωμα.
Φυσικά, υπάρχει και η όχι αμελητέα υπόθεση ο κόσμος να ‘ναι αυτής της άποψης λόγω της πλύσης εγκεφάλου που «τρώει» απ’ το σύστημα ενάντια σ’ αυτούς που τον κάνουν να παλεύει ενάντιά του. Δηλαδή να ‘ναι προσωπικής φύσεως το μπουνίδι που θα φάει ένας τυχαίος του κόσμου αν επιχειρήσει να βάλει δικιά του αφίσα σε χώρο κατοχυρωμένο από τις τρεις καθεστωτικές δυνάμεις (εκ δεξιών ΔΑΠ, ΠΑΣΠ εξ αριστερών ΠΚΣ). Να ‘ναι καθαρή σύμπτωση η αναλογία θράσους και μεγέθους μιας οργάνωσης. Να ‘ναι πολιτική ανωριμότητα το να χαλιέται κανείς με το καδράρισμα του μπλοκ του συλλόγου του από φρικαρισμένους κνίτες με κόκκινα καδρόνια και μπλε συνθήματα. Να ‘ναι οι προβοκατορολογίες που κάνουν τον κόσμο να σιφιλιάζεται όταν βλέπει τη διαμάχη για το πώς θα λυθεί ένα πρόβλημά του να την υποσκελίζει η διαμάχη για το πιο μοντέλο εκπαίδευσης είναι αστραφτερότερο. Να ‘ναι απλά αισθητικής φύσεως η κεραμίδα που τρώγανε όλοι οι καταληψίες με τα γιγαντοπανώ της ΠΚΣ στην κατελημένη σχολή τους. Να ‘ναι μόνο καχυποψία το να βρίσκεις κακό στο πρήξιμο που πέφτει προς το να μην κατέβει κανείς με το σωματείο του, αλλά να κατέβει με τα ταξικά («ταξικά» ως συνέπεια του «αναρχικά» ή του «ορθόδοξα κομμουνιστικά» ή του «αντιεξουσιαστικά» ή του «ψαγμένα κομμουνιστικά» κτλ) συνδικάτα.
Ακριβώς επειδή τα παραπάνω δείχνουν με μεγάλη πιθανότητα ότι ο κόσμος παραλογίζεται όταν συνδέει οργάνωση με καπέλωμα, ακριβώς γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε ως προκατελημένοι, μικροαστοί αυτόνομοι να δείξουμε ότι αυτό που μας δείχνουν ολοφάνερα οι πιθανότητες είναι εσφαλμένο.
Μιας και το μυαλό μας υπέφερε από ασυνάρτητες συνδικαλιές του τύπου «η συγγραφή προκήρυξης είναι οργάνωση», «η διαδήλωση είναι οργάνωση», «η ομαδική μαλακία είναι οργάνωση», αλλά κυρίως για να μην προκύψουν αμφισβητούμενα συμπεράσματα λόγω αμφισβητούμενων υποθέσεων, θα δώσουμε έναν ορισμό της οργάνωσης. Προφανώς δεν είμαστε ενάντια στην οργάνωση όπως αυτή νοείται με την καθαυτή της σημασία, δηλαδή ως συντονισμό κάποιων ανθρώπων που έχουν μια κοινή επιδίωξη. Το να κόβει ο ένας τα μήλα και ο άλλος να τα μαζεύει αποτελεί την οργάνωση που πραγματεύεται το επιχείρημα μόνο σε χαμηλής ποιότητας ρητορικά τεχνάσματα και σε φαλαινοθηρικού μεγέθους χαζομάρας μυαλά. Ως οργάνωση, λοιπόν, εννοούμε μια ομάδα ανθρώπων, γνήσιο υποσύνολο της κοινωνίας, εφοδιασμένη με μια διαδικασία μέσω της οποίας εξάγονται οι απόψεις που χαρακτηρίζουν την ομάδα αυτή. Όταν λέμε «χαρακτηρίζουν την ομάδα αυτή» εννοούμε ότι το κάθε μέλος της οργάνωσης, ως μέλος της οργάνωσης, χαρακτηρίζεται απ’ την εξαχθείσα άποψη. Αν υπάρχει μέλος που διαφωνεί εν τέλει μ’ αυτή, αυτό θα πρέπει να γίνεται με τρόπο τέτοιον ώστε να μην ακυρώνει την ιδιότητά του ως μέλος της οργάνωσης. Το τελευταίο προστατεύεται καταστατικά επί ποινή «εκφυλισμού» του κόμματος-παράταξης-σχήματος-κτο στην καθαυτή έννοια της οργάνωσης. Πιο απλά δεν έχει νόημα να πει κανείς πως είναι κουκουές αν σέβεται τις αποφάσεις του ΚΚΕ στο βαθμό που ταιριάζουν αυτές με τα γούστα του, για τον ίδιο λόγο που δεν είναι Γιωργικός αυτός που ενστερνίζεται τις απόψεις του φίλου του του Γιώργου στο βαθμό ακριβώς που ταιριάζουν με τις δικές του.
Ακολουθώντας την ίδια συλλογιστική με πριν έχουμε πως έξω απ’ τις διαδικασίες της οργάνωσης το κάθε μέλος της επιτρέπεται (επειδή είναι μέλος της το επιτρέπεται νοείται συγχρόνως με όρους εξωτερικής ανθρώπινης επιβολής, καταστατικά και λογικά) να δράσει υπό μία συγκεκριμένη άποψη στο βαθμό που αυτή δεν αντιφάσκει με εξαχθείσα άποψη της οργάνωσης. Το παραπάνω φανερώνει τη δυναμική προς μία ομοιομορφία της οργάνωσης η οποία με τη σειρά της εξηγεί γιατί όλοι μα όλοι οι ενταγμένοι σε κάποιον οργανωμένο πολιτικό χώρο θεωρούν ή τείνουν να θεωρήσουν τον χώρο τους «τη μόνη συνεπή τάδε (επαναστατική, κομμουνιστική, αντιεξουσιαστική κτλ) δύναμη». Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι ακριβώς επειδή τον θεωρούν «τη μόνη συνεπή τάδε δύναμη» ανήκουν σ’ αυτόν και όχι επειδή ανήκουν σ’ αυτόν τον θεωρούν «τη μόνη συνεπή τάδε δύναμη». Καταρχάς για να κουφαθεί κανείς υπάρχουν και πιο ανώδυνοι τρόποι απ’ το ν’ ακούει τέτοιες κοτσάνες, όπως πχ το να πάρει ένα πιστόλι με καψούλια απ’ τα Τζάμπο και να πυροβολάει τ’ αφτιά του. Δηλαδή ποιόν κοροϊδεύουμε; Πόσοι εντάσσονται σε μια οργάνωση μ’ αυτό το κριτήριο και πόσοι με κριτήρια του τύπου «ν’ αλλάξουμε την οργάνωση εκ των έσω» ή «διοίν κακοίς το μη χείρον βέλτιστον» ή ακόμα-ακόμα και με τελείως απολίτικη συλλογιστική. Χάριν της συζητήσεως, όμως, δεχόμαστε ότι έτσι ισχύει. Ωραία! Αυτό που λέμε μεις είναι ότι (ας το πάρει το παλιάμπελο) κάποιος εντάσσεται μ’ αυτό το κριτήριο σε μια οργάνωση, τώρα, από κει και πέρα αυτό το κριτήριο προκύπτει ως συνέπια των λειτουργιών της οργάνωσης (το «επιτρέπεται» που αναφέραμε πιο πάνω). Έστω, όμως, ότι κι αυτό ακόμα το τελευταίο είναι λάθος. Αυτό που παραμένει αναντίρρητο είναι το γεγονός ότι εξορισμού ο ενταγμένος σ’ ένα οργανωμένο πολιτικό χώρο, άσχετα αν θεωρεί ή αν υπάρχει δυναμική προς το να θεωρήσει ότι η οργάνωσή του είναι «η μόνη συνεπής τάδε δύναμη», δρα σύμφωνα μ’ αυτό το κριτήριο, η δράση του αυτό φωνάζει όταν είναι αλυσοδεμένη στην άποψη της οργάνωσης περί δράσης.
