η δηλωση του σειρηνιδη ενωπιον των τσατσων του συστηματος, δικαστων

οι οποιοι θελανε να τον καταδικασουν χωρις ουσιαστικα κανενα στοιχειο...

«Στην επίμονή σας ερώτηση για τη θέση μου ως προς τον ένοπλο αγώνα, η απάντηση που αναμένετε είναι η δήλωση νομιμοφροσύνης. Η δήλωση νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Αυτή δεν θα τη λάβετε από μένα ποτέ. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, σταθερά τη θέση που είχα προβάλει στην απολογία μου. Στο οικογενειακό και πολιτικό μου περιβάλλον, η ρήση του Μαρξ από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι οι “κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις επιδιώξεις τους για τη βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος” αποκαλούσε αξιακή επιταγή.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη φυλακή. Η απουσία της αξιοπρέπειας. Καταγόμαστε από μια παράδοση αγώνα που πηγαίνει βαθιά στο παρελθόν και προχωρά ορμητικά στο μέλλον. Και αυτή δεν πρόκειται να την πετάξουμε σαν ένα πουκάμισο αδειανό.»

το πιο γαματο λαιβ της χρονιας

αν εξαιρεσουμε αυτον τον νοσφι που συμφωνα με τις πληροφοριες μας εχει γινει μεγαλο συνδικαλιστικο στελεχος, εργατοπατερας γαρ.

Ολοι εκει

Και αμεσως πιο πριν εδω:

Η διέξοδος από την κρίση

Δεν απέχει πολύ απ' τις μεταφυσικές στάσεις πολλών χώρων απέναντι στις ανάγκες των καιρών, η μόνη διαφορά έγκειται στ' ότι αντί για ράσα κάποιοι φοράνε μανδύα πλουμιστό με επαναστατική ορολογία.

τι θυμηθηκα

Στα φοιτητικα του 06-07 τα εαακ κατηγορουσαν τις αγωνιστικες κινησεις πως υποτασσονταν στο αυθορμητο. Επειδη διαφωνουσαν με το να μπαινουν στα πλαισια των συνελευσεων τα κατεβατα αιτηματων που "πολιτικοποιουσαν τον κοσμο". Ετσι βλεπαμε κατι συζητησεις σε συνελευσεις να αντιπαρατιθενται πκσ και εαακ ποιο εκπαιδευτικο μοντελο ειναι καλυτερο και αν πρεπει να υπαρχει ενα πτυχιο ανα επιστημονικο η γνωστικο αντικειμενο (πω τι θυμαμαι τωρα....). Πως να μη σιχαθει ο κοσμος την αριστερα ετσι στο τελος;

Και με ολα αυτα, φτασαμε σε αυτες τις μερες, να βλεπω τους ιδιους οχι να υποτασσονται, να φιλανε και τα παπουτσια της καθε μικροαστικης αντιληψης που μπορει να εκφραζεται (μαζι και με αλλα πραγματα) σε αυτο το κινημα, τη στιγμη που μια μερα πιο πριν να τους ρωτουσες τα ιδια θα σου υπερασπιζονταν. Διδασκονται απο το κινημα, αφουγκραζονται το ρευμα της εποχης μας μαλλον, το νεο...

Αυτος ο αφουγκρασμος του νεου! Κι αλλη φορα παλι καποιοι "πιαναν το ρευμα της εποχης", τοτε επι παλινορθωσης του (αν)υπαρκτου, κατι στελεχη των κομμουνιστικων κομματων που μετανοησαν για το "σοσιαλισμο" και βρηκαν μια ωραια θεσουλα στο καπιταλισμο που ακολουθησε. Προβληματιζομαι σοβαρα αν τα κινητρα καποιων απο τα στελεχη της "αριστερας" (και καποιων απο τους "ειδικους" με τους οποιους αλληλοσερνονται) σημερα ειναι διαφορετικα... Ειδικα καποιων που ο καημος τους ολα αυτα τα χρονια ειναι το πως να πλασαριστουν στο κεντρικο πολιτικο σκηνικο και αποδεδειγμενα μπορουν να κανουν οποιαδηποτε εκπτωση και να θυσιασουν οτιδηποτε για να πετυχουν αυτο το στοχο τους, και τα πηχτα τους σαλια εχουν πλημμυρισει τις πλακες των πλατειων και γλιτραν οι αγανακτησμενοι...

Να δουμε. Προσωπικα ειμαι παρα πολυ απαισιοδοξος σε σχεση με το που μπορει να παει το πραγμα. Και δεδομενου πως αυτο ισως να ειναι το μεγαλυτερο πολιτικο γεγονος μετα το δεκεμβρη, απογοητευομαι ακομα περισσοτερο. Και δεν ειμαι και απο αυτους που εχουν καποιο μερος να επιστρεψουν να κρυφτουν ρε γαμωτο...

ΥΓ το αλλο που θυμηθηκα, αυτα τα ομαδα ειρηνοποιων, ψυχραιμιας κλπ, σαν να ειναι εμπνευσμενα απο τον οργουελ.

περι (και αμεσης) δημοκρατιας ως προταγμα

Ενα αποσπασμα απο το κειμενο "η δημοκρατικη αρχη", του Αμαντέο Μπορντίγκα.
Νομιζω εχει πολυ ενδιαφερον σε σχεση με ολα αυτα που συμβαινουν και το προταγμα της αμεσης δημοκρατιας που τεινει να γινει κεντρικο στις πλατειακες κινητοποιησεις. Το αποσπασμα περιλαμβανει νομιζω το πιο σχετικο με αυτα κομματι.
Ολοκληρο το κειμενο εδω
Τα εντονα γραμματα δικα μου.
Στο μεγαλυτερο βαθμο αναφερεται στην κοινοβουλευτικη δημοκρατια αλλα η κριτικη που της γινεται δεν ειναι στη βαση της μορφης της αντιπροσωπευσης αλλα στη βαση της συσκοτισης των ταξικων αντιθεσεων, πραγμα που ισχυει και για την αμεση δημοκρατια με τον τροπο που μπαινει ως προταγμα, οχι δηλαδη ως μορφη οργανωσης της ταξης η μιας κοινοτητας αγωνα, αλλα της κοινωνιας χωρις να αμφισβητειται ομως η ταξικη της διαρθρωση.
________________________________________________________________

(...)

Οι παλιές πολιτικές διδασκαλίες, που βασίζονταν σε ιδεαλιστικές έννοιες ή ακόμη και στη θρησκευτική αποκάλυψη, διατείνονταν ότι οι υπερφυσικές δυνάμεις που εξουσιάζουν τη συνείδηση και τη βούληση των ανθρώπων έχουν αναθέσει σε ορισμένα άτομα, σε ορισμένες οικογένειες ή κάστες το καθήκον της διακυβέρνησης και της διοίκησης της συλλογικής ύπαρξης, καθιστώντας τους ελέω Θεού θεματοφύλακες της «αυθεντίας». Η δημοκρατική φιλοσοφία, η οποία επιβλήθηκε την εποχή της αστικής επανάστασης, αντιπροέβαλε την ανακήρυξη της ηθικής, πολιτικής και νομικής ισότητας όλων των πολιτών, είτε αυτοί ήταν ευγενείς είτε κληρικοί είτε πληβείοι. Επεδίωξε να επεκτείνει την «κυριαρχία» από τη στενή σφαίρα της κάστας ή της δυναστείας στην καθολική σφαίρα της λαϊκής βούλησης που στηρίζεται στην ψήφο, η οποία επέτρεψε σε μια πλειοψηφία των πολιτών να ορίζει τους αρχηγούς του κράτους σύμφωνα με τη θέλησή της.

Οι μύδροι που εξαπέλυσαν εναντίον αυτής της αντίληψης οι ιερείς όλων των θρησκειών και οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι δεν αρκούν για να της αναγνωριστεί ότι αποτελεί την οριστική νίκη της αλήθειας επί της σκοταδιστικής πλάνης, ακόμα και αν ο «ορθολογισμός» αυτής της πολιτικής φιλοσοφίας φαινόταν για πολύ καιρό ότι ήταν η τελευταία λέξη της κοινωνικής επιστήμης και της πολιτικής τέχνης, ακόμη και αν πολλοί επίδοξοι σοσιαλιστές διακήρυτταν τη σύμπνοιά τους με αυτήν. Ο ισχυρισμός αυτός, ότι δηλαδή ένα σύστημα που η κοινωνική του ιεραρχία βασίζεται στη συγκατάθεση της πλειοψηφία των εκλογέων προοιωνίζει το τέλος της εποχής των «προνομίων», δεν αντέχει στη μαρξιστική κριτική, που εξηγεί με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο τη φύση των κοινωνικών φαινομένων. Είναι ένας ισχυρισμός που φαίνεται να αποτελεί μια ελκυστική λογική διατύπωση, μονάχα αν δεχθούμε εξαρχής ότι κάθε ψήφος, δηλαδή, η κρίση, η γνώμη, η συνείδηση κάθε εκλογέα, έχει την ίδια βαρύτητα στην αντιπροσωπευτική εξουσία, καθορίζοντας τη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Είναι ήδη φανερό ότι αυτή η αντίληψη είναι ανεδαφική και μη υλιστική, επειδή θεωρεί ότι κάθε άτομο συνιστά και μια απόλυτη «μονάδα» μέσα σε ένα σύστημα που αποτελείται από πολλές δυνητικά ισότιμες μονάδες. Αντί να αποτιμά την αξία της γνώμης του ατόμου υπό το φως των πολυποίκιλων συνθηκών ύπαρξής του, δηλαδή των σχέσεών του με τους άλλους, θέτει a priori αυτή την αξία, με την υπόθεση της «ανεξαρτησίας» του ατόμου. Όμως, αυτό ισοδυναμεί με το να αρνείται ότι η συνείδηση των ανθρώπων αποτελεί συγκεκριμένη αντανάκλαση των γεγονότων και των υλικών όρων της ύπαρξής τους, ενώ, αντιθέτως, την εξετάζει σαν μια σπίθα που αναφλέγεται με το ίδιο θεόπεμπτο κάλλος που υπάρχει σε κάθε οργανισμό, υγιή ή εξασθενημένο, βασανισμένο ή με όλες τις ανάγκες του ικανοποιημένες, από κάποιον απροσδιόριστο υπέρτατο παράγοντα που παρέχει τη ζωή. Στη δημοκρατική θεωρία, αυτό το Υπέρτατο Ον δεν ανακηρύσσεται πλέον μονάρχης. Μπορεί να είναι ο καθένας! Παρά το ορθολογικό της προσωπείο, η δημοκρατική θεωρία στηρίζεται σε μια όχι λιγότερο παιδαριώδη μεταφυσική προϋπόθεση απ’ ό,τι η «ελεύθερη βούληση», η οποία, σύμφωνα με το δόγμα του καθολικισμού περί της μετά θάνατον ζωής, οι άνθρωποι λαμβάνουν είτε την καταδίκη ή τη σωτηρία. Επειδή αυτή τίθεται έξω από το χρόνο και τα ιστορικά ενδεχόμενα, η δημοκρατική θεωρία δεν είναι λιγότερο μολυσμένη από τον ιδεαλισμό απ’ ό,τι όλες εξίσου οι εσφαλμένες φιλοσοφίες της αποκάλυψης και της ελέω Θεού μοναρχίας.

Για να επεκτείνουμε παραπέρα αυτήν τη σύγκριση, αρκεί να θυμηθούμε ότι πολλούς αιώνες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», η δημοκρατική πολιτική θεωρία είχε αναπτυχθεί από διανοητές που πήραν αποφασιστικά θέση υπέρ του ιδεαλισμού και της μεταφυσικής φιλοσοφίας. Επιπλέον, αν η Γαλλική Επανάσταση ανέτρεψε την Αγία Τράπεζα του χριστιανικού θεού εν ονόματι του Λόγου, αυτό συνέβη, εκούσια ή ακούσια, μονάχα για να μετατρέψει το Λόγο σε μια νέα θεότητα.

Αυτή η μεταφυσική προϋπόθεση, που είναι ασυμβίβαστη με τη μαρξιστική κριτική, είναι χαρακτηριστική όχι μόνο με τη θεωρία που διατύπωσε ο αστικός φιλελευθερισμός, αλλά επίσης και για όλα τα συνταγματικές θεωρίες και τα σχεδιάσματα για μια νέα κοινωνία βασισμένη στην «εγγενή αξία» ορισμένων σχημάτων κοινωνικών και κρατικών σχέσεων. Δημιουργώντας τη δικιά του θεωρία για την ιστορία, ο μαρξισμός, στην πραγματικότητα, ανέτρεψε το μεσαιωνικό ιδεαλισμό, τον αστικό φιλελευθερισμό και τον ουτοπικό σοσιαλισμό με ένα και μόνο χτύπημα.

Απέναντι σε αυτές τις τεχνητές κατασκευές κοινωνικών καταστατικών χαρτών -είτε αριστοκρατικών, είτε δημοκρατικών, αυταρχικών ή φιλελεύθερων καθώς επίσης και στην αναρχική αντίληψη για μια κοινωνία χωρίς ιεραρχία ή εκχώρηση εξουσίας, η οποία προέρχεται από ανάλογα λάθη- η κομμουνιστική κριτική αντιτάσσει μια κατά πολύ πιο ενδελεχή σπουδή της φύσης και των αιτίων των κοινωνικών σχέσεων στην πολύπλοκη εξέλιξή τους στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας και μια προσεκτική ανάλυση των χαρακτηριστικών τους στη σημερινή καπιταλιστική εποχή, από την οποία άντλησε μια σειρά λογικών υποθέσεων για την παραπέρα εξέλιξή τους. Σε αυτό μπορεί τώρα να προστεθεί η τεράστια θεωρητική και πρακτική συμβολή της προλεταριακής επανάστασης στη Ρωσία.

Θα ήταν περιττό εδώ να αναπτύξουμε τις πασίγνωστες έννοιες του οικονομικού ντετερμινισμού και τα επιχειρήματα που νομιμοποιούν την εφαρμογή του στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων και της κοινωνικής δυναμικής. Οι απριορισμοί, που είναι κοινοί τόσο στους συντηρητικούς όσο και τους ουτοπιστές, αίρονται από την ανάλυση των παραγόντων που έχουν τις ρίζες τους στην παραγωγή, την οικονομία και τις ταξικές σχέσεις που αυτές καθορίζουν. Αυτή καθιστά δυνατή μια επιστημονική εξήγηση των νομικών, πολιτικών, στρατιωτικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών γεγονότων που συνθέτουν τις ποικίλες εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.

Θα ανατρέξουμε, απλώς, στην ιστορική εξέλιξη του τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και συγκρότησης των ανθρώπων, όχι μόνο μέσα στο κράτος, που αποτελεί την αφηρημένη αναπαράσταση μιας συλλογικότητας, συγχωνεύοντας όλα τα άτομα μεταξύ τους, αλλά επίσης και σε άλλες οργανώσεις που απορρέουν από τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.

Η βάση της ερμηνείας κάθε κοινωνικής ιεραρχίας, είτε σύνθετης είτε απλής, μπορεί να ευρεθεί στις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα άτομα και η βάση αυτών των σχέσεων είναι ο καταμερισμός των καθηκόντων και των λειτουργιών μεταξύ αυτών των ατόμων.

Μπορούμε να φανταστούμε, χωρίς να διαπράττουμε σοβαρό σφάλμα, ότι το ανθρώπινο είδος υπήρχε αρχικά σε μια εντελώς ανοργάνωτη μορφή. Παρά το μικρό αριθμό τους, αυτά τα άτομα μπορούσαν να ζουν από τα προϊόντα της φύσης χωρίς τη χρήση της τεχνολογίας ή της εργασίας και, μέσα σε τέτοιου είδους συνθήκες, μπορούσαν να κάνουν και χωρίς τους συνανθρώπους τους. Οι μόνες σχέσεις που υπήρχαν, και που είναι κοινές σε όλα τα είδη, ήταν αυτές της αναπαραγωγής. Αλλά για το ανθρώπινο είδος –και όχι μόνο για αυτό- αυτές ήταν ήδη αρκετές για να δημιουργήσουν ένα σύστημα σχέσεων με τη δική του ιεραρχία: την οικογένεια. Αυτή μπορούσε να βασίζεται στην πολυγαμία, την πολυανδρία ή τη μονογαμία. Δεν θα υπεισέλθουμε εδώ σε μια λεπτομερή ανάλυση. Ας πούμε μονάχα ότι η οικογένεια αντιπροσωπεύει ένα έμβρυο της οργανωμένης συλλογικής ζωής που βασίζεται σε έναν καταμερισμό των λειτουργιών ο οποίος καθορίζεται ευθέως από φυσικούς παράγοντες, αφού η μητέρα ανέτρεφε και μεγάλωνε τα παιδιά και ο πατέρας ήταν αφιερωμένος στο κυνήγι, στην απόκτηση της λείας, στην προστασία της οικογένειας από εξωτερικούς εχθρούς κτλ.

Σε αυτή την αρχική φάση, όπου η παραγωγή και η οικονομία απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά, καθώς επίσης και στα μεταγενέστερα στάδια εξέλιξης, είναι ανώφελο να σταθούμε στο αφηρημένο ερώτημα ως προς το κατά πόσον έχουμε εδώ να κάνουμε με το άτομο ή με την κοινωνία ως μονάδα. Χωρίς καμιά αμφιβολία, το άτομο, από βιολογική σκοπιά, είναι μια μονάδα, αλλά δεν μπορεί κανείς αυτό να το καταστήσει βάση της κοινωνικής οργάνωσης χωρίς να ολισθήσει στη μεταφυσική ανοησία. Από κοινωνικής απόψεως, κάθε άτομο ως μονάδα δεν έχει την ίδια αξία. Η συλλογικότητα γεννιέται από σχέσεις και ομαδοποιήσεις στις οποίες η κοινωνική θέση και η δραστηριότητα κάθε ατόμου δεν προέρχεται από μια ατομική αλλά από μια συλλογική λειτουργία, η οποία καθορίζεται από τις πολλαπλές επιδράσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος. Ακόμη και στην απλή περίπτωση μιας μη οργανωμένης κοινωνίας ή μιας μη-κοινωνίας, η απλή φυσική βάση που δημιουργεί την οικογενειακή οργάνωση είναι ήδη αρκετή για να ανασκευάσει το αυθαίρετο δόγμα περί του ατόμου ως αδιαίρετη μονάδα που είναι ελεύθερη να συνδεθεί με τις άλλες ατομικές μονάδες χωρίς να πάψει να είναι ξεχωριστή και, ωστόσο, ισότιμη με αυτές. Σε αυτήν την περίπτωση η κοινωνία-μονάδα προφανώς δεν υπάρχει, αφού οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη κι αν περιορίζονται στη στοιχειώδη έννοια ότι οι άλλοι υπάρχουν, είναι εξαιρετικά περιορισμένη και οριοθετείται στο πεδίο της οικογένειας ή της φυλής. Μπορούμε να καταλήξουμε στο ολοφάνερο συμπέρασμα ότι η «κοινωνία-μονάδα» δεν υπήρξε ποτέ και, πιθανόν, δεν θα μας τεθεί ως «όριο», το οποίο μπορούμε να προσεγγίζουμε όλο και περισσότερο υπερβαίνοντας τα σύνορα των τάξεων και των κρατών.

Το να ξεκινάμε από το άτομο-μονάδα ως κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα και να συγκροτήσει κοινωνικές δομές, ή ακόμη και να αρνηθεί την κοινωνία, είναι σαν να ξεκινάμε από μια εξωπραγματική υπόθεση, η οποία, ακόμη και στις πιο σύγχρονες διατυπώσεις της, ισοδυναμεί μονάχα με την αποκατάσταση των εννοιών της θρησκευτικής αποκάλυψης και δημιουργίας και την έννοια μιας πνευματικής ζωής που δεν εξαρτάται από τη φυσική και την οργανική ζωή. Ο θεϊκός Δημιουργός -ή μια μοναδική δύναμη που κυβερνά το πεπρωμένο του σύμπαντος- έχει δώσει σε κάθε άτομο αυτή τη βασική ιδιότητα να είναι ένα αυτόνομο και ένα σαφώς προσδιορισμένο μόριο προικισμένο με συνείδηση, βούληση και υπευθυνότητα μέσα στο κοινωνικό σύνολο, και να είναι ανεξάρτητο από απρόοπτους παράγοντες που προέρχονται από τη φυσική επίδραση του περιβάλλοντος. Αυτή η θρησκευτική και ιδεαλιστική αντίληψη είναι μονάχα πολύ επιφανειακά τροποποιημένη στη διδασκαλία του δημοκρατικού φιλελευθερισμού ή του φιλελεύθερου ατομικισμού. Η ψυχή ως σπίθα από το Υπέρτατο Ον, η υποκειμενική κυριαρχία κάθε ψηφοφόρου ή η απεριόριστη αυτονομία του πολίτη μιας κοινωνίας δίχως νόμους: αυτά είναι τόσα πολλά σοφίσματα, που, στα μάτια της μαρξιστικής κριτικής, είναι μολυσμένα με τον ίδιο παιδαριώδη ιδεαλισμό, ασχέτως με το πόσο αποφασιστικά «υλιστές» μπορεί να ήταν οι πρώτοι αστοί φιλελεύθεροι και αναρχικοί.

Αυτή η αντίληψη είναι ισάξια με την εξίσου ιδεαλιστική υπόθεση της τέλειας κοινωνικής μονάδας -του κοινωνικού μονισμού- που είναι φτιαγμένη με βάση τη θεία βούληση, η οποία υποτίθεται ότι κυβερνά και διευθύνει τη ζωή του είδους μας. Για να ξαναγυρίσουμε στο πρωτόγονο στάδιο της κοινωνικής ζωής, το οποίο εξετάζαμε, και στην οργάνωση της οικογένειας, που ανακαλύψαμε μέσα σ’ αυτό, συμπεραίνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τέτοιου είδους μεταφυσικές υποθέσεις περί του ατόμου-μονάδας και τις κοινωνίας-μονάδας για να ερμηνεύσουμε τη ζωή του είδους και τη διαδικασία εξέλιξής του. Από την άλλη μεριά, μπορούμε να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι έχουμε να κάνουμε με έναν τύπο συλλογικότητας που είναι οργανωμένη σε ενιαία βάση, δηλ. την οικογένεια. Φροντίζουμε να μην τον καταστήσουμε έναν αμετάβλητο ή μόνιμο τύπο και να μην τον εξιδανικεύσουμε σαν να ήταν το πρότυπο της κοινωνικής συλλογικότητας, όπως κάνει με το άτομο ο αναρχισμός ή η απόλυτη μοναρχία. Απεναντίας, καταγράφουμε, απλώς, την ύπαρξη της οικογένειας ως την πρωταρχική μονάδα οργάνωσης της ανθρωπότητας, από την οποία θα επακολουθήσουν άλλες, και η οποία θα μεταβληθεί και η ίδια από πολλές απόψεις, θα καταστεί συστατικό στοιχείο άλλων συλλογικών οργανώσεων ή, όπως δικαιολογημένα μπορούμε να αναμένουμε, θα εξαφανιστεί σε πολύ εξελιγμένες κοινωνικές μορφές. Δεν αισθανόμαστε διόλου υποχρεωμένοι να ταχθούμε από θέση αρχής υπέρ ή κατά της οικογένειας, περισσότερο απ’ όσο νοιώθουμε υποχρεωμένοι να ταχθούμε από θέση αρχής, για παράδειγμα, υπέρ ή κατά του κράτους. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να συλλάβουμε την εξελικτική κατεύθυνση αυτών των τύπων οργάνωσης του ανθρώπου. Όταν αναρωτιόμαστε εάν κάποια μέρα θα αυτοί οι τύποι εξαφανιστούν, το κάνουμε αντικειμενικά, επειδή δεν θα μπορούσε να μας συμβεί τις νοήσουμε ως κάτι ιερό και αιώνιο ή ως κάτι βλαβερό που πρέπει να καταστραφεί. Ο συντηρητισμός και το αντίθετό του (δηλ. η άρνηση κάθε μορφής οργάνωσης και κοινωνικής ιεραρχίας) είναι από κριτική σκοπιά εξίσου ανίσχυροι και εξίσου άγονοι.

Έτσι, αφήνοντας κατά μέρος την παραδοσιακή αντίθεση ανάμεσα στις κατηγορίες «άτομο» και «κοινωνία», θα παρακολουθήσουμε στη μελέτη μας το σχηματισμό και την εξέλιξη άλλων μονάδων της ανθρώπινης ιστορίας: εκτεταμένες ή περιορισμένες ομαδοποιήσεις ανθρώπων που βασίζονται στον καταμερισμό των λειτουργιών και σε μια ιεραρχία, που εμφανίζονται ως οι πραγματικοί παράγοντες και συντελεστές της κοινωνικής ζωής. Τέτοιου είδους μονάδες μπορούν, σε έναν ορισμένο βαθμό, να συγκριθούν με οργανικές μονάδες, με ζωντανούς οργανισμούς που τα κύτταρά τους, με τις διάφορες λειτουργίες τους και τη διαφορετική τους αξία, μπορούν να αναπαραστήσουν ανθρώπους ή στοιχειώδεις ομάδες ανθρώπων. Ωστόσο, η αναλογία δεν είναι πλήρης, εφόσον ένας ζωντανός οργανισμός έχει σαφώς καθορισμένα όρια και υπακούει σε άκαμπτους βιολογικούς νόμους ανάπτυξης και θανάτου, ενώ οι οργανωμένες κοινωνικές μονάδες δεν έχουν σταθερά όρια και ανανεώνονται συνεχώς, καθώς αναμιγνύονται μεταξύ τους, ενώ, ταυτόχρονα, διασπώνται και επανενώνονται. Αν επιλέξαμε να σταθούμε στο πρώτο και χτυπητό παράδειγμα, την οικογενειακή μονάδα, είναι επειδή επρόκειτο να αποδείξουμε ότι ακόμη και αυτές οι μονάδες που εξετάζουμε αποτελούνται καθαρά από άτομα και αν η ίδια τους η σύνθεση μεταβάλλεται, παρ’ όλα αυτά, συμπεριφέρονται σαν οργανικές και ακέραιες «ολότητες», τόσο ώστε δεν έχει πραγματικό νόημα και ισοδυναμεί με μύθο το να τα διασπάσει κανείς σε ατομικές μονάδες. Ο παράγοντας «οικογένεια» συνιστά μια ολότητα που η ύπαρξή της δεν εξαρτάται από τον αριθμό των ατόμων που περιλαμβάνει, αλλά από το πλέγμα των σχέσεών τους. Για να φέρουμε ένα χοντροκομμένο παράδειγμα, μια οικογένεια που αποτελείται από τον αρχηγό της, τις γυναίκες του και μερικούς αδύναμους ηλικιωμένους δεν έχει την ίδια αξία με μια άλλη που αποτελείται από τον αρχηγό της και πολλούς νεαρούς και ρωμαλέους γιους.

Ξεκινώντας από την οικογένεια, την πρώτη οργανωμένη μορφή κοινωνίας -στην οποία βρίσκει κανείς το πρώτο παράδειγμα καταμερισμού των λειτουργιών, τις πρώτες ιεραρχίες, τις πρώτες μορφές εξουσίας, διεύθυνσης των δραστηριοτήτων των ατόμων και διαχείρισης πραγμάτων- η εξέλιξη του ανθρώπου διήλθε μέσα από μια απέραντη σειρά άλλων, ολοένα πλατύτερων και πιο σύνθετων, μορφών οργάνωσης. Η αιτία αυτής της αυξανόμενης πολυπλοκότητας έγκειται στην αυξανόμενη πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και ιεραρχιών που γεννιούνται από την ολοένα αυξανόμενη διαφοροποίηση μεταξύ των λειτουργιών. Η τελευταία καθορίζεται ευθέως από τα συστήματα παραγωγής που η τεχνολογία και η επιστήμη θέτουν στη διάθεση της ανθρώπινης δραστηριότητας, προκειμένου να παράσχουν έναν αυξανόμενο αριθμό προϊόντων (με την ευρύτερη έννοια της λέξης) που είναι κατάλληλα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μεγαλύτερων κοινωνιών που εξελίσσονται προς ανώτερες μορφές ζωής. Μια ανάλυση που επιδιώκει να κατανοήσει τη διαδικασία σχηματισμού και μεταβολής των διαφόρων οργανώσεων του ανθρώπου καθώς επίσης και την αλληλεπίδραση των σχέσεων μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, πρέπει να βασίζεται στην έννοια της ανάπτυξης της τεχνολογίας στην παραγωγή και τις οικονομικές σχέσεις που απορρέουν από τον καταμερισμό των ατόμων σε διάφορα καθήκοντα που απαιτεί ο παραγωγικός μηχανισμός. Ο σχηματισμός και η εξέλιξη των δυναστειών, των καστών, των στρατών, των κρατών, των αυτοκρατοριών, των εταιριών και των κομμάτων μπορεί και πρέπει να μελετηθεί με βάση αυτούς τους παράγοντες. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι στο ανώτατο σημείο αυτής της πολυσύνθετης εξέλιξης θα εμφανιστεί ένα είδος οργανωμένης μονάδας που θα περιλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα και θα καθιερώσει έναν ορθολογικό καταμερισμό λειτουργιών μεταξύ όλων των ανθρώπων. Το ποια σημασία και ποια όρια θα έχει το ιεραρχικό σύστημα συλλογικής διαχείρισης σε αυτή την ανώτερη μορφή ανθρώπινης κοινωνικής ζωής είναι ένα θέμα για περαιτέρω συζήτηση.

Για να εξετάσουμε αυτούς τους ενιαίους οργανισμούς που οι εσωτερικές τους σχέσεις ρυθμίζονται από αυτό που καλείται γενικά «δημοκρατική αρχή», θα τα διακρίνουμε, χάριν ευκολίας, σε οργανωμένες συλλογικότητες που η ιεραρχία τους επιβάλλεται έξωθεν και σε εκείνους που επιλέγουν την ιεραρχία τους εκ των ένδον. Σύμφωνα με τη θρησκευτική αντίληψη και το καθαρό δόγμα του κύρους, σε κάθε εποχή η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια ενιαία συλλογικότητα που η ιεραρχία που επικρατεί στο εσωτερικό της προέρχεται από υπερφυσικές δυνάμεις. Δεν θα επαναλάβουμε την κριτική σε μια τέτοια μεταφυσική υπεραπλούστευση που έρχεται σε αντίθεση με ολόκληρη την εμπειρία. Η αναγκαιότητα καταμερισμού των λειτουργιών είναι αυτή που δημιουργεί φυσιολογικά τις ιεραρχίες και το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της οικογένειας. Καθώς η τελευταία εξελίσσεται σε φυλή ή σε ορδή, πρέπει να οργανωθεί προκειμένου να παλέψει εναντίον άλλων οργανώσεων (αντίπαλες φυλές). Η ηγεσία ανατίθεται σ’ εκείνους που είναι ικανοί να κάνουν την καλύτερη χρήση των δυνάμεων της κοινότητας και οι στρατιωτικές ιεραρχίες αναδεικνύονται ως απάντηση σε αυτήν την ανάγκη. Το κριτήριο της επιλογής για το κοινό όφελος εμφανίστηκε χιλιάδες χρόνια πριν από το δημοκρατικό ελεκτοραλισμό. Οι βασιλείς, οι στρατιωτικοί αρχηγοί και οι ιερείς αρχικά εκλέγονταν. Με την πάροδο του χρόνου, επικράτησαν άλλα κριτήρια για το σχηματισμό των ιεραρχιών, δημιουργώντας τα προνόμια της κάστας τα οποία μεταβιβάζονταν κληρονομικά ή με τη μύηση σε κλειστές σχολές, σέκτες και λατρείες. Αυτή η εξέλιξη προήλθε από το γεγονός ότι αν η ένταξη σε κάποια κοινωνική θέση δικαιολογείτο από την κατοχή ειδικών ικανοτήτων, μια τέτοια συνθήκη ήταν, κατά κανόνα, περισσότερο ευνοϊκή για να επιδράσει στη μεταβίβαση αυτής της θέσης. Δεν θα υπεισέλθουμε εδώ στην όλη διαδικασία σχηματισμού των καστών και, κατόπιν, των τάξεων μέσα στην κοινωνία. Είναι αρκετό να λεχθεί ότι η εμφάνισή τους δεν ανταποκρίνεται πλέον μονάχα στη λογική αναγκαιότητα του καταμερισμού των λειτουργιών, αλλά επίσης και στο γεγονός ότι ορισμένα στρώματα που καταλαμβάνουν μια προνομιακή θέση στο μηχανισμό της οικονομίας καταλήγουν να μονοπωλούν την εξουσία και την κοινωνική επιρροή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάθε άρχουσα κάστα εξασφαλίζει τη δική της οργάνωση, τη δική της ιεραρχία και το ίδιο ισχύει και για τις οικονομικά προνομιούχες τάξεις. Οι αριστοκράτες γαιοκτήμονες του Μεσαίωνα, για παράδειγμα, με το συνασπιστούν για την υπεράσπιση των κοινών τους προνομίων κατά των επιθέσεων των άλλων τάξεων, συγκρότησαν μια μορφή οργάνωσης που στο αποκορύφωμά της κατέληξε στη μοναρχία, η οποία συγκέντρωσε στα χέρια της τις δημόσιες εξουσίες αποκλείοντας εντελώς τα άλλα στρώματα του πληθυσμού. Το κράτος της φεουδαλικής εποχής ήταν η οργάνωση της φεουδαλικής αριστοκρατίας με την υποστήριξη του κλήρου. Ο κυριότερος παράγοντας καταναγκασμού της στρατιωτικής μοναρχίας ήταν ο στρατός. Εδώ έχουμε έναν τύπο οργανωμένης συλλογικότητας που η ιεραρχία του καθιερώθηκε έξωθεν, αφού ο βασιλιάς ήταν αυτός που απένεμε τους στρατιωτικούς βαθμούς και ο κανόνας ήταν η παθητική υποταγή καθενός από τα συστατικά της στοιχεία. Κάθε μορφή κράτους συγκεντρώνει κάτω από μία αρχή την οργάνωση και τη διοίκηση μιας σειράς από εκτελεστικές ιεραρχίες: το στρατό, την αστυνομία, το δικαστικό σώμα και τη γραφειοκρατία. Έτσι, το κράτος κάνει χρήση της δραστηριότητας ατόμων απ’ όλες τις τάξεις, αλλά αυτή οργανώνεται με βάση μία και μοναδική ή λίγες προνομιούχες τάξεις που ιδιοποιούνται την εξουσία για να συγκροτήσουν τις διάφορες ιεραρχίες τους. Οι άλλες τάξεις -και γενικά όλες οι ομάδες ατόμων για τις οποίες είναι ολοφάνερο ότι το κράτος, παρά τους ισχυρισμούς του, δεν διασφαλίζει κατά κανέναν τρόπο τα συμφέροντα όλων- επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τις δικές τους οργανώσεις για να κάνουν τα δικά τους συμφέροντα να υπερισχύσουν. Το σημείο αφετηρίας τους είναι ότι τα μέλη τους καταλαμβάνουν την ίδια θέση στην παραγωγή και στην οικονομική ζωή.

Όσον αφορά τις οργανώσεις που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, οι οποίες εξασφαλίζουν τη δική τους ιεραρχία, αν ρωτήσουμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο μπορεί να οριστεί η ιεραρχία, προκειμένου να διασφαλίσει την υπεράσπιση των συλλογικών συμφερόντων της εν λόγω οργάνωσης και να αποφύγει το σχηματισμό προνομιούχων στρωμάτων, μερικοί θα προτείνουν τη δημοκρατική μέθοδο, που η αρχή της έγκειται στην προσφυγή στη γνώμη της πλειοψηφίας για την επιλογή αυτών που θα καταλάβουν τις διάφορες θέσεις.

Η σφοδρότητα της κριτικής μας σε μια τέτοια μέθοδο εξαρτάται από το αν εφαρμόζεται στη σημερινή κοινωνία συνολικά, σε δεδομένα έθνη ή στην περίπτωση που εφαρμόζεται σε ακόμη στενότερες οργανώσεις όπως τα συνδικάτα και τα κόμματα.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτή πρέπει να απορριφθεί, εφόσον δεν λαμβάνει υπόψιν τη θέση των ατόμων μέσα στην οικονομία και δέχεται ως δεδομένη την εγγενή τελειοποίηση του συστήματος χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ιστορική εξέλιξη της συλλογικότητας στην οποία εφαρμόζεται.

Η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις που διακρίνονται από το οικονομικό προνόμιο, αφαιρεί ξεκάθαρα κάθε αξία από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Η κριτική μας αρνείται την παραπλανητική θεωρία που υποστηρίζει ότι ο δημοκρατικός και κοινοβουλευτικός κρατικός μηχανισμός που απορρέει από τα σύγχρονα φιλελεύθερα συντάγματα είναι μια οργάνωση όλων των πολιτών και εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Από τη στιγμή που εμφανίζονται αντιτιθέμενα συμφέροντα και ταξικοί ανταγωνισμοί δεν μπορεί να υπάρξει καμία ενιαία οργάνωση. Παρά την επιφανειακή παρουσία της λαϊκής κυριαρχίας, το κράτος παραμένει όργανο της οικονομικά κυρίαρχης τάξης και εργαλείο υπεράσπισης των συμφερόντων της. Παρά την εφαρμογή του δημοκρατικού συστήματος στην πολιτική εκπροσώπηση, η αστική κοινωνία εμφανίζεται ως ένα σύνθετο δίκτυο ενιαίων σωμάτων. Πολλά από αυτά, που προέρχονται από τα προνομιούχα στρώματα και τείνουν να διαφυλάσσουν τον τωρινό κοινωνικό μηχανισμό, συγκεντρώνονται γύρω από τον ισχυρό συγκεντρωτικό οργανισμό του πολιτικού κράτους. Άλλοι μπορεί να είναι ουδέτεροι ή να έχουν μια αμφιταλαντευόμενη στάση απέναντι στο κράτος. Τέλος, άλλοι εμφανίζονται στο εσωτερικό στρωμάτων που γίνονται αντικείμενο καταπίεσης και εκμετάλλευσης οι οποίοι στρέφονται κατά του ταξικού κράτους. Ο κομμουνισμός καταδεικνύει ότι η τυπική νομική και πολιτική εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής και της αρχής της πλειοψηφίας σε όλους τους πολίτες, τη στιγμή που η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αντίθετες τάξεις σε σχέση με την οικονομία, είναι ανίκανη να καταστήσει το κράτος μια οργανωτική μονάδα της κοινωνίας ή του έθνους συνολικά. Επισήμως, η πολιτική δημοκρατία ισχυρίζεται το αντίθετο, ενώ, στην πραγματικότητα, αποτελεί τη μορφή που εξυπηρετεί την εξουσία της αστικής τάξης, τη δικτατορία αυτής της ιδιαίτερης τάξης, με σκοπό τη διαφύλαξη των προνομίων της.

Συνεπώς, είναι σφάλμα να αποδίδει κανείς τον ίδιο βαθμό ανεξαρτησίας και ωριμότητας στην ψήφο κάθε ψηφοφόρου, ανεξάρτητα από το αν αυτός είναι ένας εργάτης εξαντλημένος από την υπερβολική σωματική εργασία ή ένας έκλυτος πλούσιος, ένας δαιμόνιος μεγαλοβιομήχανος ή ένας αξιοθρήνητος προλετάριος που αγνοεί τις αιτίες της μιζέριας του και τα μέσα για την εξάλειψή της. Αποτελεί δε λάθος το να νομίζει κανείς ότι εκπληρώνοντας κάποιος το υπέρτατο καθήκον της προσφυγής στην ψήφο του «ψηφοφόρου» μια φορά στο τόσο είναι αρκετό για να εξασφαλίσει την ηρεμία και την υποταγή οποιουδήποτε αισθάνεται ότι πέφτει θύμα και γίνεται αντικείμενο κακομεταχείρισης από την κρατική πολιτική και την κυβέρνηση. Δεν θεωρούμε απαραίτητο να χάσουμε χρόνο για να αποκαλύψουμε αυτά τα λάθη.

(...) 

Για τους αγανακτισμένους της Κέρκυρας και γενικότερα

«Αγανακτισμένοι πολίτες», ένας χαρακτηρισμός που προκαλεί αλγεινή εντύπωση σε κάθε άνθρωπο που δεν άρχισε να σκέφτεται την τελευταία βδομάδα... Να, όμως, που αυτός αποκτά αγωνιστικό νόημα, από κωδική ονομασία της αντίδρασης, και ντύνει πλέον όσους έπαψαν πια να ελπίζουν στις ευγενείς διαθέσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσους θυσιάζονται για το κοινό καλό. Εδώ θα επιχειρήσουμε μια πιο ρεαλιστική ανάλυση των όσων συμβαίνουν στην πλατεία που ζούμε, αυτήν της Κέρκυρας. Μακριά από γλειψίματα και κολακευτικές επικρίσεις θα ρίξουμε το σχόλιό μας εστιάζοντας στ' αρνητικά, μιας και τα θετικά δεν έχουν φανεί ακόμα, τουλάχιστον όχι σ' αυτούς που δεν τα 'δειχναν ούτως ή άλλως. Τα βασικά χαρακτηριστικά της κίνησης αυτής είναι α') η εμμονή στις ειρηνικές εκδηλώσεις β') η έχθρα προς όλα τα κόμματα και πολλάκις και τα συνδικάτα γ') ο διατυμπανισμός του αμεσοδημοκρατικού χαρακτήρα της. Ας δούμε τη δυναμική που ορίζουν και το καθήκον της αριστεράς ως εκ τούτου. Να τονιστεί εδώ πως δε μιλάμε για νομοτέλεια (ελπίζουμε δηλαδή...), αλλά για υπαρκτές τάσεις, οι οποίες στο βαθμό που δεν βρίσκουν εμπόδια ορίζουν και τη δυναμική της κίνησης.

Περί του ειρηνικού χαρακτήρα των κινητοποιήσεων.
Αυτή η φράση, μακριά απ' το ν' αναλύει με όρους τακτικής ή ταξικής ηθικής και εγγύτερα σε μια παιδική ηθική δικαιολόγηση, καταλήγει να ταυτίσει την καθημερινή ή και την ωμή βία του κράτους με την λαϊκή βία, με όποιον τρόπο κι αν αυτή εκδηλώνεται. Το δίκιο χάνεται με τη χρήση βίας και μαζί η επιβεβλημένη για έναν προλετάριο ταξική «προκατάληψη». Αναλυτικότερα: 1) αν ένας εργάτης καταργεί σ' έναν βαθμό την μεροληψία του υπέρ της της τάξης του τότε αφενός διασπάται απ' αυτήν και αφετέρου περιορίζει τα μέσα διεκδίκησης, και αυτά σ' αυτόν ακριβώς το βαθμό 2) αν ένας εργάτης καταργεί σ' έναν βαθμό την μεροληψία του ενάντια στην αστική τάξη τότε αφενός αποκτά αυταπάτες και αφετέρου πάλι περιορίζει τα μέσα διεκδίκησης, και αυτά σ' αυτόν ακριβώς το βαθμό.

Αλλά γιατί τώρα ειδικά ειρηνικές δράσεις; Μήπως πρώτα οι εκατοντάδες χιλιάδες απεργών και διαδηλωτών είχανε σκιστεί στα μπάχαλα; Ή μήπως, μαζί με την επίρριψη ευθυνών στις κινητοποιήσεις τις ίδιες για την καταστολή τους, επιτυγχάνουμε και έναν διαχωρισμό των τότε κινητοποιήσεων με των τώρα; Εμείς πιστεύουμε το δεύτερο. Η έντονη έμφαση σ' ένα χαρακτηριστικό που δεν ήταν γνώρισμα των προηγουμένων κινητοποιήσεων επιτυγχάνει τον σχηματισμό μιας καινοτομίας, ορίζει μια ολωσδιόλου νέα δράση, με άλλα λόγια χαράσσει μια οριοθετική γραμμή μεταξύ του παρωχημένου και του καινούριου. Παράλληλα, το ότι στις προηγούμενες κινητοποιήσεις είχε προσαφθεί η βία ως ίδιον αυτών, η απόσβεση κάθε συγγένειας και συγκοινωνίας μεταξύ παλιάς και νέας κινητοποίησης επιταχύνεται σημαντικά και συνάμα, επικυρώνοντας την καθεστωτική αυτή γνωμάτευση, νομιμοποιεί την καταστολή στις προγενέστερης μορφής κινητοποιήσεις ως θεμιτή απάντηση σε κάτι αδικαιολόγητα βίαιο. Ουσιαστικά, δηλαδή, μιλάμε για έναν τρόπο μετακίνησης των πολιτικών δράσεων απ' την τότε μορφή κινητοποιήσεων στην τωρινή (ή καλύτερα απ' τις κινητοποιήσεις στα πανηγύρια), μιλάμε για μια αντλία που αδειάζει τον λαό απ' τις κινητοποιήσεις και μια σκούπα που εξαλείφει τα εναπομείναντα ίχνη τους.

Αλλά ας δούμε και το πως νοηματοδωτείται και η λέξη «ειρηνικός». Μια πολύ κακώς εννοούμενη άποψη περί ειρήνης θεωρεί βία κάθε διατάραξη της τάξης, ως έχει αυτή οριστεί στον υπάρχοντα κοινωνικό ιστό, κάθε μέσο που προσπαθεί, όχι εξαντλούμενο στην πειθώ, στη μούτζα ή στην λύπηση, να αντιπαρατεθεί με το καθεστώς. Η λογική της συγκεκριμένης άποψης περί μη βίας εγκλωβίζει κάθε διεκδίκηση στα στενά περιθώρια των ευνουχισμένων εκτονωτικών μηχανισμών του συστήματος. Αναλυτικότερα, απομακρύνει τον κόσμο από μια λογική που ξεφεύγει απ' τη συστημική και η οποία οδηγεί δυναμικά σε ριζοσπαστικότερες στάσεις και τοποθετήσεις. Επιπλέον, πρακτικά μιλώντας, αν δούμε το τι βλέψεις για δράσεις τίθενται, συμπεραίνουμε πως καταργεί και κάθε λογική πίεσης προς το καθεστώς, άρα και κάθε ενδεχόμενο επιτυχούς μελλοντικής διεκδίκησης.

Περί των κομμάτων
Στα ίδια αποτελέσματα καταλήγει και όλο αυτό το αμόκ με τα κόμματα. Κατ' εμάς ξεκινάει από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, ψυχασθένεια που ταυτίζει τη σημασία κάθε δράσης και κάθε επιλογής ώστε να απαλυνθεί ο ψόγος στις ηλίθιες ή λάθος επιλογές. Η ένοχη συνείδηση δεν πετάει στα αζήτητα την εμπειρία και την άποψη της αριστεράς βάσει της καταγωγής τους απλά, αλλά πολλάκις βάσει της ίδιας της φύσης τους. Ενοχλούνται οι «πλαταιείς» με στάσεις και απόψεις που ήταν πάντα επίκαιρες, ενοχλούνται απ' τις επιλογές που αν φανούν τώρα σπουδαίες τότε θα υπογραμμίσουν το ξετσίπωτο παρελθόν τους. Καταδικάζουν κάθε συλλογική διεκδίκηση που ξεφεύγει απ' την πλατεία, προκειμένου να διατηρηθεί η ορθότητα των επιλογών δουλοπρέπειας, η ορθότητα των επιλογών τους. Όπως και πριν, λοιπόν, βλέπουμε πως δεν κινηματοποιούνται άνθρωποι του καναπέ, αλλά καναπεδοποιείται το κίνημα και δει σε πλήρη διαχωρισμό με τις προηγούμενες εκφάνσεις του.

«Όλοι στο Γουδί», μια φράση που εξισώνει τα πάντα, που καταδικάζει μια άποψη τουλάχιστον για την προέλευσή της, που σβήνει κάθε εμπειρία λαϊκών αγώνων για να δημιουργήσει νέες και δει σε καθεστώς 1) ημιμάθειας, 2) τύφλωσης και 3) προκατειλημμένης ακρισίας. Τι γίνεται δηλαδή; Γίνεται ότι 1) με θεωρία την πρετεντερική προπαγάνδα, 2) άσχετοι με κάθε συλλογιστική συλλογικών διαπραγματεύσεων/όντας μεμονωμένα άτομα με οπτικό πεδίο περιορισμένο σε μια καρικατούρα του εαυτού τους και 3) εχθρικοί προς μια σπουδαία κι ευμεγέθη κλάση απόψεων προσπαθούν κάποιοι να αρχίσουν τώρα και ξεκάρφωτα την γραφή της ιστορίας. Δυναμική που αν αφεθεί ελεύθερη θα είναι μια προοπτική ήττας του λαϊκού κινήματος και εκφυλισμού του σε χαριτομενιά. Διότι είναι σαν να επιλέγεις να κόψεις τα χέρια σου και να βγάλεις τα μάτια σου πριν πας να παλέψεις. Το πιθανότερο είναι να γίνεις παλλακίδα του αντιπάλου σου, κι ας βαφτίσεις τον ακρωτηριασμό σου «τομή στην ιστορία των κινημάτων».

«Κλέφτες!». Σύνθημα, το οποίο εστιάζον στην εντιμότητα και όχι το πολιτικό ποιόν του κάθε πολιτικού, απομακρύνει τη συλλογιστική απ' το χώρο της πολιτικής στο πεδίο του savoir vivre. Σύνθημα που, συνεπώς, θωρακίζει την πολιτική αμβλύνοια αφενός και αφετέρου συζευγμένο με τη γενίκευσή του σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς εντείνει τον δογματικό παραλογισμό. Σε μια ευνομούμενη χώρα άνθρωποι που λένε πως το ΚΚΕ(μ-λ) ή το ΝΑΡ ή το κόμμα κυνηγών έφαγαν λεφτά εξίσου με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ θα βρίσκονταν σε κάνα κελί με πάνινους τοίχους, ενώ εδώ κάνουν γενικές συνελεύσεις. Υιοθετώντας τέτοιες κοτσάνες, λέγοντας πχ ότι η Θάλεια έφαγε το ίδιο με τον Τσοχατζόπουλο ή είσαι παράφρονας ή ένα κομμάτι του εγκεφάλου σου έχεις επιλέξει να μείνει ανενεργό. Συμπερασματικά μιλώντας, μια τέτοια μαζική παράκρουση, ένα τέτοιο δόγμα που για να ενστερνιστεί απαιτεί λοβοτομή, όλα αυτά καταστρέφουν τη δυνατότητα για ορθολογική ανάλυση των συνθηκών ζωής σου και των τρόπων διεκδίκησης, σε κάνουν ένα παρορμητικό ζώον που άγεται και φέρεται από τις εκλάμψεις τις στιγμής και τον κάθε δημαγωγό. Κοντολογίς, το «σκάλωμα» αυτό δεν είναι μια απλή ή άσχετη αντίφαση, όπως αυτές που κουβαλάει κάθε άνθρωπος, είναι μια τροχοπέδη στην απαιτούμενη πολιτική συλλογιστική αυτών των καιρών.

Δεχόμενοι μαζικά καταστάσεις επιθετικής ομοιογένειας και φίμωσης αριστερού λόγου στρώνουμε τουλάχιστον τον δρόμο για να ισοπεδωθούν κι άλλο τα δημοκρατικά δικαιώματα. Δε χρειάζεται τανξ ένα φασιστικό κράτος, όπως δε χρειάζεται και η Ρωσία του Πούτιν, αυτό που θέλει είναι μια αρχική νομιμοποίηση και την μετέπειτα αποδοχή. Μην απαντώντας αυτή τη βλακεία ή φιλώντας τα πασουμάκια του κάθε αγουροξυπνημένου, επιτρέπουμε την ανάπτυξη της επίθεσης του καθεστώτος στις οργανωμένες προοδευτικές δυνάμεις, στις ριζοσπαστικές συλλογικότητες και τις επαναστατικές απόψεις, μιας και επιβεβαιώνουμε τον λόγο του ως λαϊκή αποδοχή (ή και επιθυμία) και του στρώνουμε ροδοπέταλα εξομαλύνοντας κάθε λακκούβα που θα παρακώλυε την πορεία του. Αναλυτικότερα, εμπόδιο σ' αυτή τη λαίλαπα είναι η πίστη του λαού στο δικαίωμα λόγου όλων και δει αυτών που έχουν ταχθεί στο πλευρό του, όμως τώρα πλέον αρχίζουμε εμείς ειδικά να χάνουμε αυτό το δικαίωμα (και μη φανεί παράξενο που αυτό δεν ισχύει για τους ακροδεξιούς ή συντηρητικούς σχηματισμούς...) και θα 'ναι έγκλημα και προς τον εαυτό μας και προς το εργατικό κίνημα το να μην το υπερασπιστούμε ή και ακόμα να γλύψουμε την γρανίτα που περιβάλλει την άρνησή του. Όταν ο αγανακτισμένος θα γυρίσει πλευρό και θα ξανακοιμηθεί ή όταν επιχειρηθεί κάτι σοβαρότερο απ' τα κατσαρολικά στο Δημαρχείο (ή και ανεξαρτήτου αφορμής) τότε το κράτος θα (ξανα)δείξει τα δόντια του, θα αμυνθεί με τρομονόμους και θα επιτεθεί με περιστολές ελευθεριών και παρακρατική βία σε αριστερές συλλογικότητες και δε θα υπάρχει κανείς να διαμαρτυρηθεί, κανείς να σε υπερασπίσει, γιατί όπως έστρωσες έτσι και θα κοιμηθείς. Σε τελική ανάλυση όποια αριστερή τοποθέτηση έχει προαπαιτούμενα τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, άρα το να μην παίρνεις θέση επί του ζητήματος ή να το χειρίζεσαι με τρίπλες (του τύπου «είμαι ανένταχτος και όχι κομματικός» ή με διάφορους λαϊκισμούς και σοφιστείες) όχι μόνο δε θα σε «ταΐσει», αλλά επί της ουσίας υπογράφεις την ηχηρή σφαλιάρα που μέλλει να έρθει.

Αμεσοδημοκρατία;
Επωάζεται το αυγό του φασισμού, επιπλέον, αφήνοντας ελεύθερες και αναπάντητες στάσεις και απόψεις που στ' όνομα της αχρωμίας επιτίθενται στην πολυχρωμία. Ο πλουραλισμός και όχι η ομοιογένεια κάνουν το κίνημα. Η οργή και όχι η υστερία πάνε μπρος τα πράγματα. Κάθε φωνή που στο παρελθόν αντιστάθηκε αρνούμενη της καθεστωτικές συμβάσεις, που αγωνίστηκε έξω από τα στενά πλαίσια του «αρμόζειν» καταδικάζεται ασυζητητί γι' αυτήν ή έστω μαζί μ' αυτήν ακριβώς την στάση της. Αντίστοιχα θέσεις υιοθετούνται χωρίς σκέψη και ανάλυση, αρκεί ν' ακούγονται καλές στ' αυτιά εκ πρώτης όψεως. Αν παρεκκλίνεις λίγο, αν είσαι μια μειοψηφία με άποψη οφείλεις να σκύψεις στην βοή της κωφής πλειοψηφίας, να σβίσεις άμεσα τη διαφορετικότητά σου στ' όνομα του σεβασμού μιας οχλαγωγίας που θεωρεί σπατάλη χρόνου τη σκέψη και το διάλογο. Δε μιλάμε, δηλαδή, για αμεσοδημοκρατία, αλλά για συντονισμένο όχλο, για πνίξιμο κάθε δημοκρατικής κατάκτησης στις κινηματικές διαδικασίες στ' όνομα της αμεσοδημοκρατίας! Μια μάζα που δεν σκέφτεται, που κλείνεται στον εαυτό της δαγκώνοντας όποιον της πει κάτι διαφορετικό απ' το επιτρεπτό, μια τέτοια ομάδα, που θυμίζει υπερβολικά τα ταμπούρλα της ΔΑΠ στο ΠΑΜΑΚ, μόνο απολυταρχικά μπορεί να φερθεί (και περισσότερο από όποιον άλλο μιας και έχει την αυταπάτη ότι λειτουργεί δημοκρατικά) και μπορεί ν' αποδεχθεί οποιαδήποτε αντιλαϊκά μέτρα, αρκεί αυτά να έχουν μια επίφαση λαϊκής έγκρισης. Με πιο απλά λόγια, επιτρέποντας τέτοιες καταστάσεις δημιουργούμε συνειδήσεις που μπορούν εύκολα να δεχθούν δημοκρατικά επιχειρήματα που να απαγορεύουν ολιγομελείς πορείες που πλήττουν την αγορά και το συμφέρον των πολλών, που να χλευάζουν με κλειστά αυτιά ως αδιάφορες τις λίγες αγωνιστικές φωνές σ' ένα καθεστώς αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, που να δέχονται περικοπές μισθών άλλων στρωμάτων μιας και φαντάζει γλυκιά ιδέα στην ευάλωτη σε λαϊκισμούς σκέψη μας.

"Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους"

Δεν ξερω ποσο εχουμε συνειδητοποιησει το τι ειναι αυτο που συμβαινει αυτες τις μερες. Και αν τις πρωτες μερες ηταν τελειως θολο το τοπιο, πλεον πιστευω πως εχουν ξεκινησει να διακρινονται εμφανως καποιες τροχιες που μπορει να παρει το πραγμα. Και δεν αναφερομαι απαραιτητα σε κατι αμεσο, αλλα για μια συνεχεια ακομα και αν το τωρινο κινημα των πλατειων εκφυλιστει.

Θελω να αναφερθω στο περιστατικο κατα αρχας με το κκε μλ στην αθηνα αλλα θα ξεκινησω καπως εμμεσα. Οσο με ξερουν γνωριζουν πως ακομη και οταν ημουν οργανωμενος ποτε δεν προετασσα καμια "κομματικη ταυτοτητα". Ουτε γιατι ντρεπομουν ουτε για να αρεσω, αλλα γιατι προτιμουσα, οποτε ηταν δυνατο, ο λογος που βγαζω να βγαινει συλλογικα μαζι ατομα που εχουμε κοινες αναγκες και βλεπουμε την πραγματωση τους με εναν ομοιο, συλλογικο τροπο. Και ετσι προτιμουσα αυτη την ταυτοτητα που καθοριζοταν απο την ιδια μου τη δραση χωρις να κρυβω ομως και την ενταξη μου στην πολιτικοσυνδικαλιστικη παραταξη οπου ανηκα, ουτε απεφευγα να τοποθετουμε ως μελος της. Αυτα τα λεω μονο για να δειξω το πως αντιλαμβανομαι το θεμα της πολιτικης ταυτοτητας.

Αυτο ομως που βιωνουμε αυτη τη στιγμη ειναι μια εκ των δεξιων απαξιωση (σε καμια περιπτωση εκ των αριστερων ξεπερασμα!) της αριστερας και του αντιεξουσιαστικου χωρου. Αν και για τον καθενα η απαξιωση εχει ιδιαιτεροτητες -αλλοι κυνηγαν ψηφους, αλλοι θελουν να κανουν μπαχαλα...-, θα αναφερομαι και στα δυο με τον ορο αριστερα μονο, αλλωστε ετσι οριζω την αριστερα γενικα. Η απαξιωση επεκτεινεται σε σωματεια και σε παρα πολλες μορφες συλλογικης οργανωσης.

Αυτη η απαξιωση εχει πολλες αιτιες, και σιγουρα τις ανεπαρκειες της ιδιας της αριστερας και γενικοτερα των συλλογικων διαδικασιων που υπαρχουν ολα αυτα τα χρονια. Στο μεγαλυτερο βαθμο ομως πηγαζει απο το τι εκανε ολο αυτος ο κοσμος που τα απαξιωνει, τα τελευταια χρονια. Ποιοι τελικα ειναι αυτοι που κατεβαινουν στο συνταγμα και στις πλατειες; Υπαρχει ενα κομματι νεολαιας, αλλωστε τα τελευταια χρονια τα περισσοτερα σοβαρα πραγματα που γινονται γινονται απο νεολαια, ειτε το φοιτητικο, ειτε μιλαμε για σωματεια (σε επισφαλεις κυριως τομεις) και αυτο δεν ειναι καθολου ασχετο με τα παρακατω. Αλλα το μεγαλυτερο ισως κομματι ειναι ενας κοσμος, ειτε μικροαστοι που προλεταριοποιουνται ειτε εργαζομενοι που ειχαν μια αλφα ανεση (δεν το λεω σαν αρνητικο), ο οποιος ολα τα προηγουμενα χρονια ετρωγε απο τα ετοιμα προηγουμενων αγωνων, ειχε εξοβελισει συλλογικες διαδικασιες, και ειχε βασισει την ατομικη του ανελιξη προς την επιτευξη του μικροαστικου του ονειρου στο να παταει στα πτωματα των γυρω του και να ψηφιζει αυτους που θα τον βοηθουσαν με ρουσφετια και ξαφνικα ανακαλυπτει πως ειναι κλεφτες και απατεωνες (οταν ακριβως σταματησαν τα ρουσφετια να μπορουν να υπαρχουν), Προς αποφυγη παρεξηγησεων, για τη μεγαλη πλειοψηφια του κοσμου αυτα ολα εξασφαλιζαν μια συντηρηση της καταστασης του, δεν τα εφαγε μαζι με τον παγκαλο. Αλλα ετσι ακριβως ειναι η κατασταση και δεν μπορουμε να κλεινουμε τα ματια σε αυτη ουτε να γλυφουμε. Ναι, και η αριστερα (κυριως η αριστερα) εχει ευθυνη για αυτη την κατασταση και δεν απαξιωνω τα βηματα που κανει και που μπορει να κανει ακομα αυτος ο κοσμος, αλλα δεν μπορουμε σε καμια περιπτωση να αγνοουμε ολα αυτα που εκανε ολα αυτα τα χρονια αυτος ο κοσμος τι αντιληψεις του εχουν παραξει και αυτη τη στιγμη που μπορει να τον οδηγησουν. Η ιστορια αλλωστε εχει δειξει, σε περιοδους κρισης και προλεταριοποιησης των μικροαστικων στρωματων ειναι πολυ ευκολο να οδηγηθουμε στο φασισμο. Για αυτο λοιπον αυτος ο κοσμος νοιωθει "προδωμενος" απο τους πολιτικους, ηξερε οτι ηταν κλεφτες αλλα πανω σε αυτους βασιζοταν για να βελτιωσει η να διατηρησει την κατασταση του. Αυτα ειναι που παραγουν το αντικομματικο αισθημα, καμια ξαφνικη ορεξη για "αυτοοργανωση" η "αμεση δημοκρατια". Μπορει να συνειδητοποιησει καποια πραγματα και να απορριψει την αναθεση κλπ αλλα βρισκομαστε αρκετα μακρυα ακομα απο κατι τετοιο αυτη τη στιγμη. Γιατι αυτο που πραττει αυτη τη στιγμη (περα των αδυναμιων του) ειναι τελειως διαφορετικο απο το τι συνειδηση εχει και τι συνειδηση μπορει να προκυψει μεσα απο αυτο. Μπορει μεσα απο την κινηση του να ξεπερασει πολλα πραγματα, αλλα οταν η κινηση αναπαραγει ουσιαστικα τη σαπιλα που εχει αφομοιωσει, δεν εχω καμια εμπιστοσυνη ουτε σε αυτον τον κοσμο ουτε στην κινηση του. Κοινωνικη βαση δεν εχουν μονο τα αριστερα κινηματα, και καμια νομοτελεια δε μας διαβεβαιωνει πως κατι προοδευτικο θα βγει μεσα απο μια τετοια κινηση...

Το συστημα προσπαθει απο την αρχη να εκμεταλλευτει τις αντιφασεις και τις αδυναμιες που προκυπτουν. Τα μμε αβανταρουν οχι τοσο τις κινητοποιησεις αλλα καποια χαρακτηριστικα τους, που ειναι για το συστημα απο ανωδυνα εως διεξοδος. Ετσι, αβανταρει το ακομματιστο και προσπαθει να δωσει μια εικονα εθνικης ενοτητας. Ειδαμε μεχρι και αναφορα στο εθνος για τους αγανακτησμενους που αυθορμητα την επεσαν στο κκε μλ. Προφανως οχι γιατι το συστημα τρεμει το κκε μλ. Αλλα θελει αυτες τις συγκεντρωσεις μια αχρωμη αοσμη σουπα, συσπειρωμενη με βαση την εθνικη ταυτοτητα. Και για να το πετυχει αυτο εξοβελιζει αριστερα και αναρχια απο εκει.

Σε αυτη την κατασταση ενας αριστερος, αναρχικος κλπ δεν μπορει παρα να υπερασπιστει το χωρο που ανηκει. Το να γλυφεις αυτη την αντιληψη και να το παιζεις "αγανακτησμενος", περα απο οπορτουνισμος και κοροιδια απεναντι στον κοσμο (πραγματικα, ας βγει ενας πολιτικοποιημενος που συμμετεχει σε διαδικασιες τα τελευταια χρονια να πει πως αγανακτησε πραγματικα και αυτο που τον κινει ειναι η αγανακτηση. Η αγανακτηση προκυ[πτει στο κμεγαλυτερο βαθμο απο τη μη εκπληρωση προσδοκιων που οσοι εχουν κινηματικη δραση ειχαν ηδη πληρει συνειδηση πως δε θα εκπληρωνονταν και απο την ελειψη μεσων εκφραση, ενω ολοι εμεις ειχαμε ηδη τις συνελευσεις, τις πορειες, τις διαδικασιες μας κλπ), ειναι κατι που θα το βρεις εναντια σου στο μελλον, εκτος και αν θελει να γινει κατι διαφορετικο απο αυτο που ισχυριζοταν πως ηταν μεχρι τωρα. Αυτο ακριβως προσπαθησε να κανει και το κκε μλ οπως το βλεπω, ειτε ως κκε μλ ειτε ως αριστεροι εργαζομενοι ειτε ως "χωρος αριστερα στην πλατεια".

Αυτο λοιπον που πρεπει να ειπωθει στον κοσμο ειναι αυτο: οχι, δεν ειναι ολοι ιδιοι με αυτους που ψηφιζες τοσα χρονια για να σου κανουν ρουσφετια, δε ζητουν ολοι την ψηφο σου στις εκλογες για να σε κυβερνησουν, οτι τις κομμουνιστικες οργανωσεις δεν τις ενδιαφερουν οι εκλογες παρα μοναχα σαν μια ευκαιρια για να προπαγανδησουν καποιες αποψεις τους γιατι πιστευουν πως αυτο το συστημα μονο με τη βια και με τα οπλα θα ανατραπει τελικα. Και αυτο που τους ενδιαφερει ειναι η οργανωση της εργατικης ταξης για να καταφερει να ανατρεψει το καπιταλιστικο συστημα.

Αντι αυτου, καποιοι, καμωμενοι πως πιανουν τον παλμο της εποχης, ειναι ετοιμοι να ακουσουν τον κοσμο κλπ εμφανιζονται σαν ακομματιστοι αγανακτησμενοι. Θελουν, λεει, ξαφνικα να "διδαχτουν" απο τον κοσμο. Δεν υπαρχει καποια αναγκη ομως να παψει καποιος να αναφερεται στον κομμουνισμο για να μαθει απο τον κοσμο. Ισα ισα δηλαδη... Αλλα οπως και να εχει μην κοροιδευουν κανεναν. Αν ηθελαν να διδαχτουν απο αυτο που γινεται δε θα ειχαν σαν προτεραιοτητα ακομα να ψαχνουν τροπους να μειωσουν το χρεος του κρατους. Τοσα χρονια τα πολιτικα πλαισια σεντονια προσπαθουσαν να περασουν στα κινηματα, τοσα χρονια τα παντα κατεληγαν στην εκλογικη τους καταγραφη.

Το που καταληγουν και γιατι ειναι κατι που λιγο πολυ πλεον ειναι γνωστο, το καπελο με την ΕΛΕ και τις λογικες περι χρεους κλπ. Ειναι αυτοι που για καιρο εψαχναν μια θεση στο κεντρικο πολιτικο σκηνικο και θεωρουν πως στην πλατη των "αγανακτησμενων" θα το καταφερουν. Για την αποψη μου περι του ρολου του κρατικου χρεους ενα λινκ απο το ριζοσπαστη και ενα απο το φακτορυ της υφανετ (ειπα να βαλω απο αλλες ασχετες μεταξυ τους πηγες για να μη με πειτε μουλα), και αρα το να δωθει καποια "λυση" στο "προβλημα" του χρεους δεν ειναι δικη μας δουλεια, αφου το χρεος δεν ειναι δικο μας.

Τεσπα θα ηθελα να εγραφα και καποια σε σχεση με το τι μπορει να προκυψει αν επικρατησουν τετοιες λογικες αλλα δεν εχω χρονο. Ελπιζω καποιοι που κατεβαινουν και ειναι σε νιρβανα να ξεκουκουρτιασουν μπας και νιωσουν λιγο.

Οποιες πολιτικες συλλογικοτητες της πλατειας δεν παιρνουν θεση ειναι συνυπευθυνες σε αυτο που γινεται και αυτο που παει να συμβει, και σιγουρα το κανουν εκ του πονηρου και αυτο μεγαλωνει ακομη περισσοτερο την ευθυνη τους.

ΥΓ Ο Μάο είχε πει πως οι κομμουνιστές πρέπει να κολυμπάνε στις μάζες όπως το ψάρι στο νερό, δεν είχε πει ότι πρέπει να μεταμφιέζονται σε κουτσομούρες για να κολυμπήσουν, ειπε ο συντροφος...

το ακριβως κατω ποστ του κατακαθιου νομιζω συμπυκνωνει τις σκεψεις μου πολυ καλα...

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Μανόλης Ἀναγνωστάκης, Νοέμβρης 1983

η λυση στο χρεος

το αντιγραφω γιατι δεν ξερω ποσο θα μεινουν αυτα ανεβασμενα. Τρολια παγκοσμιας εμβελειας.

Επρεπε να παει στο b-fest να τα πει. Και της αμεσης δημοκρατιας ειναι και προαγει μια εναλλακτικη οικονομια.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ




Ένα ιδιαίτερο δελτίο τύπου για σένα





Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΡΕΧΕΙ ΣΑΝ ΝΕΡΟ.

Υπάρχει μια επιχειρηματική ιδέα που μπορεί να σώσει την πατρίδα μας, θα ενδιαφερόσουν να μάθεις για αυτήν;



Ναι και εμείς είμαστε επιφυλακτικοί όταν ακούμε διάφορες βαρύγδουπες δηλώσεις.



Δεν είμαστε πολιτικοί.

Είμαστε τεχνικοί, οι τεχνικοί του 18192 που αποκλείσατε την προβολή του τηλεοπτικού μας σποτ. Για την ενημέρωσή σας ότι δεν είναι παραπλανητική διαφήμιση σας παραθέτουμε τα παρακάτω.

Πριν από κάποιους μήνες στην προσπάθειά μας να βρούμε λύση για να ζήσουμε τις οικογένειες μας αποφασίσαμε να συναντιόμαστε κάθε Δευτέρα με σκοπό να συζητάμε τα θέματα που μας απασχολούν. Καλώντας και κάθε φορά ένα φίλο πελάτη για να συμμετέχει.

Ονομάσαμε τις συναντήσεις αυτές ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΙΠΠΟΤΗ ΤΕΧΝΙΚΟΥ.

Και έγιναν θαύματα, ό,τι δεν είχαμε καταφέρει στα 20 χρόνια λειτουργίας μας το καταφέραμε σε λίγους μήνες.

Ένα από αυτά τα θαύματα ήταν την ημέρα που ο Πρόεδρος μας παρουσίασε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, μια ιδέα με τέσσερις παγκόσμιες καινοτομίες:

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ.

Και μας ενημέρωσε πως η Δημοκρατική Οικονομία προήλθε μέσα από το Συμβούλιο του Ιππότη Τεχνικού.

Εκείνος έκανε τη σύνθεση και κατοχύρωσε τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας του.

«Φαντάζεστε», μας είπε ο Πρόεδρος «η ανακοίνωση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ να γίνει από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος;»

«Πόσο θα χαμηλώσουν τα spreads και θα αναβαθμιστεί η χώρα μας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης;»

«Σιγά Πρόεδρε τους οίκους και τα spreads. Σε 3-4 χρόνια θα έχουμε εξοφλήσει το δημόσιο χρέος. Καταλαβαίνετε ότι με την ιδέα που μας παρουσιάσατε μπορεί απλά και ρεαλιστικά να αλλάξει ο κόσμος;»

…«Να βγούμε να το ανακοινώσουμε εμείς, οι τεχνικοί του 18192, δίκια μας είναι η δόξα και του Προέδρου μας, όχι του κάθε πολιτικού.»

…«Ποιος θα ακούσει τα μαστόρια; Εμάς για τα καζανάκια τους μας έχουν.»

…«Σίγα να μην ενδιαφερθεί ο Πρωθυπουργός.»

…«Είναι καλύτερα να πουλήσουμε τα πνευματικά δικαιώματα σε μια διεθνή τράπεζα να σωθούμε.»

…«Ας πάμε στις Ελληνικές τράπεζες πρώτα, να δούμε πως το βλέπουν και μετά πάμε και στις διεθνής τράπεζες.»

…«Να το μάθει ο Πρωθυπουργός οπωσδήποτε, και ας μην πάρουμε τόσα χρήματα για τα πνευματικά δικαιώματα, όσα θα πάρουμε από τις τράπεζες.»

…«Δεν μου λες, αν το δίναμε στον Ομπάμα πόσα θα μας έδινε;…»

…«Την Ελλάδα ολόκληρη έτσι για να παίζουμε…»

Με ήρεμη και σταθερή φωνή ο Πρόεδρος μας είπε «Κύριοι όλοι έχουμε ευθύνη για την πατρίδα μας.»

…«Να κάνουμε μια τηλεοπτική ανακοίνωση να καλέσουμε τον Πρωθυπουργό να τον ενημερώσουμε».

«Μη δημοσιεύσουμε όμως το περιεχόμενο του, να καλούμε τον κάθε Έλληνα να ενημερωθεί εμπιστευτικά. Μην εκμεταλλευτεί την ιδέα της Δημοκρατικής Οικονομίας κάποια τράπεζα ή κάποια άλλη χώρα και την παραποιήσει και άντε να βρεις το δίκιο σου μετά και ας έχουμε κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα.»

Έτσι βάλαμε όλοι μαζί χρήματα, όπως μπορούσε ο καθένας μας για να προβληθεί η διαφήμιση που είδατε, καλώντας τον Πρωθυπουργό μας και όλους τους Έλληνες να ενημερωθούν εμπιστευτικά για τη Δημοκρατική Οικονομία.

«Ναι, αλλά τα χρήματα που έχουμε είναι λίγα, μόνο 17.000€, πόσα διαφημιστικά σποτ θα βγάλουμε;»

…«Με τα τσακάλια τους δημοσιογράφους που έχουμε, θα πάρει αμέσως φωτιά θα φέρουν όχι μόνο τον Πρωθυπουργό να ενημερωθεί για τη Δημοκρατική Οικονομία αλλά και τον ίδιο το Θεό.

Αν ενδιαφερθούν για να μάθουν βέβαια.»

…«Και τι να πούμε στην ανακοίνωση; ‘Ότι μπορούμε να σώσουμε την Ελλάδα; Θα μας πάρουν για τρελούς.»

Τους είδαμε και τους γνωστικούς που μας κατάντησαν.

…«Ας πει ο καθένας μας αυτό που σκέπτεται και κάτι θα βγει.»

«Σας παρακαλώ όχι βαρύγδουπες συναισθηματικές δηλώσεις.», πρόσθεσε ο Πρόεδρος.

«Άσε μας ρε Κουρλετάκη, θα πούμε ότι θέλουμε, εσύ εξάλλου είσαι χειρότερος από εμάς. Σε εσένα θα βάλουν το καπέλο του μεγάλου Ναπολέοντα.»

«Το καπέλο που φοράω χρόνια τώρα είναι του 18192 και τώρα θα βάλω και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, και είμαι πολύ περήφανος και για τα δύο.»

«Άντε καιρός είναι να γίνουμε όλοι σταρ και το 18192 πρώτο και καλύτερο, αυτό είναι που τους ενώνει, αυτό είναι που τους σώνει!»

«Πείτε ότι σας έρχεται στο μυαλό και αυτό θα βγάλουμε στον αέρα.»

Οι ιδέες που αλλάζουν τον κόσμο δεν έρχονται πάντα από τους ειδικούς…

«Καλό αυτό που είπες, αλλά θα πρέπει πρώτα να συστηθούμε.»

Το πρώτο σποτ μας

«Γεια σας, είμαστε οι τεχνικοί του 18192.

Λόγω της μαύρης εργασίας νομίζατε ότι είμαστε ακριβοί.

Στην προσπάθεια μας να βρούμε λύση για να ζήσουμε τις οικογένειες μας… βρήκαμε μια ιδέα… μια παγκόσμια καινοτομία…

Τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

Που με τον κατάλληλο χειρισμό… μπορούμε να καλύψουμε άμεσα το δημόσιο χρέος.

Θεωρούμε χρέος μας να καλέσουμε πρώτα εσάς κύριε Πρωθυπουργέ για να ενημερωθείτε.

Όλοι οι Έλληνες έχουμε ευθύνη για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας. Ενημερωθείτε για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, καλέστε 18-192.»

Η ΝΕΤ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΠΟΤ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΗΣΕ ΟΤΙ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΕΝΩ ΗΔΗ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤ1, ΤΟΝ ALPHA ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΙ.



Παρακαλώ επισκεφτείτε το www.18192.gr για να δείτε το διαφημιστικό μας σποτ αν δεν το έχετε δει και ας απαντήσει ο κάθε Έλληνας πολίτης στις εξής ερωτήσεις:



1. Οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας μπορούν να έχουν νέες ιδέες για την οικονομία της πατρίδας μας ή είναι αποκλειστικό δικαίωμα της Κυβέρνησης και των κομμάτων;



2. Είναι προσβολή προς την Κυβέρνηση να εκθέτεις τις ιδέες σου;



3. Αν η πατρίδα σου βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και όχι μόνο…



Ø και εσύ έχεις μια ιδέα, μια παγκόσμια επιχειρηματική και οικονομική καινοτομία…

Ø που και μόνο με την παγκόσμια ανακοίνωση της από τον Πρωθυπουργό της χώρας σου θα αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα, άμεσα προς το καλύτερο…

Ø οφείλεις ως Έλληνας να ενημερώσεις τον Πρωθυπουργό και τον κάθε συμπολίτη σου εμπιστευτικά;



4. Έλληνα, αν νιώθεις τον Πρωθυπουργό δικό σου άνθρωπο και καταλαβαίνεις τον αγώνα που κάνει για να σώσει την πατρίδα μας και στηρίζεις το έργο του όσον αφορά το συμμάζεμα…



Ø και δεν έχει ενδιαφερθεί για μια νέα ιδέα που έχεις εκθέσει δημόσια ότι μπορεί να καλύψει το δημόσιο χρέος…

Ø όχι απλά δεν έχει ενδιαφερθεί ο ίδιος που θα έπρεπε, παρόλο που δηλώνει ότι θέλουμε νέες ιδέες και καινοτομίες για την ανάπτυξη της πατρίδος μας, αλλά ούτε κάποιος από την Κυβέρνηση, ούτε κάποιος από το επιτελείο του, ούτε ΚΑΝ κάποιος παρατρεχάμενος από το ΠΑΣΟΚ…

Ø τι θα σκεφτόσουν και πως θα ένιωθες;



5. Αν ούτε η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει ενδιαφερθεί, ούτε τα άλλα κόμματα, ούτε κάποιος από τα οικονομικά ή εμπορικά επιμελητήρια τι θα σκεφτόσουν και πως θα ένιωθες;



6. Αν ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι παρουσιαστές τηλεοπτικών ενημερωτικών εκπομπών παρόλο που είσαι πελάτης τους πληρώνοντας τους, δεν ενδιαφερόντουσαν τι θα σκεφτόσουν και πως θα ένιωθες;



7. Αν τα χρήματα που δίνεις στη διαφήμιση δεν είναι δικά σου αλλά χρήματα απλών τεχνικών, πραγματικά από το στέρημα τους, που πιστεύουν ότι βοηθούν την πατρίδα τους με την ιδέα της Δημοκρατικής Οικονομίας…



8. Αν έχεις χρέη προς το Ελληνικό δημόσιο με ευθύνη 99% του δημόσιου παραλογισμού και περιμένεις από στιγμή σε στιγμή να σε συλλάβουν…



9. Αν έχεις μια ιδέα που αλλάζει τον κόσμο και γνωρίζεις ότι αν ήσουν σε άλλη χώρα θα είχε γίνει ήδη πράξη διεθνώς …



10. Αν γνωρίζεις ότι πουλώντας την ιδέα σου σε κάποια διεθνή τράπεζα θα είχες γίνει πολυεκατομμυριούχος…



11. Αν όλοι οι απλοί πολίτες που ενημερώνονται, το πρώτο που αναφέρουν είναι ότι δεν θα ενδιαφερθεί κανείς από τους ανθρώπους της εξουσίας ούτε καν τα media γιατί έχουν αποφασίσει να ξεπουλήσουν την πατρίδα μας…



12. Αν όλοι σου λένε πήγαινε στους Αμερικάνους, αυτοί ξέρουν να εκμεταλλεύονται αμέσως τις καλές ιδέες για αυτό κυβερνούν τον κόσμο…







Εσύ τι θα έκανες;

Προσωπικά αυτήν την στιγμή νιώθω να είμαι ο πιο αδύναμος άνθρωπος του κόσμου γιατί δεν ξέρω τι να κάνω.

Μπορείς να με βοηθήσεις;



Α!!! Έχει και συνέχεια η ιστορία μας, το MEGA και ο ΣΚΑΙ δε δέχτηκε την προβολή της ανακοίνωση μας, ως απάντηση προς την ΝΕΤ, ισχυριζόμενοι ότι γίνετε έμμεση διαφήμιση του 18192.

Θα ήθελα να ρωτήσω τους ανθρώπους των ΜΜΕ και τους νομικούς τους συμβούλους:

ΚΥΡΙΟΙ, Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ 18192, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΑΣ, ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΙΠΠΟΤΗ ΤΕΧΝΙΚΟΥ…

ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΤΟΥ 18192 ΑΠΟ 370€…

Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ.

ΤΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΝΑ ΒΑΖΑΜΕ το δικό σας;

ΌΛΟΙ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΤΟΥ 18192, ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΚΑΛΥΨΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε., ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ 10% ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ Ή ΟΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΑΣ.

Όλοι γύρω μου, λένε ότι έχει πέσει γραμμή να ξεπουληθεί η Ελλάδα και συμμετέχουν όλοι όσοι κατέχουν την εξουσία, συμπεριλαμβανομένων και των media και δεν θέλουν καν να ακούσουν για νέες ιδέες που μπορούν να σώσουν την Ελλάδα.

Ακόμα και οι συνεργάτες μου τεχνικοί απογοητεύτηκαν και δεν βάζουν άλλα χρήματα για την προβολή της Δημοκρατικής Οικονομίας.

Λυπάμαι πολύ.

Είναι καιρός να κοιτάξω το συμφέρον μου, γιατί τα χρέη προς το δημόσιο με κυνηγούν, και είμαι σε δίλημμα αν θα πρέπει τώρα να πουλήσω την ιδέα της Δημοκρατικής Οικονομίας σε κάποια διεθνή τράπεζα ή σε άλλη χωρα. Έτσι τουλάχιστον, θα γίνει πράξη η Δημοκρατική Οικονομία, θα ωφεληθεί η ανθρωπότητα και λυπάμαι ξανά που δεν θα ωφεληθεί άμεσα η πατρίδα μας.

Κρίμα που οι Έλληνες δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν πρώτοι τη Δημοκρατική Οικονομία.

Γιατί κάποιος δημοσιογράφος δεν έδειξε ενδιαφέρον να δει μήπως δεν είμαστε τρελοί.

Γιατί ο Πρωθυπουργός κύριος Γεώργιος Παπανδρέου...

Η τύχη της Ελλάδος τρέχει σαν νερό.

Οι άρχοντες Έλληνες αυτής της εποχής όμως έχουν αποφασίσει άλλα ή δεν ξέρουν τι να κάνουν και παρόλο που δεν ξέρουν, δεν θέλουν και να ακούσουν νέες ιδέες…… ίσως γιατί νομίζουν ότι θα χάσουν τα προνόμιά τους; Λες και θα τα έχουν ακόμα για καιρό.

Η εποχή των αρχόντων και των κομμάτων ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ κύριοι έχει τελειώσει ξεκινά η άμεση δημοκρατία.

Η Δημοκρατία των Ιδεών & των Ανθρώπων ΔΙΚΑΙΑ δηλαδή.



Όλοι μας συμμετέχουμε στην ιστορία της πατρίδος μας… τώρα διαλέγουμε το ρόλο μας … το πεπρωμένο μας.

Εμένα μου αρκεί το ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα.



Γεώργιος Κουρλετάκης

Πρόεδρος και Διευθ. Σύμβουλος

ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΚΑΛΥΨΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε. 18192



Υ.Γ. Ο μόνος απόλυτος κριτής της δήλωσης μου και των τεχνικών της Τεχνικής Κάλυψης Ελλάδος Α.Ε. του 18192, ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ μπορεί να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος άμεσα και η πατρίδα μας, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, να γίνει η πιο ισχυρή οικονομία του πλανήτη, είναι …. ο χρόνος και μόνο αυτός, κανένας άλλος. Τα σέβη μου.