οσα φωτα κι αν αναψεις το σκοταδι δε νικιεται απ' τα ιδια σου τα ματια σαν γεννιεται (ακους αριστερα;)

αυτη τη φωτογραφια την αφιερωνω σε αυτους που θα νιωσουν οτι νιωθω γιατι μπορουν να τη δουν και να τη νιωσουν απο την οπτικη γωνια της φωτογραφικης και ο νοων νοειτο. Ειμαι σιγουρος 2-3 ατομα θα με νιωσουν και θα αισθανθουν την αναγκη να κλαψουν μαζι μου. Οταν τη δουν μετα απο μερες μαλλον.

Δεν ξερω, σκατα. Τι ειδα σημερα; Ειδα ενα χωρο να μην μπορει να απαντησει, αυτο ειδα. Εναν α/α χωρο να μην εχει ιδεα απο μαζικη παρεμβαση σε συλλογους και να δρουν ως αυτονομα κομματοσκυλα (σημειωση: παυω πλεον να αυτοπροσδιοριζομαι ως αυτονομος, εχει καταντησει γελοιο πια. Αν η ταμπελα δε σε βοηθαει να δειξεις στον αλλο τι εισαι δεν εχει νοημα) κατι το οποιο ξενερωσε τρελα ανενταχτο κοσμο το βραδυ. Μια εξωκοινοβουλευτικη αριστερα που πλην των αγωνστικων κινησεων που ειχαν ξεκαθαρισμενη πολιτικη αποψη (και πολυ σωστη κατα την αποψη μου) οι υπολοιποι να μη θελουν να συγκρουστουν κατα αρχην με ολο τον αναρχιζοντα συρφετο και τις λογικες πρωτοποριας του και το βραδυ βλεποντας πως δεν μπορουν να ελεγξουν την κατασταση να μην τολμησουν να αρθρωσουν φραση. Και καλα να παθουν.

Μη νομιζετε οτι αυτο ειναι κραξιμο. Αυτο ειναι χαιδεμα σε σχεση με πραγματα που ειδαμε και ακουσαμε σημερα. Και κυριως τις λογικες πισω απο ολα αυτα. Τις πολιτικαντικες και τις απολιτικες. Γιατι η πολιτικη εχει παει βολτα εδω και καιρο.

Δε με νοιαζει. Ας κοιταξουμε τη δουλεια μας εμεις. Απλα φτανεις σε ενα σημειο οπου τα πραγματα εχουν φτασει στο ναδιρ και περιμενεις μια σοβαροτητα, μια αντιληψη του οτι εδω δεν μπορουμε αλλο να παιζουμε.

Τι να πω, καλα κουραγια. Το πολιτικο εχει αποτυχει προς το παρον. Το κοινωνικο θα το δουμε πως θα παει...

και ενα φοβερο τραγουδι απο τον πητερ χαμμιλλ που αυτη τη στιγμη το νιωθω απολυτα. Εχει και τους στιχους στην περιγραφη.

Which one is false and easy,
which one harder?
Of that,
of this,
of me
I'm really not too sure.

________________εντιτεντ ον 02:00 26/2_______________________

τι σου ειναι αυτοι οι αυτονομοι γραφειοκρατες τελικα. Κνιτες εχω δει να τα κανουν αυτα μονο και ισως οχι τοσο ξεδιαντροπα. Ψηφισμα για πορεια και καταληψη πρυτανειας; Με τα λευκα να πλειοψηφουν; Αυτο ειναι ανοιγμα στους συλλογους; Απο ποτε για κεντρικα ζητηματα μπαινουν κινητοποιησεις μεσω ψηφισματων, στο τελος της ΓΣ οπου κανενας δε δινει σημασια; Μπραβο γινατε οτι θελατε παντα. Το γραφειοκρατικο αντιβαρο των ΕΑΑΚ. Με τη μονη διαφορα οτι τα ΕΑΑΚ μπορουν να βγαλουν πολιτικο λογο ενω οι αυτονομοι ειναι ανικανοι και για αυτο. Πολιτικοι χωροι που πρωτοστατουν στη διαλυση και ευτελισμο συλλογικων διαδικασιων θα επρεπε να ντρεπονται. Οπως θα επρεπε να ντεπονται και αυτοι που δεν εχουν το θαρρος να στηριξουν την αποψη τους επειδη εχουν τους αρασιτες στα σχηματα τους που τους εχει γενικα πιασει αναρχομαλακινση. Ποιος θα τολμουσε να κανει αυτα που γινονται εδω και 2 μερες πριν 2 χρονια, οταν υπηρχε εστω μια συγκροτηση στο φκ; Κανενας. Οχι οτι τοτε ηταν ολα τελεια. Αλλα αν μας ελεγε καποιος οτι θα εμπαιναν οι μπατσοι στο ασυλο και η απαντηση θα ηταν να μπουμε 100 ατομα στην πρυτανεια και οχι να γινουν συνελευσεις στους συλλογους θα μας επαιρναν με τις κλωτσιες και καλα θα τον εκαναν. Αλλα ετσι ειναι, τωρα κανενας δεν απολογειται σε κανενα.

