με αφορμη τη σημερινη απεργια

απο την προλεταριακη σημαια, φ.634, 30/01/10

Η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος προϋποθέτει τη συμμετοχή
και οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία

Με αφορμή την τελευταία γενική συνέλευση στο Σύλλογο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) δίνεται μια ευκαιρία να σχολιαστούν απόψεις και πρακτικές που σχετίζονται με το εργατικό κίνημα.
Οι συνελεύσεις στα σωματεία γίνονται (αν γίνονται και έχουν κατά κανόνα μικρή μαζικότητα) σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για το κόσμο της δουλειάς.
Το εύρος της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος και η επερχόμενη λαίλαπα του προγράμματος σταθερότητας θα φορτώσει πολλά δεινά στο λαό και τους εργαζόμενους με δραματικές συνέπειες για τη ζωή τους.
Συνδικαλιστές που αναφέρονται στην αριστερά, αλλά και ανένταχτοι συνδικαλιστές, δεν έχουμε αμφιβολία ότι με έναν τρόπο συναισθάνονται πως η αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος και δύσκολη είναι αλλά και εξαιρετικά επείγουσας σημασίας.
Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος δε σηκώνει πλέον αναβολές και καθυστερήσεις .
Στις μέρες μας οι εργαζόμενοι, επειδή γνωρίζουν τι τους περιμένει (άλλωστε η κυβέρνηση δεν κρύβει τις προθέσεις της) και κουβαλώντας στη καμπούρα τους τα αποτελέσματα της αντεργατικής πολίτικης της προηγούμενης περιόδου, ξεχειλίζουν από οργή κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα αντισταθούν και θα επιχειρήσουν να ματαιώσουν την επίθεση.
Οι λαϊκές μάζες θέλουν και τα συμφέροντά τους να κρατήσουν και το δίκιο τους να διεκδικήσουν. Ομως δεν υπάρχουν εκείνα τα όργανα πάλης που να τα θεωρούν δικά τους εργαλεία αντίστασης όπου οι ίδιοι μαζικά θα συμμετέχουν και θα κάμουν τον αγώνα δικιά τους υπόθεση. Αυτά τα εργαλεία θα έπρεπε να είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία και τα συνδικάτα, όπου οι εργαζόμενοι θα συζητούσαν, θα οργάνωναν την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.
Ομως, επί της ουσίας, τέτοια εργαλεία δεν υπάρχουν σήμερα. Και δεν εννοούμε αν υπάρχει τυπικά το τάδε ή το δείνα σωματείο στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, αλλά αν σε αυτό συμμετέχουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι, δηλαδή αν έχει ζωή και λειτούργει.
Αυτά είναι τα πολιτικά αποτελέσματα της στάσης των ηγεσιών, αστικών και αριστερορεφορμιστικών, στο εργατικό κίνημα. Σοβαρότατο εμπόδιο στην αντίσταση των εργαζομένων στην επίθεση του κεφαλαίου και της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που είναι πλήρως υποταγμένη. Δεν χάνει ευκαιρία αυτή η ηγεσία να αποδεικνύει ότι είναι πιστός υπηρέτης της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού με την κυρίαρχη αστική πολιτική. Κάνει ό,τι της περνά από το χέρι για να τσακίζει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Αυτή η ηγεσία έχει κυριολεκτικά διαλύσει το συνδικαλιστικό κίνημα και έχει απομακρύνει τον κόσμο της δουλειάς από τα συνδικάτα και τα σωματεία. Συνδικάτα και σωματεία που μαραζώνουν, έχουν μόνο τυπική σημασία, είναι η εκλογική πελατεία των κοινοβουλευτικών κομμάτων και σίγουρα δεν έχουν ουσιαστική λειτουργία.
Εύλογο είναι το ερώτημα για τη στάση των δυνάμεων του ΣΥΝ και του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Τα συνδικάτα μαραζώνουν γιατί κυριαρχεί η γραμμή της υποταγής τους στην αστική τάξη, το κράτος και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Συμμετέχουν οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε κάθε συνδιοικητικό και συνδιαχειριστικό όργανο που έχει θεσπίσει το αστικό κράτος για να εξουσιάζει αποτελεσματικότερα τους εργαζόμενους. Μάλιστα αυτοί οι θεσμοί λειτουργούν απρόσκοπτα και δραστήρια (ενώ τα σωματεία δε λειτουργούν), αναπαράγοντας ένα στρώμα συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που και τα κονομάει -που λέει ο λαός- από τη συμμέτοχη του αυτή. Και το σοβαρότερο, αυτό το στρώμα έχει συνδέσει την τύχη του με τη μεριά της αστικής τάξης, άρα ενάντια στις λαϊκές και εργατικές αγωνίες και δικαιώματα.
Γι΄ αυτό η γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής είναι κυρίαρχη στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, γι΄ αυτό και οι εργαζόμενοι είναι αφοπλισμένοι πολιτικά και βρίσκονται στο περιθώριο των εξελίξεων.
Και τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ δε λειτουργούν. Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζονται ως χώροι κομματικής συνεύρεσης ενός δυναμικού, όπου η απόφαση έρχεται από τη γραμματεία του ΠΑΜΕ, δε γίνεται καμία συζήτηση και πολλές φορές απαγορεύεται σε άλλες φωνές ακόμα και να τοποθετηθούν.
Στους οικοδόμους οι κάλπες σε λίγο θα είναι ανοικτές όλο το χρόνο. Στο χώρο π.χ. της ιδιωτικής εκπαίδευσης αυτή τους η στάση έχει οδηγήσει στο μαράζωμα ενός ιστορικού σωματείου καθηγητών στα ξενόγλωσσα, του «Βύρωνα». Ενώ στις συνελεύσεις του ΣΕΦΚ, ο εκπρόσωπος τους, όταν μιλά, διαβάζει τις ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ καλώντας το σώμα στην όποια συγκέντρωσή του.
Παρόλα αυτά, η κίνηση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ να προχωρήσει σε απεργία στις 17 Δεκέμβρη και να συμμετέχει στην απεργία στις 10 Φλεβάρη έχει μπερδέψει δυνάμεις και συνδικαλιστές που θέλουν να συμβάλλουν στο δυνάμωμα των εργατικών αντιστάσεων και στην ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος και τους μηχανισμούς του ως ορό αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης του.
Το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ σωστά εκτιμάει πως η ηγεσία των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, με κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και σε συνθήκες κρίσης, θα προσπαθήσει, όσο μπορεί, να αποφύγει απεργίες. Αν, λοιπόν, κεντρικά υπάρξει απεργιακό κενό, η πίεση θα μεταφερθεί προς το ΠΑΜΕ και υπάρχει ο κίνδυνος να οξυνθεί στο ΚΚΕ-ΠΑΜΕ η διάσταση λόγων και έργων. Το ΚΚΕ επιχειρεί να παρουσιαστεί στον κόσμο ως λαϊκή αντιπολίτευση. Και στη βάση τέτοιων υπολογισμών η ηγεσία του ΚΚΕ δοκιμάζει να επιχειρήσει το ΠΑΜΕ να παίξει ρόλο ΓΣΕΕ, επιχειρώντας να αποκτήσει τη δυνατότητα της απευθείας διαπραγμάτευσης με την αστική τάξη, στο όνομα των εργατικών συμφερόντων, ή, τουλάχιστον, να αποτελέσει έναν πόλο αναβαθμισμένο στο πολιτικό σκηνικό. Η αγωνία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ βρίσκεται στην αναζήτηση ενός τέτοιου ρόλου και πάντα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας.
Παρόλα αυτά, από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά η απεργία στις 17 Δεκέμβρη αντιμετωπίστηκε με βερμπαλισμούς, ως το ορόσημο για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και κάτι σαν μεταθανάτιος ρόγχος των ηγεσιών σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ.
Βέβαια η πραγματικότητα ήταν αλλού. Εκφράστηκε και στην κομματική και περιφρουρημένη διαδήλωση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, αλλά και στις παλινωδίες κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πιεσμένοι από τη στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ διεκδικήσαν(!) με διάφορους βερμπαλισμούς από το ΠΑΜΕ την απόφαση για απεργία και την οργάνωσή της. Για να καταλήξει πού όλος αυτός ο κύκλος εύθραυστης αυταρέσκειας; Στην απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα να συμμετέχει στην ουσία ένα πολιτικό δυναμικό και άλλοι να΄ναι στο Μουσείο, πλησίον του ΠΑΜΕ, και άλλοι στα Προπύλαια στη συγκέντρωση της ΟΛΜΕ. Για να έρθουν τελικά όλοι στα Προπύλαια και να γίνει παράλληλη διαδήλωση με το ΠΑΜΕ.
Η κίνηση του ΚΚΕ στις 17 Δεκεμβρη ενεργοποίησε σειρά επιθυμιών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που προχώρησαν τον προβληματισμό τους και φλέρταραν με απόψεις αλλαγής της συνδικαλιστικής δομής και στη βάση προωθημένων πλαισίων, που παράγουν κατά καιρούς τα κομματικά τους επιτελεία. Επικαλούνται την ωρίμανση των συνθηκών για μια άλλη, ποιοτικά ανώτερη, οργάνωση της μορφής παρέμβασης και εμφάνισης της ταξικής, αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα και ένα μόνιμο δίκτυο πρωτοβάθμιων σωματείων, επιχειρησιακών και κλαδικών.
Η επίδραση των πιέσεων και τακτικισμών του ΠΑΜΕ δεν αφήνει το δυναμικό αυτό να δει ψύχραιμα την κατάσταση. Δεν μπήκε στο τραπέζι καθόλου η υποχώρηση του ΠΑΜΕ από την αρχική του πρόταση για απεργία στις 11 Φλεβάρη και η μετατόπισή της στις 10 Φλεβάρη, την ημέρα που προκήρυξε απεργία η ΑΔΕΔΥ!
Και αυτή η απεργία αντιμετωπίζεται ως ορόσημο και σταθμός για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρόλο που γίνεται με δυσμενείς όρους για τους εργαζόμενους και χωρίς ουσιαστική συμμέτοχη τους, μια και το πρόβλημα λειτουργιάς των σωματείων παραμένει και αναζητά τη λύση του.
Μάλιστα είναι τόση η φόρα και ο βερμπαλισμός, που, στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΦΚ, από συνδικαλιστή της ΑΡΑΝ διατυπώθηκε η άποψη ότι η συμμέτοχη στην απεργία στις 10 Φλεβάρη έχει ως όρο τη μη συμμετοχή σε ενδεχόμενη απεργία που θα προκηρύξει η ΓΣΕΕ!
Την ίδια στιγμή που το ΠΑΜΕ θα κάνει ξεχωριστή συγκέντρωση και το λεγόμενο μπλοκ των ταξικών δυνάμεων θα πάει στο χώρο συγκέντρωσης της ΑΔΕΔΥ! Φαίνεται πως ο εκπαιδευτικός βραχίονας αυτού του δυναμικού μετράει αλλιώς τις σχέσεις του με τη συνδικαλιστική του ηγεσία σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Εκτός και αν το πάθημα στις 17 Δεκέμβρη έγινε μάθημα…
Αυτή η κατάσταση στην πράξη έχει παραλύσει την κοινή δράση αυτού του δυναμικού στους χώρους δουλειάς και τον πραγματικό συντονισμό του.
Από τακτικισμούς και συμφωνίες κορυφών έχουμε μπουχτίσει το τελευταίο διάστημα. Οι κινήσεις που παρακολουθούμε καμία σχέση δεν έχουν με «διαδικασίες βάσεις και οριζόντιου συντονισμού σωματείων». Οι άμαζες συνελεύσεις, οι αποφάσεις ΔΣ και οι τοποθετήσεις σε μαζώξεις συνδικαλιστών χωρίς αποφάσεις συνελεύσεων δεν αποτελούν ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι πολιτικές συνεννοήσεις που κάτω από την πίεση της επίθεσης και των κινήσεων του ΚΚΕ πολλαπλασιάζουν τα αδιέξοδα και τραυματίζουν δυνατότητες ουσιαστικής κοινής δράσης στους χώρους δουλειάς.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει προϋποθέσεις. Και η πιο σοβαρή από αυτές είναι να ξαναβγεί ο λαός στο προσκήνιο και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Είναι η διαμόρφωση όρων για τη συμμετοχή και οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία. Σωματεία εργαζομένων που θα είναι εργαλεία αγώνα. Που θα έχουν στόχους πάλης συγκεκριμένους.
Εκεί πρέπει να είναι η έγνοια μας. Με ξεκάθαρη στοχοθεσία την ανατροπή του «Προγράμματος Σταθερότητας» και όπως αυτό εκφράζεται στις αμοιβές, τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, ένα ευρύτερο δυναμικό να συντονιστεί και να παρέμβει συστηματικά και σε βάθος χρόνου στους χώρους δουλειάς αλλά και στη γειτονιά και στις σχόλες. Μεγάλη σημασία έχει να οργανώνονται δράσεις και να παίρνονται πρωτοβουλίες που θα διαμορφώνουν ευνοϊκούς όρους συμμέτοχης εργαζομένων. Αυτό το δυναμικό πρέπει σε μια πορεία να αποκτήσει αυτή την πολιτική συγκρότηση ώστε να μην μπερδεύεται με τα διάφορα ορόσημα και σταθμούς που επιβάλλουν ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και οι ρεφορμιστές για να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια. Αλλά να τα βλέπει σαν μια ακόμα μάχη στη διαρκή (ταξική-πολιτική) αντιπαράθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και τους πολιτικούς του υπηρέτες και κολαούζους.

απο εδω http://www.kkeml.gr/unions/634_anasigrotisi.html

________________________________________________________________________

ΥΓ δικο μου: Απο την αλλη παρατηρουμε οτι η ανικανοτητα ή η μη θεληση να δωθουν απαντησεις στα διαφορα ζητηματα οδηγουν στη δημιουργια νεων επιστημονικων πεδιων, οπως η συγκεντρωσιολογια. Να υπαρχουν πραγματα να ασχολουμαστε, να μην αισθανομαστε τοσο αχρηστοι. Και κυριως μη χρειαστει να σκεφτουμε και πιο ουσιαστικα και διασαλευτει η ταξη της αναπαραγωγης των χωρων, οπως το εχουμε μαθει μεχρι τωρα και νιωθουμε καλα.

Και ενα τραγουδι (ψιλοασχετο)