Όταν τα παραπάνω τα βλέπουμε σε οργανώσεις που δεν απασχολεί κανέναν η δράση τους ή η δραστηριοποίηση του μαζί τους (βλ ΟΑΚΚΕ) τότε έχουμε μια εμπειρική εξήγηση του γιατί όταν ξεκαρδίζεται κανείς σφίγγει την κοιλιά του. Το γέλιο, φυσικά, κόβεται μαχαίρι όταν ασχοληθούμε με τις υπόλοιπες οργανώσεις. Η δράση του κάθε ατόμου καναλιζαρισμένη απ’ την ισοδυναμία [οργάνωσή μου]<->[συνεπής τάδε δύναμη] είναι δυσκίνητη ή μη έγκυρη σε μη διασαφηνισμένα απ’ την οργάνωση θέματα, ενώ σε ληγμένα θέματα είναι άκαμπτη. Για την απόδειξη αυτών αρκεί να δούμε ότι η ισοδυναμία [οργάνωσή μου]<->[συνεπής τάδε δύναμη] έχει την ίδια αληθοτιμή με τις συνεπαγωγές [οργάνωσή μου]->[συνεπής τάδε δύναμη] και [όχι οργάνωσή μου]->[όχι τάδε ή όχι συνεπής τάδε δύναμη]. Όλα αυτά δείχνουν ότι δε μπορούμε να μιλάμε για συμπόρευση επί ίσοις όροις της οργάνωσης και των εκτός της οργάνωσης. Μ’ αυτό και με το δεδομένο ότι οι εντός πιστεύουν μόνο στις διαδικασίες τους όσον αφορά την εξαγωγή άποψης για δράση έχουμε ότι το σομπρέρο ενυπάρχει στη φύση της οργάνωσης, είναι κάτι συζητήσιμο κι εφόσον είναι πραγματοποιήσιμο είναι και θεμιτό απ’ όλες τις απόψεις (ως διαπαιδαγωγητικό). Βλέπουμε, λοιπόν, ότι χωρίς να συγκεκριμενοποιήσουμε τρομερά την οργάνωσή μας (για την ακρίβεια: καθόλου) προκύπτουν ήδη εξουσιαστικές τάσεις στους ανήκοντες στην οργάνωση απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Έτσι το αν η οργάνωση θα κάνει χρήση του καπελώματος θα κριθεί από την αίσθηση του χιούμορ που έχει (με ρεσιτάλ γελοιότητας να δίνει το ΝΑΡ) ή με όρους δυνατοτήτων (βλ ΚΚΕ).
Ό,τι προαναφέραμε δείχνει καθαρότατα τη φύση του μετώπου που μπορεί να υπάρξει παρουσία ή (ακόμα χειρότερα) υπό την αιγίδα μιας οργάνωσης. Το καλύτερο που μπορεί να πετύχει κανείς στη σύσταση ενός μετώπου είναι το minimum των υποχωρήσεων απ’ τις θέσεις που παράγουν ασυμφωνία και ποτέ η παραγωγή συμφωνίας μέσω της παραγωγής απόψεων. Πράγμα που ‘ναι το ίδιο με τ’ ότι σ’ ένα τέτοιο μέτωπο οι εκτός της οργάνωσης (ανένταχτοι ή άλλοι οργανωμένοι) καλούνται ν’ ανακαλύψουν συγκεκριμένα την αλήθεια της οργάνωσης και όχι γενικώς μιαν αλήθεια η οποία μπορεί απλά να τύχει να είναι της οργάνωσης. Με πιο απλά λόγια η καλύτερη άσκηση για τους εντός του μετώπου και εκτός της οργάνωσης είναι η πρόσληψη (άντε και η σύγκριση όταν είναι κατάλληλα πλατύ το μέτωπο) ετοιματζίδικων αληθειών και η εύρεση κοινών τόπων, ενώ η παραγωγή ιδεών ούτε ως προθέρμανση δε συναντάται. Συμπερασματικά, δε μιλάμε καν για βοήθεια στον κόσμο να αυτοοργανωθεί, να αυτενεργήσει ή να πάρει πρωτοβουλίες. Επιπλέον, δεχόμενοι ότι η ισότητα κατακτάται χάρις σε μια συγκεκριμένη διαδικασία εφόσον εκεί η διαπραγμάτευση απόψεων αρχινάει από μηδενική βάση και προχωράει με τους συντελεστές της ν’ αμφισβητούν τα πάντα και να δέχονται την πιθανότητα αλήθειας της οποιασδήποτε πρότασης, δεχόμενοι αυτό έχουμε ότι οι ανήκοντες στο μέτωπο και όχι στην οργάνωση δεν αποκτάνε καλύτερη αντίληψη περί ισότητας μέσω της δράσης τους στο μέτωπο. Αυτό, ενισχυμένο, ισχύει και για τους μες στην οργάνωση λόγω της αντίληψής τους που τους προδιαθέτει υπέρ της οργάνωσης, άρα θεωρεί δευτερευούσης σημασίας, ως προς την διερεύνηση της αλήθειας, την αντιληπτική ικανότητα των υπολοίπων.
Όλα τα παραπάνω βγήκαν κάνοντας αστείες παραδοχές χάριν της γενικότητας των συμπερασμάτων: Καταρχάς δεν έγινε αναφορά στο αν οι αποφάσεις στην οργάνωση παίρνονται ιεραρχικά ή όχι (θα δαγκώσουμε ομαδικώς αυτόν που θα πει ότι στη δικιά του οργάνωση υπάρχει αμεσοδημοκρατία). Έχει πολύ πλάκα να δει κανείς τις συνέπιες της (θεμιτής) αντικατάστασης του διπόλου «οργάνωση-εκτός οργάνωσης» από το δίπολο «ιεραρχικά ανώτερος-ιεραρχικά κατώτερος στην οργάνωση». Κατά δεύτερον δεν απορρίψαμε τη δυνατότητα της οργάνωσης να ‘χει κατακτήσει ή να μπορεί πάντα να κατακτά την αλήθεια (υπόθεση που δεν τολμά να προφέρει καμιά φυσική επιστήμη και που καταντά για χοντρά γέλια αν αναλογιστούμε ότι η συνέπεια της αριθμητικής είναι ανοιχτό θέμα). Τέλος αφήσαμε αόριστο το αν η κάθε άποψη της οργάνωσης είναι κατανοητή από κάθε μέλος της οργάνωσης (η πραγματικότητα κι εδώ μας χτυπάει την πόρτα: πόσοι κνίτες μπορούν να εξηγήσουν γιατί δεν είναι στο ΕΚΚΕ ή έστω στην ΟΚΔΕ και πόσοι μπάχαλοι συνειδητοποιούν, έστω και με τη δικιά τους πολιτική ορολογία, τι το επαναστατικό έχει το να κλέβεις έναν κοινόχρηστο χώρο για να πας εσύ ταξιδάκι;). Ας αναλογιστούμε τι θα δούμε αν αυτή η μελέτη γίνει πιο συγκεκριμενοποιημένη… Βασικά δε θα δούμε και τίποτα καινούριο. Απλά θα ‘χουμε μια αιτιολόγηση για την προδοτική μύξα που ξεχειλίζει απ’ όλους τους πόρους των ισχυρών (κατά φαντασίαν ή όχι) οργανώσεων.
Κλείνοντας, αυτό που είναι το ζητούμενο να υπάρχει είναι η οργάνωση με την καθαυτή της σημασία και μόνον, χωρίς φρουφρού κι αρώματα προκαλύμματα της μπίχλας. Αυτής και μόνον αυτής οι διαδικασίες εξασφαλίζουν ευδιάκριτα σύνορα μεταξύ των απόψεων και δεν τα σκεπάζουν μέσω του ανήκειν, αυτές οδηγούν το κάθε άτομο ν’ ακολουθήσει μια άποψη και όχι ένα κόμμα-σύνολο ανθρώπων, αυτές είναι που ωθούν στην κριτική σκέψη και όχι στη δογματική αντιμετώπιση ενός «επαναστατικού» φορέα, αυτές προάγουν την ενεργό συμμετοχή και όχι την άφεση στις δράσεις ή στο επαναστατικό κύρος του κόμματος, αυτές κινητοποιούν ακριβώς αυτούς που θέλουν ν’ αγωνιστούν, αυτές ακριβώς εξασφαλίζουν τον περιορισμό του διλήμματος «αγώνας υπό εμού ή καναπές», αυτές ωθούν στη συνεχή πρόσληψη πληροφορίας και όχι στην άκριτη εμπιστοσύνη της καθοδήγας, αυτές εξαναγκάζουν τον κόσμο να πάρει πρωτοβουλίες και να μη λειτουργεί κανείς ως μέσος όρος της οργάνωσης.

____________________________________________________________________

πληροφορίες

1) άσχετο Το γράφημα της πεταλουδας του Lorentz με το κείμενο "για οποιον ενδιαφερετε για το μη γραμμικο συστημα διαφορικων εξισωσεων με τις συγκεκριμενες συνθηκες που παρουσιαζονται στον τιτλο, η απεικονιση του στο χωρο των φασεων μας δινει τον ελκυστη του Lorentz, τη λεγομενη και πεταλουδα του Lorentz στις τρεις διαστασεις, το συστημα ειναι χαοτικο αλλα ταυτοχρονα εχει σταθεροτητα και ειναι ντετερμινιστικο!" του φυσικός

2) ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ "Απόλυτα σωστή η ανάλυση αλλά ποιες είναι σήμερα οι οργανώσεις ή/και οι μορφές οργάνωσης με τα χαρακτηριστικά που πιστεύεις εσύ ότι πρέπει να εχουν?ΚΟΙΝΩΣ αν σιχαθήκαμε όλους τους παραπάνω που ανέφερες ΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ?" του ..............

3) δεν μας λες, ρε φίλε "ΑΠΟ ΠΟΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΣΙΤΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙΣ;ΔΕΝ ΘΑΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΔΗΛΩΣΕΙΣ;" του Μπουχάριν

4) η απάντηση μου που κώπηκε (βλ σχόλια) http://athens.indymedia.org/admin/edit.php?id=917298

____________________________________________________________________

σχόλια

1) γενικα συμφωνω "αλλα εχει καποια κενα η αναλυση σου...αυτο που λες ως καθεαυτη οργανωση απο οτι καταλαβαινω ειναι το ιδιο το μετωπο παλης που αναφερεσαι (απο τη στιγμη που καθε τι διαχωρισμενο απο αυτο οπως και εαν το ονοματιζε κανεις θα ειχε τα ιδια αποτελεσματα με αυτα που περιγραφεις). Αλλα εγω βλεπω οτι μεσα και απο αυτο το μετωπο προκυπτουν τασεις, ομαδες, φραξιες που αλληλοσυγκρουονται πολλες φορες και παλι συμβαινει αυτο που περιγραφεις. Δηλαδη μηπως εν τελει το ζητημα δεν ειναι οργανωτικο αλλα πολιτικο; Προφανως δεν καθαγιαζω με αυτο καποια οργανωση, αλλα νομιζω οτι πρεπει να λαβεις υποψιν σου οτι μια αριστερη η αντιεξουσιαστικη οργανωση αποτελει προιον της ταξικης παλης, δηλαδη προιον διαδικασιων εντος καθεαυτης οργανωσης. Και ας πουμε οτι οι επαναστατες αυτο δεν το θελουμε, δεν μπορουμε να εμποδισουμε τους ρεφορμιστες να το κανουν. Σε αυτο ποια ειναι η απαντηση; Οχι, δε θεωρω οτι ειναι αυτο που κανουν οι ρεφορμιστες αλλα για επαναστατικους σκοπους γιατι τοτε θα αρνιομουν τη διαλεκτικη σχεση μορφης-περιεχομενου. Δηλαδη ασχετα με τις δικες σου προθεσεις, απειδη στην καθεαυτη οργανωση υπαρχουν ρεφορμιστικες τασεις εξ ορισμου (αν θες σου εξηγω γιατι δε γινεται αλλιως αν και εμπειρικα και μονο δε νομιζω κανεις να διαφωνησει). Αυτες οι τασεις οδηγουν το κινημα στην ηττα και στο συμβιβασμο. Αυτες οι τασεις προσπαθουν να περιχαρακωσουν εναν κοσμο με τις μορφες που εσυ κρινεις και για τους σκοπους που επισης αναλυεις, γιατι οι αποψεις τους οδηγουν στην ηττα και αρα δεν μπορουν να αντιπαρατεθουν πολιτικα με εσενα. Πολιτικα και οργανωτικα, ποια θεωρεις οτι πρεπει να ειναι η απαντηση σε αυτο;" του μπατιρης μουσικος που δεν προαχθηκε

2) δια ταύτα! "Ίσως είναι μπουρδουκλωμένο το κείμενο, οπότε δε φένεται καλά αυτό που εννοώ. Κατ' αρχάς δεν είπα να μπούμε στο φλόρουμ, ούτε να συσταθεί κάνα άλλο μέτωπο μιας απειροστής συμφωνίας (ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στη δεξιά, ενάντια στους κακούς κτλ) καθόσον αυτό θα συνιστούσε οργάνωση με την οχι καθαυτή σημασία της. Επιπλέον δεν έγινε λόγος για μια ειρηνική σ' όλα τα επίπεδα επαφή των συνιστοσών αυτού του "μετώπου" που λέω. Ίσα-ίσα λόγω του επιθυμιτού της πάλης αυτής κάνω όλη αυτή την κριτική. Κατά τρίτον δεν είπα να κάνουμε συντονιστικό αυτονόμων (με συζητήσεις για το αναρχικό κίνημα) ούτε να διώξουμε τις παρατάξεις απ' όλα τα μορφώματα κοινής πάλης. Το τι κάνουμε τώρα χωρίζεται σε δύο φάσεις: αφενώς με τι θέλουμε να αντικατασταθεί η υπάρχουσα κατάσταση και αφεταίρου πώς θα γίνει αυτό. Όταν μίλαγα για οργάνωση με την καθαυτή της σημασία εννοούσα ένα συντονισμό ανθρώπων με μια κοινή επιδίωξη. Αν δεις την προβληματική που θέτω στην οργάνωση και τον ορισμό που της δίνω τότε βλέπεις το τι θεωρώ ως ζητούμενο: ένα μόρφωμα που δε θα χαρακτιρίσει πολιτικά τα μέλη του, αλλά απλώς θα είναι μια διαδηκασία συντονισμού ανθρώπων κοινής επιδίοξης προς την κοινή (του κάθε υποσυνόλου) επιδίοξη, μια διαδηκασία οργάνωσης των ατόμων. Τώρα για το πως αυτό είναι μια περίεργη ιστορία... Ίσως θα 'πρεπε πρώτα να βρεί κανείς μια λύση γι' αυτόν που θέλει ν' αγωνιστεί σ' ένα κουκουεδοκρατούμενο μέρος. Είναιακριβώς το ίδιο αναλογικά. Κάθεται στον καναπέ του; Αγωνίζται εντός-εκτός του ΚΚΕ ελπίζοντας ή/και προωθώντας κάτι καλύτερο; Κάνοντας μόνος του αυτό το συντονιστικό για να πράττει πολιτικά με τον αδερφό του; Αυτό το μόρφωμα πρέπει να 'ναι μαζικό εξορισμού, τα υπόλοιπα είναι τακτικισμός (δεν τον κατακρίνω)" του τμήμα μουσικών προαγωγών

3) συντροφε "ανακαλυπτεις τον κοσμο μου φαινεται... Δεν υπαρχει απολιτικ συντονισμος οποτε ειτε το θες ειτε οχι ταμπελα θα χεις... Παντως εγω πιστευω οτι αν στον συλλογο μου διαλυονταν ολες οι "οργανωσεις" και κατεβαιναν δυο προτασεις, η μια καταληψη και η αλλη μαθημα θα αποτελουσαν οργανωσεις οπως τις οριζεις με ολα τα φρικιαστικα επακολουθα που εντοπιζεις (και δυστυχως παντα θα εχει η ταξικη παλη...). Οποτε μετα πρεπει να διαλυσουμε και το συλλογο, οποτε ω! του θαυματος ανακαλυπτουμε οτι το αντίθετο της οργανωσης ειναι ο ατομισμος. (μη σου πω οτι επειδη ο ταξικος εχθρος ειναι ουτως η αλλως οργανωμενος καταληγουμε στην υποταγη). Εν τελει το κειμενο σου αντανακλα τον δικαιο φοβο του ατομου μηπως αφομοιωθει σε μια συλλογικοτητα, ετσι ειναι ομως οι συλλογικοτητες! Οταν αποφασιζεις να δρασεις συλλογικα-πολιτικα, αυτοι ειναι οι κινδυνοι." του οργανωμενος

4) ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ "Άλλο οι εξουσιαστικές οργανώσεις με ιεραρχία ανώτερος προς κατώτερο και άλλο οι οργανώσεις γενικά..." του ..............

5) ??? "Μα καλά ρε οργανωμένε απαντάς σε μένα ή σε κάναν άλλο; Καταλαβαίνω να βαριέται κανείς να διαβάζει ένα στριφνογραμμένο κατεβατούρι και να σχολιάζει την αίσθηση που του δίνει η πρώτη ματιά, αλλά το τελευταίο μου σχόλιο δεν ήτανε και η σοβιετική εγκυκλοπαίδια...
Είπα ο καψερός να κατεβούνε δύο προτάσεις "κατάληψη"-"¨μη κατάληψη"; Ούτε καν ως στόχο δεν το έθεσα. Συντονισμός ανθρώπων με κοινή επιδήωξη είναι να 'μαστε μαζί στο ζήτημα του ννπ (όσο εξειδηκευμένα το θες, δεν είμαι στο ΣΥΡΙΖΑ για να μή διακρίνω την επιζήμια αοριστολογία) και να μην είμαστε σ' ένα άλλο, χωρίς αυτή η διαδηκασία να νοηματοδωτείται ως ιδρυτικό οργάνωσης και διάλυση οργάνωσης αντίστοιχα. Ειδικά για το τώρα αναφέρθηκα ρητά στο σχόλιο. Είναι θέμα τακτικής το πως θα γίνει αυτό και όχι να το κοτσάρουμε "μπαφ" εδω πέρα ωσάν κουκουέδες που κάνουν εισαγωγή σοσιαλιστικής παιδείας-οικονομίας απ' το μέλλον. Αυτό με τον ατομισμό δε το κατάλαβα... Που κωλάει; Έχω πρόβλημα νομίζεις να δεχτώ να μου προσέχει ο γείτωνας το μωρό όσο εγώ θα του φτιάχνω τη βρύση; Οργάνωση δεν είναι αυτό; Συντονίζομαι προς μια κοινή επιδίοξη. Και σ' αυτό το παράδειγμα και στην περίπτωση του αγώνα. Πιστεύω πως ζητούμενο είναι να κατέβουμε με τη ΓΕΣΕΕ με μια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση και όχι με τα ταξικά συνδηκάτα της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης; Είναι διάφοροι άλλοι υπέρ της ίδιας άποψης; Ωραία! Που είδες να με χαλάει να μαζωχτούμε και να κάνουμε μια κοινή δράση γι' αυτό; Αυτό που λέω είναι ότι οι συγκεκριμένοι διάφοροι μπορεί να 'ναι απόψεων και πρακτικών συγκρουόμενων με τις δικές μου μέχρι πρότινος και που μπορεί να ξαναγίνουν στο προσεχές μέλον αντίπαλες και ότι αυτό δε πρέπει να συνιστά πρόβλημα της κοινής μας δράσης στο τώρα. Σ' αυτό το σημείο η οργάνωση (όχι με την καθαυτή της σημασία) είναι επικήνδυνα άκαμπτη και αυτό αναλύεται πιο πάνω.
Κατανοώ τις επεκτάσεις της συμπερασματολογικής δομής του κειμένου όσον αφορά τα σωματεία, τις πολιτιστικές ομάδες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς να εμπεριέχεται στον ορισμό της οργάνωσης με τη μη καθαυτή σημασία. Αν, όμως, δει κανείς καθαρότερα το κείμενο θα προσέξει ότι το έχω αφιερώσει όλο στην κριτική των οργανώσεων και την αντιπρόταση τη χώνω αρνητικά σ' ένα πολύ μικρό μέρος του (το οποίο κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί επιπλέον κριτική των οργανώσεων). Αντί, λοιπόν, ν' αναλωνόμαστε σε συνδηκαλιές ή επικρίσεις της αντιπρώτασης θα 'ταν προτιμότερο ν' αποδείξουμε ή ότι λέω μαλακίες κι όλα έχουν περίφιμα ή να βγάλουμε μια αντιπρόταση που, αν δε μπορεί να μην αντιφάσκει με την κριτική, τουλάχιστον να 'χει το ελάχιστο κόστος" του τμήμα μουσικών προαγωγών