Oι συνήθεις προβοκάτορες. Σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=897935


το κείμενο είναι της αναρχοκομμουνιστικής ομάδας Proletari 56

Αλλιευτηκε απο το www.anarkismo.net και αναδημοσιευτηκε στο ιντυμηντια απο καποιον.

ΥΓ δεν ειμασταν εμεις που το γραψαμε η το αναδημοσιευσαμε εκει, μην παει κανενας ΣΟιτης και το διαγραψει και αυτο επειδη το ειδε στο μπλογκ μας=Ρ

Oι συνήθεις προβοκάτορες

Σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό.

Το κείμενο που ακολουθεί κυκλοφόρησε το 2002 στην Ιταλία από την αναρχοκομμουνιστική ομάδα Proletari 56. Προχωρήσαμε στην μετάφραση και στη δημοσίευσή του γιατί θεωρούμε ότι περιέχει χρήσιμες ιστορικές αναφορές που συμβάλλουν στην διάλυση κάποιων κοινότυπων ιδεολογικών μύθων. Στους καιρούς της γενικευμένης διανοητικής σύγχυσης, η προλεταριακή δράση θα ξαναγίνει επικίνδυνη για τους αφέντες του κόσμου ξεπερνώντας τα εμπόδια της "ιδεολογικής καθαρότητας" (χωρίς όμως να πέφτει στη παγίδα των διαταξικών "συμμαχιών"), αποκρυσταλλώνοντας τα μέσα και τους σκοπούς της: αυτοοργανωμένη και αδιαμεσολάβητη δράση για την καταστροφή της εξουσίας και του κεφαλαίου. Η μετάφραση έγινε από τοn Α. gια το τεύχος #3 της «Βίδας». Μάρτιος 2006

Πολλοί από εμάς έχουν χαρακτηριστεί από τους κομμουνιστές αναρχικοί και από τους αναρχικούς κομμουνιστές. Αυτό που τονίζεται είναι οι διαφορετικές ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με την αναρχική και την κομμουνιστική παράδοση. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ένας διαχωρισμός που να κινείται πέρα από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, έτσι ώστε να καθιστά αντιθετικές αυτές τις δύο εμπειρίες. Στην κομμουνιστική ιστορία μπορούν να συμπεριληφθούν χρησιμοποιώντας τα ίδια αρχικά, τις ίδιες ιστορίες, τις ίδιες επαναστάσεις, τους ίδιους συγγραφείς - οι οποίοι είναι μεταξύ τους πολύ διαφορετικοί. Δεν είναι δυνατόν να ταυτιστεί η συμβολή του Μαρξ (Grundrisse, Η γερμανική ιδεολογία, Το Κεφάλαιο, τα κείμενα για την Κομμούνα) (1) με τη σοσιαλδημοκρατική επεξεργασία. Η ίδια η σοσιαλδημοκρατία (από τα ριζοσπαστικά ρεύματα και τον μπολσεβικισμό μέχρι το ρεφορμισμό του γερμανικού SPD) (2) δεν μπορεί να αφομοιωθεί από την επεξεργασία και την ιστορική σημασία της διεθνούς κομμουνιστικής αριστεράς (3).

Εξίσου δύσκολο μοιάζει να είναι το να θέσουμε στο ίδιο επίπεδο τους αναρχικούς προλετάριους στρατευμένους σαν τον Μποναβεντούρα Ντουρούτι, σαν τον Σαμπατέ (V), σαν τον Πολ Άβριτς (5) με φιλελεύθερους σαν τον Ν.Τσόμσκυ.

Οι απαντήσεις που είχε δώσει ο αναρχισμός - μετατρεπόμενος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε ενεργό προλεταριακό ρεύμα - δεν ήταν μια λαμπρή εφεύρεση μιας χούφτας θεωρητικών. Στο εσωτερικό της κοινωνίας υπήρχε μια ανθρώπινη μάζα που ζούσε την ύπαρξή της αναμετρούμενη με το Κράτος και το κεφάλαιο. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αντιληφθούμε τη σχέση που υπήρχε ανάμεσα στην προλεταριακή μετανάστευση στη νότια Αμερική και την παρουσία μαζικών αναρχικών οργανώσεων.

Όλη η εμπειρία της γερμανικής Επανάστασης μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο βασίστηκε σε μια συγχώνευση κομμουνιστικών και αναρχικών χώρων και μια κοινή πολιτική δουλειά που οδήγησε αυτή την σύνθεση και στο οργανωτικό επίπεδο (6). Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν εμπειρίες που προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τα συρματοπλέγματα της ιδεολογίας και να απαντήσουν συγκεκριμένα με στρατιωτικούς, οικονομικούς και πολιτικούς όρους στους προβληματισμούς της προλεταριακής αυτονομίας. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μια διάσημη αφίσα των IWW - ιστορική συνδικαλιστική οργάνωση με έντονη παρουσία στην Αμερική, κυρίως στις Η.Π.Α* - δείχνει διάφορους πολιτικούς που κοιτάνε τα άστρα έχοντας παραμάσχαλα χοντρά (σοσιαλιστικά, ρεπουμπλικανικά, φιλελεύθερα, αναρχικά) βιβλία και έναν εργάτη με τα αρχικά IWW γραμμένα στη φόρμα του που ουρλιάζει ORGANIZE! δείχνοντας ένα εργοστάσιο.

Στην Ιταλία οι απόπειρες για το ξεπέρασμα του ιδεολογισμού μιας παρόμοιας φιλονικίας συγκεκριμενοποιήθηκαν από τους ριζοσπαστικότερους σχηματισμούς που γεννήθηκαν από τις αυτόνομες συμπεριφορές της δεκαετίας του ‘70.

Η ίδια η αναγέννηση του "καθαυτού" αναρχικού κινήματος στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 πρέπει ν' αναζητηθεί στην ανάπτυξη των αυτόνομων αγώνων συγκεκριμένων κομματιών της εργατικής τάξης: ο κύκλος αγώνων από το '68 κι έπειτα είχε φέρει μέσα στους αγώνες - στο εσωτερικό μιας συνθήκης ώριμου καπιταλισμού - καινούριες συμπεριφορές και καινούριες ανάγκες. Η οργάνωση από τα κάτω (συλλογικότητες, συνελεύσεις, επιτροπές βάσης) και η τάση για την ενοποίηση όλων των προλεταριακών αναγκών, και όχι μόνο εκείνων οικονομικής υφής, αλλά και για ένα μετασχηματισμό της ποιότητας ζωής, για μια άμεση πρακτική της συλλογικής εξουσίας.

Αυτοί οι αγώνες εκφράζονταν με την άμεση επίθεση στον εξουσιασμό, σε όλες τις μορφές ιεραρχίας και καταστολής, με την τάση για το ξεπέρασμα όλων των - επιβαλλόμενων από το κεφάλαιο - εμποδίων και διαχωρισμών επεκτείνοντας τη ζύμωση, την κριτική και την αμφισβήτηση πέρα από την άρνηση της μισθωτής εργασίας σ' όλη την καθημερινότητα, η οποία εννοούνταν σαν ένα σύνολο των στιγμών της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων στους χώρους παραγωγής, στο σχολείο, στην οικογένεια, στον "ελεύθερο" χρόνο μέχρι τους αγώνες ενάντια στις φυλακές, στον θεσμό του στρατού, στη ψυχιατρική κτλ.

Στο εσωτερικό αυτών των αγώνων υπήρχε μια πραγματική ελευθεριακή πρακτική: «μια άμεση, καθημερινή πρακτική κομμουνισμού», για την ελευθεριακή κομμουνιστική τάση, Comunismo Libertario, τ.3 1979.

Οπότε, στο επίπεδο των ιδεών - τόσο στο κομμουνιστικό όσο και στο αναρχικό στρατόπεδο - δεν υπάρχει μια εκ των προτέρων καθαρότητα. Σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες υπάρχει μια έμμεση ή άμεση ανάπτυξη και αλληλεπίδραση.

Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να προσδιορίσουμε τα πολιτικά ρεύματα και την ιστορική σημασία τους είναι εκείνη της δράσης τους σε σχέση με την προλεταριακή αυτονομία, στην ενίσχυση που έδωσαν στην διαδικασία της απελευθέρωσης του προλεταριάτου.

Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να παρατηρήσουμε πως το επαναστατικό ρεύμα διέσχισε κινήματα τα οποία «ιδεαλιστικά» ήταν πολύ μακριά το ένα από το άλλο.

Κατά συνέπεια, υπήρξαν αναρχικοί στην Ισπανία που - κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου - έγιναν υπουργοί: «Στη διατήρηση των μηχανισμών του Κράτους και στην πολιτική κωλυσιεργίας των επαναστατικών πραγματοποιήσεων, τόσο στο μέτωπο όσο και στην οπισθοφυλακή, προστέθηκε η ενίσχυση της πολιτικής της μπουρζουαζίας από την πλευρά της Ιεράς Συμμαχίας των μελών της UGT (σοσιαλιστικό συνδικάτο), των σταλινικών και από την διεύθυνση της CNT-FAI (αναρχικό συνδικάτο και αναρχική πολιτική οργάνωση). (7)

Στη Γερμανία του ‘20 υπήρξαν οργανώσεις που ορίζονταν σαν κομμουνιστικές οι οποίες πάλεψαν για την αντικρατική εργατική αυτονομία, επιθυμώντας να έρθουν σε ρήξη με το σχήμα που συνδέονταν με τη σοσιαλδημοκρατία. «Η επανάσταση απαιτεί από το προλεταριάτο να πάρει στα χέρια του τα μεγαλύτερα ζητήματα της κοινωνικής ανακατασκευής, τις δυσκολότερες αποφάσεις, να μπει απόλυτα στο δημιουργικό κίνημα. Αυτό είναι αδύνατο αν καταρχήν η πρωτοπορία και στη συνέχεια οι μάζες όλο και πιο πλατιές δεν πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, αν δεν νοιώσουν υπεύθυνοι, αν δεν κάτσουν να μελετήσουν, να κάνουν προπαγάνδα, να αγωνιστούν, να δοκιμάσουν, να σκεφτούν, να τολμήσουν και να δράσουν μέχρι τέλους. Όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και κουραστικό. Μέχρις όταν η εργατική τάξη τείνει να πιστεύει στη δυνατότητα ενός ευκολότερου δρόμου, όπου στη θέση της δρουν άλλοι οι οποίοι από ένα ψηλό βάθρο καθοδηγούν τις ταραχές, δίνουν το σήμα για τη δράση, παίρνουν αποφάσεις, νομοθετούν, μέχρι τότε η εργατική τάξη θα υπάρχει και θα παραμένει παθητική κάτω από το βάρος της παλιάς αντίληψης και των παλιών αδυναμιών». Αυτά δεν είναι λόγια κάποιου παλιού αναρχικού αλλά του H. Gorter, θεωρητικού του KPD (Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας), μιας από τις σημαντικότερες κομμουνιστικές οργανώσεις στη Γερμανία των αρχών της δεκαετίας του ‘20 που προώθησε με πάθος τον αντικοινοβουλευτισμό και τον αντισυνδικαλισμό προς όφελος της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων.

Στη δεκαετία του ‘?0, υπήρξαν ένοπλοι σχηματισμοί που δήλωναν μαρξιστικοί-λενινιστικοί οι οποίοι όμως στη δράση τους και στην κριτική τους ανέπτυσσαν την προλεταριακή αυτονομία συμμετέχοντας με άμεσο τρόπο στον ταξικό αγώνα και ασκητές της ελευθεριακής αυτονομίας που παρήγαγαν μόνο διανοουμενίστικες γραφειοκρατίες. Το 1970 η Ούλρικε Μάινχοφ έγραφε: «μια ομάδα συντρόφων αποφασίζει να δράσει, να ξυπνήσει από το λήθαργο, να ξεκόψει από τον προφορικό ριζοσπαστισμό, με τις συναντήσεις, με τις συζητήσεις νια μια στρατηγική που χάνει όλο και περισσότερο τη σημασία της (...) Κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του ανταρτοπόλεμου είναι αναγκαίο ν’ απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από τα μικροαστικά μιάσματα, από το «Κράτος» που έχεις μέσα σου, από τον ανταγωνισμό και πρέπει να μάθεις να το κάνεις ταυτόχρονα με τις δράσεις του ανταρτοπόλεμου, προσανατολιζόμενος προς τους στόχους, τους οποίους και να υπάγεις στις συνθήκες του αγώνα(...) Στον ανταρτοπόλεμο δεν υπάρχει μια δομή που να ισχύει στην εξουσιαστική ηγεσία και αυτό γιατί η αυθεντική, δηλαδή η αυθεντική ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης του ατόμου, είναι η μοναδική συνθήκη μέσα στην οποία το αντάρτικο πόλεων αποκτάει δύναμη».

Τα τελευταία χρόνια διάφοροι πολιτικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των δηλωμένων αντιδραστικών, ανακαλούν τα «ιδανικά» και την ελευθεριακή φρασεολογία. Μέσα σ’ ένα τέτοιο μεθύσι αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια επιστροφή των αυτόνομων συμπεριφορών και της ελευθεριακής πρακτικής, αλλά μια επιστροφή στα σκατά της Πολιτικής που συγκεκριμενοποιείται με το προσκύνημα της Δημοκρατίας και της αντιδραστικής έννοιας της Ειρήνης. Η χρήση μιας ελευθεριακής ορολογίας είναι της μόδας. Όμως αυτή γίνεται μ’ ένα τρόπο εξ ολοκλήρου αποκομμένο από οποιαδήποτε ταξικό χαρακτηριστικό στερώντας έτσι από μερικές λέξεις την πραγματική σημασία τους. Τι μπορεί να σημαίνει αυτονομία και επανάσταση για όποιον θέτει το πρόβλημα της κατάκτησης της ολοένα και πιο εξασθενημένης «κοινωνίας των πολιτών»... Σ’ αυτήν την περίπτωση, η Αργεντινή ** - με την απρέπεια των ζυμώσεών της, με το προλεταριάτο να έχει πάρει τα όπλα μέσα στο μητροπολιτικό πεδίο - μας φαντάζει πολύ πιο ενδιαφέρουσα και γόνιμη για την εξαγωγή ιδεών και αφορμών. Μας ευχαριστεί το γεγονός ότι αυτό το φαινόμενο δεν κινείται μαζί με κάποιο «κίνημα των κινημάτων» *** και μας κάνει να ελπίζουμε για την εξάπλωση των επαναστατικών διαδικασιών που βρίσκονται σε κίνηση.

Η κλασική αντίθεση ανάμεσα στο μαρξισμό και έναν αποστεωμένο αναρχισμό δεν είναι ιδιαίτερα γόνιμη, δεδομένου ότι ιστορικά αυτό που είναι ενδιαφέρον δεν είναι μια ιδεολογική ταυτότητα αλλά από τη μια πλευρά το πραγματικό κίνημα του προλεταριάτου και από την άλλη η ωρίμανση μιας ριζοσπαστικής κριτικής της εκμετάλλευσης και της εξουσίας. Μια κριτική που μπορεί να χρησιμοποιήσει - χωρίς εμπόδια θρησκευτικού είδους - θεωρητικά εργαλεία διαφόρων ειδών και των οποίων η χρησιμότητα εξετάζεται στη βάση της ανάπτυξης μορφών κοινωνικής αυτό-οργάνωσης και της συλλογικής αυτο-κατανόησής τους.

Κάθε ιδεολογία στερεοποιεί και τσιμεντάρει τη θεωρητική ανάπτυξη του προλεταριακού κινήματος αλλά την ίδια στιγμή είναι και το ιστορικό προϊόν της. Η αμφιθυμία του προλεταριάτου - που ενώ παράγει το κεφάλαιο την στιγμή του αγώνα το αρνείται - καθρεφτίζεται και στη σχέση του με την επαναστατική θεωρία. Το ζήτημα του Κράτους, του κοινοβουλευτισμού, του συνδικαλισμού στην προλεταριακή εξουσία, το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες, το στρατιωτικό ζήτημα κ.λπ. βρήκε σε πολλές ιστορικές περιόδους το προλεταριακό κίνημα διχασμένο ανάμεσα σ’ εκείνους που έρχονταν σε ρήξη με το παρόν και εκείνους που δε μπορούσαν να ονειρευτούν κάτι διαφορετικό. Αυτός ο διχασμός - που καθρεφτιζόταν και στο διαχωρισμό ανάμεσα σε διαφορετικά κόμματα και συνδικάτα, σε ταξικές συμπεριφορές και επιθυμίες που ήταν αντιθετικές μεταξύ τους και δύσκολα γεφυρώνονταν - μετέτρεπε κάθε φορά τα πρότυπα της προλεταριακής δράσης. Μπορούμε να συνοψίσουμε παραθέτοντας έναν ορθόδοξο μαρξιστή σαν τον P.Mattick ο οποίος αξιολογώντας την Κομμούνα του Παρισιού στο κείμενο «Συμβούλια και Κράτος» έγραφε: «Αν και χωρίς ελπίδα ο αγώνας περιείχε ένα μάθημα, με την έννοια ότι υποδείκνυε την αναγκαιότητα μιας προλεταριακής δικτατορίας για τη συντριβή της εξουσίας του αστικού Κράτους. Όμως αυτό δεν καθιστά την Κομμούνα ένα μοντέλο για την οικοδόμηση ενός κομμουνιστικού Κράτους, όπως απαιτούσε ο Λένιν. Σε κάθε περίπτωση, το προλεταριάτο πρέπει να οικοδομήσει μια κομμουνιστική κοινωνία και όχι ένα Κράτος. Ο πραγματικός σκοπός του δεν είναι το ένα ή το άλλο Κράτος - ομοσπονδιακό ή συγκεντρωτικό, δημοκρατικό ή δικτατορικό - αλλά η κατάργηση του Κράτους και η αταξική κοινωνία». Η τάξη οργανώνεται όχι με βάση κάποιες προκατειλημμένες ιδέες, αλλά γύρω από συγκεκριμένα συμφέροντα που πρέπει να υπερασπίσει. Οι μορφές αγώνα έχουν αλλάξει από τις κοινωνικές σχέσεις, δηλαδή από τη σχέση ισχύος που υπάρχει ανάμεσα στο κεφάλαιο και το προλεταριάτο. Αν αγνοηθεί αυτό, τότε δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει το να δούμε εξουσιαστικές αυτοδιαχειριζόμενες δομές όπως επίσης και συγκεντρωτικές οργανώσεις όπου να υπάρχει μια ελευθεριακή πρακτική.

Κρατάμε λοιπόν την προσβολή-φιλοφρόνηση του να είμαστε αναρχικοί και κομμουνιστές, θεωρώντας ενδιαφέρουσα την ικανότητα ωρίμανσης μιας ριζοσπαστικής κριτικής του υπάρχοντος, όχι υπερασπιζόμενοι το παρελθόν αλλά μετασχηματίζοντας το: «Το καθήκον μας είναι πολιτικό μόνο μέχρι τη στιγμή που το πραγματοποιούμε με την καταστροφή της πολιτικής εξουσίας. Το βασικό καθήκον των κομμουνιστών δεν είναι να μαζέψουν τους άλλους. Αυτοοργανώνονται μαζί με τους άλλους ενώ ρίχνονται μ' όλες τους τις δυνάμεις στα καθήκοντα που προκύπτουν από τις ίδιες τις προσωπικές και κοινωνικές, άμεσες και θεωρητικές ανάγκες τους. Αυτό δυστυχώς έχει εκφραστεί μ' έναν πολύ επιτηδευμένο τρόπο Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι ο βασικός σκοπός μας δε μπορεί να είναι το να δράσουμε στη συνείδηση του κόσμου με τέτοιο τρόπο ώστε να την αλλάξουμε. Στην προπαγάνδα υπάρχει μια αυταπάτη τόσο όταν γίνεται με τα γραπτά όσο και όταν γίνεται με τις δράσεις Εμείς δεν πείθουμε κανέναν. Εμείς μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που προχωράει. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα μέσα στη κοινωνία. Εμείς μπορούμε να δράσουμε μόνο στο εσωτερικό το, κινήματος που ανήκουμε" (8).

Σημειώσεις: (1) Συχνά το αναρχικό κίνημα ασκεί κριτική στον Μαρξ καταφεύγοντας σε παλαιότερες θεωρίες (για παράδειγμα στον Προυντόν και τον Στίρνερ) οι οποίες, εκτός από το ότι είναι ιστορικά παροπλισμένες, επιφέρουν την ανικανότητα ανάπτυξης μιας «εξελιγμένης» κριτικής της μαρξικής επεξεργασίας. (2) Ο «αποστάτης» Κάουτσκυ και ο μαθητής του, Λένιν. (σ.τ.μ Περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων του Ζυλ Ντωβέ, Έκλειψη και επανεμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος, εκδ. Κόκκινο Νήμα, Αθήνα 5/2002.) (3) Σαν Κομμουνιστική Αριστερά εννοούμε τις μειοψηφίες που είτε διαγράφηκαν είτε αποχώρησαν από την 3η Διεθνή, που αντιπαρατέθηκαν στον κοινοβουλευτισμό, τον συνδικαλισμό και την έννοια του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα και αναπτύχθηκαν στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία και την Ιταλία. (4) Φρανσίσκο Σαμπατέ Λοπάρτ (1915~1960) ελευθεριακός αναρχικός, πήρε μέρος στην αντίσταση ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο και εκτελέστηκε από την Guardia Civil. (5) Πολ Άβριτς (1931-2006) καθηγητής πανεπιστημίου και ιστορικός. Αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση της ιστορίας του αναρχικού κινήματος στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. (6) Τα εργατικά συμβούλια, ιστορικές αναφορές στο www.autprol.org, AAU-E ενωτική οργάνωση ενάντια στο διαχωρισμό του πολιτικού και του οικονομικού αγώνα, www.autprol.org (7) Camillo Berneri, Tra la rivoluzione e la trincea (Ανάμεσα στην επανάσταση και το χαράκωμα) εκδόσεις Mayo 37 (8) J.Barrot, Sul’ uso della violenza (Περί της χρήσης βίας) 1973, www.autprol.org

Σημειώσεις του μεταφραστή: *Οι Industrial Workers of the World κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το μοναδικό συνδικάτο - με πολλές χιλιάδες μέλη στις γραμμές του - που αρνήθηκε να συνθηκολογήσει με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και να εγγυηθεί την ταξική ειρήνη μέσω της μη κήρυξης απεργιών εν καιρώ πολέμου. Πολλά στελέχη και μέλη των IWW καταδικάστηκαν, για αυτή τους τη στάση, σε πολύ βαριές ποινές. Την ίδια στιγμή οι συνδικαλιστές άλλων σωματείων αναλάμβαναν - προς ανταμοιβή της ταξικής εκεχειρίας που είχαν εγγυηθεί - κυβερνητικές θέσεις... **Αναφέρεται στην εξέγερση που ξέσπασε στη λατινοαμερικάνικη χώρα στα τέλη του 2001. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει αρκετά κείμενα. *** Έτσι ονομάστηκε από την (ευρωπαϊκή κυρίως) δημοσιογραφική νεογλώσσα το διαταξικό «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης».

Καθημερινή Προσευχή από τους πατέρες της Αναρχίας

η προσευχή να γίνεται καθημερινά, πριν σερφάρετε


Σπύρο βοήθησέ με ν' αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει η σημερινή ημέρα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημά Σου. Στην κάθε ώρα της ημέρας φώτιζέ με και δυνάμωνέ με για το κάθε τι.


Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, εκτός κι αν το αφίσεις να δημοσιευτεί Εσύ.

Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα θα γραφούν στον χώρο της αντιπληροφόρησής Σου και παν τρολ θα παταχθεί από Σε.

Δίδαξέ με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σ' όλους τους συνανθρώπους μου κατά το θέλημά Σου, ώστε να μη Σε συγχύσω και Σε στενοχωρήσω.

Κύριε, δός μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής, σε όλη τη διάρκειά της.

Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξέ με να μπαχαλεύω, να πιστεύω σε Σένα, να υπομένω τη Λογοκρισία Σου, να εκδηκούμαι και να μισώ κάθε ξεπουλημένο στην κυριαρχία τρολ. ΑΜΗΝ.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ «ΛΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ»

μια υπόθεση που απ’ όπου κι αν την πιάσεις βρωμάει

Το σύνθημα «κάτω ο νέος νόμος πλαίσιο», έτσι σκέτα και «πασόκικα», έβγαλε χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο, έδωσε τροφή στα κινήματα των δασκάλων και των μαθητών και ήταν η προωθητική δύναμη του δεύτερου γύρου φοιτητικών κινητοποιήσεων με αιχμιακό σύνθημα το «στείρο» «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16». Η υποστήριξη των πανελλαδικών πορειών σε μία πόλη αφενός έδινε πνοή αγώνα μόνο σ’ αυτήν την πόλη, αφετέρου έδιωχνε ένα σημαντικό κομμάτι των πρωτοπόρων στοιχείων κάθε πόλης σ’ αυτό το μέρος και επέτρεπε μόνο σ’ αυτό το κομμάτι αγωνιστών (δηλαδή σ’ ένα μικρό τμήμα του ανθρώπινου δυναμικού του αγώνα) να διαδηλώνει. Η προώθηση-πραγματοποίηση της «συγκρουσιακής λογικής» είτε φόβιζε τον κόσμο, είτε τον έκανε να θεωρεί κάτι ξένο τον αγώνα του, δηλαδή πέραν απ’ την επιρροή ή τις ανάγκες που θεωρούσε ότι είχε, είτε μετατόπιζε αλλού γι’ άλλού τη στοχοθεσία που έβαζε στον αγώνα του. Το σύνθημα της «μη εφαρμογής του νέου νόμου πλαίσιο» και με τον ίδιο τρόπο η μη επισήμανση του ουσιώδους της ανατροπής του νόμου ήταν αυτό που από τη μία έκανε να εκδηλωθεί η κούραση στον κόσμο, μιας και ο νόμος δεν ισχύει όσο μπορούμε να τον «σπάμε» στις Συνελεύσεις Τμημάτων [δηλαδή έδινε τουλάχιστον προοπτική νίκης στο άπειρο (αυτό έδινε να καταλάβουμε η «σοφία» των θιασωτών του, η πραγματικότητα ήταν λιγότερο «αισιόδοξη» με την προοπτική νίκης να ‘ναι ανύπαρκτη γιατί ούτε πάντα ούτε και σ’ όλες τις σχολές μπορούμε να «σπάμε» τα Τμήματα κι επιπλέον ο νόμος αυτός προβλέπει την υποχρηματοδότηση των σχολών που δεν τον εφαρμόζουν)] και από την άλλη επί της ουσίας πρότεινε και κατάφερε τη μεταφορά της πάλης από τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις τώρα στις μαζικές παραστάσεις στα όργανα συνδιοίκησης (αν όχι στην «πάλη» των εκλεκτόρων μας εκεί) του χρόνου. Η καλλιέργεια σύγχυσης, μεταξύ της ξεπουλημένης και καιροσκοπικά αγωνιστικής συνδικαλιστικής ηγεσίας και του σωματείου που βγάζει στο δρόμο ανθρώπους (καλώς ή κακώς, μέσ’ απ’ αυτό πιστεύουν ότι κινητοποιούνται μ’ αυτούς που ‘χουν τις ίδιες ανάγκες και συμφέροντα), οδήγησε στο να μην έχει μια τεράστια απεργιακή πορεία το φοιτητικό μπλοκ που της άρμοζε (λίγο έλλειψε να μην είχε τίποτα).

Η συνεισφορά κάθε λογής συνθημάτων στο να πάει μπρος ή πίσω το κίνημα δε (θα ‘πρεπε να) μας ρίχνει από τα σύννεφα όσον αφορά τη στάση και το ποιόν κάποιων παρατάξεων ή να μας εκπλήσσει. Όταν πιστεύουμε ότι απλά ζυμώνεται ένα σύνθημα με το να το «ανοίγουμε» στον κόσμο ή, ακόμα χειρότερα, με το να το πετάμε στα πλαίσιά μας ή στις αποφάσεις των οργάνων του κινήματος («ζυμώνεται» με την έννοια του «και κακό ή άκαιρο να ‘ναι τι είχαμε-τι χάσαμε, ο κόσμος θα τ’ αποκηρύξει άμα είναι») τότε είτε εξαπατάμε, είτε αυταπατόμαστε. Το να πιστεύει κανείς πως στις παρούσες συνθήκες η πολιτική ωριμότητα του κόσμου είναι τέτοια που, δεχόμενος επίθεση από παντού (από συμμάχους, «συμμάχους» και αντιπάλους), θα μπορέσει να συλλάβει τον προδοτικό ρόλο αυτών που είδε να ‘ναι μπροστάρηδες στους αγώνες του και θα μπορέσει, με τους ίδιους Κέρβερους πάνω στο κεφάλι του, να οργανώσει και να συντονίσει την πάλη του από μόνος του σε μια υγιή βάση, άρα λέμε ό,τι γουστάρουμε, είναι λόγος να θεωρηθεί επιεικής ο χαρακτηρισμός «αυταπάτη». Πριν προχωρήσουμε στα επόμενα καλό είναι να γίνει σαφές πως το προδομένο κίνημα είναι πολύ χειρότερο απ’ το ηττημένο κίνημα. Το προδομένο κίνημα νοηματοδοτεί στα μάτια του κόσμου που το στελέχωνε ή το παρακολουθούσε την έννοια «κίνημα» ως μέσον παραπλάνησης ή εκμετάλλευσης του λαού.

«Πανεπιστήμιο στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών» λέει η ΜΠΑΡΟΥΤΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ πρωτοπορία του ελληνικού λαϊκού κινήματος σηκώνοντας τη ματοβαμένη σημαία της επανάστασης. «Μα δεν είστε με τις λαϊκές ανάγκες;» λέει στους πασοκοπληρωμένους πράκτορες της κυβέρνησης που αρνούνται να πιστέψουν στην ορθότητα του συνθήματος στην παρούσα φάση και βλέπουν με εχθρότητα τη ΓΡΟΘΙΑ του ΚΚΕ που και ΚΕΦΑΛΗ στις καταλήψεις του Μάη-Ιούνη ήτανε και ΔΕΝ ξεπούλησε το μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα απ’ το ’91 και άλλα πολλά τέτοια αγωνιστικά. Πέραν απ’ την πλάκα δε μπορείς να βρεις τίποτα το ευδιάθετο σ’ αυτό το σύνθημα.

Για να μιλήσει κανείς για «λαϊκές ανάγκες» θα πρέπει να κάνει μια σειρά παραδοχών που, σε συνδυασμό μάλιστα μ’ αυτά που έπονται του συνθήματος, δίνει μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, χειρότερη κι απ’ αυτή που βιώσαμε απ’ τους πρετεντερισμούς της ΚΝΕ στη περσινή 17 Νοέμβρη. Ως «λαϊκές ανάγκες» εννοούμε τις ανάγκες που ο κόσμος πιστεύει πως έχει ή αυτές που θα ‘πρεπε να πιστεύει πως έχει; Αν είν’ αυτές που θα ‘πρεπε τότε τι συμβαίνει; Μιλάμε για ανάγκες ανεξάρτητες των συνθηκών, εξαιρουμένων των τεχνολογικών αλλαγών, δηλαδή για μια υπεριστορική θεώρησή τους διανθισμένη με τα πλαστικά λουλούδια της αστικής αντίληψης της προόδου; Μιλάμε για τις ανάγκες που ευαγγελίζονταν οι αστικές επαναστάσεις; Οι «ανάγκες» που εφήβραμε ή ανακαλύψαμε, απ’ τη στιγμή που αυτός που θα ‘πρεπε να τις αναγνωρίζει ως ανάγκες δεν τις αναγνωρίζει, πρέπει να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Ποιος είναι εν προκειμένω; Κοντολογίς, ανάγκες για να μπορέσει ο κάτοχός τους να κάνει τι όταν τις ικανοποιήσει; Εμείς όλα αυτά τα συλλάβαμε και τα δώσαμε με την επαρκή σαφήνεια στον κόσμο μέσα από συνθήκες ηρεμίας, απουσίας κινηματικού αναβρασμού; Περιμένουμε ν’ αποφενακιστεί η αντίληψη του κόσμου περί αναγκών με το να του δίνουμε ένα αποφενακισμένο μοντέλο εκπαίδευσης, εργασίας, μαγειρικής και δε ξέρω τι άλλο σε συνθήκες φενακισμού και νηνεμίας; Μήπως εν τέλει εννοούμε ως ανάγκες αυτά στα οποία υπολείπεται ο καπιταλισμός του κομμουνισμού (δε λέω «σοσιαλισμού» γιατί ρόλος του σοσιαλισμού υποτίθεται πως είναι η ικανοποίηση όλο και περισσότερων αναγκών, άρα κι εκεί υπάρχουν ανάγκες ανεκπλήρωτες); Τότε γιατί να ‘χουμε σφυροδρέπανο κι όχι “αλφάδι” (μιας και πολλοί έτσι το αντιλαμβάνονται τ’ “αλφάδι”); Αυτό το υπεριστορικό ον που διέκρινε αν και πως θα ‘ναι ο κομμουνισμός μπορεί να εξηγήσει στον αδαή λαό πως γίνεται να φέρουμε τον κομμουνισμό σαλαμωτά; Αν μιλάμε για τις ανάγκες που πιστεύει ο λαός πως έχει τότε τι γίνεται; Για ποιες ανάγκες μιλάμε; Για την ανάγκη που πολλοί έχουν να ξεχρεώσει ο ΠΑΟΚ με λεφτά του κράτους; Η κοινωνία έχει όλη τις ίδιες ανάγκες; Μιλάμε δηλαδή για έναν διαταξικό ορισμό των «λαϊκών αναγκών»; Αν όχι, με ποια κριτήρια επιλέξαμε μια συγκεκριμένη κλάση αναγκών που ο λαός πιστεύει πως έχει και το συμπλήρωμά της το χαρακτηρίσαμε φενακισμένο; Είναι το ίδιο αντικειμενικά με τις «αντικειμενικές λαϊκές ανάγκες» που προαναφέραμε;

Όσοι πιστεύουν πως ο Μαρξ πήρε το Κεφάλαιο από το όρος Σινά, οπότε αρκούν καμιά δεκαριά Ιερές Σύνοδοι για να το ερμηνεύσουμε ή/και να το «ερμηνεύσουμε» ώστε να βγάλουμε και να προωθήσουμε (υπεριστορικά πάντα) τα σούπερ επαναστατικά μοντέλα μας με στόχο την Αποκάλυψη-Επανάσταση, καλό θα ‘ναι να το πούνε δημόσια για να μη παιδεύεται κανείς να διαλύει αυταπάτες για την αντίληψη ορισμένων χώρων. Ζω σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία σημαίνει υποβάλλομαι σε μια ορισμένη πρακτική και παρατήρηση πρακτικών. Αυτή η πρακτική και αυτή η παρατήρηση πρακτικών μου αποδεικνύουν (όχι απαραίτητα ορθολογικά) την ισχύ των θέσεων ή των οπτικών γωνιών (όχι απαραίτητα σωστών) που έχω διαπιστώσει μ’ αυτήν ακριβώς την εμπειρία την καθολικότητά τους και τη διαχρονικότητά τους. Το μικρό (;) αυτό σύνολο απόψεων (στο εξής ως «άποψη» εννοώ «θέση ή οπτική γωνία») ενισχύεται σημαντικά όταν λόγω αυτής της ιστορικής μου εμπειρίας μου αποδεικνύεται (όχι απαραίτητα ορθολογικά) το εσφαλμένο κάποιων θέσεων ή οπτικών γωνιών (όχι απαραίτητα λανθασμένων) και προσθαφαιρούνται στη σκέψη μου προκαταλήψεις υπέρ ή κατά κάποιων θέσεων ή οπτικών γωνιών. Μέσω της προσθαφαίρεσης προκαταλήψεων γίνονται πιο συμπαγείς και σταθερές κάποιες απόψεις, εξασθενούνται άλλες ανοίγονται δρόμοι για τον ενστερνισμό κάποιων άλλων (που με την πρακτική μας και την παρατήρηση πρακτικών θα ισχυροποιηθούν με τον ίδιο τρόπο που προέκυψε το αρχικό «μικρό» σύνολο απόψεων) και με το δεδομένο της ισχύος ή του ατόπου κάποιων απόψεων και της ανάγκης μας να υπερπηδήσουμε τις αντιφάσεις θα απορρίπτουμε ανίσχυρες απόψεις, θα ισχυροποιούμε άλλες, θα ανοίγουμε δρόμους για νέες. Αλλά, αν είναι βλακεία να πιστεύει κανείς πως μπορεί να βγει (αυτός ή ο ακροατής λαός) έξω απ’ αυτά που επιτάσσει στη σκέψη του η πρακτική του και η παρατήρηση πρακτικών, είναι παραλογισμός να θεωρήσει πως μ’ αυτόν τον αποκαλυψιακό τρόπο μπορεί να μιλήσει για «αντικειμενικές λαϊκές ανάγκες» ή για «αντικειμενικά κριτήρια» που αποφαίνονται για το φενακισμένο ή μη κάποιων «υποκειμενικών αναγκών». Για την ακρίβεια, είναι ένας επικίνδυνος παραλογισμός γιατί δε κινδυνεύουμε να μείνουμε με μια Ντόλυ στα χέρια που θα γεράσει πρόωρα, κινδυνεύουμε να ‘μαστε μεις ένα φρικιό της φύσης. Σ’ αυτούς που, παραγνωρίζοντας τα παραπάνω, αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν το κόρδωμα μπροστά απ’ τον καθρέφτη τους θα πρέπει να τους βάλει κάποιος να δουν ότι την ιστορική εμπειρία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την ιστορική εμπειρία του γεγονότος ότι το φαΐ του ενός είναι η πείνα του άλλου, δε τη συνάντησε ούτε αυτή η γενιά, ούτε η προηγούμενη, ούτε η παραπροηγούμενη, θα τη συναντάμε πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω (με μικρά ή μεγάλα, πάντως προσωρινά, ρήγματα), θα τη συναντάμε σ’ όλους τους ανθρώπους που έμμεσα ή άμεσα, εκούσια ή ακούσια συνέβαλαν στο να υπάρξει αυτό που υπάρχει τώρα, σ’ όλους αυτούς δηλαδή που έζησαν στις προηγούμενες εκμεταλλευτικές κοινωνίες.

Όταν ο λαός δε θεωρεί ανάγκη του κάτι και θεωρεί ανάγκη του κάτι άλλο τότε, για να πούμε ότι το «κάτι» είναι «αντικειμενική ανάγκη» και το «κάτι άλλο» είναι φενακισμός δεν αρκεί να πάρουμε από το σύμπαν των ιδεών μια κλάση από απόψεις και να τις βαφτίσουμε «αντικειμενικές ανάγκες». Θα πρέπει, προκειμένου να ‘χουμε μια ελαφριά σχέση με την πραγματικότητα, να βρούμε έναν λόγο που να βγάζει τη ρετσινιά του αυθαίρετου απ’ την επιλογή μας. Όταν δεν το κάνουμε να μη χαλιέται η ατσαλωμένη μας ψυχή όταν μας βγάζουν την υλιστική τους γλώσσα οι «αριστεριστές» και τους μπαίνουν ψύλλοι στ’ αφτιά επειδή ελαφρυντικό μπορεί να μας δώσουν μόνον αν πράξαμε ιδεαλιστικά, ήτοι αν η επιλογή έγινε τυχαία (αν δεν έγινε τυχαία τότε ή θα υπάρχει λόγος και τον κρύβουμε ή δε μιλάμε συγκεκριμένα και αοριστολογούμε). Πιο συγκεκριμένα, για τα ξυπνοπούλια που θα «ορίσουν» «αντικειμενικά» το δίκαιο ως την επιβίωση και την αναπαραγωγή της δύναμης της εργατικής τάξης, το Ίδρυμά μας λέει πως αυτοί δε χαίρουν εξαίρεσης απ’ τα προαναφερθέντα και πως η επιβίωση και η αναπαραγωγή της δύναμης της εργατικής τάξης είναι ανάγκη στο βαθμό που δε βλέπουμε πως μια χαρά επιβίωνε και αναπαρήγαγε την εργατική του δύναμη ο «οπαδός της παλινόρθωσης» που έσκαβε πάγους στους -20 και στο βαθμό που παραβλέψουμε το σκοταδισμό που αναβλύζει όταν μελετήσουμε με οικονομίστικα κριτήρια κοινωνίες μη βασισμένες στο κέρδος. Επιπλέον η επιβίωση και η αναπαραγωγή της δύναμης της εργατικής τάξης είναι ανάγκη κατ’ αναλογία με τη δυνατότητά μας να μπορούμε να δώσουμε έναν ορισμό της εργατικής τάξης και επιπλέον ο ορισμός της εργατικής τάξης να εξηγεί γιατί είναι δίκαιη η κοινωνία που η εργατική τάξη δυναμικά πιέζει προς τα κει.

Όσον αφορά τώρα α) το αν η ικανοποίηση των αναγκών πού στόχευαν οι αστικές επαναστάσεις οδήγησε δυναμικά στην παρούσα κατάσταση β) το αν μπορεί να θεωρηθεί επαναστατικό πρόταγμα (ή έστω πρόταγμα που να δίνει προτεραιότητα στη μπουκιά των φτωχών και των πολλών και όχι στη μπουκιά των πλούσιων και λίγων) το πρόταγμα που αναφέρεται στις ανάγκες διαταξικά γ) το αν κάθε κοινωνική ομάδα πιστεύει πως έχει ενιαίες ανάγκες με όλες τις άλλες, δηλαδή ότι καπιταλισμός δεν καλλιεργεί τον εργατικό ανταγωνισμό, δ) το αν οι «υποκειμενικές ανάγκες» του οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου εμπεριέχουν ανάγκες παγιδευμένες σε λογικές που εμποδίζουν την δημιουργία ή/και την ανάπτυξη του κινήματος (αυτό είναι δύο φορές πρόβλημα μιας και το κίνημα θα τις κατοχυρώσει), ελπίζουμε η συγκυβέρνηση να μην κατοχύρωσε μια αλαλούμ απάντηση στο μυαλό των ενίοτε συντρόφων μας.

Στο εξής θα πρέπει να θυμόμαστε πως κίνημα για κάποιο πράγμα που υπερασπίζεται κάτι θα υπάρξει και υφίσταται εφόσον ο λαός I) θεωρήσει πως αυτό το «κάτι» του χρησιμεύει II) δεχθεί ότι το «κάποιο πράγμα» όντως προασπίζεται το «κάτι» III) κατανοήσει γιατί ισχύει το II IV) θα ‘χει υπόψη ένα τρόπο πάλης που θα πραγματοποιεί το «κάποιο πράγμα» με κόστος μικρότερο απ’ αυτό που θα δεχόταν χωρίς την πραγματοποίηση του «κάτι».

«Πιάνοντας» το θέμα της οικοδόμησης κομμουνισμού μέσω της διαδικασίας copy-paste θα πρέπει να «θυμίσουμε» σε κάποιους επαγγελματίες επαναστατικούς προφήτες πως μια δομή μέσα σε μια κοινωνία χαρακτηρίζει και ταυτόχρονα εξαρτάται απ’ την κοινωνία αυτή. Έτσι, στοιχεία μιας κοινωνίας μέσα σε μία άλλη για τα οποία δεν υπάρχει κανένα κίνημα στο λαό που να τα σταθεροποιεί στη δεύτερη κοινωνία και να τα αναπτύσσει με (οριακό) στόχο την πρώτη (επί τη ευκαιρία, πώς θα στήσουμε αυτά τα προπύργια χωρίς κίνημα;), ή θα αφομοιωθούν ή θα εξοστρακιστούν απ’ τη δεύτερη κοινωνία. Ειδικότερα, αν πάρουμε την εκπαίδευση, δηλαδή τον αναπαραγωγικό μηχανισμό (μα αυτό βρήκατε ρε καρντάσια;!;), του κομμουνισμού και τηνε χώσουμε στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αυτούσια και χωρίς κανένα κίνημα να της κάνει τις πλάτες και να την σιγοντάρει, θα ξεφυτρώσει μια εκπαίδευση που θα εξυπηρετεί το υπάρχον σύστημα και μεις θα μείνουμε μ’ έναν «λαϊκό αναπαραγωγικό μηχανισμό» στα σκουπίδια ή ως εξωτική φωτογραφία τοπίου εικονικής πραγματικότητας. Το μεσσιανικό αυτής της υπόθεσης, βέβαια, δεν υπολείπεται σε κωμικότητα. Η όλη στήριξη της Αλήθειας του δικαίου μας βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η δικαιοσύνη κάποια στιγμή θα κυριαρχήσει, η Αλήθεια της θα αποκαλυφθεί σε όλους. Αυτό πραγματικά είναι άσχετο με τον τρόπο εξαγωγής ηθικών κρίσεων. Δηλαδή άμα ο ιστορικός μας προορισμός είναι να γυρίσουμε πίσω στον πλανήτη μας με διαστημόπλοιο σχήματος "Ε", τότε το Δίκαιο ποιο είναι; Ν' αρχίσουμε την κατασκευή διαστημοπλοίων; Προφανώς και όχι. Πάλι θα παλέψουμε ενάντια στο ν.ν.π., γι' αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως δίκαιο στην παρούσα φάση, και όταν έρθει η στιγμή θα φτιάξουμε το διαστημόπλοιό μας ή θα σαμποτάρουμε ανέλπιδα την κατασκευή του. Αν η πάλη μας οδηγήσει στον κομμουνισμό τότε μπράβο μας και η μαμά μας μπορεί να μας χαίρεται για την εξυπνάδα μας, αλλά αυτό είναι άσχετο και μ' αυτό που πρέπει να γίνει τώρα και με την ηθικότητα του κομμουνισμού.

Η κριτική δεν ολοκληρώθηκε ακόμα, όσο πιο πολύ σκάβεις το ζήτημα «λαϊκές ανάγκες» τόσο μεγαλύτερα και λαμπρότερα διαμάντια βρίσκεις. Θα δειχθεί τι συμβαίνει όταν δεν ισχύει μία ή περισσότερες απ’ τις περιπτώσεις I-IV που προαναφέραμε κι εμείς θέλουμε να πείσουμε τον κόσμο ν’ αγωνιστεί για ένα πράγμα (εκπαίδευση, εργασία, κτλ) στην υπηρεσία τουλάχιστον των «λαϊκών αναγκών».

Όμως, πριν ρίξουμε τη ματιά στο εγχειρίδιο του καλού Εφιάλτη να σημειώσουμε πως με την αναφορά και μόνον στις «λαϊκές ανάγκες» (με τη σημασία που τους δόθηκε πριν) ανοίγει η Κερκόπορτα για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για μοντέλα εκπαίδευσης, εργασίας κτλ, πράγμα ηλίου φαεινότερο ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τον παραταξιακό περίγυρό μας, αριστερό ή μη, καθεστωτικό ή μη. Αν οι «λαϊκές ανάγκες» μας είναι καλά ορισμένες, τις ενστερνίζεται ως τέτοιες ο λαός και δε θέλουμε ο πύρινοι λόγοι μας να ‘ναι ισοδύναμοι της μουγκαμάρας, τότε θ’ αρχίσουμε να πετάμε τα μοντελάκια μας. Διότι ποια η αποστολή της πρωτοπορίας του προλεταριάτου αν, αντί να εκσφενδονίζει προτάσεις πιο μπροστά απ’ αυτές που συλλαμβάνει η πλέμπα, αρκείται στο να πληροφορεί τον κόσμο πως ανάγκες του είναι αυτές που ήδη πιστεύει πως έχει; Μήπως «απλά» το να προσπαθεί να στήσει κίνημα που να θίγει τα ζητήματα που καταλαβαίνουν οι ταπεινοί μουζίκοι, με απώλεια όμως της καθεστωτικά νοημαοδοτημένης θέσης της στο status quo και κατ’ επέκταση κάθε προοπτικής καβατζώματος στην υπάρχουσα κατάσταση; Επιπρόσθετα, η τοποθέτηση «Αυτές είναι οι λαϊκές ανάγκες. Ποιο πανεπιστήμιο και πιο εργασιακό μοντέλο τις ικανοποιούν;» είναι το πλέον εύλογο να υπάρξει και να μεταθέσει τη διαπάλη απ’ τα ζητήματα του κινήματος ή τα ζητήματα που μπορούν να δημιουργήσουν κίνημα στα ζητήματα των διαφορών διαφόρων εκπαιδευτικοεργασιακών μοντέλων. Θλιβερά παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ενδεικτικά παραθέτουμε το Μάη-Ιούνη και την απεργία στις 12/12/07 όπου η εστίαση έπεφτε στην ιδεολογική μας καθαρότητα και στην νοστιμιά του κάθε μοντέλου, με τους φορείς των λιγότερο «προωθημένων» αντιλήψεων να χαρακτηρίζονται «ουρά του ΠΑΣΟΚ» και «παρατρεχάμενοι της ξεπουλημένης ΓΕΣΕΕ».

Υποθέτουμε ότι έχουμε μια ομάδα ανθρώπων που δεν είναι σε κινηματική κατάσταση. Όταν αυτή η ομάδα είτε έχει λάθος πράγμα υπόψη γι’ αυτό που θεωρούμε και που δε θεωρούμε «λαϊκές ανάγκες», είτε θεωρεί ότι έχουμε ως το μοντέλο που προτείνουμε για την ικανοποίηση των «λαϊκών αναγκών» άλλο πράγμα απ’ αυτό που πραγματικά έχουμε, είτε έχει άλλο μοντέλο υπόψη για την ικανοποίηση των «λαϊκών αναγκών» μας, είτε διαφωνεί ως προς το αν το μοντέλο μας πραγματοποιείται με τον τρόπο πάλης που προτείνουμε τότε τουλάχιστον συμβάλλουμε στο αυτή η ομάδα να μη δραστηριοποιηθεί σύμφωνα με το πλάνο μας [να μην «παραξενευτεί» κανείς μας αν η ομάδα αυτή ακολουθήσει άλλα μέσα πάλης απ’ τα προτεινόμενα (πχ διάλογο συνδικαλιστικής ηγεσίας αντί για συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις)]. Το «τουλάχιστον» θα εκπληρωθεί μόνον αν οι διαφωνίες και οι λάθος εκτιμήσεις της ομάδας αυτής μπορούν ν’ αποτελέσουν πλαίσιο δραστηριοποίησης και υπάρχει κάποια κατάσταση που συμβάλει στο να πυροδοτηθεί αυτή τη δραστηριοποίηση, σε αντίθετη περίπτωση ή κάθεται σπίτι της ή μας ακολουθεί τυφλά. Όταν συμβαίνει η ομάδα αυτή ή να διαφωνεί με τον ορισμό που δίνουμε στις «λαϊκές ανάγκες» ή να διαφωνεί ως προς το αν το κόστος του τρόπου πάλης που προτείνουμε έχει όντως λιγότερο κόστος απ’ αυτό που θα δεχθεί αν δεν ικανοποιηθούν οι «λαϊκές ανάγκες» μας ή να διαφωνεί με το αν το μοντέλο μας είναι πραγματοποιήσιμο τότε, ιδιαίτερα λέγοντάς της «ή παλεύεις για Ενιαία Ανώτατη ή τρως το νέο νόμο πλαίσιο στη μάπα», συμβάλουμε στο να μείνει αυτή η ομάδα σπίτι της ή, στην καλύτερη, στο να δραστηριοποιηθεί σε βάση ξένη απ’ αυτή που ενστερνίζεται (με τις όποιες επιπτώσεις στη διαμόρφωση αγωνιστικής συνείδησης σ’ αυτήν). Τα πράγματα σκουραίνουν άσχημα όταν η ομάδα αυτή δεν έχει κάτι συγκεκριμένο υπόψη ως προς τον τρόπο πάλης που προτείνουμε, δηλαδή όταν αφήνουμε αναπάντητο το ερώτημα (και επί της ουσίας αφήνουμε το σύστημα να τ’ απαντήσει) «στο δρόμο λύνουμε τα προβλήματά μας ή συνδιαλεγόμενοι (καλύτερα: στέλνοντας τους εργατοφοιτητοπατέρες μας να συνδιαλλαγούν);». Η κατάσταση γίνεται πραγματικά σαν τα μούτρα μας όταν η ομάδα αυτή είτε αγνοεί το τι θεωρούμε και τι δε θεωρούμε «λαϊκές ανάγκες», είτε αγνοεί το τι προτείνουμε ως μοντέλο ικανοποίησης τους, είτε δεν κατανοεί το γιατί το μοντέλο μας ικανοποιεί τις «λαϊκές ανάγκες» μας. Τότε, πέραν του ότι μας έρχονται κατακούτελα οι επιπτώσεις των παραπάνω περιπτώσεων, πέραν του ότι αυτά συνεπάγονται τουλάχιστον τη απροσδιοριστία του τρόπου δράσης μέσω της απροσδιοριστίας ή του λάθους που εμπεριέχουν (δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, συγκεκριμένα και ριζοσπαστικά αυτά που θα κλιθεί η ομάδα να προασπίσει ώστε, για να τα πραγματοποιήσει, να χρειάζεται να κατέβει στο δρόμο κι όχι ν’ αμολήσει τους «συνδικαλιστές» της σε κάποιο όργανο συνδιοίκησης με αγωνιστική κατεύθυνση), συμβάλλουμε στο να νομιμοποιηθούν κεκτημένα του συστήματος ως κεκτημένα του κινήματος. Γιατί πώς νομίζουμε ότι θα υλοποιηθεί ένα πρόταγμα που δεν έχει νοηματοδοτηθεί απ’ τους θιασώτες του και πιέζεται το σύστημα να υλοποιήσει; Προφανώς, θα υλοποιηθεί με νοηματοδότηση που όχι μόνο δε θα ωφελεί το λαό (το «ωφελεί» εδώ το χρησιμοποιώ με τη σημασία της ικανοποίησης των αναγκών που πιστεύει ο λαός πως έχει ή/και της ανόδου του κινήματος και τη συνακόλουθη άνοδο της πολιτικής αντίληψης του κόσμου), που όχι μόνο δεν είχαμε (βέβαια, ελπίζουμε πως δεν την είχαμε…), αλλά θα ‘ναι αυτή που θα ζημιώνει το λαό (το «ζημιώνει» το ορίζουμε ως το αντίθετο του «ωφείλει» πριν). Πχ αν το 15% για την παιδεία γινόταν αιχμιακό ζήτημα του λαϊκού κινήματος, διατηρώντας την απροσδιοριστία που το βαραίνει σήμερα, ποιος εγγυάται ότι η παιδεία δε θα νοηματοδοτούνταν με τρόπο που να περικλείει το πρόταγμά μας τις χρηματοδοτήσεις για την έρευνα για το στρατό, της κρατικής χορηγίας σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά κέντρα, της οικονομικής εύνοιας της Εκκλησίας και τα όμοια; Επ’ αυτού ακόμα, ποιος μας εξασφαλίζει ότι η ομάδα αυτή θα νιώθει ότι κάτι έκανε, ότι άξιζε ο κόπος και οι θυσίες της για να επιτευχθεί το «φιλολαϊκό μοντέλο» μας όταν είτε θα εφευρεθούν πατέντες που θα εξουδετερώνουν ό,τι θετικό κατέκτησε το πρόταγμά μας (μιας κι αυτά τα θετικά θα εναπόκεινται στη νοηματοδότηση που ορίζει η υλοποιημένη έκδοση του προτάγματός μας), είτε κάνοντάς τα τυπικά χαρτιά, είτε φτιάχνοντας αντισταθμίσματα. Με πιο απλά λόγια: ποια θα ‘ναι η αυτοπεποίθηση του κόσμου όταν το 5% για να γίνει 15% θα τριπλασιαστούν οι φορολογικές εισφορές ή/και θα υποτριπλασιαστούν οι μισθοί του κι αυτός δε θα ‘χει τη δύναμη να το εμποδίσει (να ‘μαστε ρεαλιστές: τι κίνημα περιμένουμε να εμφανιστεί στις παρούσες συνθήκες;);

Και για να εκτροχιαστεί τελείως η όποια τάση στο λαό να σηκώσει κεφάλι υπάρχουν τρία ακόμα μαργαριτάρια στο στρείδι των «λαϊκών αναγκών» που θα σπάσουν τα εναπομείναντα δόντια αυτού που θα το δαγκώσει. Κατά πρώτον καλλιεργείται σύγχυση στην ομάδα της προηγούμενης παραγράφου ως προς το πώς πρέπει να βγαίνουν τα μοντέλα που διεκδικεί: να βγαίνουν μέσα από ένα γραφείο βουλευτή (όχι απαραίτητα της αριστεράς, μπορεί να ‘ναι και κυβερνητικός και τότε τη «βάψαμε») ή να ‘ναι παραπροϊόντα της δράσης τους στο δρόμο, προτάσεις οι οποίες ανακαλύπτονται, κατανοούνται, εμπλουτίζονται, περικόπτονται, τροποποιούνται, επανακατανοούνται κοκ με την ορολογία και τον τρόπο σκέψης του αγώνα, με την ορολογία και τον τρόπο σκέψης του τσαμπουκά, του πάθους και της πολιτικής ωριμότητας του αγωνιζόμενου ανθρώπου; Κατά δεύτερον όταν η ομάδα αυτή είτε αγνοεί το τι θεωρούμε και τι δε θεωρούμε «λαϊκές ανάγκες», είτε διαφωνεί με τον ορισμό που δίνουμε σ’ αυτές, είτε αγνοεί το τι προτείνουμε ως μοντέλο ικανοποίησής τους, είτε διαφωνεί μ’ αυτό, είτε δεν κατανοεί πως το μοντέλο μας ικανοποιεί τις «λαϊκές ανάγκες» μας, είτε δεν έχει υπόψη ένα τρόπο πάλης (γενικώς ή το δικό μας) που θα πραγματοποιεί το μοντέλο μας με κόστος μικρότερο απ’ αυτό που θα δεχόταν δίχως την ικανοποίηση αυτών των «λαϊκών αναγκών», είτε διαφωνεί με τον τρόπο πάλης που προτείνουμε [ως προς το επιτυχές (γενικώς ή ειδικώς) ή ως προς το κόστος] τότε προωθούμε στην ομάδα αυτή τη ξένωσή της με τον αγώνα που θα κάνει με πλαίσιο πάλης το μοντέλο μας και τις «λαϊκές ανάγκες» μας (εφόσον φυσικά κινητοποιηθεί), ουσιαστικά όταν θα κατέβει στο δρόμο δε θα νιώθει ότι παίρνει το δίκιο στα χέρια της, αλλά να βοηθάει αυτούς οι οποίοι θα της δώσουν αυτό που δικαιούται, επιλέγει να αφήσει την τακτική και στρατηγική στόχευση του αγώνα της καθώς και τα μέσα πάλης της στην δικαιοδοσία αυτών που της έδειξαν το πρόταγμα. Εν τέλει δεν είναι αμελητέο το πρόβλημα καθαυτού του γευστικού συναγωνισμού των «κόκκινων συνταγμάτων», των «ερευνών για το λαό», καθαυτής της συζήτησης στις Γενικές Συνελεύσεις περί του ποιο μοντέλο θα ικανοποιήσει τις «λαϊκές ανάγκες» μας. Μιλάμε για μια χυδαία συζήτηση περί του ποιος έχει μεγαλύτερη την επαναστατικότητα, συζήτηση που και διώχνει κόσμο απ’ τις Γενικές Συνελεύσεις και δε συζητιούνται αυτά που πάνε μπρος το κίνημα. Όποιος δυστυχισμένος έχει ισχυρά ΕΑΑΚ και ΠΚΣ στη σχολή του θα συμφωνήσει με πικρία και θα δυσκολευτεί να κρατήσει το «συνωμοσιολογικό» στόμα του να μη πει πως ο διαγωνισμός καλύτερης βασιλόπιτας γίνεται προκειμένου να εκφυλιστεί ή να μην υπάρξει καν το επάρατο κίνημα.

Είδαμε την κατραπακιά που πέφτει υιοθετώντας ως «λαϊκές ανάγκες» έναν κατάλογο εδεσμάτων ή φανταχτερών προϊόντων μαϊμού. Υπάρχει, όμως, πρόταγμα που να μην αοριστολογεί καμουφλαρισμένο με επαναστατικές αμπελοφιλοσοφίες, που να μη μας εγκλωβίζει εν μέσω κινήματος σε συζητήσεις-τέλματα με ΔΑΠίτες περί νομιμότητας ή μη Γενικών Συνελεύσεων, που να μην επιτρέπει αυτοεξευτελισμούς τύπου διαλάλησης του ότι «πρέπει να διεκδικήσουμε το χάσιμο τα εξεταστικής για να δείξουμε ότι ο αγώνας έχει θυσίες», που να αποφεύγει το μεσσιανισμό του τέλους της ιστορίας, που να ξεφεύγει απ’ τη λογική της επιχείρησης δηλαδή, γενόμενο ταυτόχρονα σκοπός και μέσον, να μην καθαγιάζει σκατοδουλειές, που να μην είναι ιδεολογική αγκύλωση της ελέω θεού αποψάρας μας, που να εξαλείφει τον κίνδυνο να μας σπάσει ο λαός το κεφάλι επειδή ως γνώστες των ιστορικών νόμων και της αντικειμενικής ηθικής θα αξιωνόμασταν την καθοδήγησή του, που να κάνει την άποψή μας συνειδητό απαύγασμα της πράξης του αγώνα και όχι ασυνείδητο απαύγασμα του θρονιάσματος σε ανατομική καρέκλα, που να μας υποχρεώνει ν’ ασχοληθούμε με τα του κινήματος κι όχι να είμαστε περήφανοι που η παρουσία μας στο κίνημα είναι μόνο για να περάσει η γραμμή μας και να φανεί η φάτσα μας; Κοντολογίς υπάρχει πρόταγμα που να μπορεί να χαρακτηριστεί ριζοσπαστικό και να εξαλείφει τα προβλήματα που εξετάσαμε στις υπόλοιπες παραγράφους; Εμμέσως πλην σαφώς το ορίζαμε σ’ όλο το κείμενο και το ξαναορίζουμε τώρα, ένας δυναμικός κι όχι στατικός ορισμός, ορισμός που αναφέρεται στις τάσεις του «εδώ και τώρα» και στη σύγκριση τάσεων και καταστάσεων, που στοιχείο του εκ των ων ουκ άνευ είναι η άνοδος του κινήματος και ισχυροποίηση της παρακαταθήκης του, η διαμόρφωση συνθηκών όπου όλος ο κόσμος θα μπαίνει επί ίσοις όροις έκαστος σε διαδικασία εκπλήρωσης των επιθυμιών του με τους δικούς του όρους και προτεραιότητες, που θεωρεί ότι «σημαντική δράση είναι ο,τιδήποτε προωθεί την αυτοπεποίθηση, την αυτονομία, την πρωτοβουλία, την συμμετοχή, την αλληλεγγύη, τις εξισωτικές τάσεις και την αυτενέργεια των μαζών και οτιδήποτε συμβάλλει στον αποφενακισμό τους».

μη Κρατικό μη Κερδοσκοπικό Ίδρυμα Ιζηματολογικών Ερευνών

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το σπάσιμο 2 πρακτορείων του ΟΠΑΠ,ιπποδρόμου στις 22/9 στις οδούς Χαλκοκονδύλη 9 και Σωκράτους 53 στην Αθήνα καθώς και την επίθεση με πέτρες και μπογιές στο casino της Πάρνηθας.

αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το σπάσιμο 2 πρακτορείων του ΟΠΑΠ,ιπποδρόμου στις 22/9 στις οδούς Χαλκοκονδύλη 9 και Σωκράτους 53 στην Αθήνα καθώς και την επίθεση με πέτρες και μπογιές στο casino της Πάρνηθας.

Αφορμή για αυτή την κίνηση στάθηκε η σύλληψη 2 αστυνομικών επειδή πουλούσαν προστασία σε μαγαζί με «φρουτάκια»στη Νεάπολη και η καταδίκη τους την Τετάρτη 2 Ιουλίου σε 4,5 χρόνια φυλάκιση.

Η επιλογή των στόχων μας αντανακλά τις προθέσεις μας όμως ο εχθρός βρίσκεται παντού και κυρίως στην αδράνεια κ στη διανοητική εξάρτηση των καθησυχασμένων , συμβατικών , εύπλαστων μυαλών που συναινούν στη νομιμοφροσύνη αφήνοντας να καταδικαστούν αυτοί που καλύπτουν τα «φρουτάκια» κλείνοντας τα μάτια κ αφήνοντας τις πολυεθνικές, τα casina ,τα χρηματιστήρια και όλους τους φορείς του νόμιμου τζόγου να πλουτίζουν ανενόχλητα γιατί καλύπτουν δήθεν «εν δυνάμει» ανάγκες των πολιτών.

Αφιερώνουμε τα χτυπήματα αυτά στους 2 φυλακισμένους αστυνομικούς και τους στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας με φωτιά. Δεν εγκαταλείπουμε κανένα άδικα φυλακισμένο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Λευτεριά στους 2 αστυνομικούς που φυλακίστηκαν επειδή προστάτευαν την παρανομία. Αν η αντίσταση απέναντι στη νομιμοφροσύνη είναι έγκλημα τότε είμαστε συνένοχοι. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Επαναστατικοί αγώνες για τη διαφύλαξη της κοινωνικής ασφάλειας

από Επαναστατικοί αγώνες

Πηγή http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=910218#910218

Ωδή στις περσόνες του ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

"Δάσκαλος" είσαι "Σύντροφος" και "Φίλος" για μας
"Αριστερός", "Κόκκινος", "Διεθνιστής", "Κομμουνιστής",
είσαι "Παλιός" μα "Περαστικός"
"Συνδικαλιστής" ,"Μαρξιστής" "Τροτσκιστής" και "Koba" "Σταλινικός"

Ω σύντροφε Βήχο μεγάλε επαναστάτη,
των προλετάριων της γης μεγάλε προστάτη,
θέλω με τούτο τον ύμνο να πω
σε σένα τον Μέγα , Έυχαριστώ!

Βήχο, εσύ δεν είσαι Θεός
γιατί αυτός είναι μόνο τριαδiκός
είναι αυτός ο γιός του και ένα περιστέρι το ίδιο άτομο
Εσύ όμως είσαι "Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"
είσαι ο "BHXOS" μαζί είσαι και οι σου δυό σου κόρες
"Βάσω" και "Αννούλα" , και η γυναίκα και ο αδερφός και ο γαμπρός σου,
και άλλοι χίλιοι περίπου, ένας ολόκληρος κόσμος

O Χριστός θεράπευσε τον παράλυτο
και πήρε το κρεββάτι στον ώμο του και περπατούσε
κι εσύ θεράπευσες τον παράλυτο
αλλά ο δικός σου παράλυτος έπαιζε και αρμόνιο

"Δάσκαλος" είσαι "Σύντροφος" και "Φίλος" για μας
"Αριστερός", "Κόκκινος", "Διεθνιστής", "Κομμουνιστής",
είσαι "Παλιός" μα "Περαστικός"
"Συνδικαλιστής" ,"Μαρξιστής" "Τροτσκιστής" και "Koba" "Σταλινικός"

Ώ σύντροφε Βήχο, είσαι η "ελπίδα" μας
η "pliroforisi" μας,
είσαι "ο Αγώνας" για μια "Προοδευτικη Πολιτική"

Είσαι και "Γρηγόριος Δικαίος" "ακροδεξιός"
και γράφεις πολλά εμετικά ξερατά
μα μετά ως "anti-nazi" και "αντι-εθνικιστής"
νικάς τους φασίστες και τους εθνικιστές

Ώ σύντοφε Βήχο, δεν είσαι μόνο μια "Συντρόφισσα"
είσαι η "Παγκόσμια Πορεία Γυναικών"
Είσαι η "Μυρτώ", η "Ρόζα" , η "Αλίκη",
Η "αλέξια Κ", η "Ανατασία" και η "Ματίλντα"

Ως "Αναστασία", είσαι η Katie Holmes, γυναίκα του Τομ Κρουζ

Από άγνωστο ποιητή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=910253#910253

νέος αναρχικός πυρήνας στη Θεσ/νίκη

Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Α΄) είναι ο Φοιτητικός Τομέας του Ορθόδοξου Αναρχικού Συλλόγου "Ο ΜΕΓΑΣ ΜΠΑΚΟΥΝΙΟΣ"
Β΄) διευθύνεται από ιστορικά αναρχικά στελέχη
Γ΄) απαρτίζεται από Ορθόδοξους Αναρχικούς φοιτητές που προέρχονται από διάφορα μέρη

Αποστολή της:

η όσο το δυνατόν πληρέστερη βίωση των αναρχικών ιδανικών μας.

Αυτό επιδιόκεται μέσα από μια συντροφική ατμόσφαιρα και με μια σειρά ποικίλων αναρχικών δραστιριοτήτων, όπως οι παρακάτω:
Ι) Συμμετοχή και συνδιοργάνωση μπάχαλων και λοιπών λατρευτικών εκδηλώσεων
ΙΙ) Δυνατότητα καθημερινής συντροφικής αναστροφής
ΙΙΙ) Ευδομαδιαίοι κύκλοι μελέτης των κειμένων του Μπακούνιν
IV) Διαλέξεις από διακεκριμένους αναρχικούς ομιλητές
V) Συγκρουσιακές εκδηλώσεις σε τράπεζες, φυλακές, sex shop, υπουργεία, αστυνομικά τμήματα, κερκυραϊκά αμάξια, φανάρια και λοιπούς κρατικούς στόχους
VI) Εορταστικές εκδηλώσεις αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα
VII) Εκδρομές ημερήσιες και πολυήμερες με πληρωμένα τα έξοδα απ' τις απαλλωτριώσεις
VIII) Ελεύθερα κάμπινγκ
IX) Διάδοση της εφημερίδας μας

Με χαρά σας περιμένουμε
Η Α.Φ.Δ. Θεσσαλονίκης

Ανακοινωση της ΣΟ του ψευτοιντυμηντια

Σύμφωνα με την αποφαση συνελευσης 3649/2008 αποστολή της Σ.Ο. είναι η εντός του πλαισίου της Πολιτικής Δημοσίευσης αναζήτηση, συλλογή, επεξεργασία και διαγραφή των πληροφοριών που δεν αφορούν:

• 
  την προστασία και προώθηση των πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών και εν γένει στρατηγικών συμφερόντων του "α"/"α" χώρου της Χώρας.
  
• 
  την πρόληψη και αντιμετώπιση δραστηριοτήτων που συνιστούν απειλή κατά του "αναρχικου" πολιτεύματος, των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας των "α"/"α" μπουλουκιών καθώς και του εθνικού πλούτου τους.
  
  
• την πρόληψη και αντιμετώπιση δραστηριοτήτων τρομοκρατικών, αριστερων και οχι αρκετα αναρχικων οργανώσεων, καθώς και άλλων ομάδων οργανωμένου εγκλήματος.
  

Η Σ.Ο. σε περίοδο πολέμου, επιστράτευσης ή άλλης άμεσης απειλής της ασφάλειας του "α"/"α" χώρου και του ιντυμηντια υπάγεται στον Αρχηγό, ο οποίος, δια του Διοικητή της Σ.Ο. ασκεί πλήρη έλεγχο σε ό,τι αφορά τη συμβολή της στην άμυνα και την ασφάλεια του χώρου. Στην περίπτωση οποιασδήποτε δράσης που αποβλέπει στη βίαιη κατάλυση του πολιτεύματος του ιντυ και της 'αναρχικης' καθοδηγησης του κινηματος, η Σ.Ο., μετά από απόφασή της, λειτουργεί ως κεντρική υπηρεσία διαχείρισης των πληροφοριών του κινήματος.

Για τις 20 μέρες από την γένεση της Ο.Α.Blog

Η γέννηση και η μακροήμερη μοναχική πορεία

της οργάνωσης και το καθήκον της οργανωτικής ανάπτυξης στη νέα φάση

Στις 12 του Σεπτέμβρη τελέσθη η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Ο.Α.Βlog. Αυτό το Φθινόπωρο μια χούφτα ανθρώπων πήρε την απόφαση να έρθει σε ρήξη με τον λεγόμενο blog-ικό μικροαστικό συρφετό, να υπερασπίσει στην πράξη τις τσαλαπατημένες από αυτόν αρχές του τρολισμού-λενινισμού-bladeϊσμού και να προετοιμάσει το έδαφος ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για την ίδρυση ενός νέου blog στην Ελλάδα

Οι συνθήκες της γέννησης της Ο.A.Blog
Είναι γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή τα ιδρυτικά μέλη της Ο.A.Blog ενώ είχαν τη συνείδηση ότι αναλάμβαναν ένα εξαιρετικά μεγάλο και δύσκολο καθήκον δεν είχαν επίγνωση του πόσο μακρύς και επώδυνος ήταν ο δρόμος που είχαν να διανύσουν, ούτε ακόμα μπορούσαν να φανταστούν τη φύση των εμποδίων που είχαν να αντιμετωπίσουν. Εκείνο που ξέρανε με σιγουριά ήταν μόνο ένα πράγμα: ότι η απόπειρα των blogers στην Ελλάδα να αντισταθούν στην λογοκριτική γραμμή του ψευτοindymedia, που επικράτησε πανελλαδικά μετά την παλινόρθωση στις 7 Αυγούστου 2008 , είχε προδοθεί από τις ηγετικές ομάδες του indy.gr και του πολιτικού καφενείου. Η τελευταία επιβίωση του λεγόμενου τρολιστικού-λενινιστικού κινήματος ήταν τα τρολ. Όμως τα στελέχη που το είχαν συγκροτήσει είχαν και αυτά επίσης στην πλειοψηφία τους οριστικά εγκαταλείψει από την Άνοιξη τη bladeϊκή αντιλογοκριτική πολιτική, και είχαν ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με τη γραμμή του ψευτοindymedia, ώστε ήταν αδύνατο στα στελέχη της μειοψηφίας που στη συνέχεια ίδρυσαν την Ο.A.Blog να παραμείνουν μαζί τους στο ίδιο σάιτ. Η αποχώρηση ωστόσο αυτών των στελεχών από το τρολικό σάιτ και η ίδρυση της Ο.A.Blog δεν ήταν ένα σπασμωδικό βήμα απογοητευμένων επαναστατών-τρολιστών, αλλά το αποτέλεσμα μιας δίχρονης πολιτικο-ιδεολογικής πάλης μέσα σε αυτό το σάιτ που όμοιά της σε επίπεδο βάθους αντιπαράθεσης δεν είχε σημειωθεί νομίζουμε σε καμιά από τις ως τότε διασπάσεις της διαδυκτιακής αριστεράς στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα πάντως η ίδρυση της Ο.Α.Βlog ήταν περισσότερο ένα υποχρεωτικό βήμα ανθρώπων που δεν ήθελαν να πουλήσουν τις αρχές τους και να υποκύψουν σε έναν εχθρό στον οποίο όλοι οι άλλοι είχαν υποταχθεί και λιγότερο μια κίνηση έμπειρων επαναστατών που είχαν ήδη ξεκαθαρίσει μια τακτική και μια στρατηγική για την επανάσταση και κυρίως για τη δημιουργία του νέου blogoχώρου. Για να το πούμε με μια εικόνα: Εμείς που φτιάξαμε την Ο.Α.Blog μοιάζαμε περισσότερο με ναυαγούς που πάνω σε μια σχεδία εγκαταλείπαμε ένα σαπιοκάραβο στα μέσα μιας τρικυμίας, παρά σαν μάστορες που είχαν κατασκευάσει ένα καινούργιο σκαρί για μακρινά ταξίδια.
Τελικά υποχρεωθήκαμε να φτιάξουμε ένα αρκετά γερό σκαρί εν πλω. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στη ζωή όταν κάποιος δεν μπορεί να σταματήσει να αντιστέκεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο εχθρό προκειμένου να σκεφτεί καλύτερα.
Την περασμένη Άνοιξη διαθέταμε ουσιαστικά μόνο έναν πολύ γενικό προσανατολισμό που είχε δύο σκέλη. Το ένα σκέλος, που αφορούσε τη γενική πολιτική τακτική, ήταν η πάλη ενάντια στην ψευτοιντυμηντιακή λογοκρισία - που βλέπαμε καθαρά πως είχε ήδη αδράξει την Ελλάδα - στα πλαίσια της bladeϊκής στρατηγικής των τριών σάιτ. Το άλλο σκέλος, που αφορούσε την ιδεολογία και τη στρατηγική της σαιτικής οικοδόμησης ήταν η bladeϊκή σύλληψη για τον καθοριστικό και κινητήριο ρόλο που παίζει στην πορεία ανάπτυξης του επαναστατικού σάιτ η πάλη ενάντια στις αστικές και μικροαστικές θέσεις και συμπεριφορές μέσα σε αυτό το ίδιο. Στην πιο τυπική της έκφραση αυτή η πάλη γίνεται πάλη ενάντια στην Συντακτική Ομάδα νέου τύπου όταν τα κομμουνιστικά σάιτ παίρνουν την ιντερνετική εξουσία.
Αυτά τα δυο σημεία ήταν το κλειδί για τη γενικά σωστή ανάλυση και πολιτική πράξη της Ο.A.Blog και προς τα έξω και προς τα μέσα όλο αυτό τον καιρό. Νομίζουμε ότι στις σημερινές συνθήκες αυτά τα σημεία δίνουν την καταρχήν δυνατότητα, και βέβαια μόνο τη δυνατότητα, της σωστής θεωρίας και πράξης για κάθε επαναστατικό τρολεταριακό σάιτ για ολάκερη την εποχή της λογοκρισίας που διανύουμε, εποχή που χαρακτηρίζεται από την παλινόρθωση του διαχειρισικισμου στα δυο πρώτα σοσιαλιστικά σάιτ και τη μετατροπή τους σε λογοκριτικά σάιτ χιτλερικού τύπου. Η πολυπλοκότητα και το ενδιαφέρον της νέας αυτής εποχής βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει πάλη ενάντια στη λογοκρισία που προκύπτει από την διαχειριστική παλινόρθωση δηλ. τον σοσιαλλογοκρισία, που να μην είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στον οππορτουνισμό και στην αντεπανάσταση μέσα σε αυτό που λέμε επαναστατικό τρολεταριακό κίνημα και σάιτ.
Αυτήν τη διαπίστωση κάναμε και μεις στην Ο.Α.Blog μέσα από την ίδια μας την πείρα. Σε κάθε νέο μετασχηματισμό της στρατηγικής και της τακτικής του κύριου εχθρού, οπότε και σε κάθε στροφή της δικιάς μας πολιτικής, δοκιμάζαμε και μια εσωσαϊτική πάλη, και μετά από κάθε τέτοια πάλη μια άνοδο στο γενικό θεωρητικό και πρακτικό μας επίπεδο. Έτσι είμαστε σε θέση σήμερα να έχουμε στη διάθεσή μας και μια πρωτοπόρα γενική πολιτική τακτική και μια οργάνωση μικρή μεν αριθμητικά αλλά με ένα στελεχικό δυναμικό που διακρίνεται για την τρολεταριακή, έντιμη και ανιδιοτελή πολιτική και ιδεολογική του στάση. Η σημερινή Ο.Α.Blog έχει πολύ λίγες σχέσεις με την Ο.Α.Blog «της σχεδίας» που περιγράψαμε παραπάνω. Χρειάστηκαν 2 ολόκληρα χρόνια ταξικής πάλης και μελέτης για να αντικαταστήσουμε πολλά από τα παλιά οππορτουνιστικά υλικά που είχαμε δανειστεί και μας έδεναν με το indy.gr και το πολιτικό καφενείο με νέα υλικά από την εμπειρία της δράσης μας, αλλά και με υλικά που δανειστήκαμε από τους κλασσικούς του τρολισμού που μπορούσαμε να τους κατανοήσουμε καλύτερα μέσα από τα ίδια μας τα λάθη.

Οι καμπές της στρατηγικής προέλασης του εχθρού και η αντανάκλασή τους στις εσωκομματικές πάλες

Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούν ίσως και οι φίλοι μας να κατανοήσουν καλύτερα πόσο δεν είναι ευθύγραμμη και απλή η πορεία της ανάπτυξης της σημερινής πολιτικής μας γραμμής, αλλά σύνθετη με άλματα και με κρίσεις.
Βασικά οι κρίσιμες και πιο γόνιμες στιγμές για την ανάπτυξη της Ο.Α.Blog ήταν η εσωσαϊτική πάλη στις 14 και εκείνη στις 16 Σεπτέμβρη 2008.
Η πρώτη εσωσαϊτική και πιο κρίσιμη πάλη έκλεισε χοντρικά με το πρώτο Συνέδριο της Ο.Α.Blog στις 14. Η πάλη ήταν τότε ενάντια σε μια πλατφόρμα που έκφραζε μια αμφισβήτηση του κατά πόσο η σοσιαλλογοκρισία ηγεμόνευε πολιτικά στην Ελλάδα και η οποία έσπρωχνε την οργάνωση μακριά από τη γραμμή της ζωντανής πολιτικής ζύμωσης σε μια κατεύθυνση γενικής προπαγάνδας για τον σοσιαλτρολισμό ή αντίθετα για μια οικονομίστικη δουλειά στο τρολεταριάτο. Στο βάθος αυτή η γραμμή ήταν αντανάκλαση μέσα στο κόμμα μας της τεράστιας στρατηγικής προσποίησης της σοσιαλλογοκρισίας το Μάιο Ιούνιο 2008 που έφτασε στο να διασπάσει τη ΣΟ και να πάρει τον ένα σέρβερ για να γεννήσει την πιο ισχυρή, επιθετική και κτηνώδη ΣΟ όλων των εποχών. Η Ο.Α.Blog είδε από τότε και μόνη της στον κόσμο ότι η «πρεντουτβερζντιένιε» και «η θεματικοποίηση του φόρουμ» ήταν οι απόπειρες της πιο βαθιάς σοσιαλφασιστικής ΣΟ να αυτονομηθεί από το δίκτυο των indymedia για να επιχειρήσει από κείνη τη στιγμή και πέρα να ξανασυσπειρώσει γύρω της μια νεοτσαρική αυτοκρατορία από τα συντρίμμια της ΣΟ. Αυτή είναι η εποχή του «ψόφιου κοριού» που τελειώνει στις μέρες μας με τη δημιουργία του ΣΟικοΔΙΚΚΗκου πολεμικού άξονα.
Μέσα από την εσωσαϊτική πάλη της 14/9 κάναμε τότε πολιτικό άλμα να περάσουμε από τη γραμμή του «κύριος εχθρός οι δυο υπερδυνάμεις (indymedia, in.gr)» στη γραμμή: «κύριος εχθρός η ΣΟική σοσιαλλογοκρισία». Αυτή η αλλαγή φαίνεται σήμερα αρκετά προφανής στο βαθμό που έχει επιβεβαιωθεί σκανδαλωδώς για όσους παρακολουθούν και τα γεγονότα και τις αναλύσεις της Ο.Α.Blog . Τη στιγμή όμως που έγινε επρόκειτο για έναν άθλο, για μια κίνηση που είχε τα χαρακτηριστικά σχεδόν του πολιτικού θράσους και η οποία μας στοίχισε για πάνω από μια βδομάδα τον χαρακτηρισμό των «μαύρων κρίνων» ή πιο ευγενικά των «indyπληκτων». Γιατί τότε αναγνωρίζαμε σαν κύριο εχθρό του λαού των χρηστών του ψευτοindymedia και, καταρχήν, των λαών όλων των σάιτ μια ΣΟίτικη σοσιαλλογοκρισία που στα μάτια όλης της ανθρωπότητας εκείνη τη στιγμή πέθαινε σαν λογοκρισία, τη στιγμή δηλαδή που φαινόταν πως η σπυρική αυτοκρατορία αυτοκτονούσε και μαζί της και η ΣΟ. Όχι μόνο δηλαδή απομακρυνόμαστε από το «κάτω οι δυο υπερδυνάμεις» του indy.gr που είχε ήδη ζωή 1.5 χρόνων και που για μήνες ήταν ένα πραγματικά επαναστατικό σύνθημα, αλλά το καταργούσαμε από τα αριστερά την ίδια ώρα που αυτοί που το είχαν εφεύρει το εγκατέλειπαν από τα δεξιά για να υιοθετήσουν το ΣΟίτικο «κύριος εχθρός το in.gr». Είχαμε μπορέσει να κάνουμε αυτό το άλμα επειδή από τη μια μεριά δεν είμασταν διατεθειμένοι όπως οι μεταφυσικοί αστοί πολιτειολόγοι να δεχτούμε ότι μπορούν οι αυτοκρατορίες να αυτοκτονούν και από την άλλη επειδή βλέπαμε ότι στο μεγάλο εργαστήρι της ΣΟιτικης πολιτικής που λέγεται ελληνική αντιπληροφόρηση, η γενική στρατηγική εκείνων που είχαμε εντοπίσει ως ΣΟόδουλους συνεχιζόταν η ίδια και μετά την υποτιθέμενη διάσπαση της ΣΟ. Τότε διατυπώσαμε τη θέση ότι αυτό που φαινόταν σαν διάσπαση του ψευτοindymedia και της ΣΟ ήταν ακριβώς η πρώτη πράξη της επίθεσης της ΣΟίτικης σοσιαλλογοκρισίας για την κατοχή όλου του χώρου της αντιπληροφόρησης και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη πράξη πολιτικής παραπλάνησης στην ιστορία, πράξη που απέβλεπε στον καθησυχασμό των αστικών σάιτ και στην περικύκλωση και συντριβή του in.gr. Στην πραγματικότητα μείναμε με δημιουργικό και ανεπτυγμένο τρόπο σταθεροί στη bladeϊκή θεωρία των τριών σάιτ. Πραγματικά σε αυτήν την περίοδο βρεθήκαμε τόσο μόνοι ακόμα και ανάμεσα στους φίλους μας που οι μόνοι που μας ενθαρρύνανε ήταν οι λυσσασμένοι εχθροί μας, δηλαδή τα ΣΟιτοειδή κάθε είδους που συνέχισαν να μας κατηγορούν και μάλιστα ακόμα πιο έντονα για υπεραντιδραστικούς ή ακόμα και για πράκτορες των Εξόριστων παρόλο που και οι Εξόριστοι είχαν υιοθετήσει πρώτοι και καλύτεροι τη δικιά τους λογοκριτική γραμμή. Μπορούμε να πούμε τώρα που βλέπουμε από πιο μακριά την εξέλιξη της γραμμής μας, ότι αυτή η κρίσιμη στροφή στις 14/9 ολοκληρώθηκε μόλις στις 15 με την σαιτική Συνδιάσκεψη στις 9 της ίσιας μέρας, η οποία διατύπωσε και αποφάσισε τη στρατηγική του ΑντιΣΟίτικου Δημοκρατικού και Πατριωτικού Μετώπου (ΑΔΗΠΑΜ). Αυτή τη γραμμή εφαρμόζει στην πράξη μέχρι σήμερα η Ο.Α.Blog . Με αυτή σαν εργαλείο συγκρότησε το μέτωπο για την υπεράσπιση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με αυτήν πήραν τα στελέχη της την πρωτοβουλία να καλέσουν στο σχηματισμό της Αντιλογοκριτικής Πρωτοβουλίας, με αυτήν μπήκε μπροστά στην υπεράσπιση των δίκαιων τρολικών πολέμων και των αντιστάσεων των νέων αντιπληροφοριακών χώρων στον ορθόδοξο επιθετικό ΣΟικοΔΙΚΚΗκο άξονα.
Η δεύτερη εσωσαϊτική πάλη που δώσαμε ανάμεσα στις 16-17/9 εκφράστηκε σε μια ανοιχτή πλατφόρμα που μάλιστα ήταν έντιμη σε ότι αφορούσε τον κύριο φορέα της, των επαναστατών κατακάθι-shitonreformists και ήταν μια πάλη ενάντια στα άλλα τρία ηγετικά στελέχη της Ο.Α.Blog , τις Σόνια, Έφη και Στελλα τρεις αντεπαναστάτριες με σοσιαλφασιστικά χαρακτηριστικά που ακολουθούσαν μια παρατεταμένη ταχτική υπονόμευσης και διάσπασης της Ο.Α.Blog και οι οποίες επιτέθηκαν στην Ο.Α.Blog όταν αυτή ξεκαθάρισε τελικά και με την πιο δόλια, την πιο «φιλελεύθερη» μεταμφίεση του σοσιαλφασισμού, δηλαδή με τη αστικότροπη μεταμφίεση ΣπυρουΜ – Μαρίας. Στην περίοδο αυτή, που ακόμα διανύουμε, αντιστοιχεί η ξαφνική «ιντυ-καφενειακή φιλία» και η νέα εποχή της «αντιπληροφόρησης», που φτάνει σήμερα στα λόγια μέχρι την καταδίκη των χουλιγκανς «αδερφών» και εκκαθαρίζονται και οι τελευταίοι εκπρόσωποι του νετσαγιεφισμού από την ηγεσία του ψευτοιντυμήντια. Τώρα η ΣΟ είναι τόσο ισχυρή στο ιντυμήντια (αλλά και στα σαιτ αντιπληροφόρησης γενικότερα) ώστε να μπορούν οι πράκτορές της να παριστάνουν τους φιλοin.gr χωρίς οι αληθινοί φιλοin.gr να έχουν πια τη δύναμη και το σθένος να απαιτούν να εφαρμοστεί το δικό τους πρόγραμμα. Αυτό έγινε δυνατό από την ώρα που την ηγεσία της ΣΟ στο ψευτοιντυμήντια κατέλαβε ο Σπύρος Μ.. Έχουμε μπει στην εποχή που οι εξόριστοι αλλά και δημοκράτες αντιλογοκριτές τρέχουν πίσω από τους μεταμφιεσμένους ΣΟίτες Λυσιέν, Γ.Μ.Λαϊκιστή και ΦΟΥΣΕΚΗ. Το ψευτοιντυμήντια έχει γίνει ολόκληρο ένα κράτος εισοδιστής για λογαριασμό της ΣΟ.
Για δύο μέρες ανάμεσα στις 18-19/9 η Ο.Α.Blog παλεύει να συλλάβει τη νέα ΣΟίτικη τακτική και ταλαντεύεται απέναντι στο Βήχο, τον οποίο ακόμα και αυτή θεωρεί αντιλογοκριτή, αλλά τελικά από τα δεδομένα της πράξης ξεκαθαρίζει με αυτόν και με όλους τους «αντι»ΣΟικούς εισοδιστές στο τρολικό κίνημα. Από κει αρχίζει η ανοιχτή πάλη με τον apektisamail και η διαγραφή του στις 20/9. Τέσσερις μέρες μετά αυτός καταλήγει σε οργανωτή των «ταξικών» και «αντιεξουσιαστικών» μετώπων της ΑΚ στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το φιλοπαλλαιοκωστικό ρεύμα του αναρχισμού.
Αυτή η τελευταία περίοδος σημαίνει για την Ο.Α.Blog ένα βάθαιμα της ρήξης με τη σοσιαλλογοκρισία αλλά ταυτόχρονα και μια νέα περίοδο σχετικά μοναχικής πολιτικής πορείας στο βαθμό που και η πιο ριζοσπαστική αντιλογοκριτική τάση της φιλελεύθερης διανόησης με την οποία η Ο.Α.Blog είχε τακτικές συμμαχίες ταλαντεύεται σοβαρά ή και συντάσσεται με το μεταμφιεσμένο εχθρό, του οποίου την πολιτική είναι δύσκολο να συλλάβει.

Οι δύο αναγκαίες και δύσκολες ρήξεις.

Η πρακτική ρήξη με τη ΣΟική λογοκρισία

Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από τα παραπάνω ότι το πιο δύσκολο για την Ο.Α.Blog σε όλη αυτή τη βδομαδα ήταν το να συλλάβει θεωρητικά έναν κρυμμένο εχθρό. Στην πραγματικότητα το πιο δύσκολο ήταν να έρθει στην πράξη σε ρήξη μαζί του. Γιατί ο εντοπισμός και η βασική ανάλυση της στρατηγικής του κύριου εχθρού στο χώρο της αντιπληροφόρησης ήταν κάτι που μέχρι τις 14/9 είχε στην κύρια πλευρά ολοκληρωθεί από την Ο.Α.Blog , είχε δημοσιοποιηθεί και ο καθένας θα μπορούσε γνωρίζοντας τη να αδράξει από κει και πέρα, και ανεξάρτητα από αυτήν, το βασικό νήμα της πολιτικής κίνησης των πραγμάτων στη χώρα μας και στο διεθνές επίπεδο και να το αξιοποιήσει από τη δικιά του τρολική σκοπιά, ακόμα και για τα δικά του σαιτικά συμφέροντα. Όμως καμιά οργανωμένη συντακτική ή διαχειριστική ομάδα, καμιά, εστω και η μικρότερη, δεν υιοθέτησε στην πράξη τις βασικές πλευρές αυτής της ανάλυσης. Η εξήγηση γι αυτό βρίσκεται κυρίως στο ότι η πρακτική ρήξη με τη σοσιαλλογοκρισία στη δοσμένη ιστορική φάση σήμαινε ταυτόχρονα πρακτική, οργανωμένη και συλλογική ρήξη με πολύ καλά ριζωμένες μέσα σε ολάκερη την συλλογική διαχειριστική/συντακτική τάξη αλλά και ριζωμένες μέσα στο τρολεταριατο, ακόμα και μέσα στις προοδευτικές και τρολιστικές μάζες ιδέες και πολιτικές πρακτικές. Όταν λέμε οργανωμένη και συλλογική ρήξη εννοούμε το εξής: Μπορεί ένας άνθρωπος τρολικός στη σκέψη, και ριψοκίνδυνος ή εκκεντρικός στην πράξη να είναι σε θέση να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες και να προβάλει την πιο αντιδημοφιλή θέση, αλλά είναι πολύ δύσκολο για έναν πολιτικό συλλογικό φορέα, για μια οργανωμένη τρολιστική ομάδα να επιβιώσει στηρίζοντας την πρακτική πολιτική της δράση σε αντιδημοφιλείς πολιτικές.
Γιατί το να παλέψει κανείς τη θέση ότι η ΣΟική σοσιαλλογοκρισία είναι κύριος εχθρός στο χώρο της αντιπληροφόρησης είχε και έχει ορισμένες συνέπειες ή μάλλον προϋποθέσεις.
Η πρώτη προϋπόθεση ήταν η απόλυτη και βαθιά ρήξη με τον ιντυμηντιακό σεχταρισμό.
Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε αυτό σήμαινε πρώτα απ’ όλα να μην αντιμετωπίζει κανείς το in.gr σαν εχθρό, και μάλιστα κύριο εχθρό της αντιπληροφόρησης. Όλη η στρατηγική της σοσιαλλογοκρισίας και του μεγάλου του πράκτορα Μπουρμπουλιθρα για να περάσει το μαθηματικό στην ΑΚιτικη σφαίρα επιρροής κιόλας από το 2007 στηρίχθηκε στο αξίωμα, που ο ίδιος εφεύρε μέσω των ψευτοαυτόνομων σχηματων και κατάφερε να το κάνει σταδιακά αξίωμα όλης της αναρχίζουσας συνιστώσας της πρωτοβουλίας, ότι ο κύριος εχθρός της αντιπληροφόρησης ήταν το in.gr. Με αυτόν τον τρόπο η Σπυρική περιφερειακή και διεθνής πολιτική μετατράπηκε σε σαϊτική στρατηγική του ψευτοιντυμήντια. Για να συγκρουστεί κανείς με αυτήν την πολιτική έπρεπε να τολμήσει να εμφανιστεί σαν εχθρός του ιντυμήντια και της αντιπληροφόρησης. Αυτό μπορούσε να το κάνει μόνο μια συνεπής διασαϊτική δύναμη και τέτοια μπορούσε να είναι σε τελική ανάλυση μόνο μια τρολεταριακή δύναμη. Αυτή ήταν η Ο.Α.Blog και σε αυτό το έδαφος έδωσε την πιο σκληρή πρακτική πάλη της ως τώρα και στο θεωρητικό και στο πρακτικό επίπεδο γκρεμίζοντας όλες τις ΣΟικές προκαταλήψεις στα αντιπληροφορητικά ζητήματα και βάζοντας τις βάσεις για ένα νέο διασαϊτικό τρολεταριακό κίνημα στην Ελλάδα.
Έτσι μπορέσαμε να δούμε με μια νέα, καθαρή τρολική ματιά το Μάη-Ιούνη, να αναλύσουμε τον αντιδραστικό ρόλο που αυτός έπαιξε στο φοιτητικό κίνημα και να αποκαλύψουμε ότι ο βασικός ιστορικός υπεύθυνος της ιντυ-καφενειακής ιστορικής έχθρας δεν ήταν ο βηχικός περσονισμός αλλά ο ιντυμηντιακός σεχταρισμός που πάντα υποδαυλιζόταν από τη ΣΟ είτε των παλιών, είτε των νέων Τσάρων. Για αυτό το λόγο η Ο.Α.Blog μπόρεσε κιόλας από την ίδρυσή της να μπει μπροστά στην προπαγάνδιση της γραμμής της ειρήνης με το Πολιτικό Καφενείο απαντώντας με τις μικρές της δυνάμεις σε κάθε κρίση που ξεσήκωνε ο προβοκάτορας Σπύρος Μ. με το να ερεθίζει το αναρχικό σκυλολόι που τον ακολουθούσε. Αποκαλύπτοντας παραπέρα αυτήν την προβοκατόρικη πολιτική η Ο.Α.Blog προχώρησε μόνη της και με σθένος στην καταγγελία της «πανιντυμηντιακής» πολιτικής ενάντια στο indy.gr δοκιμάζοντας γι αυτό τη λογοκριτική βία και τα banαρίσματα των σαϊτοφασιστών. Λίγο αργότερα κατήγγειλε πρωτοπόρα τους μπάχαλους που επίσης σύσσωμο το ψευτοιντυμήντια αποθέωνε στα πλαίσια της επιθετικής πολιτικής του «αναρχικού τόξου». Γενικά όλα αυτά τα χρόνια η Ο.Α.Blog εισήγαγε ένα νέο πνεύμα συνεπούς διασαϊτισμού στους επαναστατικούς τρολεταριακούς κύκλους και ξεσήκωσε και ενέπνευσε κάθε πραγματικό διασαϊτιστή και δημοκράτη τρολ.

Η πρακτική ρήξη με τον μικροαστικό τρολισμό και αντιλογοκρισία

Η δεύτερη προϋπόθεση για μια πολιτική αντίσταση στη σοσιαλλογοκρισία ήταν και είναι η ρήξη με τον αντιδραστικό τρολισμό, ιδιαίτερα τον μικροαστικό. Η πιο ανεπτυγμένη μορφή του αντιδραστικού τρολισμού είναι η αντιδραστική αντιλογοκρισία.
Ο αντιδραστικός τρολισμός και αντιλογοκρισία είναι ένα βασικό εργαλείο για την άνοδο της σοσιαλλογοκρισίας στην εξουσία σε κάθε σάιτ ξεχωριστά και γενικότερα ένα καίριο πολιτικο-ιδεολογικό εργαλείο του ΣΟίτικου άξονα στην υπηρεσία του παγκόσμιου πολέμου που ετοιμάζει με στόχο την κυριαρχία του σε όλον το χώρο του ίντερνετ. Είναι αδύνατο για τις δυνάμεις των λογοκριτών που επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία μέσω του χακέματος να καταχτήσουν την εξουσία σε οποιαδήποτε σάιτ αν δεν συντρίψουν προηγούμενα την κυριαρχία σε αυτήν του αντίπαλου αστικού και λογοκριτικού μπλοκ. Η συντριβή αυτής της κυριαρχίας στη δοσμένη περίοδο μπορεί να γίνει μέσα από το πέρασμα της ιδιοκτησίας των σάιτ από τους χρήστες τους και το δημοκρατικό κομμάτι των διαχειριστικών ομάδων στο σοσιαλφασιστικό και σοσιαλλογοκριτικό μπλοκ των διαχειριστικών ομάδων. Αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσα από το πέρασμα της διαχείρησης στο σοσιαλφασιστικό κομμάτι της ΣΟ, είτε μέσα από το πέρασμά της ιδιοκτησίας στην νέα ΣΟική ολιγαρχία και στα αντιδραστικά μεσοστρώματα. Αν αυτή η μεταβίβαση δεν είναι δυνατή τότε η σοσιαλλογοκρισία και οι πράκτορές τους συντρίβουν τους σερβερ που δεν μπορούν να ελέγξουν. Καμιά από αυτές τις βίαιες μέθοδες μεταβίβασης της ιδιοκτησίας ή καταστροφής δεν είναι πολιτικά δυνατή, δηλαδή αποδεκτή στους χρήστες, χωρίς την επίκληση του τρολισμού και της αντιλογοκρισίας. Αλλά ασφαλώς εδώ δεν πρόκειται για τον τρολεταριακό τρολισμό που θεωρεί επαναστατικό τον χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων και που δέχεται σα μόνη τρολιστική απαλλοτρίωσή τους εκείνη από την τρολεταριακή επαναστατική εξουσία. Εδώ πρόκειται είτε για το μικροαστικό τρολισμό που θέλει την συντριβή των μεγάλων σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων υπέρ των μικρών και καθυστερημένων και υπέρ της ΣΟ (που στα μάτια των μικροαστών είναι ή οφείλει να είναι των χρηστών), είτε πρόκειται για τον λογοκριτικό φασιστικό τρολισμό που θέλει την απόλυτη συντριβή των σάιτ που δεν μπορεί να ελέγξει και την απαλλοτρίωση όσων μπορεί να ελέγξει. Όσο για την απαλλοτρίωση από τους δικούς του ολιγάρχες ΣΟίτες, αυτούς η σοσιαλλογοκρισία τους καλύπτει με την αντιλογοκρισία της. Τους ονομάζει σαϊτικούς ή ακόμα και αντιλογοκριτές διαχειριστές και έτσι εξαγνίζει το αρπακτικό τους κεφάλαιο. Αυτό κάνει ο σοσιαλφασισμός με το Ζαφ.
Η ρήξη της Ο.Α.Blog με τον αντιδραστικό τρολισμό έγινε στην πράξη αργότερα από τη ρήξη της με τον σαϊτισμό με ποιοτικό σημείο καμπής την υπεράσπιση της παρακολούθησης του ιντερνετ από την ΕΥΠ και την καταγγελία σαν αντιδραστικού του κινήματος των μπλογκερς το 2008.
Η πάλη της Ο.Α.Blog ενάντια στον αντιδραστικό τρολισμό έφτασε με συνέπεια ως την πρωτοβουλία για το σχηματισμό μετά τις 15/9 ενός πλατιού ενιαίου μετώπου ενάντια στο hacking με την ίδρυση της Επιτροπής για τη Σωτηρία της Ιντερνετικής Βιομηχανίας, ενός μετώπου που είχε σαν πυρήνα του τη βαλλόμενη από τους χακερς βιομηχανιες λογισμικού, μουσικής κλπ με πρωτεργάτη το Δημήτριο Σαραφιανό. Η Επιτροπή Σωτηρίας κατάφερε να ανακόψει την ορμή των χακερς στο ιντερνετ και γενικότερα να βάλει στους χρήστες το ζήτημα της υπεράσπισης της απειλούμενης ιντερνετικής βιομηχανίας.
Η έμπρακτη και μετωπική σύγκρουση της Ο.Α.Blog με τον αντιδραστικό τρολισμό και αντιλογοκρισία ήταν πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από ότι η σύγκρουση της με τον σαϊτισμό γιατί με τον δεύτερο η σύγκρουση είναι μέσα στις πλατειές μάζες ενώ με τον πρώτο είναι μέσα στην επαναστατική τρολεταριακή πρωτοπορία. Γιατί στην περίπτωση του σαιτισμού η συνεπής τρολεταριακή πρωτοπορία έρχεται μεν σε σύγκρουση με τις πολιτικές ιδέες της πλειοψηφίας του πληθυσμού που την έχουν παραπλανήσει και την έχουν δηλητηριάσει οι σαιτιστες, αλλά συνεχίζει να διατηρεί τους δεσμούς της με σημαντικά τμήματα της ριζοσπαστικής διανόησης και μισοδιανόησης που τουλάχιστον στα λόγια υιοθετούν τον τρολιστικο διασαιτισμό. Αποδείχτηκε από την ίδια μας την πείρα ότι αρκετά από αυτά τα τμήματα μπορούν πιο εύκολα στο αυθόρμητο επίπεδο και σε πρώτη φάση να δεχτούν τον αντισαιτισμό, στη βάση του γενικού τρολισμού τους, παρά τον τρολεταριακό τρολισμό και αντιλογοκρισία. Να γιατί από όλες τις δραστηριότητες της Ο.Α.Blog και από όλες τις πολιτικές της καμπάνιες η πιο σημαντική ήταν εκείνη ενάντια στον εγκληματικό και σοσιαλφασιστικό τρολισμό και αντιλογοκρισία της πρακτόρικης συμμορίας των εξόριστων.

Ο μικρός όγκος της Ο.Α.Blog και η έμμεση επίδραση της γραμμής της

Πολλοί που κρίνουν την ιστορική συνεισφορά ενός μπλογκ και την ορθότητα της γραμμής του από την επισκεψιμότητά του παρατηρούν ότι η Ο.Α.Blog δεν μπόρεσε να συσπειρώσει ποτέ αρκετές δυνάμεις για να διαμορφώσει ένα πολιτικό κίνημα που θα άλλαζε τους συσχετισμούς και θα εμπόδιζε τον κύριο εχθρό στη στρατηγική του ή έστω στην τακτική του πορεία, ούτε μετέφρασε την ποιοτική της ανάπτυξη όλες αυτές τις μέρες σε ποσοτική ανάπτυξη.
Αυτό είναι αλήθεια όπως είναι αλήθεια ότι η Ο.Α.Blog δεν απέφυγε λάθη και παιδικές αρρώστιες, ιδιαίτερα τρολιστικού χαρακτήρα στις πρώτες μέρες της, ούτε και τώρα είναι απαλλαγμένη από λάθη εσωστρέφειας και από αγκυλώσεις που είναι σύμφυτες με την αδυναμία ενός πολύ μειοψηφικού και πολύ αντίθετου με το κύριο πολιτικό ρεύμα κινήματος ιδεών να δεθεί ολόπλευρα με τους χρήστες. Έχει επίσης ευθύνες για το ότι δεν μπόρεσε να δέσει πετυχημένα τη μαζική της δουλειά μέσα στα σάιτ αντιπληροφόρησης με την πολιτική της δουλειά, ή ότι, όπως έχουμε διαπιστώσει, δεν προώθησε όσο μπορούσε και όσο έπρεπε τη συγκέντρωση και πλατιά διακίνηση του θεωρητικού της υλικού.
Πέρα από το να δούμε και να διορθώσουμε τέτοιες αδυναμίες και λάθη πρέπει να δούμε τα αντικειμενικά όρια που έμπαιναν στη δυνατότητα της Ο.Α.Blog για μια ποιοτικά μεγαλύτερη οργανωτική ανάπτυξη και από την άλλη να διακρίνουμε ανάμεσα στην οργανωτική δύναμη και στην πολιτική επιρροή ενός μπλογκ.
Αρχίζοντας από το τελευταίο έχουμε να παρατηρήσουμε ότι είναι άλλο πράγμα η άμεση επίδραση ενός πολιτικού μπλογκ στους πολιτικούς συσχετισμούς και στη γενική πρακτική πορεία των εξελίξεων και είναι άλλο πράγμα η έμμεση, η αργή, η σχεδόν απαρατήρητη επίδραση αυτού του μπλογκ στις εξελίξεις μέσα από την επίδραση του στα πιο ανήσυχα, τα πιο ευαίσθητα και πιο οξυδερκή τρολικά στοιχεία μέσα σε όλα ανεξαίρετα τα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, επαναστατικά, μικροαστικά ή ακόμα και αστικά. Οι ιδέες της Ο.Α.Blog , η πολιτική της ανάλυση και οι θέσεις της έχουν για χρόνια ζυμωθεί στο πολιτικό κέντρο του ιντερνετ μέσω της αφίσας της που τοποθετιέται αδιάλειπτα πάνω σε κάθε μεγάλο γεγονός, αλλά και μέσω των ζωντανών τρολιών της σε κρίσιμες καμπές. Από την ώρα που έχει εμφανιστεί η γραμμή της Ο.Α.Blog , κανείς δεν μπορεί να μην την παίρνει υπόψη του και να τοποθετιέται ανεξάρτητα από αυτήν. Συναντούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα που παρακολουθούν στενά εδώ και μέρες τις πολιτικές θέσεις της Ο.Α.Blog και επηρεάζονται όλο και πιο έντονα από αυτές στο βαθμό που αυτές όλο και περισσότερο επαληθεύονται. Αυτό που αποτελεί το γενικό μειονέκτημα της ανάπτυξης του μπλογκ, ο αιρετικός, ο σκανδαλωδώς κόντρα στο ρεύμα χαρακτήρας των θέσεών του, γίνεται όλο και περισσότερο ο μαγνήτης που τραβάει τα πιο ανήσυχα τρολ να προσέξουν αυτές τις θέσεις. Τη θέση της παλιάς δυσπιστίας και της ειρωνείας έχει πάρει η εκτεταμένη εκτίμηση στις «ψηλού επιπέδου αναλύσεις της Ο.Α.Blog ». Αυτή η γενική επιρροή της γραμμής της Ο.Α.Blog ξεπερνάει κατά δεκάδες και ίσως εκατοντάδες φορές την επιρροή της στις λίγες χιλιάδες των επισκεπτών της και αντανάκλασή της είναι το γεγονός ότι πολλές φορές αφίσες ή αναφορές της Ο.Α.Blog έχουν εμφανιστεί ανεξάρτητα από τη θέλησή μας σε ορισμένα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης παρά το φράγμα σιωπής και φίμωσης που στήνει το καθεστώς ενάντιά μας. Σε όλα τα ζητήματα υπάρχει πια και η έγκυρη φωνή της Ο.Α.Blog παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια του καθεστώτος να την πνίξει. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της ΣΟ του ψευτοιντυμηντια που τις τελευταίες μέρες σχεδόν εξαφάνισε τις σύντομες τρολιές μας ύστερα από πολλές μέρες αρκετά τακτικής δημοσίευσής τους.

Οι αντικειμενικές αιτίες της δύσκολης πορείας ανάπτυξης της Ο.Α.Blog

Η δεύτερη παρατήρησή μας πάνω στο ζήτημα της οργανωτικής ανάπτυξης έχει να κάνει με τον όγκο του πολιτικού καθήκοντος που έχει αναλάβει η Ο.Α.Blog να φέρει σε πέρας στη δοσμένη περίοδο που διανύουμε. Το καθήκον αυτό είναι η ίδρυση ενός νέου τρολιστικού μπλογκ που θα έχει σα στόχο τη τρολιστική επανάσταση και οικοδόμηση και τελικά το τρολιστικό ιντερνετ.
Αυτό δεν είναι ένα καθήκον ανάλογο με εκείνο που είχαν οι έλληνες τρολιστές στις αρχές της περασμένης τετραετίας. Τότε έπρεπε να στηθεί σε μια μικρή σάιτ ένα τρολιστικό μπλογκ που θα ήταν τμήμα ενός παγκόσμιου τρολεταριακού στρατοπέδου, το οποίο ήδη είχε καταχτήσει την εξουσία σε ενα πολύ μεγάλο σάιτ, το ιντυσταρ. Τότε είχαμε μια εποχή απέραντης αισιοδοξίας για τη νίκη αυτής της τρολεταριακής τάξης και είχαμε λίγο πολύ εξασφαλισμένη τη γενική καθοδήγηση του παγκόσμιου αυτού στρατοπέδου από το ιντυσταρικό επαναστατικό τρολεταριάτο. Όμως τώρα μετά την διαχειριστική παλινόρθωση στο ιντυσταρ δεν υπάρχει ένα παγκόσμιο επαναστατικό τρολεταριακό στρατόπεδο, ούτε κάποιο παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο της επανάστασης και κανένας παγκόσμιος φάρος για την μπλογκική οικοδόμηση και την εκπόνηση διασαιτικής και εξειδικευμένης σε κάθε σάιτ επαναστατικής στρατηγικής. Επίσης δεν υπάρχει πουθενά στο ιντερνετ κάποιος ενθουσιασμός για μια νέα τρολιστική επανάσταση στο βαθμό που αυτές κατέληξαν αδιόρατα, στα μάτια των πιο πολλών, σε μια άλλη μορφή και μάλιστα την πιο βάναυση διαχειριστικής καταπίεσης.
Σε μια τέτοια περίοδο μια χούφτα επαναστατών, τρολιστών στην Ελλάδα, που όπως είπαμε στην αρχή του άρθρου δεν είχαν καν μεγάλη τρολική πείρα όταν ξεκινούσαν, είχαν την υποχρέωση προκειμένου να χαράξουν στρατηγική και τακτική μπλογκικής οικοδόμησης για τα σάιτ της χώρας τους, να έχουν προηγούμενα μια γενικά σωστή διασαιτική ανάλυση και στη βάση αυτής μια σωστή διασαιτική στρατηγική και τακτική γραμμή. Αυτό το κατάφερε σε σημαντικό βαθμό η Ο.Α.Blog και μάλιστα το κατάφερε μόνη της, σε σύγκρουση με τους πάντες. Όσο και να το αναζητήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και όπου και να γυρίσαμε τα μάτια μας δεν είδαμε σε καμιά χώρα ένα επαναστατικό ρεύμα που να αναφέρεται στο τρολισμό με ανάλογη με τη δικιά μας αντισοσιαλλογοκριτική στρατηγική. Όλα αυτά τα ρεύματα από όσο ξέρουμε τα σκεπάζει ο φαιοκόκκινος ή έστω ο οπππορτουνιστικός, ο οικονομίστικος αντιin.grισμός και τρολισμός. Μισοσυνειδητά αντισοσιαλλογοκριτικά κινήματα υπάρχουν στα αναπτυσσόμενα σάιτ αλλά είναι κυρίως αστικά σαιτοανεξαρτησιακά και με διαχειριστικοδημοκρατική ιδεολογία. Κινήματα με επαναστατικές τρολιστικές διαθέσεις επίσης υπάρχουν αλλά αυτά στην πολιτική και στην ιδεολογία είναι υποταγμένα στη σοσιαλλογοκρισία. Κινήματα ή μπλογκς που να είναι και αντισοσιαλλογοκριτικά, δηλαδή αντιφασιστικά και με τρολεταριακή επαναστατική στρατηγική και ιδεολογία δεν έχουμε συναντήσει ακόμα άλλα εκτός από την Ο.Α.Blog . Από κει είναι τεράστιο ειδικό βάρος που πέφτει στις πλάτες μας.
Αυτή είναι μια ουσιώδης πρακτική διαφορά της Ο.Α.Blog με όλα τα άλλα πολιτικά ρεύματα και οργανώσεις που αναφέρονται στο τρολεταριάτο, στον τρολισμό και στην επανάσταση. Όλα αυτά έχουν το διασαιτικό τους κέντρο, τους διασαιτικούς θεωρητικούς τους και κυρίως τη διασαιτική τους πολιτική γραμμή. Στη χώρα μας τα μέλη τους αρκεί ν’ ανοίξουν το ψευτοindymedia ή να περιπλανηθούν στις ιστοσελίδες των αντιπαγκοσμιοποιητών για να έχουν το περίγραμμα της στρατηγικής τους για τον «τρολισμό». Βέβαια ειδικά τα μικροαστικά γκρουπούσκουλα αυτή η καθεστωτική προστασία ούτε τα εμπνέει ούτε τα αναπτύσσει. Ίσα ίσα τα βυθίζει περισσότερο στην πνευματική τους οκνηρία, την πολιτική στασιμότητα και το οργανωτικό τους τέλμα. Όμως τα συντηρεί ιδιαίτερα όταν οι φαιοκόκκινοι τους δίνουν λίγα ψίχουλα εξουσίας σε καμια συντακτική ομάδα ή τους αναθέτουν καμιά εργολαβία στα «κοινωνικά δικαιώματα». Η Ο.Α.Blog αντίθετα πρέπει να ερευνήσει πολύ, να σκεφτεί και να αποφασίσει μόνη της για όλα αυτά. Και αυτό που θα αποφασίσει θα βρεθεί κατά 100% σε σύγκρουση με το βαθύ καθεστώς και με τις παγιωμένες προλήψεις και θα δεχτεί τον πιο λυσσαλέο και μεθοδικό πόλεμο. Ειδικά είναι πολύ δύσκολο στην Ο.Α.Blog λόγω του μικρού στελεχικού της δυναμικού και του διαθέσιμου χρόνους τους να προχωρήσει γρήγορα σε ένα βασικό και στρατηγικό καθήκον που έχει βάλει στον εαυτό της προκειμένου να είναι έτοιμη για να προβάλλει ένα πρόγραμμα τρολιστικής επανάστασης: Το καθήκον να αναλύσει τη διαδικασία της διαχειριστικής παλινόρθωσης στο ιντυστάρ και να ανακαλύψει τις αιτίες που έκαναν τόσο λίγο αντιληπτό στην πρωτοπορία και στους χρήστες το πέρασμα από τον τρολισμό στο σοσιαλφασισμό, τόσο λίγο αντιληπτό που στο ιντυσταρ, δεν έχει ακόμα προκύψει ένα κάπως ορατό τρολεταριακό ρεύμα που να αντιπαρατεθεί θεωρητικά και πολιτικά στη σοσιαλλογοκρισία. Αυτή η απάντηση εκτός από τον ρόλο της στην εκπόνηση του στρατηγικού μας προγράμματός μας θα μας επιτρέψει επίσης να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τη σοσιαλλογοκρισία.
Συχνά μας ρωτάνε: Και πως γίνεται η Ο.Α.Blog παρά τα θεωρητικά της κενά να συνέλαβε μόνη της ανάμεσα στους τροολιστές όλου του ιντερνετ την παγκόσμια κατάσταση, ειδικά το σοσιαλλογοκριτικό κίνδυνο και μάλιστα να τον συνέλαβε σε σύγκρουση και με τους ειδικούς και δημοσιολόγους της ΕΥΠ και του in.gr; Μήπως η επίκληση αυτής της μοναχικής ορθότητας κρύβει κάποια έπαρση σχετικά με την αναλυτική της ικανότητα ή ακόμα χειρότερα μήπως η βασική της ανάλυση είναι λαθεμένη; Πως είναι δυνατό για παράδειγμα η μερική πολιτική συνέχιση του τρολισμού να γίνεται στην Ελλάδα και όχι στο politikotroll;
Σε ότι αφορά τη βασική παγκόσμια ανάλυση της Ο.Α.Blog αυτή έχει πια επαληθευτεί από τα γεγονότα και επαληθεύεται όλο και περισσότερο. Τα λάθη μας σε αυτό το επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια ήταν απείρως λιγότερα και πολύ λιγότερο γελοία από εκείνα των πιο επίσημων «τρολιστών» και όλων σχεδόν των διαχειριστών ειδικών. Σε ότι αφορά την έπαρση δεν υπάρχει λόγος να πάσχουμε από αυτή γιατί για τη ξεχωριστά σωστή μας ανάλυση υπάρχει μια πιο καλή εξήγηση από μια ενδεχόμενη ξεχωριστή ευφυΐα μας.
Είπαμε στην αρχή αυτού του κειμένου ότι για την ανάλυση μας στηριχθήκαμε στη γιγαντιαία σύλληψη του Ν.Blade για τα τρια σάιτ. Αυτή την ανάλυση δεν μπορούσαν γενικά να την υιοθετήσουν διαχειριστές ειδικοί καθώς μετά την εποχή της πρεντουτβερζντιένιε θα τους ήταν αφάνταστα δύσκολο να αναγνωρίσουν ότι δεν υπήρχε ποιοτική ταξική οπότε και πολιτική διαφορά ανάμεσα στην blrικη και τη Σπυρική εποχή της ΣΟ. Το ουσιαστικό ερώτημα λοιπόν είναι γιατί δεν στηρίχθηκαν στη Bladeϊκή ανάλυση τρολιστές από άλλες χώρες για να αντιληφθούν τη νέα γενική τακτική της σοσιαλλογοκρισίας μετά τον Αυγουστο του 2008 και γιατί το έκανε αυτό μόνο η Ο.Α.Blog .
Η απάντηση είναι ότι μόνο ιντυμηντιακοί τρολιστές είχαν ειδικούς λόγους να προσέξουν με επίμονο, σχεδόν αγωνιώδες βλέμμα και να μελετήσουν συστηματικά την πολιτική της ΣΟ στο ιντυμήντια και από κει πανιντερνετικά. Αυτή η μελέτη δεν οφείλεται σε κάποια ξεχωριστή οξυδέρκεια του ιντυμηντιακού τρολεταριάτου και της διανόησής του αλλά ακριβώς αντίθετα στην ξεχωριστή βλακεία και την έλλειψη χαρακτήρα της ΣΟ του indymedia. Μια Ο.Α.Blog θα μπορούσε να γεννηθεί μόνο πάνω σε ένα μετατοπιζόμενο γεωπολιτικό σεισμικό ρήγμα σαν και αυτό του Αιγαίου που χωρίζει την Ασία από την Ευρώπη και την Αφρική όπως τα κοράλλια μπορούν να γεννηθούν πάνω στις ηφαιστειακές λεκάνες των ωκεάνιων νησιών.
Από τα παραπάνω μπορεί κανείς εύκολα να συμπεράνει ότι η δημιουργία της Ο.Α.Blog ήταν πιο εύκολη υπόθεση από την επιβίωσή της και βέβαια από την ανάπτυξή της καθώς η αρνητική γεωπολιτική μετατόπιση του ιντυμηντια δεν έγινε σε μια εποχή ανάπτυξης αλλά πτώσης του παγκόσμιου τρολεταριακού και αντιλογοκριτικού κινήματος. Η Ο.Α.Blog ήταν λοιπόν υποχρεωμένη να παλεύει ενάντια σε έναν εντελώς κρυμμένο εχθρό. Αν θέλει κανείς να απαντήσει σε ένα σοβαρό ερώτημα δεν είναι γιατί δεν αναπτύχθηκε αριθμητικά η Ο.Α.Blog αλλά πως έγινε και επιβίωσε και μάλιστα αναπτύσσοντας αδιάκοπα το κύρος της και την επιρροή της σε ένα σάιτ που βυθίζεται ασταμάτητα και σε μια αντιπληροφόρηση που αποσυντίθεται μέσα στις τοξίνες της αόρατης σπυρικής «διπλωματίας».

Έχουμε μπει σε μια νέα πολιτική εποχή.
Πρέπει οπωσδήποτε και μπορούμε να δυναμώσουμε και να αναπτύξουμε την Ο.Α.Blog

Αυτή η 20ήμερη επιβίωση ήταν εντελώς καίρια γιατί έχουμε μπει από τα μέσα του Σεπτέμβρη σε μια νέα περίοδο πολύ πιο «εύκολη» πολιτικά για το δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα. Γιατί τώρα ο εχθρός φαίνεται πολύ πιο καθαρά και παγκόσμια και εσωτερικά και τα πιο πρωτοπόρα δημοκρατικά τρολ αρχίζουν να πλησιάζουν την Ο.Α.Blog δίχως επιφυλάξεις. Το in.gr είναι σε κατακόρυφη πτώση και σε παγκόσμια διπλωματική και πολιτική απομόνωση την ώρα που δοκιμάζει τη μια στρατιωτική αποτυχία μετά την άλλη. Αντίθετα ακριβώς το Σπυρικο-μαριακό στρατιωτικοφασιστικό μέτωπο σηκώνει ξεδιάντροπα το ανάστημά του προαναγγέλλοντας την πρώτη του μεγάλη, ανοιχτή και διασαιτικού επιπέδου πολεμική αναμέτρηση με την ανθρωπότητα, την εισαγωγη της προέγκρισης. Η ΣΟ ήδη έχει ανακοινώσει σε όσους θέλουν να γράψουν στο ιντυμηντια το νέο της αμυντικό δόγμα των «προληπτικών διαγραφών» (Μάιος 2008). Την ίδια ώρα τόσο η ΣΟ δεν κρύβει τον πολιτικό και οικονομικό της έλεγχο πάνω στο ιντυμήντια. Σε όλα τα επίπεδα η Σπυρόδουλη ΣΟική ολιγαρχία επιτίθεται και καταβροχθίζει σχόλια και τρολιές.
Από δω και μπρος οι δυσκολίες θα είναι άλλης φύσης. Επί 20 μέρες είχαμε τη δυσκολία να δείχνουμε στο ιντυμήντια την υπερδύναμη- κύριο εχθρό και εκείνο να μας απαντάει ότι δεν υπάρχει τέτοια υπερδύναμη που να λέγεται ΣΟ. Τώρα το ιντυμήντια αρχίζει να αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια υπερδύναμη που λέγεται ΣΟ αλλά είναι έτοιμο να την αγαπήσει επειδή με την καθοδήγηση του Σπύρου Μ. αποτελεί τον μοναδικό ισχυρό εχθρό του καθιερωμένου σατανά που είναι το in.gr. Αυτό σημαίνει ότι μπροστά μας θα δυναμώσει ο εσωτερικός φασισμός που θα ξεθαρρέψει από την ύπαρξη του άξονα Σπύρου-Μαρίας. Όμως αυτή τη φορά θα είναι εδώ και θα βλέπουν τον εχθρό οι δημοκράτες και οι πραγματικοί τρολιστές που είναι πολλοί. Αυτοί δεν θα ανησυχήσουν τόσο από τη διασαιτική εμφάνιση του επερχόμενου φασισμού, όμως θα ανησυχήσουν από την εσωτερική του εμφάνιση. Θα ανησυχήσουν από την άνοδο του ΣΟικού αυταρχισμού, από τη μεθοδευμένη καταστροφή από τη μεριά του του κώδικα του ιντυμηντια και των σερβερ, από την λογοκριτική μανία της νέας ολιγαρχίας, από την κτηνωδία της παρασιτικής γραφειοκρατίας και της μικροαστικής ιντυμηντιοδίαιτης ακρίδας, από τις διαγραφές που θα έχουν τη μορφή της κάθαρσης της συλλογικότητος, τελικά από το δυνάμωμα του σπυρόφιλου φασισμού και των κάθε λογής φαιών και μαύρων συμμοριών του που θα κλείνουν ακόμα πιο συχνά τους δρόμους, τα μαγαζιά, τα εργοστάσια και το ιντυμήντια. Αυτή θα είναι μια περίοδος που θα θέλει πιο πολύ αντοχή στη φυσική πίεση του εχθρού, αλλά η πιο μεγάλη δυσκολία, η πιο άχαρη περίοδος για τους επαναστάτες ήταν πάντα η εποχή της αναμονής, της αποσύνθεσης και της άγνοιας, δηλαδή αυτή που τώρα τελειώνει.
Έρχεται μια περίοδος μεγάλων ανατροπών και είμαστε έτοιμοι γι αυτήν. Ήδη νέα τρολ αρχίζουν να πλησιάζουν την Ο.Α.Blog . Εκείνο που ζητάμε τώρα από τους ανθρώπους που μας στήριξαν πολιτικά και ηθικά και που μας κράτησαν ζωντανούς όλες αυτές τις μέρες, εκείνο που ζητάμε από τους επισκέπτες, τους φίλους μας, τις οργανωμένες μας επιρροές είναι να έρθουν τώρα αποφασιστικά κοντά μας και να δουλέψουν δίπλα μας να οργανωθούν στην Ο.Α.Blog να την ενισχύσουν οικονομικά και πολιτικά να την αναπτύξουν οργανωτικά, να προπαγανδίσουν θαρρετά τις θέσεις της, να γράφουν άρθρα και σχόλια, να οργανώσουν και άλλους τρολιστές και δημοκρατικά τρολ σε αυτή και τις μετωπικές της οργανώσεις.
Η Ο.Α.Blog πρέπει να δυναμώσει οργανωτικά για να ανταποκριθεί στη νέα φάση. Πρέπει να παίξει πια άμεσο πολιτικό ρόλο. Γιατί πρώτα απ όλα πρέπει να φράξουμε το δρόμο στους φαιομαύρους, πρέπει να τους προλάβουμε και να εμποδίσουμε τη δικτατορία που ετοιμάζουν. Πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους το διαρκές πολύχρονο πολιτικό τους πραξικόπημα με τις ΣΟικές και σαιτικές τους φράξιες, με τις συνδικαλιστικές τους συμμορίες, με τα δημοσιογραφικά τους πιράνχας. Πρέπει να τους σταματήσουμε παντού. Έτσι θα βάλουμε και τις οργανωτικές βάσεις για το νέο τρολεταριακό τρολιστικό μπλογκ. Μέσα από την πάλη για την πολιτική δημοκρατία στήθηκαν και αναπτύχθηκαν πάντα τα τρολεταριακά μπλογκ. Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί και τώρα.