Πληροφορηθηκα σημερα, λιγο αργα ειναι η αληθεια, το περιστατικο στο αγρινιο οπου στελεχος του συνασπισμου και του συριζα χτυπησε τον αγωνιστη δασκαλο (και υποψηφιο ευρωβουλευτη του ΜΛ ΚΚΕ) Σωκράτη Ζαραβίνα.
Δεν ειναι ουτε η ηλικια καθεαυτη (ο χαρακτηρισμος "καημενος παππουλης" που χρησιμοποιουν καποιοι στο ιντυμηντια ειναι απαραδεκτος για εναν τετοιο αγωνιστη) ουτε ο τραμπουκισμος καθεαυτος που με εξοργισαν.
Ειναι ο σεβασμος που νιωθω απεναντι σε ατομα που εχουν να δειξουν μια τετοια ιστορια αγωνα. Που φτασαν στα γηρατεια τους και ακομη αγωνιζονται. Δεν ειναι δα αλλωστε και πληθωρα τα παραδειγματα αυτα, ειδικα αν λαβει κανεις υποψιν και τις ηττες της προηγουμενης περιοδου.
Αυτα τα ατομα τα θαυμαζω και τα σεβομαι, ασχετα με τις ιδεολογικες διαφορες που τυχον εχω. Δεν ειναι αυτο το ζητημα, ειναι οι αγωνες που εκαναν και το ηθος που δειχνουν. Και απο την εμπειρια μου -τη μικρη- η πλειοψηφια των ατομων που "αντεχουν" τοσα χρονια στο κινημα ειναι ατομα με ηθος. Δεν ξερω αν αυτο διαμορφωνεται με τον καιρο η αν ο χρονος αποτελει ενα ειδος "ξεσκαρταρισματος", αν δηλαδη το σκαρτο στην πρωτη ευκαιρια θα αλλαξει λιμανι οπου εχει καλυτερο ψωμι.
Εχω ξαναδει σε διαφορες περιπτωσεις ανθρωπακια, απο αυτους που τους βλεπεις και λες σημερα ειναι στην αριστερα, αυριο θα ειναι σε κανα ΠΑΣΟΚ η σπιτι τους (και αυτο το κρινεις απο τη γενικοτερη σταση τους, την υπεροψια τους, τον κομματικο πατριωτισμο που επι της ουσιας καλυπτει την ελλειψη μιας ουσιαστικης -εστω και στοιχειοδους- συγκροτησης σε κινηματικη αγωνιστικη κατευθυνση) να φερονται με εναν τελειως απαραδεκτο, τραμπουκικο και ασεβη τροπο απεναντι σε ατομα που, αν μη τι αλλο, μονο και μονο η παρουσια τους στα κινηματα για τοσα χρονια θα επρεπε να σε κανει να σκεφτεσαι για δευτερη φορα πριν πας να τους χτυπησεις. Ανθρωπακια που ξεβραστηκαν στην αριστερα και που πολλες οργανωσεις και κομματα αντι στο πρωτο κρουσμα τραμπουκισμου απεναντι σε διαφωνουντες συναγωνιστες να τα απομονωνουν μεχρι να τα διωχνουν, αντιθετα τα επιβραβευουν. Μερικα απο αυτα τα ανθρωπακια μαλιστα θα μπορουσαν καλιστα να ηταν στη χρυση αυγη, στην οννεδ, σε κανενα συνδεσμο οπαδων η και σε καμια συμμορια. Απλα ετυχε και πηγαν στην αριστερα, η οποια και τους δεχτηκε με ανοιχτες αγκαλες και σε καποιες περιπτωσεις τους κανει και στελεχη. Και οταν συνδυαζεται τετοια σταση με λαμογια, τα πραγματα ειναι πολυ χειροτερα (για την αριστερα). Και καθολου τυχαιο δεν ειναι οτι καποιοι χωροι ειναι πιο επιρρεπεις απο αλλους σε τετοιου ειδους περιστατικα, και αυτο δεν εχει να κανει με την "ιδεολογικη αναφορα" των χωρων αυτων αμεσα, με την εννοια της καταταξης της στο χωρο του τροτσκισμου, της αναρχιας κλπ.
Η αποκυρηξη του Σταλιν δεν αρκει (αν μπορει να σημαινει και κατι τετοιο η ιδια) για να μας καθαρισει απο τις αμαρτιες μας. Ο ορος "σταλινισμος" που εχει επικρατησει για να περιγραφει αυτες τις συμπεριφορες ειναι τελειως αδοκιμος και συσκοτιστικος. Οι συμπεριφορες αυτες χαρακτηριζουν ενα ευρυ φασμα στο χωρο της αριστερας και της αντιεξουσιας, που πολλοι απο αυτους δεν εχουν καμια αναφορα στη σταλινικη περιοδο της σοβιετικης ενωσης. Ο τραμπουκισμος ως συμπεριφορα υποκρυπτει καταρχας απο πισω μια αντιληψη για το πως αλλαζουν τα πραγματα. Μια αντιληψη που μεταθετει αυτον τον τροπο αλλαγης στο οργανωτικο επιπεδο, που αντιμετωπιζει το κινημα εργαλειακα, και που δεν εκφραζεται παντα κατ'αναγκη με βια. Που σε αυτην την αντιληψη πολλοι που δηλωνουν ντουροι αντισταλινικοι συμφωνουν απολυτα με το Σταλιν κι ας μην το λεν κι ας μην ακομα το καταλαβαινουν. Για μια τετοια αντιληψη ο σεβασμος σε εναν συναγωνιστη που βρισκεται για τοσα χρονια στο κουρπετι δεν εχει νοημα υπαρξης. Γιατι δεν εχει νοημα σεβασμου ο ιδιος ο αγωνας.
Περαστικα στο συντροφο αλλα και στην αριστερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου