μπανκετ νο2

τυχαια σημερα ανακαλυψα πως ειχα και ενα δευτερο κειμενο για το μπανκετ στον υπολογιστη μου, το οποιο το ειχα γραψει με την Ε.Σ. Το κειμενο αυτο αφορα τη σχεση των εργαζομενων με τον αγωνα τους (ακουγεται λιγο περιεργο αλλα περι αυτου προκειται...) και την επιτροπή αλληλεγγύης. Νομιζω ειναι σε πιο προχειρη μορφη απο το προηγουμενο (δεν πρεπει καν να ειχε συζητηθει στη συνελευση αφου ειχε γραφτει απο οτι θυμαμαι), προσπαθησα λιγο να το σουλουπωσω και για να ανεβουν τα βιουζ του μπλογκ μου το βαζω και αυτο. Εχω ακομα ενα κειμενο που ειχε γραψει ο Γ που αφορα τα αφεντικα, αλλα θα πρεπει να τον ρωτησω πρωτα. Υπαρχει και ενα μισο χρονολογιο απο τη βιδα, θα συμπληρωσω λιγο συντομα και θα το βαλω. (να βρω χρονο μονο λογω διαβασματος για την εξεταστικη)

Α, και 3-4 μπουλετς πανω στη διαμεσολαβηση, και οποιος καταλαβε καταλαβε.

ΥΓ αν ενδιαφερεται κανεις για την αναδημοσιευση των κειμενων, μπορει να το κανει απολυτως ελευθερα, αν θελει καποια εισαγωγη η κατι ας στειλει ενα μεηλ στο ***********************

***********************************************************************************************
***********************************************************************************************

Οι σχεσεις των εργαζομένων στο ρεστοραν μπανκετ με τον αγωνα και τους αλληλεγγυους

Όσον αφορά στην κατάσταση όπως διαμορφώθηκε από την πλευρά των εργαζομένων, αυτή έχει ως εξής. Κατ' αρχάς, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν έχοντας έναν παραπάνω ρόλο, απ' ότι στη συνέχεια, κάνοντας τις καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας για δεδουλευμένα, ένσημα. δώρα κτλ μετά από την απόλυση του Β. Κιτσώνη, ενώ συμμετείχαν και στην απεργία στις 5 Μάη. Τα δύο αυτά είναι σημαντικά ιδίως αν συνυπολογίσουμε και τις κόντρες & την πίεση που είχαν να αντιμετωπίσουν μέσα στο μαγαζί από τα αφεντικά και τους ρουφιάνους του Μπανκέ.

Οι εργαζόμενοι άντεξαν την κατάσταση αυτή χάρη στην ενότητα που διατηρούσαν, πράγμα που τους βοήθησε να μην υποχωρήουν ούτε και στις δωροδοκίες από τα αφεντικά όταν προσπαθούσαν να τους πλησιάσουν έναν έναν και να τους διασπάσουν. Έδειχναν έτσι αποφασισμένοι να συνεχίσουν όλοι μαζί μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Επιπλέον, συμμετείχαν σε κάποιες συναντήσεις και δράσεις της Επιτροπής Αλληλεγγύης που στόχευαν στην οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων, στην πίεση των αφεντικών και στην προπαγάνδιση του αγώνα των εργαζομένων, όπως η κουζίνα έξω από το Μπανκέ, οι συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης κτλ. Παρ' όλ' αυτά η συμμετοχή τους αυτή δεν ήταν μαζική, ενώ μειώθηκε ακόμη περισσότερο στη συνέχεια.

Μετά τις 15 Μάη, όταν δηλαδή τα αφεντικά του Μπανκέ αποφάσισαν να κλείσουν το μαγαζί προφασιζόμενοι ότι οι "αποκλεισμοί" καθιστούσαν αδύνατη τη λειτουργία του, ο αγώνας φαίνεται να φεύγει πλήρως απο τα χέρια των εργαζομένων και τον αποφασιστικό ρόλο για τη συνέχισή του παίζει στο εξής η Επιτροπή Αλληλεγγύης και υπόγεια η ΟΚΔΕ. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι πλέον η Επ. Αλληλεγγύης ήταν αυτή που, χωρίς να βρίσκεται στο σύνολό της σε επαφή με τους εργαζομένους, αποφάσιζε όχι μόνο ότι ο αγώνας θα συνεχιζόταν, αλλά και τα μέσα και τις δράσεις με τις οποίες θα γινόταν αυτό και κυρίως τα αιτήματα των εργαζομένων στο εξής.

Έτσι, η διαπραγμάτευση με τα αφεντικά του Μπανκέ γινόταν πλέον από το «σωματείο» (όπως εμφανίζονταν οι συνδικαλιστές της ΟΚΔΕ που ήταν μέλη της μειοψηφίας του ΔΣ του σωματείου επισιτισμου και το οποίο ελέγχεται από το ΠΑΜΕ) και όχι τους εργαζόμενους, με το πρόσχημα ότι τα αφεντικά θα κατάφερναν να "σπάσουν" την αποφασιστικότητα των εργαζομένων αλλά όχι βέβαια των «ψημένων» συνδικαλιστών. Αναπτύσσεται έτσι, μια σχέση εμπιστοσύνης με το «σωματείο» (που δικαιολογείται και από την επαφή με το συνάδελφό τους Κιτσώνη) που καταλήγει σχέση ανάθεσης των αποφάσεων και δράσεων στην Επ. Αλληλεγγύης.

Το λοκ άουτ του μαγαζιού συνέβαλε σε αυτήν τη σχέση ανάθεσης διότι με αυτό οι εργαζόμενοι σταμάτησαν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο εργασίας και χώρο τριβής με την εργοδοσία και άρα έσπασε η κοινίοτητα μεταξύ τους. Άρχισαν να ψάχνουν πλέον δουλειά, εντός ή εκτός Θεσ/νίκης, με αποτέλεσμα να παίρνουν σιγά σιγά χωριστούς δρόμους. Εντάθηκε έτσι, η επαφή τους με το "σωματείο, στο οποίο πήγαιναν τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, αντικαθιστώντας έτσι την επαφή και αλληλεπίδραση με το σύνολο της Επιτροπής Αλληλεγγύης και αποσυγκροτώντας την κοινότητα αγώνα που θα έπρεπε να υπάρχει πρώτα από όλα μεταξύ τους και ύστερα με τους όποιους αλληλέγγυους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα διαμορφώθηκε και συνεχίστηκε μια στασιμότητα του αγώνα και των δράσεων της Επιτροπής Αλληλεγγύης. και μια επανάπαυση από την πλευρά των εργαζομένων σχετικά με την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων και των δράσεων τόσο των δικών τους όσο και της Επιτροπής Αλληλεγγύης (ειδικά αφού πλέον μορφές, περιεχόμενο κλπ θεωρούνταν δεδομένα και σταθερά παρά τις αλλαγές των όποιων συνθηκών), και από ένα σημείο και πέρα μόνο στο τρέξιμο των αλληλέγγυων, καθώς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επαναπαύτηκαν στο τρέξιμο των άλλων και από εκεί και πέρα τους ενδιέφεραν άλλα πράγματα, όπως το να βρουν κάποια δουλειά, πράγμα πολύ λογικό αλλα που η επιτροπή θα έπρεπε να το λαμβάνει υπόψιν αντί να μιλάει για «ανυποχώρητο αγώνα» τη στιγμή που ο «ανυποχώρητο αγώνα» έκανε η επιτροπή μόνη της. Η κατάσταση αυτή εντεινόταν και από άλλες δύο ελλείψεις:

Πρώτον, την έλλειψη δημόσιου λόγου από τους ίδιους τους εργαζόμενους: δεν έβγαλαν ούτε ένα κείμενο για να προβάλλουν τον αγώνα τους (εκτός από ένα κείμενο που έκανε κριτική στη στάση του πάμε, και το γιατί ένα τέτοιο κείμενο να είναι το μοναδικό που έχουν υπογράψει οι ίδιοι ενώ δεν είχαν γράψει κανένα άλλο που να απευθύνεται στην κοινωνία, σε σωματεία και συλλογικότητες κλπ είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει ο καθένας ποιανού συμφέροντα εξυπηρετούσε…), όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονταν, και τα αιτήματά τους. Το ότι δεν βγήκαν οι εργαζόμενοι μπροστά και δεν ανέλαβαν την ευθύνη του αγώνα (κυρίως μετά τις μηνύσεις από μέρους του αφεντικού), αλλά η Επ. Αλληλεγγύης, (ακόμα και στα ΜΜΕ μιλούσαν μέλη της Επιτροπής και όχι οι εργαζόμενοι) όχι μόνο έδειχνε ότι δεν τον είχαν στα χέρια τους, αλλά τους περιόρισε και στο να έρθουν σε επαφή με άλλους εργαζόμενους (του κλάδου ή μη) ή πολιτικούς χώρους, με αποτέλεσμα να μην εμπλακεί κανένας άλλος σε αυτό τον αγώνα.

Η δεύτερη έλλειψη αφορά στη συμμετοχή τους στην Επιτροπή Αλληλεγγύης. Στην περίτπωση αυτή, η μη συμμετοχή της πλειοψηφιας τους και επομένως η έλλειψη αλληλεπίδρασης με το σύνολο της Επ. Αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με το ότι τα αιτήματα και η συνέχιση του αγώνα εκφραζόταν από την Επιτροπή και όχι τους ίδιους, είχε τις εξής συνέπειες: τα αιτήματα δεν διαμορφώνονταν από τους εργαζόμενους, ενώ το κομμάτι αυτό της επιτροπής που δεν είχε μέσω άλλων διαδικασιών επαφή με αυτούς, δε γνώριζε τι πραγματικά ήθελαν οι εργαζόμενοι και με ποιο τρόπο θα το πετύχαιναν και άρα πήγαινε στα τυφλά σπαταλώντας δυνάμεις και χρόνο. Εν τέλει κατέληξε να παρουσιάζεται η άποψη της ΟΚΔΕ ως άποψη των εργαζομένων εντός της επιτροπής όσο και στο λόγο της εποτροπής προς τα έξω. Η διάσταση μεταξύ Επιτροπής και εργαζομένους φάνηκε στο τέλος με τους τελευταίους να μην θέλουν να ξαναγυρίσουν στη δουλειά όταν στο τέλος αυτό κερδίθηκε ενώ η Επιτροπή είχε ως ένα από τα κύρια αιτήματά της την επαναπρόσληψη (φτάσαμε στην τραγελαφική κατάσταση να γίνονται προσπάθειες από τα μέλη της ΟΚΔΕ να πειστούν μετά την τελική συμφωνία να γυρίσουν στη δουλεία…). Έτσι επιπλέον, με την απουσία τους από τις διαδικασίες της επιτροπής δεν υπήρχε αλληλεπίδραση και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ εργαζομένων του Μπανκέ και αλληλέγγυων.

Πέρα από τις συνέπειες που είχε ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης της κινητοποίησης απο την πλευρά των εργαζομένων κατα τη διάρκεια της, ένα άλλο ζήτημα είναι ποια κουλτούρα αγώνα και ευθύνης αφήνει στους εργαζόμενους μια διαδικασία, κατα την οποία δεν αναπτύσσονται σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας αλλά σχέσεις πελάτη-υπηρεσίας, για τους μελλοντικούς αγώνες.