δυο λόγια για την εξέγερση που ζούμε

Για όλους τους νοήμονες ανθρώπους που έχουν κάποια στοιχειώδη επαφή με κινηματικές διαδικασίες αυτή η αναταραχή των ημερών δεν είναι παρά μια εξέγερση. Λέμε «για όλους τους νοήμονες ανθρώπους» γιατί αρκεί να δει κανείς την αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων από τον κόσμο. Δε γίνεται να περνάνε αυτοί που μέχρι πρότινος χαρακτηρίζονταν ως βάνδαλοι κουκουλοφόροι μέσα από συνοικίες και να τους χειροκροτεί ο κόσμος μπροστά στα όργανα του νόμου, δε γίνεται να καταστέλλονται πορείες «γνωστών-αγνώστων» και ο κόσμος να πετάει γλάστρες στους υπερασπιστές της τάξης, δε γίνεται μετά από τόση προπαγάνδα και τις τόσες τρικλοποδιές από μέσα και από έξω ο κόσμος να κατεβαίνει μαζικά στο δρόμο μέσα στη βροχή, δε γίνεται… κτλ, κτλ, δε γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά και να μιλάμε για λίγους Ταλιμπάν που πληρώνονται απ’ την κυβέρνηση ή ξένα κέντρα. Αρκεί να ‘χει κανείς στοιχειώδη επαφή με κινηματικές διαδικασίες γιατί τότε εύκολα μπορεί να δει τον ενθουσιασμό και την ένταση του κόσμου που είτε παρατηρούσε είτε βίωνε από τα μέσα όλον αυτόν τον αναβρασμό. Αυτό που έγινε ήταν μια μαζική έξοδος απ’ την κανονικότητα, έστω και με την έννοια ότι κάποιος κατέβαινε στο κέντρο της πόλης που έμοιαζε με πεδίο μάχης και δεν αγανακτούσε με τους «ασυνείδητους αναρχικούς». Ήταν μια έντονη δράση κινηματικής φύσεως με διαθέσεις αυτοοργάνωσης, με πυκνή δραστηριότητα και μάλιστα πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες, με άρση της απονομιμοποίησης ακραίων ενεργειών. Ήταν ότι ο κόσμος συνειδητοποιούσε τον εαυτό του ως το ανικανοποίητο μέρος μιας κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δεν κερδίζεις κάτι αν δεν δείξεις τα δόντια σου.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τάξη και κατεβαίνει στο δρόμο να διεκδικήσει τον ιστορικό του προορισμό... Είναι ακριβώς, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο, η συνειδητοποίηση ότι για να έχεις νίκες πρέπει να αγριέψεις. Δε θέτει ούτε μοντέλα πιο ανθρώπινου καπιταλισμού, ούτε ανατροπής του καπιταλισμού, ούτε διεκδικεί την αναρχία. Δεν πιστεύει καν ότι το να σηκώσεις κεφάλι είναι ικανό να πετύχει νίκες. Το μόνο που ξέρει τώρα είναι ότι αυτό είναι αναγκαίο. Έχει οργιστεί με τη ζωή του, βλέπει ότι τα πράγματα δεν καλυτερεύουν υιοθετώντας τους τρόπους που μέχρι τώρα ήξερε και κλοτσάει. Κλοτσάει ανοίγοντας πολύ όμορφες προοπτικές για τον ίδιο. Προοπτικές όπως ένα κίνημα με την επιμονή της πρώτης εμπειρίας, με την επιθετικότητα της οργής της εξέγερσης, με την καχυποψία απέναντι στους θεσμούς να γίνεται αδιαλλαξία, με διευρυμένους τρόπους δράσης απ’ τη συντριβή των παραδοσιακών, με την κατοχύρωση της πρωτοπορίας του κόσμου έναντι των πολεμικών επιτελείων χάρις στο αυθόρμητο της εξέγερσης, χάρις στην ίδια τη συνείδηση ότι η μέχρι τώρα πρωτοπορία όχι να συμβαδίσει δε μπορούσε (και ακόμα αδυνατεί), αλλά ούτε καν να ερμηνεύσει τη δράση του.

