το παράλογο είναι ένα γεμάτο εκπλήξεις ταξίδι στη χώρα του παραμυθιού

Δε διανοούμουνα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να κάνει τέτοιες κωλοτούμπες, να βάζει την τυπική λογική να ισορροπήσει με το κεφάλι κάτω. Μια χοντρή κοτσάνα ανοίγει τους ορίζοντές σου καθόσον σε κάνει να βλέπεις την πραγματικότητα από μια άλλη οπτική γωνία και δει εντελώς πρωτόγνωρη και ριζοσπαστική.Κλονίστηκε το πνεύμα μου μόλις είδα την κάτωθι δημοσίευση, αρχικά λόγω αυτής της αιφνίδιας εισόδου μου πίσω απ' τον καθρέφτη κι ύστερα διαπιστώνοντας ότι στην πραγματικότητα δεν ήτανε σοκ απ' πέρασμα μέσ' απ' τον καθρέφτη, αλλά πονοκέφαλος απ' τη βίαιη πρόσκρουση στα κρύσταλλά του.

«Ούτε ζητήσαμε να είμαστε εδώ, ούτε έχουμε προσωπικά με τους ανθρώπους που υπερασπίζονται το δίκιο τους» λέει ο καψερός πραιτοριανός και ένα στοιχειώδες μυαλό περιμένει ν' αναγνωρίσει τον απάνθρωπο ρόλο του και τουλάχιστον να πει «θα συνεχίζω να δέρνω επειδή έχω γραμμάτια να πλερώσω». Αντ' αυτού συνεχίζει με φαντασία περιζήλευτη από ποιητή λέγοντας «από την άλλη και εμείς δεν είμαστε από πέτρα, όταν μας πετάνε πέτρες, μολότοφ και μας βρίζουν άσχημα, δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια». Δηλαδή τι μας λέει ο ευαίσθητος παιδοβούβαλος; Ότι δίκιο έχουνε οι κάτοικοι που δε θέλουνε μια χωματερή στην αυλή τους, αλλά μια καρδιά έχουμε κι εμείς και δεν αντέχουμε να μας βρίζουν όταν τους την κουβαλάμε κει; Σοβαρή αιτία για να θεωρήσουμε πως το πρόβλημα δε το 'χουν οι κάτοικοι απ' τον σκουπιδότοπο που τους φορτώνεται, αλλά οι κατοχικές δυνάμεις απ' τη δυσκολία μπρος στο να υποτάξουν την περιοχή. Η ηθική ξεφεύγει απ' το να προσπαθεί να γίνεται διυποκειμενική και καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από την πάρτη τους, αν αυτοί βρίσκονται εκεί είναι γιατί έτσι πρέπει και συνεπώς όλη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να τους χαμογελά μελαγχολικά.

«Είναι ανεπίτρεπτο οι συνάδελφοί μας να ζουν με τον κίνδυνο πιθανών δολοφονικών επιθέσεων, να λοιδορούνται και να απαξιώνονται επειδή η πολιτεία δεν κατάφερε τόσα χρόνια να προασπισθεί το δημόσιο συμφέρον» φράση επιδόρπιο απ' τους κλαυθμούς για τις υπερωρίες και τους γόους για την επικινδυνότητα. Εδώ, ομολογουμένως, αδυνατούσα ν' απαντήσω αυτοστιγμεί, είχα αυτή τη ζάλη και την απορία κάποιου που τον έχουν πετάξει σ' ένα εντελώς άγνωστο μέρος. Τι είναι ανεπίτρεπτο; Το να σε σιχαίνονται επειδή για ακόμα μια φορά θέλεις να είσαι στο πλευρό της πολιτείας που δεν καταφέρνει, όπως και τόσα χρόνια, να προασπισθεί το δημόσιο συμφέρον; Αν η πολιτική της κυβέρνησης σου φαίνεται εγκληματική τότε αντιδράς ή τουλάχιστον δεν καταστέλλεις αυτούς που αντιδρούν ή τουλάχιστον συμμετέχεις στον κατασταλτικό μηχανισμό γενόμενος σάκος του μποξ ή τουλάχιστον καταστέλλοντας αλλά έχοντας συναίσθηση του ρόλου σου. Εδώ από τη μία σα να μην υπάρχει ο ρόλος τους, σα να 'ναι καθαρίστριες που μέμφονται για τις επιπτώσεις του ατυχήματος στη Φουκουσίμα ένα πράμα, κι από την άλλη διεκδικούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς (sic!!!), καλύτερες συνθήκες πρακτικής εναντίωσης στο δημόσιο συμφέρον. Ήθελα να 'ξερα όταν θα τους ρωτάει το παιδί τους «μπαμπά τι έκανες όταν άρχιζαν να μας γαμάνε το κέρατο;» αυτοί θα του πουν με στιλ πρωτοπόρου σ' αφίσα σοσιαλιστικού ρεαλισμού «διεκδικούσα καλύτερες συνθήκες εργασίας για την καταστολή αυτών που αντιτίθονταν σ' αυτό»;

==========================================================================================

Αγανάκτηση των ΜΑΤ για τις συνθήκες στην Κερατέα

Του Κωστα Oνισενκο

«Σε διατάσσει η υπηρεσία σου και πας στα ΜΑΤ, από ’κει βρίσκεσαι κάθε μέρα στην Κερατέα, να μην ξέρεις αν θα γυρίσεις σπίτι σου σώος ή θα βρεθείς στο νοσοκομείο με εγκαύματα τρίτου βαθμού. Οι κάτοικοι στην Κερατέα χτυπάνε αδιάκριτα και είναι θέμα τύχης που δεν έχει σημειωθεί κάποιος σοβαρός τραυματισμός ή κάτι χειρότερο. Ούτε ζητήσαμε να είμαστε εδώ, ούτε έχουμε προσωπικά με τους ανθρώπους που υπερασπίζονται το δίκιο τους. Από την άλλη και εμείς δεν είμαστε από πέτρα, όταν μας πετάνε πέτρες, μολότοφ και μας βρίζουν άσχημα, δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια». Οι άντρες των ΜΑΤ που διατίθενται καθημερινά στην Κερατέα μιλούν με αγανάκτηση για τις συνθήκες της δουλειάς τους στην περιοχή, για τους συνεχείς κινδύνους και τις υπερβολικά πολλές ώρες εργασίας. «Τώρα που είναι κλειστή η λεωφόρος Λαυρίου χρειαζόμαστε επιπλέον 4 ώρες για μετακίνηση». «Μου έχει τύχει να πάω στη δουλειά στις 9.30 το βράδυ και να φύγω από την Κερατέα στις 11.15 το πρωί της επομένης. Στις ώρες που μεσολαβούν μπορεί να δεχθούμε επιθέσεις και εκατοντάδες μολότοφ. Στα 20 χρόνια που είμαι στη δουλειά πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο» μας λέει ο αστυνομικός των ΜΑΤ και συνδικαλιστής κ. Σωκράτης Μάγκας.

Οπως ισχυρίζεται ο συνδικαλιστής, «οι επικεφαλής των διμοιριών προσπαθούν να μη μετατρέψουν τη δουλειά μας σε βεντέτα κατά των κατοίκων της Κερατέας. Παράλληλα πιστεύω ότι δεν έχουν γίνει υπερβολές, ακρότητες εκ μέρους των αστυνομικών των ΜΑΤ στην περιοχή». Αλλοι αστυνομικοί, στους οποίους η υπηρεσία τους δεν επιτρέπει να μιλούν στα ΜΜΕ, εκφράζουν ανώνυμα τον θυμό τους για τις άγριες επιθέσεις που δέχονται από τους κατοίκους. «Δεν ξέρω αν το βλέπουν σαν παιχνίδι και δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, πάντως ο κίνδυνος είναι μεγάλος από αυτές τις επιθέσεις», ανέφερε αστυνομικός.

Aνακοίνωση

Σε χθεσινή ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί την αστυνομία, την καθημερινή παρουσία τουλάχιστον 300 αστυνομικών στην Κερατέα, ως μέσο εκτόνωσης κοινωνικών αντιδράσεων. «Είναι ανεπίτρεπτο οι συνάδελφοί μας να ζουν με τον κίνδυνο πιθανών δολοφονικών επιθέσεων, να λοιδορούνται και να απαξιώνονται επειδή η πολιτεία δεν κατάφερε τόσα χρόνια να προασπισθεί το δημόσιο συμφέρον», ανέφερε η ΠΟΑΣΥ, ζητώντας την απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων από την Κερατέα. Εξάλλου, η Ενωση Αστυνομικών Αττικής απείλησε ότι θα προχωρήσει σε μήνυση κατά των αστυνομικών προϊσταμένων για τις υπερωρίες που χρωστάει η υπηρεσία στους άντρες των ΜΑΤ, οι οποίοι παραμένουν επί τέσσερις μήνες στην Κερατέα, αλλά και κατά παντός υπευθύνου για τις επιθέσεις σε βάρος συναδέλφων τους.

από http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_14/04/2011_438885