Σε αλλο κοσμο ζει το "πιο ριζοσπαστικο κομματι της κοινωνιας" (κατα τα λεγομενα κεντρικου συνδικαλιστη) και σε αλλο η ιδια η κοινωνια. Το τι γινεται εκει εξω δεν αγγιζει κανενα μου φαινεται. Δεν ειναι ζητημα απλα πολιτικης αποψης. Ειναι ζητημα οτι δεν αισθανεται την αναγκη, δε ζει την κοινωνικη κατασταση για αυτο και μιλαει για 1400, για ασυλο στους εργασιακους χωρους την ιδια στιγμη που οι εφημεριδες μιλαν για παγωματα και μειωσεις μισθων και συνταξεων, για απολυσεις, για αρση μονιμοτητας στο δημοσιο. Μια βολτα απο οαεδ φτανει για να παρεις μια οσμη της καταστασης ακομα και αν δεν τη βιωνεις. Και τωρα το προγραμμα σταθεροτητας. Αλλα ενταξει ειμαστε ιμπεριαλιστικη χωρα και θα εξαγουμε την κριση στα υπολοιπα βαλκανια.

Δεν πειράζει πέστε κάτω λάθος κάνω τώρα. Θαρρώ-νομίζω δεν υπάρχει απ’ άκρη σ’ άκρη στη γη δεν σκοντάφτω. Ταλέντο βγάζω απ’ το δικό σου νόημα; Τέχνη βαφτίζω(;) Ο βλάσφημος δεν είμαι; Πρέπει ή δεν πρέπει; Πολιτική ή μεταίχμιο ή ότι άλλο παίζει. Φαντεζί χρώμα• λόγια δεν μου είπε, κρατώ ακόμα κόντρα. Τίποτα. Πρέπει μόνο, πολιτική μόνο, λόγο μόνο, ουσία μόνο, βοήθεια στο δρόμο. Έτσι ξέρω μόνο, έτσι πρέπει μόνο. Θα φορτώσω και θ’ αρχίσω την πλάκα εις βάρος.. Θάρρος εκεί που η περίσταση το επιβάλει–πάντως δεν χρειάστηκε μείωση εκατέρωθεν για να φανεί ο πιο μεγάλος-μόνο έτσι ξέρω, παύση δεν παίζει. Λέξη λέξη θα σε καταλάβω• βγάζεις νόημα έτσι.

ΥΓ προς ΟΚΔΕ, κειμενο απο την καταληψη πρυτανειας βγηκε η ακομα; χααχαχαχααχ

για τα τσουτσεκια νο2

ισως δε θα επρεπε καν να εκλπησομαστε που η λιστα των υπογραφων κοσμειται απο ονοματα "αριστερων" διανοουμενων. Ειδαμε πχ και τους αριστερους καθηγητες επι φοιτητικων κινηματων. Περα απο τα φανταχτερα περι ΠΟΣΔΕΠ, η ουσια οπως τη βιωσα ειναι πως, πλην ελαχιστων και τιμιων ανθρωπων οι οποιοι και αναγνωριζαν τη θεση τους και ζυγιζαν την αποψη τους βασει αυτης, οι περισσοτεροι "αριστεροι" καθηγητες απο ενα σημειο και περα ηταν απο τους πιο αισχρους. Ενας δεξιουλης μετριοπαθης ξερει και ξερεις και ολοι ξερουν σε πιο στρατοπεδο ειναι. Αυτα που θα πει ειναι ξεκαθαρο απο ποια μπαντα λεγονται.

Ενας απο τους τοσους "αριστερους" καθηγηταδες ειναι αριστερος, αυτα που θα πει εχουν μια αυξημενη βαρυτητα και αυτα που λεει ειναι εξ ορισμου αριστερα. Αυτος δε χρειαζεται καν να καθησει να ζυγισει καταστασεις. Αλλωστε ειναι καθηγητης διαννοουμενος που τον σεβονται ολοι. Τις περισσοτερες φορες εχει και ενα καρο επαναστατικα ενσημα για να επιδεικνυει καθε φορα που αμφισβητειται. Αυτουνου η αποψη εχει μεγαλυτερη αξια και απο αυτη που εβγαζε το φοιτητικο κινημα πχ επι καταληψεων. Για αυτο βλεπαμε διαφορους τετοιους μετα τον ελιγμο του ΠΑΣΟΚ-μερικη νικη του φκ (για να θυμηθουμε λιγο και να γελασουμε) με το αρθρο 16 να λενε τι θελετε τωρα και συνεχιζετε. Και δεξιοι τα λεγαν αυτα. Οι δεξιοι ομως ειναι δεξιοι και ξεραν οτι ειναι δεξιοι και αυτα που λεγαν ολοι ξεραν πως ειναι απο δεξια μπαντα. Οι "αριστεροι" νομιζουν ειναι αριστεροι και αρα οι αποψεις τους ειναι αριστερες.

Για εμενα συνεπης αριστερος διανοουμενος καθηγητης κλπ ειναι μονο αυτος που αναγνωριζει τη θεση του και δεν πεταγεται καθε φορα να κανει τον ξερολα αλλα αφηνει να μιλουν και να αποφασιζουν οι συλλογικες διαδικασιες των αγωνιζομενων και ακομα και σε περιπτωσεις που διαφωνει δε βγαινει να υπαγορευει τι θα επρεπε να κανουν. Ναι, εχω δει ανθρωπους να σκεφτονται ετσι και τους σεβομαι απεριοριστα. Δεν περιμενω απο κανενα διαννοουμενο να συμφωνει με ενα κινημα παντα και σε ολα, αλλα να αναγνωριζει τι ειναι αυτο που κινει την ιστορια και αλλαζει τα πραγματα στην τελικη. 

Τωρα το γιατι και πως φτανουμε σε ενα σημειο καποιοι να συμβιβαζονται ειναι μεγαλο ζητημα. Αρκουμαστε σε ενα στιχο των ansia "Ακολούθα ιδέες-όχι αυτούς που τις λένε. Λένε, λένε, λένε μα θα λυγίσουνε-δεν φταίνε."

ενταξει το βιντεο κλιπ λιγο τραγικο αλλα το τραγουδι σπερνει, αφου ειναι των ansia :)

οι ansia τα σπανε

ρε τσουτσεκια

και αναφερομαι σε αυτο 

που εχετε και αποψη για το πως ειναι οι εργασιακες συνθηκες στις εκδοσεις αγρα

σας εδωσαν ενα κειμενο τα αφεντικα και εσεις σαν γνησιοι διανοουμενοι που αμφισβητουν την εξουσια, εχουν αυτονομη κριτικη σκεψη κλπ το υπογραψατε

Θα ντρεπεστε ομως στο τελος να μπειτε στα αμφιθεατρα και δε θα φταιει ουτε το ασυλο ουτε τραμπουκοι αριστεριστες.

respect

η τρολια του μηνα (μεχρι τωρα)

"Κατά τ'άλλα είμαστε μια συλλογικότητα ανθρώπων που πίνει μπύρες οπότε απλά θέλουμε να μοιραστούμε απόψεις" χαχαχα θεος!

Τους τρολιστικους μας χαιρετισμους στους συντρολους που επιλεγουν τον ανταρτικο τρολεταριακο αγωνα απεντι στη σοβαροφανεια και την πολιτικη ορθοτητα που μονο σκοπο εχει την καλυψη και την αναπαραγωγη της σαπιας ταξης πραγματων.

με αφορμη τη σημερινη απεργια

απο την προλεταριακη σημαια, φ.634, 30/01/10

Η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος προϋποθέτει τη συμμετοχή
και οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία

Με αφορμή την τελευταία γενική συνέλευση στο Σύλλογο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) δίνεται μια ευκαιρία να σχολιαστούν απόψεις και πρακτικές που σχετίζονται με το εργατικό κίνημα.
Οι συνελεύσεις στα σωματεία γίνονται (αν γίνονται και έχουν κατά κανόνα μικρή μαζικότητα) σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για το κόσμο της δουλειάς.
Το εύρος της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος και η επερχόμενη λαίλαπα του προγράμματος σταθερότητας θα φορτώσει πολλά δεινά στο λαό και τους εργαζόμενους με δραματικές συνέπειες για τη ζωή τους.
Συνδικαλιστές που αναφέρονται στην αριστερά, αλλά και ανένταχτοι συνδικαλιστές, δεν έχουμε αμφιβολία ότι με έναν τρόπο συναισθάνονται πως η αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος και δύσκολη είναι αλλά και εξαιρετικά επείγουσας σημασίας.
Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος δε σηκώνει πλέον αναβολές και καθυστερήσεις .
Στις μέρες μας οι εργαζόμενοι, επειδή γνωρίζουν τι τους περιμένει (άλλωστε η κυβέρνηση δεν κρύβει τις προθέσεις της) και κουβαλώντας στη καμπούρα τους τα αποτελέσματα της αντεργατικής πολίτικης της προηγούμενης περιόδου, ξεχειλίζουν από οργή κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα αντισταθούν και θα επιχειρήσουν να ματαιώσουν την επίθεση.
Οι λαϊκές μάζες θέλουν και τα συμφέροντά τους να κρατήσουν και το δίκιο τους να διεκδικήσουν. Ομως δεν υπάρχουν εκείνα τα όργανα πάλης που να τα θεωρούν δικά τους εργαλεία αντίστασης όπου οι ίδιοι μαζικά θα συμμετέχουν και θα κάμουν τον αγώνα δικιά τους υπόθεση. Αυτά τα εργαλεία θα έπρεπε να είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία και τα συνδικάτα, όπου οι εργαζόμενοι θα συζητούσαν, θα οργάνωναν την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.
Ομως, επί της ουσίας, τέτοια εργαλεία δεν υπάρχουν σήμερα. Και δεν εννοούμε αν υπάρχει τυπικά το τάδε ή το δείνα σωματείο στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, αλλά αν σε αυτό συμμετέχουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι, δηλαδή αν έχει ζωή και λειτούργει.
Αυτά είναι τα πολιτικά αποτελέσματα της στάσης των ηγεσιών, αστικών και αριστερορεφορμιστικών, στο εργατικό κίνημα. Σοβαρότατο εμπόδιο στην αντίσταση των εργαζομένων στην επίθεση του κεφαλαίου και της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που είναι πλήρως υποταγμένη. Δεν χάνει ευκαιρία αυτή η ηγεσία να αποδεικνύει ότι είναι πιστός υπηρέτης της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού με την κυρίαρχη αστική πολιτική. Κάνει ό,τι της περνά από το χέρι για να τσακίζει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Αυτή η ηγεσία έχει κυριολεκτικά διαλύσει το συνδικαλιστικό κίνημα και έχει απομακρύνει τον κόσμο της δουλειάς από τα συνδικάτα και τα σωματεία. Συνδικάτα και σωματεία που μαραζώνουν, έχουν μόνο τυπική σημασία, είναι η εκλογική πελατεία των κοινοβουλευτικών κομμάτων και σίγουρα δεν έχουν ουσιαστική λειτουργία.
Εύλογο είναι το ερώτημα για τη στάση των δυνάμεων του ΣΥΝ και του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Τα συνδικάτα μαραζώνουν γιατί κυριαρχεί η γραμμή της υποταγής τους στην αστική τάξη, το κράτος και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Συμμετέχουν οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε κάθε συνδιοικητικό και συνδιαχειριστικό όργανο που έχει θεσπίσει το αστικό κράτος για να εξουσιάζει αποτελεσματικότερα τους εργαζόμενους. Μάλιστα αυτοί οι θεσμοί λειτουργούν απρόσκοπτα και δραστήρια (ενώ τα σωματεία δε λειτουργούν), αναπαράγοντας ένα στρώμα συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που και τα κονομάει -που λέει ο λαός- από τη συμμέτοχη του αυτή. Και το σοβαρότερο, αυτό το στρώμα έχει συνδέσει την τύχη του με τη μεριά της αστικής τάξης, άρα ενάντια στις λαϊκές και εργατικές αγωνίες και δικαιώματα.
Γι΄ αυτό η γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής είναι κυρίαρχη στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, γι΄ αυτό και οι εργαζόμενοι είναι αφοπλισμένοι πολιτικά και βρίσκονται στο περιθώριο των εξελίξεων.
Και τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ δε λειτουργούν. Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζονται ως χώροι κομματικής συνεύρεσης ενός δυναμικού, όπου η απόφαση έρχεται από τη γραμματεία του ΠΑΜΕ, δε γίνεται καμία συζήτηση και πολλές φορές απαγορεύεται σε άλλες φωνές ακόμα και να τοποθετηθούν.
Στους οικοδόμους οι κάλπες σε λίγο θα είναι ανοικτές όλο το χρόνο. Στο χώρο π.χ. της ιδιωτικής εκπαίδευσης αυτή τους η στάση έχει οδηγήσει στο μαράζωμα ενός ιστορικού σωματείου καθηγητών στα ξενόγλωσσα, του «Βύρωνα». Ενώ στις συνελεύσεις του ΣΕΦΚ, ο εκπρόσωπος τους, όταν μιλά, διαβάζει τις ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ καλώντας το σώμα στην όποια συγκέντρωσή του.
Παρόλα αυτά, η κίνηση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ να προχωρήσει σε απεργία στις 17 Δεκέμβρη και να συμμετέχει στην απεργία στις 10 Φλεβάρη έχει μπερδέψει δυνάμεις και συνδικαλιστές που θέλουν να συμβάλλουν στο δυνάμωμα των εργατικών αντιστάσεων και στην ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος και τους μηχανισμούς του ως ορό αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης του.
Το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ σωστά εκτιμάει πως η ηγεσία των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, με κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και σε συνθήκες κρίσης, θα προσπαθήσει, όσο μπορεί, να αποφύγει απεργίες. Αν, λοιπόν, κεντρικά υπάρξει απεργιακό κενό, η πίεση θα μεταφερθεί προς το ΠΑΜΕ και υπάρχει ο κίνδυνος να οξυνθεί στο ΚΚΕ-ΠΑΜΕ η διάσταση λόγων και έργων. Το ΚΚΕ επιχειρεί να παρουσιαστεί στον κόσμο ως λαϊκή αντιπολίτευση. Και στη βάση τέτοιων υπολογισμών η ηγεσία του ΚΚΕ δοκιμάζει να επιχειρήσει το ΠΑΜΕ να παίξει ρόλο ΓΣΕΕ, επιχειρώντας να αποκτήσει τη δυνατότητα της απευθείας διαπραγμάτευσης με την αστική τάξη, στο όνομα των εργατικών συμφερόντων, ή, τουλάχιστον, να αποτελέσει έναν πόλο αναβαθμισμένο στο πολιτικό σκηνικό. Η αγωνία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ βρίσκεται στην αναζήτηση ενός τέτοιου ρόλου και πάντα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας.
Παρόλα αυτά, από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά η απεργία στις 17 Δεκέμβρη αντιμετωπίστηκε με βερμπαλισμούς, ως το ορόσημο για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και κάτι σαν μεταθανάτιος ρόγχος των ηγεσιών σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ.
Βέβαια η πραγματικότητα ήταν αλλού. Εκφράστηκε και στην κομματική και περιφρουρημένη διαδήλωση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, αλλά και στις παλινωδίες κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πιεσμένοι από τη στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ διεκδικήσαν(!) με διάφορους βερμπαλισμούς από το ΠΑΜΕ την απόφαση για απεργία και την οργάνωσή της. Για να καταλήξει πού όλος αυτός ο κύκλος εύθραυστης αυταρέσκειας; Στην απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα να συμμετέχει στην ουσία ένα πολιτικό δυναμικό και άλλοι να΄ναι στο Μουσείο, πλησίον του ΠΑΜΕ, και άλλοι στα Προπύλαια στη συγκέντρωση της ΟΛΜΕ. Για να έρθουν τελικά όλοι στα Προπύλαια και να γίνει παράλληλη διαδήλωση με το ΠΑΜΕ.
Η κίνηση του ΚΚΕ στις 17 Δεκεμβρη ενεργοποίησε σειρά επιθυμιών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που προχώρησαν τον προβληματισμό τους και φλέρταραν με απόψεις αλλαγής της συνδικαλιστικής δομής και στη βάση προωθημένων πλαισίων, που παράγουν κατά καιρούς τα κομματικά τους επιτελεία. Επικαλούνται την ωρίμανση των συνθηκών για μια άλλη, ποιοτικά ανώτερη, οργάνωση της μορφής παρέμβασης και εμφάνισης της ταξικής, αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα και ένα μόνιμο δίκτυο πρωτοβάθμιων σωματείων, επιχειρησιακών και κλαδικών.
Η επίδραση των πιέσεων και τακτικισμών του ΠΑΜΕ δεν αφήνει το δυναμικό αυτό να δει ψύχραιμα την κατάσταση. Δεν μπήκε στο τραπέζι καθόλου η υποχώρηση του ΠΑΜΕ από την αρχική του πρόταση για απεργία στις 11 Φλεβάρη και η μετατόπισή της στις 10 Φλεβάρη, την ημέρα που προκήρυξε απεργία η ΑΔΕΔΥ!
Και αυτή η απεργία αντιμετωπίζεται ως ορόσημο και σταθμός για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρόλο που γίνεται με δυσμενείς όρους για τους εργαζόμενους και χωρίς ουσιαστική συμμέτοχη τους, μια και το πρόβλημα λειτουργιάς των σωματείων παραμένει και αναζητά τη λύση του.
Μάλιστα είναι τόση η φόρα και ο βερμπαλισμός, που, στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΦΚ, από συνδικαλιστή της ΑΡΑΝ διατυπώθηκε η άποψη ότι η συμμέτοχη στην απεργία στις 10 Φλεβάρη έχει ως όρο τη μη συμμετοχή σε ενδεχόμενη απεργία που θα προκηρύξει η ΓΣΕΕ!
Την ίδια στιγμή που το ΠΑΜΕ θα κάνει ξεχωριστή συγκέντρωση και το λεγόμενο μπλοκ των ταξικών δυνάμεων θα πάει στο χώρο συγκέντρωσης της ΑΔΕΔΥ! Φαίνεται πως ο εκπαιδευτικός βραχίονας αυτού του δυναμικού μετράει αλλιώς τις σχέσεις του με τη συνδικαλιστική του ηγεσία σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Εκτός και αν το πάθημα στις 17 Δεκέμβρη έγινε μάθημα…
Αυτή η κατάσταση στην πράξη έχει παραλύσει την κοινή δράση αυτού του δυναμικού στους χώρους δουλειάς και τον πραγματικό συντονισμό του.
Από τακτικισμούς και συμφωνίες κορυφών έχουμε μπουχτίσει το τελευταίο διάστημα. Οι κινήσεις που παρακολουθούμε καμία σχέση δεν έχουν με «διαδικασίες βάσεις και οριζόντιου συντονισμού σωματείων». Οι άμαζες συνελεύσεις, οι αποφάσεις ΔΣ και οι τοποθετήσεις σε μαζώξεις συνδικαλιστών χωρίς αποφάσεις συνελεύσεων δεν αποτελούν ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι πολιτικές συνεννοήσεις που κάτω από την πίεση της επίθεσης και των κινήσεων του ΚΚΕ πολλαπλασιάζουν τα αδιέξοδα και τραυματίζουν δυνατότητες ουσιαστικής κοινής δράσης στους χώρους δουλειάς.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει προϋποθέσεις. Και η πιο σοβαρή από αυτές είναι να ξαναβγεί ο λαός στο προσκήνιο και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Είναι η διαμόρφωση όρων για τη συμμετοχή και οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία. Σωματεία εργαζομένων που θα είναι εργαλεία αγώνα. Που θα έχουν στόχους πάλης συγκεκριμένους.
Εκεί πρέπει να είναι η έγνοια μας. Με ξεκάθαρη στοχοθεσία την ανατροπή του «Προγράμματος Σταθερότητας» και όπως αυτό εκφράζεται στις αμοιβές, τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, ένα ευρύτερο δυναμικό να συντονιστεί και να παρέμβει συστηματικά και σε βάθος χρόνου στους χώρους δουλειάς αλλά και στη γειτονιά και στις σχόλες. Μεγάλη σημασία έχει να οργανώνονται δράσεις και να παίρνονται πρωτοβουλίες που θα διαμορφώνουν ευνοϊκούς όρους συμμέτοχης εργαζομένων. Αυτό το δυναμικό πρέπει σε μια πορεία να αποκτήσει αυτή την πολιτική συγκρότηση ώστε να μην μπερδεύεται με τα διάφορα ορόσημα και σταθμούς που επιβάλλουν ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και οι ρεφορμιστές για να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια. Αλλά να τα βλέπει σαν μια ακόμα μάχη στη διαρκή (ταξική-πολιτική) αντιπαράθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και τους πολιτικούς του υπηρέτες και κολαούζους.

απο εδω http://www.kkeml.gr/unions/634_anasigrotisi.html

________________________________________________________________________

ΥΓ δικο μου: Απο την αλλη παρατηρουμε οτι η ανικανοτητα ή η μη θεληση να δωθουν απαντησεις στα διαφορα ζητηματα οδηγουν στη δημιουργια νεων επιστημονικων πεδιων, οπως η συγκεντρωσιολογια. Να υπαρχουν πραγματα να ασχολουμαστε, να μην αισθανομαστε τοσο αχρηστοι. Και κυριως μη χρειαστει να σκεφτουμε και πιο ουσιαστικα και διασαλευτει η ταξη της αναπαραγωγης των χωρων, οπως το εχουμε μαθει μεχρι τωρα και νιωθουμε καλα.

Και ενα τραγουδι (ψιλοασχετο)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ

Στην απεργία των αιγύπτιων ψαράδων της Μηχανιώνας μπορεί ο καθένας να δει διαφορετικά πράματα: κάποιος ένα ταξικό αγώνα, άλλος ένα αγώνα μεταναστών έστω και μετακλητών, ένας τρίτος την τοπική κοινωνία του χωριού και κάποιος άλλος μερικά απ' τα παρελκόμενα του αγώνα, δηλαδή τη ρατσιστική αντιμετώπιση και τη δράση των ντόπιων φασιστών. Όμως πέρα απ' την αφετηρία που ξεκινά ο καθένας μας κληθήκαμε ν' απαντήσουμε, έστω και καθυστερημένα, στο αν θα σταθούμε δίπλα τους κι αν η απάντηση ήταν ναι με ποιους τρόπους θα μπορούσε να πάρει υλική υπόσταση η αλληλεγγύη μας. Επίσης στο αν η εμπλοκή κι η στήριξη του ΠΑΜΕ στον αγώνα θα μας άφηνε χώρο να επικοινωνήσουμε με τους απεργούς ψαράδες (μια που υπήρχε πάντα η πιθανότητα αυτοί να μας απέρριπταν εξ' αρχής) όπως και σε ποιο βαθμό "ελέγχονταν" η απεργία ή πολύ περισσότερο αποτελούσε μαριονέτα του συνδικαλιστικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Σύντομα αντιληφθήκαμε πως το κίνητρο της απεργίας είχε όνομα κι αυτό δεν αποτελούνταν από κάποια αρχικά αλλά εμφανίζονταν ολοκάθαρα μπροστά μας: ήταν η ανάγκη. Αντιληφθήκαμε επίσης πως οι αγράμματοι ως επί το πλείστον -σύμφωνα με τα δικά τους λόγια- ψαράδες απ' τη Νταμιάτα και τα περίχωρά της αποτελούν μια κλειστή μεν κοινωνία λόγω της φύσης της δουλειάς τους που σε καμιά όμως περίπτωση δεν αποτελεί κανενός είδους γκέτο.

Αν η δράση μας μέχρι στιγμής διακρίνεται από ένα και μόνο θετικό και σοβαρό στοιχείο αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξεκινήσαμε την ιστορία στη βάση της άμεσης επαφής με τους ψαράδες, κάτι που όπως έχει αποδειχτεί δεν αποτέλεσε και τόσο αυτονόητο στοιχείο για τέτοιου είδους παρεμβάσεις στο παρελθόν. Το ίδιο λοιπόν βράδυ που καλέστηκε η πρώτη ενημερωτική κουβέντα φύγαμε για το χωριό κι αρχίσαμε τις πρώτες συζητήσεις με τους ψαράδες στην πλατεία προσπαθώντας να πάρουμε μια πρώτη "μυρωδιά" απ' την όλη ιστορία. Αυτή η διαδικασία όμως είχε να σπάσει ένα σωρό υπαρκτά εμπόδια και να ξεπεράσει εκατό σκοπέλους. Και κυρίως έπρεπε να γίνει τόσο γρήγορα ώστε να προλάβουμε το χρόνο και τόσο αργά ώστε να δημιουργεί μια ελάχιστη βάση συνεννόησης. Πρόβλημα στη γλώσσα (γιατί το να τη μιλά κάποιος λειψά προκαλεί μερικές φορές χειρότερη σύγχυση απ' το να μη τη γνωρίζει καθόλου), καχυποψία που καλλιεργήθηκε στη συνέχεια από "εργολάβους", τηλεφωνικές επικοινωνίες που και πάλι λόγω γλώσσας ενέτειναν το μπέρδεμα, έλλειψη εμπιστοσύνης αρχικά που είναι κάτι απόλυτα φυσικό, η απόσταση που χωρίζει την πόλη απ' το χωριό καθώς και τ' ότι ούτε κανείς από μας δε μένει στη Μηχανιώνα και πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά επαγγελματική σχέση με την ιχθυόσκαλα… Όλ' αυτά έπρεπε να λυθούν άμεσα ώστε να μας επιτρέψουν το μίνιμουμ της συνεννόησης και του συντονισμού και τώρα πια πάνω σ' αυτό μπορεί να ειπωθεί ότι περπατήσαμε μισό βήμα. Μισό μεν αλλά αρκετά στέρεο για να μπορούμε να πιάνουμε τα μηνύματα, να "σπάμε" τους κώδικες και να χτίσουμε μια επικοινωνία που βασίζεται σ' ένα βαθμό στο σεβασμό και στη στοιχειώδη έστω εκτίμηση της μιας πλευράς προς την άλλη. Καταθέτοντας ο καθένας μας ότι είχε, έγινε εφικτό το να συναντηθούν δυο κόσμοι που ως τώρα ήταν τελείως "ξένοι". Ας μη βιαστεί οποιοσδήποτε να κάνει κριτική από μακριά αν προηγουμένως δεν έχει εμπλακεί σε μια τόσο επίπονη διαδικασία και δε διαθέτει εμπειρία από προηγούμενη επαφή μ' ανθρώπους σαν κι αυτούς που βιώνουν την παρούσα κατάσταση.

Οι ψαράδες κουβαλάνε ότι κι εμείς: την αξιοπρέπειά τους και τα κουσούρια τους. Όσον αφορά τα δεύτερα, άλλα αποτελούν κοινό γνώρισμα κι άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθένα. Αναφερόμαστε σ' ανθρώπους που δεν έχουν ανάλογες εμπειρίες αγώνα στο παρελθόν παρά μόνο σπρώχνονται σ' αυτόν απ΄ την γνώση της δικιάς τους πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που τους οδήγησε στο να στήσουν σωματεία κι απεργίες εν μέσω τεράστιων πιέσεων κι αξεπέραστων δυσκολιών. Στο λίγο χρόνο που τους περίσσευε απ' τη δύσκολη δουλειά κατάφεραν να κινήσουν ομαδικές διαδικασίες και να πιαστούν απ' το χέρι που τους προτάθηκε πρώτο -και καλά έκαναν! Έχουν τις ταχτικές τους για να αποσπάσουν έστω μέρος των διεκδικήσεών τους που πολλές φορές μπορεί και να φανούν αναποτελεσματικές. Μπορεί να επέδειξαν και να το ξανακάνουν, αφέλεια, φόβο και μεγαλοστομία. Μπορεί ν' αποδυναμώθηκαν κι αριθμητικά αφού κάποιοι προτίμησαν -κι είναι κατανοητό- να φύγουν για την πατρίδα τους περιμένοντας τις εξελίξεις. Μπορεί να έδωσαν υπερβολική πίστη σε θεσμούς για τους οποίους δεν έχουν πιθανώς ξεκάθαρη αντίληψη ή να ένοιωσαν το φόβο που προκαλείται από πλήθος απειλών, εκβιασμών και πιέσεων από υπουργεία, δικαστήρια, πρεσβείες αλλά και τη μη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Μπορεί τέλος πολλές φορές ο ενθουσιασμός να διαδέχεται την απελπισία ή και το αντίστροφο. Μιλάμε όμως για ανθρώπους και μάλιστα για ανθρώπους που μάχονται μέσα σ' ένα εχθρικό περιβάλλον, δίνοντας μάχες, πηγαίνοντας μπροστά και πίσω και κυρίως για ανθρώπους που μας έχουν δείξει πως είναι ανοιχτοί -έστω και με τον τρόπο τους- στο να μας ακούσουν. Και το κυριότερο μιλάμε για ανθρώπους που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, συνεχίζουν τον αγώνα μ' όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που αυτός εμπεριέχει (αναθαρρημένοι μάλιστα από την απόρριψη της αγωγής των αφεντικών για να κηρυχτεί παράνομη η τέταρτη απεργία) κι είναι μπροστά στη λήψη αποφάσεων για τη συνέχιση και τη μορφή της πάλης τους αναλαμβάνοντας και τις αντίστοιχες ευθύνες γι' αυτό.

Είμαστε υποχρεωμένοι σαν συνέλευση αλληλεγγύης να δώσουμε το παρόν κείμενο στη δημοσιότητα τώρα που η απεργία βρίσκεται σ' εξέλιξη και μάλιστα σ' ένα κρίσιμο σημείο για το πώς θα συνεχίσει. Παράλληλα με το στοίχημα του απεργιακού αγώνα υπάρχει κι ένα ακόμα που μας αφορά εξίσου: η διαχείρισης της ενημέρωσης σαν όπλο και το χρέος που αισθανόμαστε στον κόσμο που στέκεται αλληλέγγυος μακριά απ' το επίκεντρο του αγώνα. Οι αναβολές κάποιων δράσεων κι οι τυχόν αλλαγές που προέκυψαν ή θα προκύψουν πάνω στον προσανατολισμό των κινήσεων αλληλεγγύης δεν οφείλονται σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην ίδια τη διαμόρφωση της πραγματικότητας, μ' άλλα λόγια στις διαθέσεις των ίδιων των απεργών και στις δικές μας εκτιμήσεις για την πραγματικότητα αυτή . Ούτε στείρα πολιτική πρόκειται να κάνουμε , ούτε θα διαχειριστούμε εν κρυπτώ πληροφορίες στο όνομα οποιουδήποτε ταχτικισμού. Είναι ξεκάθαρο πως τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην υπόθεση τον έχουν οι ίδιοι οι ψαράδες κι αυτοί είναι που θ' αποφασίσουν τη μοίρα τους. Σ΄ ότι όμως αφορά εμάς κάνουμε ξεκάθαρο πως όσο ο αγώνας συνεχίζεται απ' αυτούς -όποια μορφή κι αν πάρει- στη βάση της αξιοπρέπειας και της αποφασιστικότητας θα είμαστε δίπλα ή κι ανάμεσά τους κι αν για οποιοδήποτε λόγο αντιληφθούμε πως αυτός εκφυλίζεται χάριν μικροκομματικών παιχνιδιών ή στερείται της κοινωνικής του βάσης καταντώντας άθυρμα στα χέρια οποιουδήποτε θα είμαστε οι πρώτοι που κινηθούμε πάνω στη βάση της ζωντανής πραγματικότητας και της αλήθειας. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρόκειται να μείνουμε απλοί παρατηρητές πετώντας τις σχέσεις που μέχρι τώρα χτίσαμε με τους απεργούς κι είμαστε αποφασισμένοι ως το τέλος να πατήσουμε σ' αυτές για να τους ακούσουμε πραγματικά και να μας ακούσουν κι αυτοί. Να τους υποκαταστήσουμε ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε κι επειδή έτσι έχουν τα πράματα, Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ. Τέλος, για άλλη μια φορά είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε την άμεση ανάγκη για την οικονομική στήριξη των απεργών ως ελάχιστο όρο για την προοπτική του συνεχιζόμενου αγώνα.

-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ

  Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Αγωνα των Αιγύπτιων Αλιεργατών  

τωρα που αποσυρθηκα απο τα κινηματικα...

λογω απογοητευσης και συμπληρωσης  ενσημων και τετοια λεω να το ριξω στη μουσικη και να νομιζω πως επαναστατω ακουγοντας τραγουδια και ετσι.

ΛΟΙΠΟΝ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΤΡΟΛΑΡΙΣΜΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΑΛΙΕΡΓΑΤΩΝ ΚΡΙΘΗΚΕ ΝΟΜΙΜΗ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΣΧΗΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΒΑΣΙΚΑ ΤΡΑΓΙΚΗ Η ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΛΕΜΕ.

ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΗΔΗ ΚΟΥΠΟΝΙΑ. Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟ Κ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ ΤΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 9 ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΕΡΜΟΥ 23 ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ.

Α και οι στιχοι:

Οι καμικάζι είναι φτιαγμένοι να γαμάνε τη βιτρίνα. Η δίψα διαδέχεται την πείνα κι η ανάσα στέλνει μήνυμα. Η βρώμα αναβλύζει απ’ τα στενά κι η νεολαία βρίσκει υπόκρουση στα media όταν κοιμάται. Δεν κουνώ τίποτα στην Αθήνα εδώ κι ένα μήνα. Η ψυχή που ραγίζει βρίσκει μόνο γνωστούς. Άλλοι νέοι δεν παίζει να προσκομίσουν κάτι. Σωστούς δεν θέλω ούτε λάθος δεν υπάρχει. Ο κόσμος υπόκειται σε χαρτιά ιδιοκτησίας. Ο ερωτευμένος δίνει για να πάρει την καρδιά σου με τα βίας. Μπρίζα υποψίας μιας γαμημένης ιδεολογίας που είναι το κέντρο μιας αλλοπαρμένης σοφίας.

Γαμιέται των αναίσθητων το σπίτι.
Γαμιέται όποιος ζητάει αυτό που θέλει.
Γαμιέται όποιος κλαίει όταν γκρεμίζει
γιατί τυφλούς και άβουλους θέλει.

Λίγα πράγματα έχουν μείνει πλέον για να δείξω αγάπη. Μέσα σ’ ένα παρακράτος τέτοιο δεν ζητάω κάτι. Σε μια πόλη γκρίζα ανήσυχος καμικάζι γίνομαι και σας εξαφανίζω ζώα από τον χάρτη. Κάτσε καλά, αναπαύσου και πιες αργά τον καφέ σου, στείλε το παιδί σχολείο και δώσ’ του και τις ευχές σου. Δανειολήπτη φουκαρά σε ‘σένα μιλάω: για ποια Ελλάδα μου λες και ποιο Θεό να προσκυνάω; Ποια παιδεία; Ποια ηθική και ποια αξία; Πες μου το λόγο που γελάς και ζεις μες στην πορνεία. Με πιάνει οργή κι όταν σε βλέπω αηδία. Δες λιγάκι TV, φάε το χάπι σου και καληνύχτα μωρή κυρία.

Θέλω να γίνω ένας γίγαντας στο θρόνο του. Να λιώνω υποψίες. Κάνε εν ‘ανάγκη φόνο. Που θα κρύψω φιλοδοξίες, ιμάντες λόγου, ανησυχίες και πνεύμα; Αποκόψου από τον κόσμου σου. Θέλω να κάνω ένα βήμα και να ξέρω θα μετράει. Τη δυνατή καρδιά μου θέλω. Άξιος μόνο όποιος νιώθει. Πάει να πει δεν θέλω τίποτα πίσω. Μας αφήσανε τα χρήματα; Άντε γαμήσου και σκάσε. Αυτά που ξέχασα• το θέλησα• με δένανε. Μ’ έκανα εδώ και καιρό τόσο δυνατό σκυλί που φόβο δεν έχει. Κερδίζει. Η τύχη είναι αφορμή για την πιο γλυκιά μου ποίηση. Άνθος στο τσιμέντο ανθίζει.

Κι αν με πατήσεις κάτω, θα σηκωθώ θα πολεμήσω. Ένας καμικάζι μέσα στης Αθήνας το γκρίζο. Πόνεσε με να δεις που φτάνω και πως οπλίζω. Σε καλούπι δεν μπαίνω και την βιτρίνα γκρεμίζω. Κι αν με φιμώσεις ακόμα τρόπο θα βρω να μιλήσω. Κι αν μου την κάνεις θα σε βρω στάνταρ για να σε κυνηγήσω. Εκπροσωπώντας τ’ ανήσυχα κινήματα θυμίζω, σε μια χώρα μπουρδέλο μπαίνω μονάχα να γαμήσω. Δεν κάνω πίσω ποτέ, προκάλεσε με, θα χτυπήσω σ’ όποιο γήπεδο κι αν παίξω μα να ξέρεις θα κερδίσω. Ότι αγαπάω το στηρίζω με πάθος περίσσιο κι αν του κάνεις κακό μάθε πως θα σε αφανίσω