Αυτές οι προοπτικές ανοίγονταν αυτές τις μέρες και κάποιοι κάνουν το παν για να μην συνεχίσουν να ανοίγονται. Κάποιοι σ’ αυτή την εξέγερση βλέπουν τον εισοδισμό να τους χαμογελάει και κάποιοι να τους αποχαιρετάει. Δεν τους απασχολεί πώς ο κόσμος από κει που καταλαβαίνει ότι για να φάει θα πρέπει να δράσει πώς θα γίνει να κατανοήσει ότι αρκεί να δράσει. Δεν τους απασχολεί το πόσο βαθιά θα πληγεί η αυτοπεποίθηση του αν δεν το κατανοήσει αυτό ή αν κατανοήσει το αντίθετο. Γιατί θα πληγεί πολύ βαθιά αν την επόμενη της εξέγερσης δει τις συνθήκες ζωής του να χειροτερεύουν, δει ότι ισχυροί εχθροί δε βρίσκονται μόνο έξω απ’ το κίνημα, δει ότι έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να μην πετύχει τίποτα. Αν συμβούν όλα αυτά δε μας σώζει καμία ισχυροποίηση κόμματος ή οργάνωσης ή μετώπου τύπου ΠΑΜΕ, αλλά όχι μόνο δε μας σώζει, ούτε καν εξασφαλίζει ότι αυτά δεν πρόκειται να συμβούν.

Οι σοβαροί συνδικαλιστές, αγωνιστές, επαναστάτες, αυτοί τέλος πάντων που δε γελοιοποιούνται εις βάρος του λαού θα πρέπει να στρωθούν να δουν πως θα εκμεταλλευτεί ο λαός αυτήν την εξέγερση και όχι να στρωθούν στο φαγοπότι που νομίζουν ότι τους ανοίγεται Όπως σε κάθε κινητοποίηση, έτσι και τώρα, το ζητούμενο είναι να δούμε τον παλμό του κόσμου και να μπούμε στη διαδικασία να συνεισφέρουμε στο να τον ακολουθήσει ο ίδιος ο κόσμος, δηλαδή να βάλουμε τα δυνατά μας για να πιστέψει ότι με τις δυνάμεις και τη διάθεση που τώρα έχει μπορεί να πετύχει αυτά που θέλει. Έτσι θα γίνει η εξέγερση κίνημα ή τουλάχιστον έτσι θα ‘χουμε τη μέγιστη παρακαταθήκη για το μέλλον. Αυτή τη στιγμή ο παλμός είναι ένα βίαιο ανακλαστικό σ’ ένα χτύπημα υπό συνθήκες πίεσης, είναι τα τεντωμένα νεύρα και η κλοτσιά που έρχεται ως αποτέλεσμα αυτών και του σφυριού της αστυνομίας. Αυτό που κάνει η αριστερά και η αναρχία είναι να ψάχνουν στην «κλοτσιά» να βρουν τα «τεντωμένα νεύρα» που την παρήγαγαν, με σκοπό αυτά να θεωρηθούν ως ο παλμός του κόσμου και συνακόλουθα να του τα δείξουν κι αυτού για να τα μάθει για να κάνει κίνημα με αυτά. Με δυο λόγια η «κλοτσιά» γι’ αυτούς δεν είναι παλμός, είναι απλά το δεδομένο που θα μπει στην ερμηνευτική μας συνάρτηση για να προσδιοριστεί η αιτία του. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όχι μόνο στην παρούσα στιγμή η «κλοτσιά» είναι μέρος του παλμού, αλλά είναι και το κύριο μέρος. Δεν έχουμε μια συνειδητή δράση του λαού με κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, είναι ακριβώς το βίαιο ανακλαστικό κάποιου που δεν έχει συνείδηση της πίεσης που το παρήγαγε. Αυτόν τον άνθρωπο τον βάζεις να γενικεύσει τη βία του (γιατί αυτό σημαίνει κατανόηση, η κινηματική του δράση είναι κατανόηση της θέσης του στην κοινωνία και όχι οι αρλούμπες τύπου κουλτούρα και διανόηση που έρχονται να του φορτωθούν από κάποιους πιο «ψαγμένους» απ’ αυτόν) όταν στηρίζεις τη δράση του, όταν προβληματίζεσαι μαζί του και ψάχνετε μαζί να δείτε τι είναι αυτό που θέλετε. Με το να του πασάρουμε έτοιμα τα «αίτια» απλά βγαίνουμε εκτός κινήματος και του μιλάμε απ’ τον ψηλό μας θρόνο, του ακυρώνουμε την «κλοτσιά» ως μέσο κατανόησης της ζωής του, ως μέσο πειραματισμού και εξερεύνησης του περιβάλλοντός του, του μετατρέπουμε την «κλοτσιά» σε μια άνευ σημασίας δράση, του εκφυλίζουμε την εξέγερση…

Εκφυλίζουμε την εξέγερση όχι μόνο όταν προσπαθούμε να σμπρόξουμε το επαναστατικό μας πρόγραμμα με τη λογική του καθόσον ο παπάς βρέθηκε μπορούμε και να θάψουμε καμπόσους, εκφυλίζουμε το μυαλό μας όχι μόνο όταν το επαναστατικό μας πρόταγμα δεν ξεπερνάει ούτε το φαίνεσθαι της εξέγερσης (γιατί αυτό συμβαίνει όταν λέμε «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» και ο κόσμος έχει ήδη δεχτεί ή επιλέξει πρακτικές που ξεπερνάνε την καταδίκη κυβερνήσεων), δυστυχώς οι κίνδυνοι δεν έχουν τέλος: στο καθήκον να στηρίξουμε τις δομές που μας κατέβαζαν στον δρόμο μέχρι τώρα, που μας συντόνιζαν μεταξύ μας και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, στο καθήκον αυτές οι δομές να συμπληρωθούν από άλλες εκεί που έχουν ελλείψεις κάποιοι απαντάνε πιο χυδαία και απ’ το ΚΚΕ, πιο ξεπουλημένα και απ’ την απούσα αριστερά, κάποιοι αυτό το καθήκον το πετσοκόβουν και το χρησιμοποιούν για να απορρίψουν και να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες δομές από κάτι που μες στην ονείρωξή τους το βλέπουν σαν λαϊκή συνέλευση. Δε βλέπουν από τη λάμψη της προοπτικής να ενισχύσουν την παραταξούλα τους ότι μπορεί η αλληλεγγύη να εμφανίζεται τώρα, αλλά ακριβώς επειδή εμφανίζεται τώρα παραμένει σε επίπεδα του είδους «συμπάσχω» παρά «ενεργώ». Η «συντεχνιακή» λογική «δρω μαζί μ’ αυτούς που έχω κοινά συμφέροντα», «δε βλέπω με τα μάτια ενός άλλου προλετάριου, δε βλέπω παρά με τα μάτια των ομοίων μου», «με απασχολεί πρωτίστως ν’ αγωνιστώ για το συμφέρον μου» δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα και αυτήν θα πρέπει να ‘χουμε υπόψη όταν θα μπαίνουμε σε διαδικασίες ενεργοποίησης του κόσμου. Έτσι, αν δεν θέλουμε να εκφυλιστεί η εξέγερση και αν θέλουμε να συνεχίσει ο κόσμος να αγωνίζεται τουλάχιστον όπως πρώτα, τότε θα πρέπει ν’ αφήσουμε τα αντιεξουσιαστικά συντονιστικά ΑΕΙ-ΤΕΙ και να σοβαρευτούμε.

Κλείνουμε αφιερώνοντας την εισαγωγή από ένα τραγουδάκι σε όλους όσους έχουν σταθεί εμπόδιο στα πόδια του λαού:

Το σύστημα έλεγαν οι αρχαίοι, και γι’ αυτό ήταν σπουδαίοι

είναι ένα βαρέλι γεμάτο σκόρδα. Και μέσα στο βαρέλι

ανθρώποι, ανθρώποι, ανθρώποι. Μια γη γεμάτη σκορδαλιά.

Και το βαρέλι αυτό γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει. Κι όλο και κάποιοι

βγαίνουνε στην επιφάνεια. Και γίνονται μετά Ωνάσηδες.

Ωνάσης σημαίνει να πας στα μπουζούκια, να τα σπας αγκαλιά με τον

Τέλη το Σαβάλας και να κάθεσαι μετά στο Κολωνάκι,

στις κοσμικές ταβέρνες, και να τρως λαϊκότατα σκορδαλιά. Αυτό είναι

και που το σώζει το σύστημα. Ποιος πρώτος θα προλάβει.

έχει την εντύπωση, την αυταπάτη, το πιστεύει δηλαδή, πως θα προλάβει,

να βγει ο ίδιος μέσα απ’ το βαρέλι και να πέσει μετά με τα μούτρα να φάει.

Να φάει. Να φάει. Γι’ αυτό βρωμάει ο χώρος (;) μας σκατίλα. Σκατίλα είναι

η μυρουδιά του ανθρώπου, αυτουνού που τρώει σκόρδα, πολλά σκόρδα,

πάρα πολλά σκόρδα. Όλα τα σκόρδα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων...